ห้องพัก 301
วีร่าไม่จำได้ว่าเธอแสร้งทำเป็นใจเย็นและวิ่งกลับโรงแรมได้อย่างไร เธอไม่เคยรู้สึกตื่นตระหนกแบบนี้มาก่อน เธอเดินไปเดินมาในห้องพัก หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระโดดออกมาจากอก
เขาคือฆาตกร
เป็นไปได้ยังไง?! ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่ฮาวายล่ะ?!
เขากำลังตามหาเธอหรือเปล่า? หรือว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ?
สมองของเธอทำงานอย่างรวดเร็ว พยายามหาเหตุผลมาอธิบายการปรากฏตัวของเขาที่นี่
แน่นอนว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ เขาทั้งรวยและมีอำนาจ คนพวกนี้ชอบแดดและชายหาดนี่นา เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะมาฮาวายในช่วงนี้
ใจเย็นๆ วีร่า นี่อาจเป็นแค่กรณีเข้าใจผิด อาจมีคนชื่อ อาเรส คาสคาทัส เป็นร้อยๆ คนก็ได้ ถ้าเขาเป็นฆาตกร เขาน่าจะฆ่าเธอทันที ทำไมเขาถึงยิ้มให้เธอล่ะ?
บ้าเอ๊ย!
ยอมรับความจริงซะ ยายโง่
วีร่ามองหน้าจอด้วยความสิ้นหวัง เธอช่างโง่เหลือเกิน รูปของเขาในวิกิดูเหมือนกับคนที่เธอเพิ่งอยู่ด้วยเมื่อชั่วโมงที่แล้วไม่มีผิด เขาหล่อเหลาแม้กระทั่งในรูปโปรไฟล์
ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาถูกเขียนไว้ที่นี่ มันระบุชัดเจนว่าเขาฆ่าคนไปกี่คน อาณาจักรมาเฟียของเขาทรงอำนาจแค่ไหน และเขามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงกี่คน
ฉันช่างโง่เหลือเกิน!
วีร่าอยากฆ่าตัวตายกับความจริงที่ว่าเธอถึงกับฝันกลางวันถึงเขา
แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? วีร่านึกถึงที่เขาบอกว่าเขากำลังจะไปพบแขกบางคนที่กระท่อมเมื่อวานนี้ เขามีธุรกิจที่ฮาวายงั้นเหรอ?
ไม่มีเวลาให้เสียแล้ว เธอไม่อยากทำอะไรผิดพลาดอีก ไม่ว่าเขาวางแผนจะทำอะไรที่นี่ มันไม่ใช่ธุระของเธอ เธอควรไป ตอนนี้เลย
"ตอนนี้ ใจเย็นๆ นี่คือสิ่งที่เธอจะทำ เก็บกระเป๋า เช็คเอาท์ แล้วตรงไปที่สนามบิน" วีร่ากระซิบกับตัวเอง มือของเธอสั่น
วีร่ารีบล็อคกระเป๋าเดินทาง เธอเขียนจดหมายสั้นๆ อธิบายการจากไปของเธอให้ป้าริต้าและเอเมอรัลด์ แม้จะเป็นเรื่องฉุกเฉิน เธอก็โกหกว่าลืมนัดสำคัญ เธอไม่อยากให้พวกเขากังวลและเธอจะไม่มีวันเสี่ยงให้ใครตกอยู่ในอันตราย เมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋า...
เดี๋ยว! กระเป๋าสตางค์ของฉันอยู่ไหน?!
วีร่ารู้สึกเย็นวาบลงไปตามกระดูกสันหลัง เธอเก็บมันไว้ตรงนี้เมื่อวานนี้แน่ๆ
ด้วยความตื่นตระหนก เธอเปิดกระเป๋าและมองหาในลิ้นชักทุกอันในห้อง ไม่มีอะไรเลย เธอจะไปไหนได้โดยไม่มีเงินและบัตร?
ทันใดนั้น มีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ของเธอ เธอเห็นข้อความพร้อมรูปภาพปรากฏบนหน้าจอ
ไม่ทราบชื่อ: หาอันนี้อยู่เหรอ? ไฟล์แนบเป็นรูปกระเป๋าสตางค์ของเธอ
หัวใจของเธอเต้นแรง มีคนขโมยกระเป๋าสตางค์ของเธอ เธอตรวจสอบเบอร์แต่ไม่พบประวัติ มันมาจากเบอร์ส่วนตัวใหม่
วีร่ามองไปรอบๆ ห้องและกลืนน้ำลาย ล็อคไม่ได้ถูกงัดแงะและทุกอย่างก็อยู่ในที่ที่ควรจะอยู่
วีร่าหายใจลึกๆ และตอบกลับ
วีร่า: คุณเป็นใคร?
