บทที่ 2
มุมมองของโอลิเวีย:
แฟนของลูคัสมองฉันด้วยริมฝีปากที่เลือดออก ปากของเธอแตกเหมือนที่ฉันคิดว่ามันควรจะเป็น; สมบูรณ์แบบ
"อย่าเข้ามาใกล้ฉัน" ฉันตะโกนและก้มลงกดแผลสดลึกที่เท้าเพื่อหยุดเลือด เธอได้กดส้นรองเท้าลึกพอที่จะทำให้มันเลือดออกแทบไม่หยุด
เธอลุกขึ้นและฉันคิดว่าเธอจะไป แต่ไม่ ฉันคิดผิด เธอมีเจตนาอื่น ฉันได้ยินเสียงเคลื่อนไหวแล้วก็ได้ยินเสียงของเธอที่ดึงความสนใจฉัน
"มองนี่สิ อีตัวดี"
ฉันมองเธอเพื่อดูว่าเธอกำลังจะทำอะไร และด้วยความหวาดกลัว ฉันเห็นเธอถือกาน้ำใบใหญ่ที่มีน้ำเดือดสำหรับชาชุดที่สอง
เสียงหายใจสะดุดหลุดจากปากฉันโดยไม่ตั้งใจ
สายตาฉันเหลือบไปที่ประตูชั่วครู่และฉันเห็นแฝดสามวิ่งมาหาเรา
ในตอนที่พวกเขามาถึงประตูพอดี เธอเปิดฝากาและสาดน้ำเดือดใส่ฉัน ทำให้เกือบทั้งตัวของฉันเปียกโชกด้วยน้ำเดือดที่ทำให้เกิดความเจ็บปวดแสนสาหัสแผ่ซ่านไปทั่วทุกนิ้วของผิวหนัง
ไม่มีคำพูดใดจะอธิบายความเจ็บปวดที่แล่นผ่านตัวฉันในตอนที่น้ำสัมผัสกับผิวหนังได้
"อลิซ ไม่นะ..." ลูคัสตะโกน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ; สายเกินไปที่เขาจะพยายามทำอะไร
ฉันป้องกันตัวเองด้วยมือตามสัญชาตญาณ แต่แทนที่จะเป็นใบหน้า มือของฉันกลับสัมผัสกับน้ำเดือดจนไหม้
ฉันกรีดร้อง; เสียงร้องด้วยความทรมานดังออกจากปากฉัน ฉันล้มลงบนพื้นกรีดร้องขณะที่มือกำเสื้อแน่น
ชีวิตจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกไหม?
ดวงตาที่พยายามจะลืมค้างไว้เห็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะของอลิซที่ปรากฏบนใบหน้าเธอ
เสียงกรีดร้องดังออกจากปากฉันต่อเนื่อง ร่างกายของฉันควบคุมไม่ได้ มือเริ่มชา และทุกอย่างรอบตัวเริ่มพร่าเลือน
แม้จะเจ็บปวด ฉันยังสังเกตเห็นสีหน้าตกใจของแฝดสาม
ด้วยเหตุผลบางอย่าง สีหน้าของพวกเขาแสดงความเป็นห่วง —บางทีอาจเป็นความคิดฉันหลอกตัวเอง
"เธอกล้าดียังไง?" ทันใดนั้น ฉันได้ยินเสียงคุ้นหู
ฉันพยายามมองไปที่ประตูขณะพยายามกลั้นเสียงร้องของตัวเองเพื่อไม่ให้ดูน่าสังเวชไปกว่าที่เป็นอยู่
ฉันเห็นเอริค—เพื่อนเพียงคนเดียวของฉันในฝูงนี้ คนเดียวที่เคยสนใจฉันในหกปีนี้ เขาเป็นเบต้าคนปัจจุบัน
