บทที่ V: สวน
เมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ทิ้งเงายาวทอดลงบนสวน อิซาเบลล่ารู้สึกหิวจนท้องร้องเตือนเธอว่าเธอไม่ได้กินอะไรทั้งวัน—เธอมีปัญหาในการรู้สึกหิวเพราะสองเดือนที่ต้องอยู่กับขนมปังแห้งในคุก อลิเซนท์เดินเคียงข้างเธอและบอกว่าอาหารเย็นน่าจะเสิร์ฟแล้ว ผู้หญิงคนนั้นเป็นความอบอุ่นในใจท่ามกลางความวุ่นวายในความคิดของเธอ
ขณะที่พวกเธอเดินไปด้วยกัน สายตาของอิซาเบลล่าก็ไปหยุดที่โต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารที่เหมาะสำหรับกษัตริย์ ตั้งอยู่ในศาลาหินอ่อนที่ปลายสวน ขนมปังอุ่น ผลไม้สุก และถ้วยไวน์ที่ส่องแสงทำให้น้ำลายเธอไหลด้วยความอยาก
แต่ก่อนที่เธอจะก้าวไปที่โต๊ะ เธอก็ถูกล้อเลียนโดยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของนางสนมคนอื่นๆ มีผู้หญิงประมาณสิบสองคน ใบหน้าของพวกเธอสว่างไสวด้วยแสงจันทร์ นั่งรอบโต๊ะและเพลิดเพลินกับอาหารหรูหราต่อหน้า อลิเซนท์บีบมืออิซาเบลล่าอย่างมั่นใจ เสนอการสนับสนุนอย่างเงียบๆ
ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีแววตาโหดเหี้ยมสังเกตเห็นการมาของอิซาเบลล่าและเริ่มล้อเลียนเธออย่างไร้เมตตา คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความชั่วร้าย "อ้าว ดูสิว่าใครมาเข้าร่วมกับเราในที่สุด" เธอเยาะเย้ย มองอิซาเบลล่าด้วยสายตาดูถูก "ดูเธอสิ หิวโหยเหมือนหนูข้างถนน เธอไม่รู้เหรอ? มีแต่คนที่ได้รับความโปรดปรานจากกษัตริย์เท่านั้นที่ได้กินอาหารอย่างราชวงศ์"
"โอ้ ดารา อย่าใจร้ายสิ! เธอไม่เห็นเหรอว่าเธอเป็นแค่เด็กหิวโหย ฉันสงสัยว่าเธอจะอายุพอที่จะเข้าร่วมกับกษัตริย์ในเตียงหรือเปล่า" ผู้หญิงอีกคนหนึ่งพูดพร้อมหัวเราะ "โอ้ จริงสิ... เขาจะทำให้เธอหักครึ่ง ฉันพนันว่าเธอจะตายหลังจากคืนหนึ่งในเตียงกษัตริย์!" ผู้หญิงคนที่สามพูด "โอ้ ได้โปรด! เหมือนกับว่ากษัตริย์จะต้องการเด็กผอมแห้งคนนั้นในเตียงของเขา!" ดารากล่าว คนอื่นๆ หัวเราะพร้อมกัน เสียงหัวเราะของพวกเธอดังก้องในหูของอิซาเบลล่าเหมือนซิมโฟนีที่โหดร้าย แต่อลิเซนท์ก้าวไปข้างหน้า สายตาเธอแข็งแกร่งขณะที่เธอหันไปพูดกับผู้นำการล้อเลียน "พอแล้ว ดารา" เธอกล่าวอย่างหนักแน่น เสียงของเธอตัดผ่านเสียงหัวเราะ "กษัตริย์จะไม่ต้องการเธอมากขึ้นเพราะเธอกำลังทำร้ายเด็กสาวที่ไร้เดียงสา นั่นสำหรับพวกเธอทุกคนด้วย"
มีความเงียบชั่วขณะหนึ่งเมื่อเลดี้ดาราถอยหลังไปด้วยความตกใจจากความกล้าหาญที่ไม่คาดคิดของอลิเซนท์ อิซาเบลล่ารู้สึกขอบคุณต่อเพื่อนของเธอ ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนที่ไม่เคยหวั่นไหวในหน้าของความยากลำบาก
ด้วยการจ้องมองสุดท้ายที่เลดี้ดาราและพรรคพวกของเธอ อลิเซนท์พาอิซาเบลล่าออกจากที่นั่น นำเธอกลับเข้าสู่เงามืดของฮาเร็ม จากนั้นเธอสั่งให้คนรับใช้เสิร์ฟอาหารเย็นในห้องของเธอ แม้ว่าคำพูดที่เธอได้ยินยังคงเจ็บปวด แต่อิซาเบลล่าก็พบความสบายใจในความรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว—ท่ามกลางความมืดของการถูกจองจำ ยังมีแสงแห่งความกรุณาและความกล้าหาญที่จะพบเจอ