ไม่ทราบชื่อ: มาที่ห้อง 301 แล้วจะรู้เอง
วีร่า: ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ทำไมเธอต้องฟังเขาด้วย?
จากนั้นมีรูปอีกรูปส่งมา ทำให้วีร่าช็อค
ไม่ทราบชื่อ: ป้าริต้าของเธอรออยู่
พระเจ้า เขาจับป้าริต้าไปแล้ว! วีร่าถือโทรศัพท์แน่นด้วยความโกรธ ไอ้คนเลวประเภทไหนที่จะลักพาตัวญาติเพียงคนเดียวของเธอมาข่มขู่?
วีร่า: อย่าทำร้ายเธอนะ!
ไม่ทราบชื่อ: แน่นอนที่รัก ฉันจะไม่ทำอะไรที่ทำให้เธอไม่พอใจหรอก
จากนั้นไอ้คนเลวก็ส่งรูปอีกรูปของเอเมอรัลด์ที่กำลังอยู่ที่สระว่ายน้ำ หัวเราะขณะเล่นลูกบอลกับนางแบบคนหนึ่ง
ไม่ทราบชื่อ: ฉันจะไม่ทำร้ายเพื่อนของเธอเช่นกัน ฉันใจเย็น แต่ลูกน้องของฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น ถ้าเธอไม่มาที่นี่ภายในสิบห้านาที ฉันไม่สามารถสัญญาอะไรได้
บ้าเอ๊ย!
แม้รู้ว่านี่เป็นกับดัก วีร่าก็ไม่มีทางเลือก ป้าของเธอถูกวางยาในห้องของคนแปลกหน้าและชีวิตของเพื่อนๆ กำลังตกอยู่ในอันตราย เธอไม่มีทางเลือกนอกจากไปที่ห้อง 301
วีร่าคว้าสเปรย์พริกไทยและเดินออกจากห้อง เธอหวังว่าเธอจะมีอะไรที่มีประโยชน์มากกว่านี้ เช่น ไม้เบสบอลหรือมีด เพื่ออย่างน้อยจะได้ลองโจมตีไอ้คนเลวนั่น หัวใจของเธอเต้นแรงขณะที่เธอไม่สามารถจินตนาการได้ว่าคนๆ นั้นเป็นใคร หรือเธอไม่อยากคิดถึงมัน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เธอต้องระมัดระวัง เธอต้องช่วยป้าริต้า
วีร่าเดินเร็วๆ ในทางเดินที่ว่างเปล่า แต่เมื่อเธอเลี้ยวตรงมุม เธอก็ชนเข้ากับอีกคนหนึ่ง
"โอ๊ย!" คนนั้นร้อง
"ข...ขอโทษค่ะ!" วีร่าขอโทษและมองขึ้นไปเพื่อดูว่าคนนั้นเป็นอะไรหรือเปล่า
แล้วเธอก็พบว่าเป็นคนที่เธอเกลียด
"วีร่าน้อย? นั่นเธอเหรอ?"
เป็นเจสัน แฟนที่ลามกของป้าริต้า วีร่าเกลียดเขา เธอเกลียดวิธีที่เขามองเธอและความจริงที่ว่าเขาพยายามฉวยโอกาสกับเธอทุกนาทีเมื่อป้าริต้าไม่อยู่ เจสันเป็นฝันร้ายของเธอมานาน และถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอก็ไม่ต้องอยู่ในห้องสมุดทุกคืนจนดึกเพื่อหลีกเลี่ยงเขา และเธอก็จะไม่ได้พบกับมนุษย์หมาป่าคนนั้นในคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน...
"เธอมาทำอะไรที่นี่?" เขาพยายามกอดเธอพร้อมรอยยิ้มน่ารังเกียจ
"คุณมาทำอะไรที่นี่?" วีร่าถามกลับและรักษาระยะห่างกับเขา ทำไมเจสันถึงมาอยู่ที่นี่? ป้าริต้าเชิญเขามาหรือ?
