บทที่ 3 ชายในห้อง
เนธานโทรเรียกรถพยาบาลทันที
เสียงรถพยาบาลดังก้องมาจากชั้นล่าง เสียงทุกเสียงดูเหมือนจะแทงทะลุหูของเอมิลี่
เนธานอุ้มโซเฟียเข้าไปในรถ รีบวิ่งลงบันไดโดยไม่หันกลับมามองเอมิลี่แม้แต่ครั้งเดียว
แครอลยืนอยู่ที่ประตู มือเท้าเอว อกกระเพื่อมด้วยความโกรธ เธอสั่งให้แม่บ้านโยนข้าวของทั้งหมดของเอมิลี่ออกไปแล้วผลักเธอออกนอกประตูรั้ว
"หญิงชั่วช้า เธอกล้าดียังไงพยายามฆ่าทายาทในอนาคตของตระกูลรีดของเรา ออกไป อย่ากลับมาอยู่ในบ้านของเราอีก!"
ด้วยเสียงดังปัง ประตูรั้วของคฤหาสน์ค่อยๆ ปิดลงตรงหน้าเอมิลี่
เอมิลี่มองเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น กำมือแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าเนื้อ
ความจริงแล้ว เธอไม่มีข้าวของมากนัก เมื่อเธอแต่งงานกับเนธาน นอกจากของใช้จำเป็นพื้นฐาน เธอไม่ได้นำอะไรเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้นอกจากต่างหูคู่หนึ่งที่แม่ทิ้งไว้ให้และของใช้พื้นฐานบางอย่าง ต่างหูเป็นมรดกจากแม่ที่เธอหวงแหนและเก็บไว้ในกล่องเล็กๆ
ตอนนี้ พวกมันถูกโยนออกมาอย่างหยาบคาย อันหนึ่งอยู่บนหญ้าเปียกโคลน อีกอันหายไปไม่เห็น
ในตอนนั้น โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
เธอรับสาย "ฮัลโหล?"
"เอมิลี่ ฉันเพิ่งเห็นเนธานที่โรงพยาบาล! เขาอยู่กับผู้หญิงอีกคนนะ..."
"เขาอยู่กับโซเฟียลูกพี่ลูกน้องของฉัน" เธอถอนหายใจอย่างขมขื่น "ฉันรู้แล้วล่ะ"
เสียงปลายสายเป็นของโอลิเวีย เพื่อนเก่าของเธอ
พ่อของโอลิเวียเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล เนื่องจากเสียงดังของแครอลที่ทางเข้าโรงพยาบาลในตอนกลางวัน พ่อของโอลิเวียก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว
โอลิเวียจึงโทรหาเอมิลี่เพื่อตรวจสอบว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง
"เอมิลี่..." โอลิเวียรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติในน้ำเสียงของเธอและพูดอย่างระมัดระวัง "อย่าเศร้าไปเลยนะ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปรับเธอ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง"
โอลิเวียมาถึงอย่างรวดเร็ว รถสปอร์ตสีแดงของเธอเบรกจอดตรงหน้าคฤหาสน์ตระกูลรีด
เมื่อโอลิเวียเห็นเอมิลี่ เธอได้รวบรวมข้าวของที่กระจัดกระจายทั้งหมดและบรรจุลงในกระเป๋าเดินทางใบเล็ก เอมิลี่นั่งอยู่คนเดียวที่แปลงดอกไม้ริมทางแยก ก้มหน้าต่ำ ดูเหมือนเด็กที่ถูกทอดทิ้ง
"โอลิเวีย เธอมาแล้ว..." เธอลุกขึ้นยืน ฝืนยิ้ม
ดวงตาของโอลิเวียแดงขึ้นทันที "เธอนี่โง่จริงๆ ฉันพยายามห้ามเธอไม่ให้แต่งงานกับเนธาน แต่เธอไม่ยอมฟัง"
เอมิลี่ยิ้มขื่นหลังจากได้ยินแบบนั้น "ใช่ ฉันทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้"
โอลิเวียรู้สึกปวดใจ ช่วยพาเธอเข้าไปในรถ "ตอนนี้เราไม่พูดเรื่องนี้กันก่อนนะ ฉันจะพาเธอไปพักผ่อนที่ไหนสักแห่ง"
"โอลิเวีย ฉันอยากดื่ม" เอมิลี่มองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกมองหลังและพูดเบาๆ
เมื่อเห็นเธอในสภาพนั้น โซเฟียรู้ว่าเธออยากดื่มเพื่อกลบความทุกข์ เธอพยักหน้า "ได้"
รถจอดที่ทางเข้าบาร์
โอลิเวียเป็นลูกค้าประจำที่นี่ เธอพาเอมิลี่ไปนั่งที่คุ้นเคยและสั่งเหล้าหนึ่งขวด
เอมิลี่คว้าขวดและเริ่มดื่ม
"เฮ้...ช้าๆ หน่อย เธอไม่เคยดื่มเหล้าแรงขนาดนี้นะ..."
