ทำไมอาร์ทิมิส โรดส์ มหาเศรษฐีเทคโนโลยีถึงโพสต์อะไรแบบนี้?!

*"ทุกคนกำลังพูดถึงแฮชแท็กที่เพิ่งกลายเป็นไวรัลในเวลาไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น และผู้หญิงคนนี้กลายเป็นปริศนาที่ทุกคนอยากไขความลับ ที่จริงแล้วเรามีรูปจากหลายคนที่เห็นผู้หญิงคนนี้ด้วยตาตัวเอง"* 

หน้าจอโทรศัพท์เล็กแต่ฉันเห็นรูปของตัวเองหลายรูปที่ปรากฏบนหน้าจอ นี่มันไม่จริงใช่ไหม!

รู้ไหมว่าฉันพยายามกดความตื่นตระหนกลงไปนานแค่ไหน? ตอนนี้มันกลับมาอย่างรุนแรง รู้สึกเหมือนอากาศทั้งหมดถูกดูดออกจากตัวฉันและหน้าอกก็แน่นขึ้น สายตาพร่ามัวและฉันรู้สึกว่ากำลังล้มลงก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลง

"ใจเย็นๆ คุณไรลีย์ นี่คือคุณโรดส์ ผู้บริจาคให้โรงพยาบาลของเรา ผู้หญิงคนนี้เป็นคู่หมั้นของเขา ผมจะจัดการเอง" หมอบอกและก้าวถอยหลังให้พยาบาลออกไป

ฉันมองพยาบาลรีบออกไปก่อนจะหันมาสนใจหมอ เขาเป็นชายสูงอายุผมขาวและมีใบหน้าที่เป็นมิตร แต่เขาให้ความรู้สึกแปลกๆ

เดี๋ยวนะ...เขาเพิ่งบอกว่าคู่หมั้นเหรอ?

"ขอโทษนะคะ คุณว่าอะไรนะ?" ฉันถาม

"ผมมีข้อเสนอให้คุณ" ชายคนนั้นพูด

"ข้อเสนอให้ฉัน? หมายความว่าไง?"

"ข้อเสนอ? มันหมายถึง-"

ฉันโบกมือ "ไม่ใช่แบบนั้น! ฉันไม่ใช่คนโง่ ฉันหมายถึงข้อเสนออะไร?"

"ผมอยากให้คุณแต่งงานกับผม" เขาพูดด้วยหน้าตรง

คุณคงสงสัยว่าผู้หญิงที่อาศัยอยู่ในรถไฟร้างจะได้แต่งงานกับมหาเศรษฐีเทคโนโลยีได้ยังไง

มันง่ายมาก เราวิ่งชนกัน ล็อคตาและที่เหลือก็เป็นประวัติศาสตร์

โอเค ไม่ใช่แบบนั้นหรอก อาร์ทิมิส โรดส์ กำลังอยู่ในสถานการณ์ลำบาก เขาต้องการเจ้าสาวก่อนวันเกิดของเขา...อีกหกวันข้างหน้า แล้วเขาทำยังไง? เขาตามหาฉันเหมือนสตอล์กเกอร์บ้าๆ และเสนอเงินก้อนโตให้ฉันแต่งงานกับเขา

บ้าจริงไหม?

แน่นอนว่าฉันปฏิเสธเพราะฉันมีศักดิ์ศรี แต่เมื่อโลกของฉันพลิกคว่ำ ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับ ขอบคุณเขา ฉันไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตเก่าได้ และตอนนี้ฉันติดอยู่ในชีวิตของเขา

ฉันเป็นการกบฏของเขาต่อครอบครัวและเป็นหนามในเนื้อของเขา...คำพูดของเขาไม่ใช่ของฉัน...

เรามาจากโลกที่แตกต่างกันและนั่นหมายความว่าในที่สุดโลกเหล่านั้นก็จะปะทะกันและเกิดหายนะพร้อมที่จะทำลายแผนทั้งหมด คุณรู้ไหม แค่วันอังคารธรรมดาๆ

แล้วสองคนจะทำยังไงเมื่อทุกอย่างเริ่มผิดพลาด?

ให้ฉันบอกคุณ...


เจ้าสาวนาทีสุดท้ายของมหาเศรษฐี

"อรุณสวัสดิ์!" เสียงทักทายทำให้ฉันสะดุ้งตื่น
หัวใจเต้นรัวและฉันรีบลุกขึ้นนั่ง กะพริบตาสองสามครั้งก็เห็นเรียอยู่ในห้องของเรา...อีกแล้ว
"บ้าเอ๊ย เรีย! เธอไม่เคยได้ยินเรื่องพื้นที่ส่วนตัวบ้างเหรอ?" อาร์เทมิสคำราม
เรียแค่หัวเราะแล้วเดินอ้อมมาทางฝั่งเตียงของฉัน ปีนขึ้นมานั่งข้างๆ
โอเค...
"อรุณสวัสดิ...

บทที่ 1

บทที่ 2

บทที่ 3

บทที่ 4

บทที่ 5

บทที่ 6

บทที่ 7

บทที่ 8

บทที่ 9

บทที่ 10

บทที่ 11

บทที่ 12

บทที่ 13

บทที่ 14

บทที่ 15

บทที่ 16

บทที่ 17

บทที่ 18

บทที่ 19

บทที่ 20

บทที่ 21

บทที่ 22

บทที่ 23

บทที่ 24

บทที่ 25

บทที่ 26

บทที่ 27

บทที่ 28

บทที่ 29

บทที่ 30

บทที่ 31

บทที่ 32

บทที่ 33

บทที่ 34

บทที่ 35

บทที่ 36

บทที่ 37

บทที่ 38

บทที่ 39

บทที่ 40

บทที่ 41

บทที่ 42

บทที่ 43

บทที่ 44

บทที่ 45

บทที่ 46

บทที่ 47

บทที่ 48

บทที่ 49

บทที่ 50

บทที่ 51

บทที่ 52

บทที่ 53

บทที่ 54

บทที่ 55

บทที่ 56

บทที่ 57

บทที่ 58

บทที่ 59

บทที่ 60

บทที่ 61

บทที่ 62

บทที่ 63

บทที่ 64

บทที่ 65

บทที่ 66

บทที่ 67

บทที่ 68

บทที่ 69

บทที่ 70

บทที่ 71

บทที่ 72

บทที่ 73

บทที่ 74

บทที่ 75

บทที่ 76

บทที่ 77

บทที่ 78

บทที่ 79

บทที่ 80

บทที่ 81

บทที่ 82

บทที่ 83

บทที่ 84

บทที่ 85

บทที่ 86

บทที่ 87

บทที่ 88

บทที่ 89

บทที่ 90

บทที่ 91

บทที่ 92

บทที่ 93

บทที่ 94

บทที่ 95

บทที่ 96

บทที่ 97

บทที่ 98

บทที่ 99

บทที่ 100