"ทำไมเธอถึงเย็นชากับฉันขนาดนี้" เจสันก้าวเข้ามาใกล้ พยายามจะคว้าตัวเธอไว้
การเคลื่อนไหวของเขาทำให้เธอขนลุก นึกถึงความทรงจำเลวร้ายก่อนที่เธอจะย้ายออกจากบ้านป้า เธอจำวันเหล่านั้นได้ เมื่อเธอขังตัวเองอยู่ในห้อง หวาดกลัวกับเสียงเคาะประตูและตะโกนของเขา
"ฉันต้องไปแล้ว" วีร่าถอยหลัง
"โธ่เว้ย มากอดลุงเจสันหน่อยสิที่รัก จำได้ไหม? ใครช่วยประกันตัวเธอตอนมีคนเอากัญชาไปใส่ล็อกเกอร์เธอ?" เขาขวางทางเธอไว้
"ค่ะ และฉันก็ขอบคุณคุณสำหรับเรื่องนั้นแล้ว แต่ฉันต้องไปแล้ว" มันน่ารังเกียจมากที่ต้องขอบคุณไอ้เลวคนนี้ แต่เธอไม่อยากเสียเวลา
"เธอไม่คิดหรอกเหรอว่าลุงสมควรได้รับกอดสักหน่อย ที่รัก?" สายตาของเจสันกวาดมองร่างของเธอ ชื่นชมในสิ่งที่เธอสวมใส่ เขากางแขนออกและกำลังจะแตะตัวเธอ
วีร่าแค่อยากวิ่งหนี แต่เขาคว้าข้อมือเธอและดึงเธอเข้ามาใกล้
"ไม่—" เธอกรีดร้องด้วยความกลัว
"แกนี่มันนังร่านเล็กๆ! เหมือนป้าแกไม่มีผิด อกตัญญู!" เขากระชับการจับให้แน่นขึ้น "พวกแกอยากทิ้งกูเหรอ? ไม่มีทาง ไม่มีทางที่แกจะหนีพ้นจากกู ดังนั้นกูเลยมาที่นี่"
ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้มากจนวีร่าต้องหันหน้าหนีด้วยความรังเกียจ
"เด็กดี ให้จูบฉันหน่อย แล้วฉันจะยกโทษให้เธอ" เขากระซิบอย่างมากด้วยราคะ ริมฝีปากของเขากดลงบนแก้มเธอ
ไม่!
วีร่ารีบดึงสเปรย์พริกไทยออกมาและชี้ไปที่ตาของเขา เจสันคำรามด้วยความเจ็บปวดและปล่อยมือเธอ "ไอ้นังตัวดี!!"
วีร่ารีบวิ่งหนีไป เธอไม่แม้แต่จะหันกลับไปดูว่าเจสันไล่ตามเธอหรือไม่ เธอกลัวเกินไป
ในที่สุด เธอก็ยืนอยู่หน้าห้อง 301 เธอมองที่เลขห้อง สูดหายใจลึกและกำสเปรย์พริกไทยแน่นไว้ข้างหลัง
เธอเคาะประตู
ไม่มีคำตอบ
เธอเคาะอีกครั้ง
ไม่มีการตอบกลับ
ตาเธอพร่ามัว น้ำตาไหลลงมาตามใบหน้า สายไปแล้ว เธอต้องมาสายแน่ๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ
"ไอ้นังตัวดี!!!"
เธอได้ยินเสียงของเจสันทันที หันศีรษะไปด้วยความหวาดกลัว เธอเห็นเขามาพร้อมกับดวงตาแดงที่ลุกเป็นไฟ
ก่อนที่เธอจะเอาสเปรย์ออกมา เขาตบหน้าเธออย่างแรง ดึงผมเธอ คว้าคอเธอไว้
"แกกล้าดียังไง!" ไอ้โรคจิตนั่นโกรธจัด
วีร่าอยากจะร้องขอความช่วยเหลือแต่เธอพูดไม่ออก เธอกำลังจะถูกรัดคอ
ฉันยังไม่ได้เจอคนที่รักเลย บางทีนี่อาจเป็นการไถ่บาปของฉันที่เคยช่วยคนไม่ดี
ก่อนที่เธอจะหลับตาและหยุดดิ้นรน เธอได้ยินเสียงตุบ
เธอล้มลงบนพื้น ไอ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เธอไม่รู้ว่าเจสันถูกเตะออกไปได้อย่างไร เขานั่งยองๆ และครวญครางด้วยความเจ็บปวด
มีร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงนั้น หันหลังให้เธอ เขาเดินไปหาเจสัน คว้าคอและยกขึ้น
การจับนั้นแน่นมาก วีร่าสังเกตเห็นว่ามือของเขากำลังมีขนและเธอเห็นอุ้งเท้างอกออกมา
มนุษย์หมาป่า
"คุณเป็นใคร!!" เธอตะโกนออกไป
เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เขาหยุดและปล่อยมือ เขาหันมาเผชิญหน้ากับวีร่า แต่เขายังคงยืนอยู่ในเงามืดและด้วยระยะห่าง เธอจึงมองเห็นเขาไม่ชัดเจน
"แสดงตัวสิ!"