เอมิลี่ยิ้ม น้ำตาอุ่นๆ ไหลจากหางตา "ไม่เป็นไร ฉันมีความสุข"
"มีความสุขบ้าอะไรของเธอ!" โอลิเวียเป็นห่วง บาร์เป็นสภาพแวดล้อมที่ซับซ้อน พวกเธอเป็นผู้หญิงสองคน ถ้าเอมิลี่เมามากเกินไป เธออาจจะเจออันตรายได้
โอลิเวียเรียกบริกร "ช่วยพาคุณผู้หญิงคนนี้ไปที่ห้อง 2301 หน่อย"
2301 เป็นห้องที่โอลิเวียจองไว้ จะปลอดภัยกว่าถ้าพวกเธอดื่มในห้อง
เอมิลี่ดื่มเหล้ามากและรู้สึกเวียนศีรษะเร็ว หัวของเธอหนักและความคิดสับสน เธอจำได้แค่ว่าโอลิเวียตบมือเธอและพูดว่า "อย่าดื่มอีกเลย ถ้าเธอดื่มแบบนี้ต่อไป เธอจะเป็นพิษแอลกอฮอล์นะ ฉันจะไปซื้อยาแก้แอลกอฮอล์มาให้ เดี๋ยวฉันกลับมา รอฉันในห้องนะ"
เอมิลี่พยักหน้า เธอถูกบริกรช่วยพาไปที่ลิฟท์ และเข้าไปในห้อง ล้มตัวลงบนเตียง
ห้องมืดและเงียบ ภายใต้อิทธิพลของแอลกอฮอล์ หัวของเอมิลี่ร้อนและเต้นตุบๆ เธอแทบจะมองอะไรไม่เห็นด้วยตาของเธอ เธอเดินโซเซไปที่ข้างเตียงและนอนลง
"โอ้..."
ร่างกายอุ่นๆ ปกคลุมร่างของเธอ จูบร้อนแรงและรุกเร้าตกลงบนใบหน้าของเธอ เธอถูกห้อมล้อมด้วยกลิ่นซิการ์จางๆ อย่างกะทันหัน
มีผู้ชายอยู่!!!
เอมิลี่แข็งค้างทันที อยากจะผลักเขาออกไป "คุณเป็นใคร?! เข้ามาที่นี่ได้ยังไง?"
เธอได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของชายคนนั้น แล้วเขาก็กระซิบที่ข้างหูเธอด้วยเสียงทุ้มลึก "อยู่กับฉัน ฉันจะช่วยเธอแก้แค้น เอาคืนสิ่งที่ควรเป็นของเธอ เป็นไงล่ะ?"
มือของชายคนนั้นเย็นเฉียบ จากก้นของเอมิลี่ไปยังต้นขาและอกของเธอ ทุกที่ที่มือของเขาไล้ไป เอมิลี่รู้สึกว่าร่างกายของเธอร้อนขึ้นเรื่อยๆ
"อื้อ...โอ้..." เอมิลี่อยากปฏิเสธ แต่สัมผัสของชายคนนั้นและการยั่วยวนของแอลกอฮอล์ทำให้เธอครางออกมา
"ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจ" หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบ เขาก็สอดใส่เข้าสู่ร่างกายของเธอ
เอมิลี่สัมผัสความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน ความรู้สึกซ่าและสบายแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เธอรัดขาเข้ากับเอวของชายคนนั้นโดยสัญชาตญาณ
...
