สามสิบวัน

ที่สิบสี่แห่ง

ขนที่ต้นคอของฉันลุกชันในแบบที่ไม่เคยเป็นมาตั้งแต่คืนแห่งโชคชะตากับฮันนาห์ ฉันมองไปรอบๆ แต่ทั้งหมดที่เห็นคือสิ่งที่ควรจะเห็น; คาเฟ่และร้านเบเกอรี่เต็มไปด้วยลูกค้าที่ยิ้มแย้มมีความสุข อีกครั้งที่ฉันรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมอง ความรู้สึกที่ฉันไม่สามารถสลัดออกไปได้แม้จะบอกตัวเองอย่างเคร่งครัดให้รวบรวมสติก็ต...