แล้วเขาก็ก้าวเข้ามาหาเธอ รอยสักสวยงามของเขาเปล่งประกายใต้แสงโคมไฟระย้า
"สวัสดี วีร่า"
อาเรสเดินเข้ามาใกล้ ไม่แตะต้องหรือคว้าตัวเธอเลย เขาเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นและมองเธออย่างระมัดระวัง
"เธอเจ็บตรงไหนไหม?" อาเรสถามเบาๆ
"อย่ามาแกล้งทำเป็น!" วีร่าโกรธจัด กำสเปรย์แน่น "ป้าฉันอยู่ไหน?"
อาเรสยกคิ้ว ดูสนุก "เธอกำลังหลับอยู่" เขามองที่ประตู "เธอไปดูได้ทีหลังถ้าอยากดู"
"แต่ตอนนี้ ปล่อยให้เธอนอนก่อน" เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้น จ้องมองเธอด้วยดวงตาสีฟ้าเรืองแสง เขายกมือขึ้น อยากจะจับใบหน้าเธอ
วีร่ามองเขาอย่างโกรธและฉีดสเปรย์ใส่ตาเขาโดยตรง
อาเรสรับสเปรย์แสบร้อนนั้นโดยไม่กะพริบตา สเปรย์หมดอย่างรวดเร็ว วีร่าตกใจรีบเขย่ามัน หมดเกลี้ยง
อาเรสหยิบขวดและโยนลงพื้นโดยไม่ละสายตาจากเธอ วีร่ามองเขาด้วยความตกใจ
"สเปรย์พริกไทยใช้ไม่ได้ผลกับตาของพวกมนุษย์หมาป่า" เขาฟังดูสนุก "ครั้งหน้าถ้าเธออยากทำร้ายฉัน ใช้ ผงวิเศษ สิ"
อาเรสเป่าผงสีทองลึกลับใส่เธอและมองดูวีร่าสูดมันเข้าไป
วีร่ากลอกตา "หยุดพูดเรื่องบ้า—"
ตาเธอกะพริบก่อนจะพูดจบประโยค ขาของเธอรู้สึกเหมือนวุ้น
เขาทำอะไรกับฉัน?! ขณะที่พยายามจะหมุนตัวหนี วีร่าก็ถูกรวบเอวไว้ทันที
"อย่าต่อต้านเลยวีร่า เธอต้องการพักผ่อนที่ดี"
ถ้าเธอสามารถด่าเขาได้ วีร่าคงบอกให้เขาไปให้พ้น แต่เธอส่ายหัวให้เขา เหมือนคนเมาและหัวเราะใส่เขาในเวลาเดียวกัน ราวกับว่าเธอถูกจั๊กจี้
"นายจะไม่...ได้...ลอยนวล...กับฉัน..." ร่างของวีร่าเอนไปข้างหลัง ขณะที่ความง่วงเข้าครอบงำ เขารีบอุ้มเธอแบบเจ้าสาวและเดินเข้าห้องไปพร้อมรอยยิ้มมุมปาก
ยามหลายคนรออยู่ในห้องและพวกเขาโค้งคำนับเมื่ออาเรสเข้ามา
ก่อนที่อาเรสจะวางวีร่าลงบนเตียง เขาได้กลิ่นแปลกๆ จากแก้มของเธอ
"มันแตะต้องเธอเหรอ?" นั่นไม่ใช่คำถามแต่เป็นการยืนยัน อาเรสจ้องมองชายที่กำลังสั่นและคำรามด้วยความโกรธ