เมื่อเอมิลี่ตื่นขึ้นมา เธอแทบจะสงสัยว่ามันเป็นเพียงความฝัน
นอกหน้าต่าง ยังคงมืดสนิท กดทับลงมาอย่างหนักหน่วง ทำให้หายใจลำบาก
โอลิเวียเกือบจะเสียสติ เธอหาเอมิลี่ไม่เจอ โทรไปก็ติดต่อไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น กล้องวงจรปิดของโรงแรมเสียพอดีในวันนั้น เธอแทบจะร้องไห้ด้วยความคับข้องใจ
ในขณะที่เธอกำลังจะโทรหาตำรวจ เธอได้ยินเสียงข้างหลัง
"โอลิเวีย ฉันอยู่นี่"
โอลิเวียหันไปเห็นเอมิลี่ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พาเอมิลี่เข้าห้อง เธอยังคงโกรธ "บริกรคนนั้นหูหนวกหรือไง? ฉันบอกชัดๆ ว่าห้อง 2301 แล้วเขาพาเธอไปห้อง 2307 ได้ยังไง? ฉันนึกว่าฉันทำเธอหายไปแล้ว"
เอมิลี่มองเวลาบนโทรศัพท์ของเธอ เป็นเวลาตีสอง
ร่างกายของเอมิลี่ปวดเมื่อย หัวของเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิด "อาจจะเพราะในบาร์เสียงดังเกินไป บริกรเลยฟังไม่ชัด"
โอลิเวียพูดว่า "ขอให้เธอปลอดภัยก็พอ นี่ กินยาพวกนี้กับนมนี่"
หลังจากกินยา เอมิลี่รู้สึกดีขึ้นมาก
โทรศัพท์ของเอมิลี่ดังขึ้น เป็นสายจากเนธาน
เนธานจำได้ในที่สุดว่าต้องโทรมาดูว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างหรือ?
เธอรับสาย "ฮัลโหล?"
"เธออยู่ที่ไหน?" เนธานถามเสียงเย็นชา
เอมิลี่ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นกัน "ไม่ใช่ธุระของคุณ"
เนธานหยุดไปครู่หนึ่ง "พรุ่งนี้เช้า เราจะดำเนินการหย่ากัน แล้วเธอก็ทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ส่ำส่อนยังไงก็ได้"
"ส่ำส่อน?" สมองของเธอว่างเปล่า
"แม่ฉันบอกว่าเห็นเธอถูกรถหรูมารับ เอมิลี่ ฉันไม่คิดว่าเธอจะหาผู้ชายคนใหม่ได้แล้ว ฉันประเมินเธอต่ำไป"
เอมิลี่กลอกตา "คนที่มารับฉันคือโอลิเวีย... ช่างเถอะ ยังไงคุณก็ไม่เชื่ออะไรที่ฉันพูดอยู่แล้ว"
เธอวางสาย ในตอนนั้น เอมิลี่รู้สึกทันทีว่าความสัมพันธ์นี้ไร้ความหมาย
เธอได้พบกับคนที่ไม่รักเธอ ไม่ว่าเธอจะทำหรือพูดอะไร เธอก็ผิดเสมอ
ในสายตาของเนธาน เธอไม่คู่ควรแม้แต่กับความไว้วางใจของเขา
มันช่างน่าขัน
โอลิเวียพูดว่า "ไม่ต้องกังวลไป การหย่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ การแต่งงานของเธอไม่คุ้มค่าที่จะดำเนินต่อไป เธอสวยมาก เธอจะต้องหาผู้ชายที่ดีกว่านี้ได้แน่นอน"
ที่โรงพยาบาล เนธานมองหน้าจอโทรศัพท์ของเขา รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
นี่เป็นครั้งแรกที่เอมิลี่วางสายเขา
โซเฟียจับมือเนธาน "เอมิลี่เป็นอะไรหรือเปล่า?"
"คงจะไม่เป็นไร เธออยู่กับโซเฟีย"
โซเฟียพยักหน้า "งั้นฉันก็วางใจ เนธาน โชคดีที่ลูกของเราปลอดภัย ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่รู้ว่าจะทำยังไง..."
พอพูดถึงลูก หัวใจของเนธานก็อ่อนลงทันที
"ไม่ต้องกังวล มีฉันอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครจะทำร้ายเธอกับลูกได้"
"ค่ะ" โซเฟียพยักหน้าอย่างว่าง่าย "เนธาน สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรา คงทำให้เอมิลี่เจ็บปวดมาก ฉันรู้สึกผิด"
รอยยิ้มบนใบหน้าของเนธานจางลงเล็กน้อย "อย่าคิดมาก พักผ่อนให้ดี มีพี่เลี้ยงอยู่ที่นี่คอยดูแลเธอ ฉันต้องกลับไปที่ออฟฟิศเพื่อจัดการงานบางอย่าง"
"ได้ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ ทั้งฉันและลูกรักคุณนะ"
เมื่อเห็นเนธานออกไป โซเฟียหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าถือและโทรออก
ทันทีที่สายต่อติด โซเฟียรีบถามอย่างร้อนรน "รูปอยู่ไหน? เลยเวลาที่เราตกลงกันไว้แล้ว ทำไมยังไม่ส่งรูปมาที่อีเมลฉันอีก?"