บทที่ 4: กฎ
อิสซาเบลล่าถูกบังคับให้ล้างตัวและสวมใส่เสื้อผ้าไหมหรูหรา ก่อนที่จะถูกนำเสนอต่อเลดี้ธีด้า ผู้ดูแลฮาเร็ม หญิงวัยกลางคนที่ใบหน้าของเธอยังคงสะท้อนความงดงามในวัยเยาว์ที่ผ่านไปแล้ว เลดี้ธีด้าในชุดคลุมหรูและผ้าคลุมหน้า มองเธอด้วยสายตาที่ผสมผสานระหว่างความเหยียดหยามและความขบขัน ขณะที่อิสซาเบลล่ายืนอยู่ต่อหน้าเธอ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด เธอรู้สึกโกรธที่ได้ยินน้ำเสียงเหยียดหยามในคำพูดของเลดี้ธีด้า แววตาของเธอลุกโชนด้วยความไม่พอใจเมื่อเลดี้ธีด้าเรียกเธอว่า "เลดี้อิสซาเบลล่า" ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ถูกลดทอนความยิ่งใหญ่ของเธอไปแล้ว
"ฉันคือเจ้าหญิงอิสซาเบลล่าแห่งอัลเลนดอร์" เธอแก้ไขเสียงแข็งกร้าว "และฉันต้องการให้เรียกฉันเช่นนั้น"
เลดี้ธีด้ายิ้มเยาะ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความขบขันขณะที่มองเจ้าหญิงที่ท้าทายอยู่ต่อหน้า "เจ้าหญิงอิสซาเบลล่าเหรอ?" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเสียดสี "น่ารักดี แต่เธอต้องเข้าใจนะ ที่นี่ ตำแหน่งเก่าของเธอไม่มีความหมาย เธอไม่ใช่เจ้าหญิงอีกต่อไปแล้ว เธอเป็นเพียงวัตถุที่ต้องทำให้กษัตริย์พอใจเท่านั้น"
กำปั้นของอิสซาเบลล่ากำแน่น เล็บของเธอจิกเข้าไปในฝ่ามือขณะที่พยายามควบคุมความโกรธ ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ เลดี้ธีด้ากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เธอควรนับว่าโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ เลดี้เบลล่า หลายคนที่ท้าทายกษัตริย์มังกรไม่ได้มีชีวิตรอดมาเล่าเรื่อง แต่เธอ...เธอถูกไว้ชีวิต ชั่วคราว"
ความโกรธของอิสซาเบลล่าลุกโชนภายใน แต่เธอรู้ว่าเธอไม่มีพลังที่จะท้าทายอำนาจของเลดี้ธีด้า ด้วยรสขมในปาก เธอฟังขณะที่ผู้ดูแลฮาเร็มอธิบายกฎที่ครอบงำชีวิตในสถานที่หรูหราแห่งนี้
"ในฮาเร็ม ความเชื่อฟังเป็นสิ่งสำคัญ" เลดี้ธีด้ากล่าวด้วยน้ำเสียงเหมือนแส้ "เธอจะต้องทำตามคำสั่งโดยไม่มีคำถามหรือลังเล หน้าที่เดียวของเธอที่นี่คือทำให้กษัตริย์พอใจ ไม่ว่าเขาจะต้องการอะไร ถ้าไม่ทำตาม เธอจะต้องรับผลที่ตามมา"
เมื่อคำพูดของเลดี้ธีด้าครอบงำเธอ อิสซาเบลล่ารู้สึกถึงความหวาดกลัวเย็นเยียบที่แทรกซึมเข้าไปในกระดูกของเธอ ติดอยู่ในฮาเร็ม เธอรู้ว่าการท้าทายของเธอจะนำมาซึ่งความทุกข์ทรมานมากขึ้น ด้วยหัวใจที่หนักอึ้งและจิตวิญญาณที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เธอเตรียมใจยอมรับชะตากรรมโหดร้ายที่รอคอยเธอในฐานะนางบำเรอของกษัตริย์มังกร
เมื่อเลดี้ธีด้าจากไป ทิ้งอิสซาเบลล่าไว้กับความคิดที่วุ่นวาย ความเงียบหนักหน่วงก็ตกลงมาบนฮาเร็ม ด้วยมือที่สั่นเทา อิสซาเบลล่าลูบไล้ผ้าไหมที่สวมอยู่ ความคิดของเธอเป็นพายุที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ขัดแย้งกัน
รู้สึกอึดอัดจากบรรยากาศที่กดดันในฮาเร็ม อิสซาเบลล่าพบว่าตัวเองถูกดึงดูดไปทางทางเข้าที่นำไปสู่ห้องอาบน้ำ เมื่อเธอก้าวออกไป สายลมอุ่นพัดผ่านผิวของเธอ นำกลิ่นหอมของดอกไม้แปลกใหม่และเสียงน้ำไหลที่ไกลออกไป
