บทที่สี่ - เห็นเธอในแสงที่แตกต่าง
อลิสซ่าจ้องมองฉันด้วยดวงตากว้างและดูตื่นตระหนก ฉันเพิ่งบอกเธอว่าจะมีแขกสี่ร้อยคนและมีสื่อมาทำข่าว และงานไม่ได้จัดที่โรงแรม แต่เป็นรีสอร์ทที่แพงที่สุดแห่งหนึ่งในแคลิฟอร์เนีย ซึ่งปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าเพื่องานแต่งงานโดยเฉพาะ เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันที่กำลังจะแต่งงาน เขาติดอันดับห้าคนที่รวยที่สุดในกลุ่มอายุต่ำกว่าสามสิบปีของสหรัฐอเมริกาจากธุรกิจเทคโนโลยีของเขา และว่าที่ภรรยาของเขาเป็นนางแบบแฟชั่นที่ดังที่สุดคนหนึ่งของโลกตอนนี้ มันเป็นเรื่องใหญ่มาก ฉันคิดว่าเขาเป็นคนโง่ที่แต่งงานตอนอายุยี่สิบสาม แต่ฉันเป็นใครที่จะไปตัดสินเขา? เขากำลังตกอยู่ในห้วงรัก
เธอกระโดดลุกขึ้นและเดินไปมาในห้องนั่งเล่น "ไม่ ฉันทำไม่ได้ มันกดดันเกินไป คุณต้องหาคนอื่น" เธอตื่นตระหนก
"คุณตกลงไปแล้ว คุณจะมาถอนตัวตอนนี้ไม่ได้" ฉันพูดเสียงหนักแน่น
"ใช่ เพราะคุณขู่งานของฉันนั่นแหละ" เธอสวนกลับ
ฉันยักไหล่ "คุณก็ลาออกได้นี่"
เธอหยุด มือเท้าสะเอว และจ้องฉัน "พวกเราไม่ได้มีความหรูหราเป็นเศรษฐีพันล้านเหมือนคุณนะ ไวแอต"
ฉันลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาเธอ ยืนห่างเพียงไม่กี่นิ้ว "คุณกำลังทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจ" ฉันคำราม
"เด็กเอาแต่ใจ? จริงเหรอ? ฉันไม่ใช่เด็กนะ ฉันคิดว่าฉันกำลังมีเหตุผลอยู่นะ เมื่อพิจารณาว่าคุณเป็นคนแบล็กเมล์ฉัน" เธอตะโกน
พระเจ้า ฉันอยากจะเอาทัศนคติบ้าๆ นั่นออกจากตัวเธอด้วยการเอาเธอซะจริงๆ ฉันรู้ดีว่าต้องจัดการกับพวกเอาแต่ใจแบบเธอยังไง แต่เธอไม่ใช่ของฉัน ฉันทำไม่ได้ และฉันก็ไม่ต้องการให้เธอเป็นของฉันด้วย
"คุณทำเหมือนฉันกำลังขอให้คุณทำอะไรที่แย่มากๆ"
"ฉันถูกบังคับ คุณคาดหวังให้ฉันมีความสุขกับมันเหรอ?" เธอฮึดฮัด
"ใช่ คุณจะได้ใช้เวลาช่วงสุดสัปดาห์ที่สปาและรีสอร์ทสวยๆ กับอาหารเลิศรสและไวน์ราคาแพง และได้ดูคนสองคนที่รักกันแต่งงานกัน คุณจะได้พักสองคืนในห้องที่สวยงาม และไม่ต้องจ่ายสักบาทเดียว แลกกับการที่คุณแค่ยิ้มและแกล้งทำเป็นชอบฉัน ผู้หญิงอีกมากมายคงจะรู้สึกขอบคุณนะ"
คุณคงคิดว่าฉันกำลังขอให้เธอไปอยู่ที่แย่ๆ กับฉัน ฉันกำลังเสนอช่วงสุดสัปดาห์ที่เธอคงจินตนาการได้แค่ในฝัน
"ใช่ การแกล้งทำเป็นชอบคุณจะเป็นส่วนที่ยากที่สุด"
คำตอบของเธอห้วนและฉันแทบจะระงับอารมณ์ไม่ให้ตวาดใส่เธอไม่ได้ ฉันใช้เวลาสักพักหายใจลึกๆ สองสามครั้งเพื่อให้ตอบอย่างใจเย็น
"เชื่อฉันเถอะ คุณอาจจะใช้ช่วงสุดสัปดาห์กับคนที่แย่กว่าฉันก็ได้ คุณไม่จำเป็นต้องชอบฉัน แค่ทำให้ดูเหมือนว่าคุณชอบ"
"ช่างเถอะ มีอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มี คุณไปได้แล้ว ฉันมีแผนสำหรับคืนนี้"
ฉันคิดว่าเธอคงเบื่อฉันพอแล้วสำหรับวันนี้
"คุณพูดกับฉันแบบนี้ไม่ได้" ฉันขู่ฟ่อ กำมือแน่น
คำพูดเหล่านั้นไม่ควรหลุดออกมา แต่มันก็หลุดออกมาแล้ว
"ฉันพูดกับคุณยังไงก็ได้ คุณอยู่ในบ้านฉัน ฉันไม่ได้อยู่ที่ทำงาน คุณกำลังรบกวนเวลาส่วนตัวของฉัน ไวแอต คุณสั่งฉันที่ทำงานได้ แต่ไม่ใช่ที่นี่ ถึงเวลาที่คุณต้องไปแล้ว"
เธอยืนตัวตรง อย่างมั่นใจ และพูดทุกคำด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
ฉันเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเธอด้วยปลายนิ้วโป้ง เธอกลืนน้ำลาย และแก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงภายใต้สัมผัสของฉัน
"ถ้าฉันต้องการจริงๆ แมวน้อย ฉันสามารถสั่งคุณได้ในที่อื่นๆ นอกจากที่ทำงาน" ฉันพูดเสียงแหบ จงใจกดร่างกายของฉันชิดกับเธอ
เธอครางเบาๆ "ม-มัน-มันหมายความว่ายังไง?"
