บัลลังก์หมาป่า

บทที่ 7

มุมมองของอีวา

การตัดสินใจถูกทำขึ้นให้แบ่งบ้านของฉันออกเป็นสองส่วน ฉันจะอยู่ที่นี่หกเดือนและอีกหกเดือนในเท็กซัส

มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ง่ายเลย และมันจะไม่ง่ายเลยที่ต้องไปๆ มาๆ ไม่เคยอยู่ที่ไหนเป็นหลักแหล่ง แต่ฉันไม่อาจทนกับความคิดที่จะไม่ได้เจอแจ็กสัน ลินดา และเจสัน

พวกเขาคือครอบครัวของฉัน และฉันไม่อยากละทิ้งพวกเขาไปเสียทีเดียว แต่ฉันรู้ว่าฉันต้องถอยห่างจากทอรีย์

ถึงแม้ว่าฝูงของเขาจะอยู่ห่างจากอาณาเขตของบลัด วอล์คเกอร์แค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น แต่มันก็ยังใกล้เกินไปจนรู้สึกไม่สบายใจ ฉันกังวลว่าเขาจะรู้เรื่องการตั้งครรภ์ของฉันและเขาจะไม่ต้องการลูกอย่างที่ฉันต้องการ

ฉันทนไม่ได้กับความคิดที่ว่าเขาจะปฏิเสธลูกสาวของฉันเหมือนที่เขาปฏิเสธฉัน

อัลฟ่ารีดสั่งให้ฝูงเก็บเรื่องการตั้งครรภ์ของฉันเป็นความลับ พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงเรื่องนี้กับฝูงอื่นนอกจากฝูงของเราเอง เขาไม่ได้บอกเหตุผล แต่มีข่าวลือมากมายแพร่สะพัด

ลุคกับเจสันได้ยินข่าวลือบางอย่างซึ่งไม่จบลงดีสำหรับคนที่แพร่ข่าวลือเท็จพวกนั้น พวกเขารีบปิดปากคนพวกนั้นและไม่มีใครพูดถึงการตั้งครรภ์ของฉันหลังจากนั้น

ทุกคนให้การสนับสนุนอย่างที่พวกเขาบอกว่าจะทำ โดยเฉพาะลินดา ความตื่นเต้นมักจะเปล่งประกายในดวงตาของเธอเมื่อเราพูดถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในท้องของฉัน

ลูซี่เองก็ตั้งครรภ์เช่นกัน เพิ่งจะไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาซึ่งเป็นข่าวที่น่าตื่นเต้น โดยเฉพาะเพราะมันหมายความว่าลูกของเรามีเพื่อนเล่นด้วย เธออยู่กับเคลวินตั้งแต่พวกเขารู้ว่าเป็นคู่ชีวิตกัน เมื่อสองปีที่แล้ว

พวกเราอยู่ในกลุ่มเพื่อนเดียวกันมาตลอด มันเห็นได้ชัดก่อนที่พวกเขาจะเปลี่ยนร่างว่าพวกเขามีความเชื่อมโยงกัน พวกเขาจะทะเลาะกัน ต่อสู้กัน และหึงหวงในสิ่งที่อีกฝ่ายทำ มันชัดเจนมาตลอดและเจสัน ลุค และฉันถึงกับพนันกันเรื่องนี้

สองเดือนผ่านไปตั้งแต่ฉันรู้ว่าฉันตั้งครรภ์ ทั้งวันเกิดของเจสันและลุค รวมถึงพิธีแต่งตั้งอัลฟ่าและเบต้าของพวกเขาเพิ่งเกิดขึ้นด้วย ตอนนี้พวกเขาเป็นอัลฟ่าและเบต้าของฝูงบลัด วอล์คเกอร์อย่างเป็นทางการแล้ว

"ท้องเธอใหญ่ขึ้นมากเลยนะ" เจสันหัวเราะ คว้าท้องของฉันขณะที่เขาเข้ามาหาจากด้านข้าง เขาย้ายออกจากบ้านไปอยู่บ้านของตัวเองตั้งแต่ได้รับตำแหน่งเบต้า

เขาเสนอให้ฉันไปอยู่ด้วย แต่ฉันอยากให้ลินดาอยู่เคียงข้าง เธอสัญญาว่าจะช่วยสอนฉันว่าจะดูแลเด็กแรกเกิดอย่างไร