เอริคไม่เคยโหดร้ายกับฉัน แม้จะถูกพ่อของเขาด่าหลายครั้ง เขาก็ยังคุยกับฉันและให้อาหารฉันตั้งแต่เด็ก
เขาเหมือนพี่ชายสำหรับฉัน เขายังแอบให้เสื้อผ้าฉันอีกด้วย เขาต่อต้านพ่อของเขา (แกมม่า) เพียงเพื่อสนับสนุนฉัน
"โอลิเวีย" สายตาของเอริคตกลงมาที่ฉัน
เขาวิ่งมาหาฉันอย่างรวดเร็วและนั่งลงข้างๆ ฉัน
มือของเขาสั่นอย่างรุนแรงเพราะลังเลที่จะจับฉัน; ผิวทั้งหมดของฉันกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดง อาจจะมีแผลพุพองเกิดขึ้นในไม่ช้า
"โอลิเวีย" เอริคเกือบจะร้องไห้ขณะที่เปล่งชื่อฉันออกมา
เอริคช่วยให้ฉันลุกขึ้นนั่งและกอดฉัน
ฉันกอดเขาด้วยแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ในตัวและปล่อยให้เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้ออกมา ความเจ็บปวดทางกายน้อยกว่าความเจ็บปวดที่ถูกแทงมาตลอดหลายปีนี้
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทุกอย่างจากอดีตดูเหมือนจะย้อนกลับมาเหมือนคลื่นลูกใหญ่และซัดเข้าใส่จิตใจฉัน ทิ้งความเจ็บปวดจากความทรงจำแผ่ซ่านไปทั่วตัวที่ทำให้ความทุกข์ทรมานเพิ่มขึ้น
มันเจ็บที่จะกอดเอริคด้วยมือที่ถูกไฟลวก แต่ฉันรู้สึกปลอดภัย; อย่างน้อยก็ตอนนี้
ฉันกรีดร้องขณะที่ซบหน้าลงบนอกของเขา ฉันกำลังมองหาวิธีที่จะบรรเทาความเจ็บปวด แต่มีเพียงภายในที่ค่อยๆ ชาลงทีละวินาที ไม่ใช่ความเจ็บปวดทางกายที่ฉันกำลังเผชิญ
"ชู่! โอลิเวีย ทุกอย่างจะดีขึ้น ฉันจะพาเธอไปหาหมอเดี๋ยวนี้" เอริคลูบหลังฉันอย่างปลอบโยน
"มันเจ็บมากเอริค ฆ่าฉันเถอะ ฉันทนไม่ไหวแล้ว ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรด" ฉันวิงวอนอย่างน่าสมเพช
เอริคไม่ตอบ
"ได้โปรดเอริค ฉันอยากอยู่กับพ่อ เขาจะไม่ทำร้ายฉัน ได้โปรดเอริค ฉันขอร้องล่ะ" ฉันวิงวอนอีกครั้ง
"ใช่ เธอแน่นอนที่อยากอยู่กับคนทรยศเพราะเธอก็เหมือนกัน อีตัวดี เธอสมควรตกนรก" เสียงแหลมของแฟนลูคัสดังขึ้น
"หุบปากอลิซ" เสียงตะโกนของลูคัสดังขึ้นเช่นกัน แต่เสียงรอบตัวฉันเริ่มฟังดูไกลออกไป
น้ำหนักมหาศาลกำลังดึงฉันไปที่ไหนสักแห่งที่ฉันไม่รู้ เหมือนฉันกำลังจมลง; สู่เส้นทางไม่มีที่สิ้นสุดที่เริ่มมืดมิด
"ที่รัก เธอ..."
