พบกับ 'สุภาพบุรุษ'
ลีโอกับแจ็คเดินออกมาจากห้องชันสูตรศพด้วยสีหน้าหวาดหวั่น เพื่อนตำรวจของพวกเขาถูกพบที่ข้างถนน ถูกกัดกินอย่างโหดเหี้ยมที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ทุกคำพูดของนายกเทศมนตรีก้องอยู่ในหัวของพวกเขาอย่างชัดเจน
"นี่ไม่ได้เกิดจากพวกนอกคอก ผมตรวจผล DNA ด้วยตัวเองและพบตัวฆาตกรแล้ว" นายกเทศมนตรีกล่าว
"แล้วเรายืนอยู่ตรงนี้ทำไม? เราควรไล่ล่าเขาสิ!" แจ็คตะโกนด้วยความโกรธ
อัลฟ่านายกเทศมนตรีถอนหายใจและส่ายหัว "ฉันต้องการให้พวกนายถอนตัวจากคดีนี้"
"นายกครับ? มันฆ่าเพื่อนเรานะ! และคุณเป็นอัลฟ่าของเรา!"
"ฟังนะลูกพ่อ ฉันเข้าใจความคับข้องใจของนาย แต่นี่ไม่ใช่คดีปกติที่เราจัดการได้" นายกเทศมนตรีหยุดชั่วครู่ มองหน้าพวกเขา
"เขาคือเอเรส คาสคาต้า ผู้นำแก๊งที่ทรงอิทธิพลที่สุดทั่วโลก" อัลฟ่านายกเทศมนตรีขมวดคิ้ว "ถ้าฉันส่งพวกนายไปไล่ล่าเอเรส ฝูงของเขาจะนำนรกมาสู่เมืองเรา...
"เขาควรตายไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไม เขาดูเหมือนจะรอดชีวิตมาได้"
ลีโอฟังอย่างเงียบงัน เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้
"เขาเป็นคนโหดเหี้ยมที่มีฝูงสุดยอดอยู่เบื้องหลัง เชื่อฉันเถอะ พวกนายไม่อยากทำให้เขาโกรธหรอก" อัลฟ่านายกเทศมนตรีคำรามเบาๆ และทุบโต๊ะด้วยความเดือดดาล "แต่ตอนนี้ ถ้าเขากล้าย่างเท้าเข้ามาในอาณาเขตของเราอีก เราจะฆ่าเขาให้ได้"
หลังจากวางสายจากลีโอ วีระกลับไปที่เตียง แต่เธอไม่สามารถหลับต่อได้อีก เธอนึกถึงภาพหมาป่าสีน้ำตาลเข้มที่เธอช่วยชีวิตไว้เมื่อห้าปีก่อน
เขาเป็นฆาตกร
ฉันช่วยชีวิตฆาตกร
ไม่อยากกลับไปสู่ฝันร้ายนั้นอีก วีระเปิดแล็ปท็อปและเริ่มทำงาน เธอแค่ต้องการอะไรมาเบี่ยงเบนความสนใจ
เธอตรวจสอบภาพถ่ายที่เธอถ่ายนางแบบบนชายหาด รอยยิ้มของพวกเขาดูเหมือนจะเป็นความสบายใจที่ดีที่สุด เธอสนุกกับการมองใบหน้าซุกซนของพวกเขาจนกระทั่งมีบางอย่างดึงดูดสายตาเธอ
เธอซูมเข้าไปที่มุมภาพ มีร่างหนึ่งยืนอยู่ข้างต้นไม้สวมแว่นกันแดด เธอมองไม่เห็นดวงตาของเขา แต่เธอรู้สึกได้ เขากำลังมองมาทางเธอตอนที่เธอถ่ายภาพ
เมื่อมองอย่างละเอียดมากขึ้น เธอประหลาดใจที่พบว่านั่นคือชายแปลกหน้าหล่อเหลาที่เธอพบเมื่อคืนนี้
หลังจากถ่ายภาพวันนี้ วีระตัดสินใจเดินเล่นบนชายหาด เธอเดินไปไกล เพลิดเพลินกับแสงแดดและถ่ายภาพน่ารักๆ ของโลมาในมหาสมุทร เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลืมการโทรศัพท์เมื่อคืนที่ผ่านมา
ฉันปลอดภัยที่นี่ เธอกระซิบกับตัวเอง