เบื้องหน้าเธอคือสวนอันเขียวขจี ส่องแสงอ่อนๆ จากแสงยามเย็น ภาพนั้นทำให้เธอหยุดหายใจ—ดอกไม้สีสดใสทุกเฉดสีเต้นรำในสายลมอ่อนๆ กลีบดอกไม้ส่องแสงระยิบระยับเหมือนอัญมณีในยามค่ำคืน มันเป็นความแตกต่างอย่างชัดเจนจากกำแพงหินเย็นที่กลายเป็นความจริงของเธอ
ด้วยก้าวที่ลังเล อิซาเบลล่าเดินเข้าไปในสวน หัวใจของเธอหนักอึ้งด้วยความเศร้าและความโหยหา ดอกไม้แต่ละดอกเหมือนกระซิบเพลงเศร้า เตือนใจถึงทุกสิ่งที่เธอสูญเสียไป—ความอบอุ่นของอ้อมกอดครอบครัว เสียงหัวเราะของผู้คน เสรีภาพในการกำหนดชะตาชีวิตของตัวเอง
ท่ามกลางทะเลดอกไม้ อิซาเบลล่าอนุญาตให้ตัวเองร้องไห้ น้ำตาเงียบๆ ผสมกับหยาดน้ำค้างที่ประดับบนกลีบดอกไม้ เธอคร่ำครวญถึงญาติที่ล่วงลับ ผู้ภักดีที่เสียชีวิตปกป้องอาณาจักร และชีวิตที่เธอเคยรู้จัก
ในขณะที่น้ำตาของอิซาเบลล่าไหลท่ามกลางดอกไม้หอม เสียงนุ่มนวลทำลายความเงียบ ทำให้เธอตกใจ เมื่อหันกลับมา เธอพบว่าตัวเองเผชิญหน้ากับหญิงสาวสวยคนหนึ่ง เธอถือหนังสือไว้ในมือและมีอากาศแห่งความสง่างามเงียบๆ
"ฉันได้ยินเสียงสะอื้นของคุณ" หญิงสาวพูดเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ "ฉันคืออลิเซนต์"
อิซาเบลล่ากระพริบตาไล่น้ำตา หัวใจยังคงหนักอึ้งด้วยความเศร้า แต่เธอรู้สึกขอบคุณสำหรับความเมตตาที่ไม่คาดคิด "ฉันคืออิซาเบลล่า" เธอตอบเบาๆ เสียงแหบจากการร้องไห้
สายตาของอลิเซนต์อ่อนลงด้วยความเห็นใจเมื่อเธอมองเห็นร่างที่สั่นเทาของอิซาเบลล่า "เลดี้ธีด้าสามารถข่มขวัญได้ โดยเฉพาะกับคนใหม่" เธอกล่าวด้วยเสียงที่แฝงความเข้าใจ "แต่เธอแค่พยายามยืนยันอำนาจของเธอ คุณไม่ควรปล่อยให้คำพูดของเธอทำให้คุณเสียขวัญมากเกินไป"
อิซาเบลล่าพยักหน้า ขอบคุณสำหรับการปลอบโยน แต่ความทรงจำของคำเตือนหนาวเย็นของเลดี้ธีด้ายังคงอยู่ในใจของเธอเหมือนเงามืด "แล้วราชามังกรล่ะ?" เธอถามอย่างลังเล เสียงแทบจะเป็นเสียงกระซิบ "ฉันควรคาดหวังอะไรจากเขา?"
สีหน้าของอลิเซนต์เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ดวงตาแสดงความกลัวเล็กน้อยใต้ท่าทีสงบของเธอ "ราชามีผู้หญิงที่โปรดปรานของเขา" เธออธิบายเบาๆ "ตราบใดที่คุณก้มหน้าลงและไม่ก่อปัญหา เขามักจะไม่สนใจคุณ" เธอหยุดพูด คำพูดของเธอแขวนอยู่ในอากาศเหมือนคำเตือนที่ไม่ได้พูดออกมา
ความรู้สึกโล่งใจของอิซาเบลล่าถูกขัดจังหวะด้วยความไม่สบายใจที่ยังคงอยู่ แม้ว่าคำพูดของอลิเซนต์จะให้ความหวังเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่สามารถลืมคำสั่งหนาวเย็นของราชาได้—ว่าเธอจะต้องเป็นนางบำเรอของเขา ให้กำเนิดลูกก่อนที่จะพบจุดจบของเธอ
เมื่อเธอมองกลับไปยังกำแพงปราสาทที่สูงตระหง่าน อิซาเบลล่ารู้ว่าการเดินทางของเธอยังไม่จบ เส้นทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนและอันตราย แต่เธอปฏิเสธที่จะยอมแพ้ต่อความสิ้นหวัง ด้วยคำพูดของอลิเซนต์ที่ดังก้องในใจ เธอรู้ว่าเธอต้องเดินทางผ่านน้ำที่อันตรายของฮาเร็มด้วยความระมัดระวัง อธิษฐานว่าเธอจะสามารถหลบสายตาของราชาและรักษาความหวังที่ลุกโชนในใจของเธอไว้