Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 62: คนนอนหลับ

เขาหยุดเดินกะทันหัน ทำให้ฉันต้องหยุดตามไปด้วย ฉันมองเขาอย่างงุนงง

"อะไรเหรอ"

"เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ"

ฉันขมวดคิ้ว "เอ่อ...คุณทำได้ดีมาก?"

น่าประหลาดใจที่เขาหัวเราะเบาๆ ยังคงจับมือฉันไว้ "ขอบคุณ คุณเป็นคนแรกที่พูดแบบนี้กับผมในรอบหลายสิบปี"

ฉันกลอกตา แล้วเราก็เดินต่อไป รอยยิ้มจางๆ ยังคงค้างอยู่บ...