ขณะที่วีระซูมเข้าไป กล้องบังเอิญจับภาพชายคนหนึ่งที่โผล่ขึ้นมาหายใจ ในตอนนั้น เธอจำเขาได้
ชายหล่อเหลาอันตรายคล้ายผีที่ให้เสื้อแจ็กเก็ตกับเธอเมื่อคืนนี้ สาวๆ คนไหนก็คงน้ำลายไหลเมื่อเห็นเขา เพราะร่างกายของเขาถูกปั้นแต่งมาอย่างสมบูรณ์แบบ ถ้าพูดว่านายแบบชายเป็นเพียงก้อนกรวด แล้วคุณผีต้องเป็นเหมือนภูเขาที่แข็งแกร่ง หล่อเหลาอย่างไม่น่าเชื่อ และดูเซ็กซี่ยิ่งขึ้นด้วยน้ำที่หยดลงมา วีระไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอกำลังถ่ายภาพร่างกายของชายแปลกหน้าโดยไม่ได้รับอนุญาต
เมื่อเขายกมือขึ้น วีระสังเกตเห็นว่าเขามีรอยสักอิเรซูมิขนาดใหญ่ปกคลุมแขนขวา ประกอบด้วยภาพสองอย่าง หนึ่งคือสีดำและทองกับปลาคาร์ฟ อีกอันคือดอกบัวสีแดงเล็กๆ
ดูสวยมาก! เธอต้องถ่ายภาพนี้ให้ได้
วีระมองไปทางอื่นสักครู่เพื่อตั้งค่ากล้องให้ถูกต้อง และเมื่อเธอหันกลับมา เขาก็หายไปอย่างกะทันหัน เธอมองไปรอบๆ สงสัยว่าเขาไปไหน
"คุณกำลังมองหาผมอยู่เหรอ?" เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังเธอ และวีระหันกลับไป เธอสะดุ้งด้วยความตกใจและร้องเสียงหลง ล้มลงบนทรายด้วยก้นของเธอ
"หาฉันอยู่เหรอ นกน้อย" เขาหัวเราะเบาๆ และพูดซ้ำ
เขากำลังจะยื่นมือให้เธอ แต่วีร่าลุกขึ้นจากพื้นหัวเราะให้กับตัวเอง ปัดฝุ่นออกจากกางเกงขาสั้น "โอ้ย! คุณทำฉันตกใจหมดเลย"
เขาสังเกตเห็นว่าเธอมีดอกชบาสีแดงเสียบไว้ที่หลังหู น่ารักจัง เขาเช็ดใบหน้าที่เปียกน้ำและก้าวเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น
"สวัสดีอีกครั้ง" เขาพูดด้วยเสียงทุ้มลึก
แปลก เธอไม่ได้สังเกตว่าเขาพูดสำเนียง
"เฮ้ อืมมม..." วีร่าตัดสินใจพูดตรงๆ "ฉันหวังว่าคุณจะไม่ว่าถ้าฉันถ่ายรูปคุณไว้น่ะ"
"ขอดูหน่อยได้ไหม"
วีร่าแสดงภาพทั้งหมดให้เขาดูและหมุนตัวถอยหลังเพื่อให้เห็นเขา "คุณมีรูปร่างดีนะ เคยคิดจะเป็นนายแบบบ้างไหม"
เขาหัวเราะเบาๆ วีร่าคิดว่าตัวเองโง่ แน่นอนว่าเขาต้องรู้อยู่แล้ว เขาต้องมีแฟนสาวมากมายที่คอยชมร่างกายของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาหล่อแบบไม่ต้องสงสัยเลย
"ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเลย" เขาส่ายหัว
จริงๆ แล้ว วีร่ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย น่าเสียดายร่างกายที่เซ็กซี่ขนาดนั้น เมื่อเห็นสีหน้าของเธอ เขาก็หัวเราะ
"แต่ฉันยินดีที่จะทำให้คุณพอใจ มีอะไรที่คุณอยากจะดูใกล้ๆ ไหม" เสียงของเขาช่างเสน่ห์แรง
เห็นได้ชัดว่าเขากำลังยั่วเธออยู่ และเขารู้ว่าเธอต้านทานไม่ได้