"พอได้แล้ว" เอริคตะโกน "ยาม"
"พาเธอไปขังคุก" เขาสั่งยามขณะที่อุ้มฉันขึ้นมาอย่างนุ่มนวล
พละกำลังที่จะร้องไห้ของฉันค่อยๆ ลดลงทีละน้อยและเสียงของฉันเริ่มเบาลงแล้ว
"แต่..." ยามคนหนึ่งลังเลแต่เอริคตัดบท
"ฉัน เบต้าแห่งฝูงฟูลมูน สั่งให้นายพาเธอไปขังคุก" เอริคสั่งด้วยน้ำเสียงเบต้าและโดยไม่รอช้า ยามเริ่มลากเธอไป
"เธอกล้าดียังไง? ลูคัส พูดอะไรกับเขาสิ เขาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง?" เสียงตะโกนของอลิซดังขึ้น
"ถ้าอัลฟ่าพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันจะเป็นการดูหมิ่นตำแหน่งของเขา" ฉันรู้สึกได้ว่าเอริคกำลังมองลูคัส
น่าแปลกที่ไม่ได้ยินเสียงคัดค้านจากลูคัส
ยามลากเธอออกไปจากห้อง เสียงตะโกนของเธอค่อยๆ เบาลงจนหายไป
"ขอบคุณอัลฟ่าที่จำหน้าที่อัลฟ่าของตัวเองได้" เอริคพูดด้วยน้ำเสียงที่ฉันรู้ได้ทันทีว่าเป็นการประชดประชัน
เอริควิ่งออกจากห้องพร้อมกับฉันที่อยู่ในอ้อมแขนเขาเหมือนตุ๊กตาผ้า
ดวงตาฉันหนักอึ้งขณะที่ความมืดเริ่มห้อมล้อมฉันจากทุกด้าน ร่างกายของฉันเริ่มชาในที่สุด
"ฉันกำลังมาหาพ่อนะ..." นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันพูดได้ก่อนจะตกลงไปในห้วงมหาสมุทรแห่งความมืดอันไร้ที่สิ้นสุด
ฉันเห็นความมืดไปทั่ว ไม่มีแสงสว่างใดๆ แม้แต่น้อย มีแต่ความมืด—ความมืดไม่มีที่สิ้นสุดล้อมรอบฉันเหมือนสภาพแวดล้อมที่หนักอึ้ง
แต่แล้ว ฉันเห็นมัน — ห้องเก่าของฉันในมุมมืดพร้อมโคมไฟสองดวงที่ด้านข้างทำให้มันสว่างพอมองเห็น
ผมก้าวอย่างเชื่องช้าแต่ระมัดระวัง ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกทำให้ผมสะดุ้งอย่างรุนแรง
ลมที่พัดออกมาจากห้องอย่างแรงทำให้ผมปลิวและกระจายไปทั่วร่าง
มีคนสองคนอยู่ในห้อง ดวงตาผมเบิกกว้างเมื่อตระหนักว่านั่นคือพ่อและตัวผมเอง—ตัวผมตอนเด็ก
กลิ่นอายแห่งความสงบสุขแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อผมได้เห็นตัวเองตอนเด็กกำลังเล่นกับพ่อ
พ่อกำลังไล่ตามผมในชุดเสือตลกๆ ผมหัวเราะคิกคักและวิ่งหนีสุดชีวิต แต่พ่อก็ขวางทางผมไว้พร้อมทำเสียงคำรามน่ากลัว
หมาป่าที่แกล้งทำเป็นเสือเพื่อเล่นกับลูกสาว พ่อเป็นพ่อที่ดีที่สุดที่ใครจะมีได้ แต่ผมสูญเสียเขาไปแล้ว ไม่สิ! เขาถูกพรากไปจากผม
รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนริมฝีปากผมขณะมองดูภาพตรงหน้า ความทรงจำหลั่งไหลกลับเข้ามาในความคิด นำความสุขอันงดงามมาสู่ผม
แล้วอย่างที่คาดไว้ ผมเห็นป้าลูซี่ ผมเห็นตัวเองซ่อนอยู่หลังเธอราวกับว่าเธอเป็นผู้ช่วยเหลือเพียงคนเดียวของผม
