อัลฟ่าที่ประตู (ฉบับแก้ไข)

ฮาวาย

ลมเย็นพัดผ่านสวนของโรงแรมระดับเจ็ดดาวในฮาวาย

"มาเถอะน้อง! เธอดูดีมากเลยนะ!"

วีร่ามองเอเมอรัลด์แล้วส่ายหัว "อย่าบ้าน่า นี่ไม่ใช่สไตล์ฉันเลย" หลังจากวันทำงานที่ยุ่งวุ่นวาย พวกเธอตัดสินใจไปพักผ่อนที่ชายหาด บิกินี่ตัวนี้เป็นของขวัญวันเกิดจากเอเมอรัลด์ เธอเป็นเพื่อนร่วมงานของป้าริต้า และเป็นรูมเมทที่ 'หวานที่สุด' ของวีร่า

"เฮ้ย! ดูตัวเองสิ! ก้นเธอเซ็กซี่มากเลยนะ!" เอเมอรัลด์ตบก้นเธอ

"เฮ้ย!" วีร่ารู้สึกอายมาก เธอไม่เคยอวดเรือนร่างแบบนี้มาก่อนเลย

"เงียบน่า รู้อยู่แล้วว่าเธอชอบ! ไปกันเถอะ!" เอเมอรัลด์ตะโกน

ทีมงานรวมตัวกันที่ชายหาดแล้วตอนที่พวกเธอมาถึง คนท้องถิ่นจัดการแสดงให้พวกเขาดู

"วันนี้เป็นไงบ้างจ๊ะหนู?" ป้าริต้าเดินมาทักทายวีร่า

"ดีมากค่ะ หนูว่าหนูหลงรักฮาวายแล้วล่ะ" วีร่ายิ้ม

"เฮ้!! มาร่วมเต้นฮูล่ากับพวกเราไหม?" หนึ่งในนักเต้นหลักถามผ่านไมโครโฟน

"ไปสิ" วีร่าวิ่งไปที่ฝูงชน มันสนุกมากที่ได้สวมกระโปรงหญ้าและส่ายไปมา วีร่าจับมือเอเมอรัลด์ หัวเราะดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ พวกเธอเต้นกันจนฝนเริ่มตก

"อ่าา... โชคไม่ดีเลย! พวกเราต้องไปแล้วนะ วี!" เอเมอรัลด์เอาเสื้อผ้ามาคลุมหัว

"เดี๋ยวฉันตามไป" วีร่าบอกเอเมอรัลด์ พลางชี้ไปที่เสื้อผ้าของเธอบนชายหาด เอเมอรัลด์พยักหน้าก่อนจะวิ่งกลับโรงแรม

แต่ฝนกลับตกหนักขึ้นอย่างกะทันหัน วีร่ามองไปรอบๆ เธอเห็นกระท่อมเปิดโล่งในสวนข้างๆ มันเล็กมากแต่เป็นที่ดีที่จะหลบให้พ้นจากการเปียกปอน

เธอรีบวิ่งเข้าไปในกระท่อม มันมีแสงสลัวๆ ทำให้เธอต้องใช้เวลาสักพักเพื่อให้ตาชินกับความมืด เธอเห็นร่างเลือนรางยืนอยู่ในเงามืด เธอไม่เห็นว่ามีใครตามเธอมา แล้วเขาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว เสียงฟ้าร้องดังสนั่นทำให้เธอสะดุ้งด้วยความกลัว

"คุณ...คุณเป็นใคร?" เธอกอดอกถามด้วยความประหม่า

"คุณกลัวฟ้าร้องนิดหน่อยเหรอ?" เสียงเย็นๆ ถาม ทำให้เธอรู้สึกสั่นสะท้านทันที

"ไม่ ฉันไม่กลัว" เธอตอบ พยายามทำให้หัวใจที่เต้นรัวสงบลง

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น เขาก้าวออกมาจากเงามืดทำให้เธอแทบลืมหายใจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของเขา

วีร่ามองเขา ชายแปลกหน้าสวมสูทและเนคไท ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะใส่มาชายหาดแน่ๆ แต่วีร่าต้องยอมรับว่าเขาดูหล่อมากในชุดสูท หล่ออย่างอันตราย

ฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้วีร่าสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ ชายแปลกหน้าคว้ามือเธอไว้และช่วยให้เธอทรงตัวได้

เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ดมกลิ่นเธอ เขามองร่างเล็กๆ ของเธอในอ้อมกอดของเขา เธอเปียกเพราะฝนและดูเซ็กซี่สุดๆ ในชุดบิกินี่และกระโปรงหญ้า

"คุณเต้นได้ดีมากคืนนี้" เขาจ้องมองเธอลึกๆ เขาอยากกอดเธอ แต่ทำไม่ได้เพราะจะทำให้เธอตกใจหนี เขาต่อสู้กับสัตว์ร้ายในตัวเพื่อให้สงบและปล่อยมือเธอ

"อะ...อะไรนะ?!" วีร่าพูดติดอ่าง เธอมองอย่างงุนงง เงยหน้ามองเขา เธอไม่ทันสังเกตว่าเขาอยู่ในฝูงชนตอนที่เธอกำลังเต้น

"ผมดูคุณเต้นคืนนี้ คุณดูสวยมาก"

"โอ้...ขอบคุณค่ะ..." เธอรู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าว

เขายิ้มอบอุ่นให้เธอ เลือดวิ่งในเส้นเลือดและสัตว์ร้ายในตัวเขากำลังตะโกน เธอมีกลิ่นที่แตกต่าง แตกต่างจากผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยพบมาก่อน เขารู้ว่าเธอพิเศษ เขาคอยจับตาดูเธอมาหลายปี เธอต้องพิเศษแน่ๆ

"คุณเป็นแขกที่นี่เหรอคะ?" วีร่าถามอย่างประหม่า

"ตอนนี้ก่อน แล้วเธอก็จะเป็นของฉันเหมือนกัน" เขาหรี่ตามอง พร้อมรอยยิ้มประหลาด

วีร่ามองเขาอย่างงุนงง เขาพูดว่าฉันจะเป็นแขกของเขาเหรอ?

วีร่ากำลังจะถามเขาเรื่องนั้น แต่ฟ้าก็ร้องอีกครั้ง วีร่าหุบปากทันที ไม่ถามดีกว่า เธอแค่ต้องการใครสักคนเป็นเพื่อนในคืนที่น่ากลัวนี้

"คุณพักโรงแรมไหน" เขาถามขึ้นมาทันที "อยากให้ผมไปส่งที่ล็อบบี้ไหม"

วีร่ามองฟ้าแลบฟ้าร้องและฝนที่ตกหนักอยู่ข้างนอก ไม่มีทางที่เธอจะออกไปตากฝนแบบนั้น โอกาสโดนฟ้าผ่ามีแค่ไหนกัน

"ไม่ค่ะ ฉันว่ารอให้ฝนและฟ้าร้องหยุดก่อนดีกว่า" วีร่าส่ายหน้า

เขาพยักหน้าและหมุนตัวเดินจากไป

"เดี๋ยว คุณจะไปไหน" เธอถามอย่างกังวล เธอไม่อยากอยู่คนเดียว

เขายิ้มเย้ยและหันกลับมาหาเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง "ผมจะกลับโรงแรม"

"เดี๋ยว ฝนตกอยู่นะ แล้วคุณก็ไม่มีร่ม"

เขาดึงเสื้อแจ็คเก็ตออกมาอย่างรวดเร็วและวางมันไว้เหนือศีรษะ "ผมมีที่กำบังตรงนี้แล้ว แต่ไม่ต้องห่วงผม ฝนและฟ้าร้องจะหยุดในไม่ช้า"

ฟ้าร้องอีกครั้ง วีร่าเดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว จับแขนเสื้อแจ็คเก็ตที่เขากำลังถืออยู่ เธอดูน่ารักเมื่อมองขึ้นไปที่เขาด้วยดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความกังวล

"เดี๋ยว อย่าไป อยู่ด้วยกันก่อนนะคะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียว" เธอกลัวอย่างเห็นได้ชัด

"ขอโทษนะนกน้อย แต่ผมเสียใจ แขกของผมกำลังรอผมอยู่ข้างใน แต่ถ้าคุณอยากไปกับผม..."