ฉันหัวเราะดัง "โอ้ คุณอยากรู้สินะ"
ฉันสามารถทำให้เธอคุกเข่า วิงวอนฉันได้ถ้านั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ เธอไม่มีทางรู้ถึงสิ่งที่ฉันสามารถทำให้เธอทำได้ ฉันสับสนว่าความคิดเหล่านี้มาจากไหน ฉันไม่เคยมองเธอในแง่นี้มาก่อน แต่อีกนัยหนึ่ง ฉันไม่เคยเห็นด้านต่างๆ ของเธอที่เธอแสดงให้ฉันเห็นวันนี้ และทัศนคติของเธอและวิธีที่เธอยืนหยัดต่อต้านฉันเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันมองเธอแตกต่างออกไป พวกมันอาจจะกำลังทำให้ฉันเกิดอารมณ์
ฉันรู้สึกอยากจะปิดช่องว่างระหว่างเราและจูบเธอ แต่ฉันจะไม่ทำ ไม่ใช่คืนนี้ ถ้าฉันทำ เธอจะอ่อนระทวยในมือฉันและลืมทุกอย่างที่เธอพูดกับฉันคืนนี้
ฉันยิ้มมุมปากและดึงมือกลับ "แล้วเจอกันพรุ่งนี้เช้า อลิสซ่า อย่ามาสาย" ฉันเตือน
เธอยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองฉัน งุนงงเกินกว่าจะพูด ฉันหัวเราะเบาๆ และเดินจากไป ออกจากอพาร์ตเมนต์ของเธอ ฉันกำลังหวาดกลัวช่วงสุดสัปดาห์นี้ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ฉันสามารถทำให้มันสนุกสำหรับเราทั้งคู่ได้ ฉันอาจจะทรมานเธอเล่นๆ ด้วย ฉันไม่ชอบเวลาคนไม่ฟังฉันหรือเถียงกับฉัน ฉันจะเรียกมันว่าการแก้แค้น ฉันหวังว่าอลิสซ่าจะไม่ทำให้มันพัง ฉันต้องการให้ทุกคนเลิกจู้จี้ฉัน แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ
ถ้าเป็นไปตามครอบครัวของฉัน พวกเขาคงให้ฉันแต่งงานและมีครอบครัวไปแล้ว ฉันอายุแค่สามสิบสามและยังมีเวลา ฉันไม่รีบร้อน ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ มันต้องเป็นผู้หญิงพิเศษที่จะทำให้ฉันแต่งงานกับพวกเขา คนที่จะยอมรับทุกส่วนในชีวิตของฉัน มันจะไม่สำเร็จถ้าพวกเขาไม่ทำแบบนั้น
ฉันกระโดดขึ้นรถและขับกลับบ้าน ฉันไม่มีแผนสำหรับคืนนี้ แต่ฉันมีงานเยอะ ฉันมักจะทำงานในวันเสาร์เกือบทุกสัปดาห์ แต่เนื่องจากฉันจะไม่อยู่ในช่วงสุดสัปดาห์นี้ ฉันต้องการให้แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยก่อนที่ฉันจะไป ไม่อย่างนั้นฉันจะเครียด ฉันเป็นคนบ้าควบคุมในหลายๆ ด้าน ทุกอย่างต้องทำให้ถูกต้อง
ฉันจะทำงานจนถึงเช้ามืด ฉันไม่ค่อยนอนดีเท่าไหร่ เป็นแบบนี้มาตลอดเท่าที่จำได้ ฉันไม่เป็นไรตราบใดที่ได้นอนสักสองสามชั่วโมง พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ยาวนานระหว่างงานและการไปช็อปปิ้งหาชุดกับอลิสซ่า บางอย่างบอกฉันว่าเธอจะไม่ทำให้ชีวิตฉันง่ายขึ้น และอาจจะถูกต้องด้วย เธอจะให้อภัยและลืมเมื่อเราไปถึงที่นั่น