เจสันมักจะมาเยี่ยมบ้านเพื่อพบครอบครัวของเขาเหมือนวันนี้

ฉันกลอกตากับคำพูดของเขา มีแต่เขาเท่านั้นที่จะพูดถึงขนาดของผู้หญิงท้อง

"นายไม่ควรพูดถึงว่าฉันเริ่มดูเหมือนวาฬแค่ไหนนะ รู้มั้ย"

เขาหัวเราะขณะที่ลินดาตีแขนเขา ทำหน้าบึ้งไม่พอใจใส่ลูกชายของเธอ

"เอาล่ะ ดีที่รู้ว่าหลานสาวของพี่กำลังโตและแข็งแรงดี"

"ใช่" ฉันยิ้มกว้าง ลูบมือบนท้องที่นูนออกมาขณะที่ฉันเข้าสู่สัปดาห์ที่สิบสอง

"อีกแค่สี่สัปดาห์เท่านั้น"

"คิดชื่อออกหรือยัง" เจสันถามอย่างอยากรู้ มือของเขาล้วงเข้าไปในตู้เย็นและขโมยช็อกโกแลตแท่งหนึ่งของฉัน

ปกติฉันจะบ่น แต่ฉันพบว่าช็อกโกแลตเป็นสาเหตุของอาการคลื่นไส้ตลอดการตั้งครรภ์ของฉัน ท้องของฉันแค่ปฏิเสธที่จะกินมัน

ฉันมองลินดาและยิ้ม พวกเราได้พูดคุยเรื่องชื่อเด็กด้วยกันและฉันค่อนข้างแน่ใจกับชื่อที่เราเลือก ฉันอยากให้มันเป็นเซอร์ไพรส์สำหรับทุกคน ดังนั้นพวกเราจึงเก็บปากเงียบ

"นายก็ต้องรอดูสิ" ลินดาพูด ยิ้มเจ้าเล่ห์ รู้ว่าเจสันอยากรู้มาก เขาถามพวกเราเรื่องนี้มาหลายสัปดาห์แล้ว

เจสันทำหน้าใส่ลินดาซึ่งทำให้เธอหัวเราะคิกคัก แจ็กสันปรากฏตัวในตอนนั้น เดินเข้ามาในครัวและจูบแก้มคู่ชีวิตของเขา

ฉันมักจะคิดถึงทอรีย์บ่อยๆ และคิดว่าทุกอย่างอาจจะเป็นอีกแบบได้ แต่ฉันพยายามไม่ครุ่นคิดมากเกินไป การตั้งครรภ์ครั้งนี้เต็มไปด้วยความเครียดและอารมณ์ที่ปั่นป่วน ฉันคงต้องคิดถึงเขาเป็นธรรมดา เขาเป็นพ่อของลูกฉันและเป็นคู่ชีวิตของฉันไม่ใช่หรือ

"เจสัน ขึ้นไปข้างบนกับพี่หน่อยได้ไหม? พี่มีเรื่องต้องคุยด่วน" แจ็กสันขอร้อง เจสันตกลงทันที แล้วเดินตามพ่อของเขาไปที่ห้องทำงาน

ฉันขมวดคิ้วมองลินดา สงสัยว่าเป็นเรื่องอะไร แต่เธอก็ยักไหล่แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย

ลูกสาวสุดที่รักของฉัน ลัวร่า เกิดเมื่อวันที่ 7 เมษายน น้ำหนัก 7 ปอนด์ 3 ออนซ์ ทันทีที่เธอลืมตาดูโลกและดวงตาเล็กๆ ของเธอเบิกกว้าง ฉันรู้สึกหลงใหล และในวินาทีนั้น เธอได้ครอบครองหัวใจฉันทั้งหมด

เธอหน้าเหมือนทอรีย์ราวกับแกะ เธอมีดวงตาสีเขียวมรกตและผมสีดำเป็นกระจุกเล็กๆ เธอสวยมากด้วยริมฝีปากเล็กๆ จมูกกลมๆ และมือน้อยๆ

ฉันกลัวที่จะแตะต้องเธอ ราวกับว่าฉันอาจทำให้เธอแตกหักโดยไม่ตั้งใจ เธอบอบบางและตัวเล็กเหลือเกิน

ฉันจำวันนั้นได้ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ผ่านไปเพียงสี่วันตั้งแต่เธอมาถึง และเวลาดูเหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันยิ้มอย่างเอ็นดูกับความทรงจำนั้น