"ยังไงคะ"

เขาเข้ามายืนใกล้เธอและใช้แจ็คเก็ตบังทั้งสองคน วีร่าอุทานเมื่อเขาเข้ามาใกล้อย่างกะทันหัน เขารู้สึกอยากจะขโมยจูบเธอใต้สายฝนและเสียงฟ้าร้อง

"อย่าคิดถึงฟ้าร้องหรือฝน แล้วคุณจะไม่เป็นไร อยู่ใกล้ๆ ผมถ้าคุณไม่อยากเปียก นะ" เขาแนะนำ

"ได้ค่ะ" วีร่าพยักหน้าและเข้าไปใกล้เขามากขึ้น

เขาเดินออกไปพร้อมกับเธอ วีร่าระวังไม่ให้รุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเขามากเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่แผนนั้นล้มเหลวเมื่อฟ้าร้องดังสนั่นอีกครั้ง ทำให้เธอสะดุ้งด้วยความตกใจและเกาะแขนเขาไว้

"ไม่เป็นไร เราใกล้ถึงแล้ว นั่นโรงแรมของคุณใช่ไหม"

เมื่อพวกเขาเข้ามาในล็อบบี้ ชายแปลกหน้าคนนั้นคลุมแจ็คเก็ตให้เธอ "นี่ มันจะทำให้คุณอุ่น"

"อืม ขอบ—" วีร่าสวมมันและเมื่อเธอหันไปจะขอบคุณ

แต่เขาไม่อยู่ที่นั่นแล้ว เขาหายไปเหมือนผี

วีร่านึกขึ้นได้ว่าเธอลืมถามชื่อเขาด้วยซ้ำ เขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่เธอเคยพบในชีวิต ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบราวกับประติมากรรม ดวงตาสีเข้มที่สวยงาม ร่างกายที่กำยำพอดีภายใต้ชุดสูท...

นอนอยู่บนเตียง เธอไม่อาจหยุดฝันถึงเขา...

ริง ริง ริง

เสียงโทรศัพท์ขัดจังหวะความฝันกลางวันของเธอ

"ลีโอ?" วีร่ามองที่ชื่อผู้โทร รู้สึกประหลาดใจ ทำไมลีโอโทรหาเธอในเวลานี้

"วีร่า! เธอกำลังจะกลับมาเหรอ" ลีโอฟังดูตื่นตระหนก

"ไม่นะ ทำไม"

"โอ้ ดีแล้ว..." เขาผ่อนคลายลง

"เกิดอะไรขึ้น" วีร่างุนงง

"วี..." ลีโอกระแอมและพูดอย่างจริงจัง "พวกเราเจอคาสคาต้าแล้ว"

"อ...อะไรนะ" วีร่าถาม ห้องกลายเป็นเย็นเฉียบทันที

"คาสคาต้า คนที่เธอเจอเมื่อห้าปีก่อน" ลีโอพูดต่อ "ชื่อเต็มของเขาคือ อาเรส คาสคาต้า เขาเป็นอัลฟ่าที่ทรงพลังมาก..."

"นายรู้ได้ยังไง" วีร่าตัวสั่น บางอย่างกำลังจะไม่เป็นไปด้วยดีแน่ๆ

"วี เขาเป็นฆาตกร เขาฆ่าตำรวจคนหนึ่งนอกอพาร์ตเมนต์ของเธอเมื่อวานนี้"