สามสิบวัน

ยี่สิบเจ็ดและยี่สิบแปด

ค่อยๆ ปีนขึ้นมาจากความมืด สิ่งแรกที่ฉันสังเกตเห็นคือเสียงบีพดังสม่ำเสมอ ฉันรู้สึกถึงผ้าปูที่กรอบแห้งและความเจ็บปวดที่ข้อมือ ความคิดฉันย้อนกลับไป และฉันจำได้ถึงการดื่ม การร้องเพลง การกรีดข้อมือตัวเอง ฉันถอนหายใจเมื่อตระหนักว่าฉันรอดมาได้ และตอนนี้ฉันคงจะมีปัญหาใหญ่แล้ว

เทย์เลอร์! เฮ้ย ความทรงจำเริ่ม...