"แม้แต่ป้าลูซี่ก็ช่วยหนูไม่ได้วันนี้นะโอลิเวีย" พ่อหัวเราะอย่างดุร้ายทำให้ผมหัวเราะคิกคักมากขึ้น
ป้าก็หัวเราะให้กับพวกเราทั้งสองคนพลางเอามือซ้ายปิดปาก
"แต่ผมช่วยได้" ลุงไบรอันเข้ามาในห้อง ผมพุ่งเข้าหาเขากระโดดเข้าไปในอ้อมแขนก่อนที่พ่อจะจับผมได้ ลุงอุ้มผมขึ้นและจูบแก้มผมอย่างเอ็นดู
"ฮีโร่ของหนูมาแล้วโอลิเวีย" ลุงจ้องพ่อซึ่งทำให้พ่อส่งเสียงฮึดฮัด
ผมกอดเขาและระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"หนูไม่กอดป้าบ้างเหรอ" ป้าทำหน้างอเข้ามาใกล้ผม แล้วผมก็กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนเธอ
เธอหัวเราะเบาๆ และจูบหน้าผากผม
ผมยิ้มเมื่อได้เห็นความทรงจำวัยเด็ก น้ำตาเอ่อล้นตาโดยไม่ตั้งใจ และไหลลงมาบนแก้มสองสามหยด
ทุกอย่างช่างสมบูรณ์แบบแต่ก็ผ่านไปนานแล้ว
"ไม่มีใครรักพ่อเลย" พ่อแกล้งทำเสียงเศร้า ป้าส่งสัญญาณด้วยสายตาให้ผมจูบพ่อ
ผมเอนตัวไปจูบแก้มพ่อ
ทันใดนั้นประตูก็ปิดลงด้วยเสียงดังสนั่นก้องไปทั่ว ทุกอย่างกลับมืดมิดอีกครั้ง
"ไม่นะ พวกเขาอยู่ในห้อง" ผมวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว
ผมพยายามเปิดประตูสุดแรง แต่มันไม่ยอมเปิด
ผมเริ่มทุบประตูพยายามเปิดมัน อยากเห็นป้า พ่อ ลุง ผมอยากได้พวกเขากลับมา จิตใจผมไม่อาจยอมรับว่าพวกเขาตายไปแล้ว
"พวกเขาอยู่ในห้อง ผมต้องพบพวกเขา" ผมกรีดร้องและเตะประตู
ผมเริ่มตะโกน ทุบประตู เรียกใครสักคนให้มาเปิดประตู ช่วยผมให้พวกเขาออกมา แต่ไม่มีอะไรได้ผล
"เปิดประตูสิ" ผมตะโกนและตาผมก็เปิด ผมเผชิญหน้ากับสถานที่สว่างไสว
ผมพบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลของฝูง มีคนกำลังกอดผม ผมอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยมากเข้าจมูกผม
"โอลิเวีย เธอโอเคไหม" ผมมองและเห็นว่าเอริคเป็นคนที่อุ้มผมไว้ในอ้อมแขน
"พ่อ ป้า ลุง" ผมคลายกอดและเริ่มมองไปรอบๆ จิตใจผมสับสนด้วยความคิดและความกังวล
"โอลิเวีย ใจเย็นๆ" เอริคปลอบ
"พวกเขาเพิ่งอยู่ในห้องเก่าของผม พวกเขาต้องอยู่ในห้องเก่าของผมแน่ๆ" ผมพยายามลงจากเตียงแต่เอริคห้ามไว้
"มีอะไรผิดปกติกับเธอเนี่ย ผมเห็นพวกเขาอยู่ในห้องผม" ผมตะโกนและผลักเขา
"ใจเย็นๆ โอลิเวีย มันเป็นแค่ความฝัน" เอริคพูดทำให้ความโกรธของผมพุ่งสูงขึ้นโดยไม่มีเหตุผล
"นี่ไม่ใช่ความฝัน ผมเพิ่งเห็นพวกเขา ผมอยู่ในอ้อมแขนป้า มันเป็นเรื่องจริง ผมต้องไปที่ห้องนั้นและเปิดประตู พวกเขาอยู่ข้างใน ผมจะหาพวกเขาให้เจอ"
"โอลิเวีย" เอริคมองผมอย่างสงสารและดึงผมเข้ามาใกล้