"อืม... คุณมีรอยสักสวยจัง" วีร่าพูดอย่างเขินอาย
"คุณอยากดูให้ชัดขึ้นไหม" เขายืนเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น แสดงแขนข้างขวาให้ดู
วีร่าค่อยๆ วางนิ้วชี้ลงบนส่วนที่มีดอกบัวแดงเล็กๆ มันสวยงามอย่างน่าทึ่ง ขณะที่วีร่าลากนิ้วไปตามแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขา เขาคำรามเบาๆ ขึ้นมาทันที เขารู้สึกเร้าอารมณ์จากการสัมผัสของเธอ
วีร่าหลงใหลในความงามของรอยสักมาก เธอคิดว่าเขาทำเสียงอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
"สวยมากเลย!" เมื่อเธอดึงมือออก เธอเห็นว่าแก้มของเขาเริ่มเป็นสีกุหลาบเล็กน้อย
เขาเขินเหรอ ไม่ เป็นไปไม่ได้! เธอส่ายหัว ต้องเป็นเพราะเธอจินตนาการไปเอง
"ส่งมา!" เด็กคนหนึ่งวิ่งผ่านพวกเขาไปพลางโบกมือให้เพื่อนและตะโกน
เพื่อนของเขาที่อยู่อีกฝั่งตะโกนกลับมา "ระวังหัว!"
วีร่ามองไปข้างหน้าเห็นลูกฟุตบอลกำลังลอยตรงมาที่ศีรษะของเธอ
เธอกำลังจะหลบ มันจะต้องทำให้คอเธอหักแน่ๆ แต่แล้วเธอก็เห็นเขารีบกางตัวบังเธอและรับลูกบอลด้วยมือเดียว
"เธอโอเคไหม" เขาโยนลูกบอลกลับไปให้เด็กๆ และถามเธออย่างอ่อนโยน
วีร่ายังคงอึ้ง มันเกิดขึ้นเร็วมาก
"ขอบคุณครับลุง!" เด็กๆ วิ่งจากไป
วีร่าถอนหายใจอย่างหนัก ในที่สุดก็กลับมาสติ
"ขอบคุณนะ! คุณปกป้องฉันจากฝนและฟ้าผ่าเมื่อคืน และวันนี้คุณก็ปกป้องฉันจากลูกบอล ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี"
"แล้วฉันก็ยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย" วีร่าพูด
"ฉันก็ไม่รู้จักชื่อเธอเหมือนกัน" เขาถามกลับ
"ฉันชื่อวีร่า" เธอยื่นมือออกไป
เขาจับมือเล็กของเธอด้วยมือใหญ่ของเขาและกุมไว้ ทันทีที่เขาทำเช่นนั้น เขารู้สึกถึงประกายเล็กๆ จากเธอ ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้น
ใจเย็นๆ เดี๋ยวเธอจะเจ็บ
"วีร่าเหรอ" ชื่อของเธอออกเสียงได้อย่างสมบูรณ์แบบ "เป็นชื่อที่สวยมากเลยนะเจ้าหญิง มันแปลว่าอะไร"
"เด็กผู้หญิงที่กล้าหาญ!"
เอรีสยิ้มมุมปากและจูบมือเธอ "ยินดีที่ได้รู้จักเด็กหญิงผู้กล้าหาญ"
วีร่าหน้าแดงและดึงมือกลับจากเขา
"แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ เจ้าชายในฝัน" เธอล้อเลียนเขากลับ
"ขอโทษด้วย ฉันลืมแนะนำตัวเอง" เขาโค้งตัวอย่างสุภาพบุรุษ
"ฉันชื่อเอรีส คาสคาต้า"
วีร่าชะงักกึกเมื่อเขาบอกชื่อ ใบหน้าของเธอซีดลงชั่วขณะ
เอรีส คาสคาต้า
คำพูดของลีโอดังก้องในหัวเธอราวกับเสียงเตือนภัย
เขาคือฆาตกรนะวีร่า