เมื่ออิซาเบลล่าล้มตัวลงบนเตียงในห้องใหญ่ของฮาเร็ม ความแตกต่างระหว่างสถานการณ์ปัจจุบันของเธอกับเวลาที่อยู่ในคุกนั้นชัดเจนมาก หายไปแล้วกับกำแพงหินเย็นและความมืดที่อึดอัด ตอนนี้เธออยู่ในท่ามกลางแสงเทียนอ่อนๆ และเสียงกรอบแกรบของผ้าซาตินที่นุ่มนวล ราวกับเตียงของเธอเองในพระราชวังแห่งอัลเลนดอร์—ยกเว้นตอนนี้เธอถูกล้อมรอบด้วยหญิงสาวคนอื่นๆ ที่มักจะมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ
แม้จะมีความสบายในสภาพแวดล้อมใหม่ของเธอ อิซาเบลล่าก็ยังไม่สามารถสลัดความรู้สึกไม่เข้าที่ออกไปได้ ไม่เหมือนกับอลิเซนต์ ดารา และนางสนมคนโปรดคนอื่นๆ ที่มีห้องส่วนตัวของตัวเอง เธอต้องนอนในห้องใหญ่ที่แออัด เตือนใจถึงสถานะที่ต่ำกว่าของเธอในฮาเร็ม
เมื่อความเหนื่อยล้าถาโถมเข้ามาในตัวเธอ จิตใจของอิซาเบลล่าก็ล่องลอยกลับไปยังคำพูดที่น่ากลัวของราชามังกรที่ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอราวกับเสียงสะท้อนอันน่ากลัว ความทรงจำของคำสั่งของเขา—ที่เธอจะต้องเป็นนางสนมของเขา ให้กำเนิดบุตรก่อนที่จะพบจุดจบของเธอ—ยังคงตามหลอกหลอนเธอแม้ในยามหลับ ทำให้ฝันร้ายของเธอเต็มไปด้วยความมืดมน
ในยามค่ำคืน อิซาเบลล่าพบว่าตัวเองถูกล้อมรอบด้วยภาพที่วุ่นวาย—ทิวทัศน์ที่ถูกสงครามทำลายของอัลเลนดอร์ การปะทะของเหล็ก และเสียงร้องคร่ำครวญของประชาชนของเธอ และท่ามกลางความวุ่นวาย เสียงของราชามังกรดังก้องออกมาเหมือนสายฟ้า คำพูดของเขาเป็นการเตือนความจำถึงชะตากรรมที่รอคอยเธออยู่
เมื่ออิซาเบลล่าตื่นขึ้นมา หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความไม่สบายใจ เธอพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในห้องนอนใหญ่ของฮาเร็ม เสียงพูดคุยและการเคลื่อนไหวที่เคยได้ยินเป็นประจำกลับหายไป เหลือเพียงความเงียบที่น่ากลัวที่ทำให้เธอขนลุก
ด้วยก้าวที่ระมัดระวัง อิซาเบลล่าเดินออกไปในห้องที่ว่างเปล่า ประสาทสัมผัสของเธอตื่นตัวเต็มที่ อากาศเต็มไปด้วยความคาดหวังขณะที่เธอเดิน เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องในความเงียบเหมือนเสียงกลอง
เมื่อเธอเดินไปถึงประตู ความหวังเล็กๆ ก็ลุกโชนขึ้นในใจของเธอ—ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะหนี แต่เมื่อเธอหมุนลูกบิดและมองออกไปข้างนอก ความหวังของเธอก็พังทลายลงเมื่อเห็นทหารยามที่เงียบสงบยืนอยู่เพียงข้างนอก สายตาที่ไร้ความรู้สึกของพวกเขาจับจ้องมาที่เธอเหมือนผู้พิทักษ์ยามค่ำคืน
อิซาเบลล่าถอยกลับจากประตู หัวใจของเธอหนักอึ้งด้วยความยอมจำนน เมื่อไม่มีที่ไป เธอพบว่าตัวเองถูกดึงดูดไปยังห้องอาบน้ำ หวังว่าจะมีใครสักคนที่อาจจะนำอาหารเช้าและเสื้อผ้ามาให้เธอ เนื่องจากเธอสวมเพียงชุดนอนผ้าไหมบางๆ
แต่เมื่อเธอเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยไอน้ำ ลมหายใจของเธอก็ติดขัดในลำคอ เธอพบกับภาพที่ทำให้ความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ ที่นั่น ท่ามกลางหมอกควัน ราชามังกรนั่งอยู่ รูปร่างที่น่าเกรงขามของเขาถูกห่อหุ้มด้วยไอน้ำจากอ่างอาบน้ำหลัก
อิซาเบลล่ารู้ว่าเธอต้องหนีจากที่นั่น สัญชาตญาณของเธอกระตุ้นให้เธอหลบหนีจากการปรากฏตัวของทรราชที่ถือชะตากรรมของเธอไว้ในมือ แต่ก่อนที่เธอจะเคลื่อนไหว เสียงของราชาตัดผ่านความเงียบเหมือนใบมีด หยุดเธอในที่ของเธอ
"เจ้าหญิงอิซาเบลล่า" เขาเรียก น้ำเสียงของเขาผสมผสานระหว่างคำสั่งและความสนุกสนาน "มานี่สิ"