"ปล่อยผม" ผมกรีดร้องและผลักเขาออกไป
"โอลิเวีย" เอริคตะโกนครั้งนี้ การเคลื่อนไหวที่ไม่คาดคิดของเขาทำให้ผมสะดุ้ง
"พวกเขาตายแล้ว มันผ่านมาหกปีแล้ว พ่อและป้าของเธอตายแล้ว และลุงของเธอเป็นอัมพาต เธอเข้าใจไหม?" เขาประคองหน้าผมและพูดเสียงดัง
ความจริงกระแทกผมเหมือนรถบรรทุก ทุกชิ้นส่วนที่แตกสลายของผมรู้สึกเหมือนแตกสลายอีกครั้ง
เอริคพูดถูก พวกเขาตายแล้ว ผมเพิ่งเห็นความทรงจำวัยเด็กในความฝัน
น้ำตาคลอตาผมและผมนั่งลง ไหล่ผมห่อลงอย่างหนักอึ้ง
สีหน้าของเอริคอ่อนลงเมื่อเห็นน้ำตาไหลลงมาบนแก้มผม เขากอดผมแน่นและกระชับผมเข้ามาใกล้
"ผมคิดถึงพวกเขา เอริค ผมรักพวกเขา ถ้าพวกเขายังอยู่ พวกเขาคงไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายผม ลูคัส อเล็กซ์ เบนจามิน พวกเขาคงไม่เกลียดผม ผมคิดถึงแฝดสามคนเดิม" ผมสะอื้น
ผมรักแฝดสาม แม้หลังจากทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมยังรัก ยังห่วง ยังอยากให้พวกเขากลับมา และเกลียดตัวเองที่ปรารถนาสิ่งที่ผมไม่มีวันได้
ความเกลียดที่ผมรู้สึกต่อตัวเองทุกครั้งที่มีความรู้สึกแปลกๆ ผ่านเข้ามาทำให้ผมเต็มไปด้วยความโกรธ โกรธตัวเอง
ผมรู้ว่าผมไม่ควรรักพวกเขา แต่ผมก็รัก คุณจะควบคุมหัวใจได้อย่างไร? คุณจะควบคุมวิธีที่มันตอบสนองได้อย่างไร?
แม้หลังจากสิ่งที่พวกเขาทำ ผมยังรักพวกเขา หัวใจผมยังเต้นแรงเมื่อนึกถึงรอยยิ้มของพวกเขา ผมรักพวกเขามาตั้งแต่เด็กและยังรักอยู่
และมันเจ็บปวดมากเมื่อคนที่คุณรักให้เพียงความเกลียดชังและความอัปยศกลับมา
"ทุกอย่างจะดีขึ้นนะโอลิเวีย"
"โอ๊ย" ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดแล่นที่คอ
"เกิดอะไรขึ้นโอลิเวีย" เอริคถามด้วยความกังวล
"มันแสบ" ผมถอนหายใจ ผมรู้สึกแย่มาก สิ่งที่ทำให้ผมเจ็บปวดมากกว่าคือแฝดสามไม่ปกป้องผม พวกเขาเห็นเหตุการณ์แต่ไม่ทำอะไรเลย
หลังจากหกปีนี้ผมยังมีความคาดหวังจากพวกเขา! ผมน่าสมเพชแค่ไหนกัน!
"มันจะหายไปเร็วๆ นี้" เอริคลูบแก้มผมเหมือนพี่ชาย
"พวกเขาสัญญาว่าจะปกป้องผม เอริค" เสียงสะอื้นแหลกสลายขณะมองผ้าพันแผลบนมือ
"พวกเขาบอกว่าจะไม่ปล่อยให้ใครแตะต้องผม"
"นี่คือวิธีที่ทุกคนรักษาสัญญาหรือ" ผมปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างอิสระขณะแสดงผ้าพันแผลให้เขาดู
ผมเห็นดวงตาของเอริคเป็นประกายด้วยน้ำตาที่ยังไม่ไหลออกมา
"ผมทนไม่ไหวอีกแล้ว เอริค ผมทนไม่ไหว พวกเขาสัญญา..." ผมเริ่มรู้สึกวิงเวียนและทุกอย่างรอบตัวกลับมืดสนิทอีกครั้ง ผมพบว่าตัวเองกำลังจมดิ่งสู่ความว่างเปล่า