ลินดากรีดร้องด้วยความดีใจและมีความสุขเมื่อเห็นเธอครั้งแรก เธออยู่เคียงข้างฉันตลอดการตั้งครรภ์และการคลอด

"เธอน่ารักมากเลยอีวา ฉันภูมิใจในตัวพวกเธอทั้งสองคน" เธอพูดพลางเสยผมออกจากใบหน้าฉันขณะจ้องมองทารกแรกเกิดของฉัน

"พวกเขาจะเข้ามาได้ไหมคะ? พวกผู้ชายทั้งหมดกำลังรออย่างใจร้อนอยู่ข้างนอก" เลิฟเวธหัวเราะ เธอเป็นหมอประจำฝูงและช่วยฉันคลอดลัวร่า

"ได้สิ ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ" ฉันพูดพลางยิ้มให้ลูกสาว ไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้

พวกผู้ชายพากันเข้ามา ลุคกับเจสันเข้ามาก่อน แจ็กสันตามมาติดๆ พวกเขาตื่นเต้นอยากเห็นเด็กมาก และฉันเพิ่งเปิดเผยชื่อให้เจสันรู้เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาอ้อนวอนฉันให้บอก ใจร้อนเกินไปสำหรับตัวเอง

"เธอสวยมาก" พวกเขาพูดพร้อมกัน ทำให้ทุกคนยิ้ม มันเป็นช่วงเวลาที่ท่วมท้นแต่เปี่ยมด้วยความสุขสำหรับพวกเราทุกคน ฉันอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ทอรีย์พลาดโอกาสนี้ไป

ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่ถูกต้องหรือไม่ ฉันไม่อยากบังคับให้เขาเข้ามาในชีวิตฉันเมื่อเขาไม่ต้องการ แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็ไม่อยากให้ลูกสาวของฉันพลาดโอกาสที่จะได้รู้จักพ่อของเธอเช่นกัน

"ฉันอุ้มเธอได้ไหม?" ลินดาพูด เสียงของเธอดึงฉันออกจากภวังค์

ฉันพยักหน้า ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อลุกขึ้นนั่ง ส่งเธอให้อย่างระมัดระวัง ลินดากอดลัวร่าแนบอกไว้แน่น

"เป็นเรื่องถูกต้องที่คุณจะได้อุ้มลัวร่าก่อนใครเลยนะลินดา"

จากคำพูดของฉัน ปากของเธออ้ากว้าง จ้องมองฉันด้วยความตกใจจนกระทั่งรอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้ปรากฏบนใบหน้าของเธอ ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอจากชื่อที่ฉันตัดสินใจตั้ง แจ็กสันยืนอยู่ข้างหลังคู่ชีวิตของเขา ปลอบโยนเธอขณะที่เธอร้องไห้

มันเป็นภาพที่น่าขบขัน ลินดาไม่สามารถควบคุมอาการสะอื้นขณะที่เธอโอ๋ลัวร่าในอ้อมแขน

"ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะเละขนาดนี้ ชื่อของเธอสวยมาก ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบคุณ"

เธออุ้มเธอประมาณสิบนาทีก่อนที่เจสันจะเริ่มบ่น

"พอแล้วแม่ อย่าเล่นคนเดียวสิ" เขาหัวเราะ อุ้มลัวร่าเข้าสู่อ้อมแขนอย่างระมัดระวัง โดยมีลุคยืนอยู่ข้างๆ

"น่าจะตั้งชื่อเธอว่า ลัวร่า ลินดา เจสัน นะ จะเหมาะกว่านี้ หรือแค่เจสันก็ใช้ได้แล้ว"

"หุบปากไปเลย" ฉันตอบกลับพร้อมหัวเราะและกลอกตา

"ใครจะอยากตั้งชื่อลูกตามนายกันล่ะ"

"ฉันคงไม่มีวันทำแน่ๆ" ลุคเห็นด้วย น้ำเสียงของเขาจริงจังและไม่ลังเลเลย

สีหน้าตกตะลึงของเจสันเปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันทีที่พวกเราทุกคนเริ่มหัวเราะ แม้แต่เลิฟเวธหมอประจำฝูงก็ร่วมวงด้วย ทำให้เขาคำรามใส่พวกเราทุกคนอย่างหยอกเล่น