ถูกเศรษฐีเอาใจหลังถูกทรยศ

บทที่ 2 คุณเป็นคนร้าย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เอมิลี่กลับมาที่วิลล่าของตระกูลรีด

ทันทีที่เข้ามา เอมิลี่เห็นแครอลกำลังปอกแอปเปิลให้โซเฟีย

ส่วนเนธาน นั่งอยู่ข้างๆ สายตาจับจ้องที่ท้องน้อยๆ ที่นูนขึ้นมาของโซเฟีย ใบหน้าของเขาฉายแววอ่อนโยนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

พวกเขาดูเหมือนครอบครัวที่กลมเกลียว

เอมิลี่ผลักประตูเข้าไป รอยยิ้มของแครอลเลือนหายไป "ฉันนึกว่าเธอไปแล้วซะอีก... โซเฟีย ไม่ต้องสนใจเธอหรอก กินแอปเปิลเถอะ"

โซเฟียดูอึดอัดใจขณะพยายามลุกขึ้นยืน มือกุมเอวไว้

เนธานบีบมือเธอ "นั่งลงเถอะ ไม่ต้องสนใจอย่างอื่น"

เนธานลุกขึ้นยืน ร่างสูงใหญ่ของเขาดูโดดเด่นในห้อง "เอมิลี่ เรามาคุยกัน"

ชั้นบนคือห้องนอนของเธอกับเนธาน

น่าเสียดายที่ในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา การกลับบ้านของเนธานนับได้บนนิ้วมือ ส่วนใหญ่จำกัดอยู่แค่ในห้องทำงาน

เมื่อเข้าห้องมา เขาเดินเข้าไปใกล้เตียง จุดซิการ์ เสียงเย็นชา "พูดมา เงื่อนไขของเธอคืออะไร"

เอมิลี่งุนงง "อะไรนะ"

"ต้องใช้เงินเท่าไหร่ เธอถึงจะยอมหย่า" เนธานเยาะหยัน "เธอแต่งงานกับฉันเพราะเงินไม่ใช่หรือ"

เอมิลี่รู้สึกเหมือนตกลงไปในห้องเย็น

"ฉันแต่งงานกับคุณเพราะ..."

เพราะฉันชอบคุณ แต่เอมิลี่พูดไม่ออก เธอสำลัก

น้ำตาไหลอาบใบหน้าเอมิลี่ "ฉันแต่งงานกับคุณเพราะคำขอสุดท้ายของคุณปู่... ท่านใจดีกับฉัน และฉันอยากตอบแทนท่าน"

"พอได้แล้ว!" เนธานกดซิการ์ดับอย่างรุนแรง "เธอทำทุกอย่างเพื่อเอาใจปู่ของฉัน บังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ! เธอไม่มีความรู้สึกอะไรกับฉันเลย เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว เธอต้องการเงินเท่าไหร่ บอกมาเร็วๆ ตั้งแต่นี้ไป เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"

เอมิลี่หัวเราะขื่นๆ "คุณมองฉันแบบนี้มาตลอดหรือ ฉันเป็นแค่คนขี้โลภที่ทำทุกอย่างเพื่อแต่งงานกับคุณงั้นเหรอ"

"แล้วอะไรล่ะ" เสียงของเขาเย็นชาผิดปกติ "เธอแต่งงานกับฉันเพราะรักฉันงั้นหรือ"

ทุกคำพูดที่เธอเตรียมไว้กลายเป็นเรื่องตลก

เขามองความพยายามและการเสียสละของเธอตลอดหลายปีเป็นเรื่องตลก

เอมิลี่ส่ายหน้า ยิ้มขมขื่น "เนธาน คุณช่างเลวจริงๆ"

"ตามใจเธอ" เนธานฉีกเช็ค เซ็นชื่อ และโยนมันลงตรงหน้าเธอ "เติมจำนวนเงินเท่าไหร่ก็ได้ตามที่เธอต้องการ พรุ่งนี้เช้า มากับฉันที่สำนักงานกฎหมายเพื่อเซ็นข้อตกลงหย่าร้าง"

เช็คเบาๆ ตกลงที่เท้าของเธอ เอมิลี่ไม่อยากเก็บมันขึ้นมา

"คุณชอบโซเฟียมากขนาดนั้นเลยหรือ คุณรักเธอมากพอที่จะหย่ากับฉันเหรอ" เนธานก้าวยาวๆ ไปทางประตูห้องนอน ไม่อยากอยู่กับเธออีกแม้แต่นาทีเดียว "อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้วางแผนหลอกฉัน เธอเต็มใจมีลูกให้ฉัน แต่เธอน่ะ นอกจากไม่รักฉันแล้ว ยังไม่ยอมมีลูกให้ฉันอีก"

ประตูปิดลงอย่างแรง

เอมิลี่รู้สึกเหมือนกระดูกสันหลังถูกดึงออก ร่างทรุดลงกับพื้น

ข้างๆ เธอคือเช็คที่มากพอจะจบการแต่งงานของเธอ ลายเซ็นของเนธานชัดเจน

ลายมือของเขา เหมือนกับตัวเขา ดูคมกริบและไร้หัวใจ

เธอหยิบมันขึ้นมา ฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และโยนชิ้นส่วนออกไปนอกหน้าต่าง

เธอพิงตัวกับมุมห้อง ถูกห่อหุ้มด้วยความมืด รู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย

พ่อของเธอเป็นโรคหัวใจ แม่ของเธอเสียชีวิตตอนคลอด และถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือของพ่อเธอและพ่อของโซเฟีย เธออาจตายไปแล้วตอนนี้

พูดอีกอย่างก็คือ พ่อของโซเฟียและคุณปู่ของเนธานต่างก็เป็นผู้มีพระคุณของเธอ

ประตูห้องนอนเปิดออกอีกครั้ง

เอมิลี่หยุดร้องไห้ทันที เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความหวังว่าเป็นเนธานที่มาถึง บางทีเนธานอาจจะไม่ใจร้ายขนาดนั้น บางทีพวกเขาอาจจะยังลองใช้วิธีอุ้มบุญได้ ตราบใดที่เนธานพยายามเข้าใจเธอ เธอก็เต็มใจจะรักษาชีวิตสมรสนี้ต่อไป

"เอมิลี่ ฉันเองนะ"

เสียงของโซเฟียทำลายความหวังสุดท้ายของเธอ หัวใจของเอมิลี่จมดิ่ง

เธอสูดหายใจเข้าลึกและมองโซเฟียที่ค่อยๆ เดินเข้ามาในห้อง มือจับที่เอว น้ำเสียงเย็นชา "ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ ออกไปเถอะ"

แต่โซเฟียกลับพูดว่า "เนธานขอให้ฉันขึ้นมา เขาบอกว่าห้องนอนนี้เป็นของฉันตั้งแต่ตอนนี้ พอคุณสองคนหย่ากัน พวกเราจะแต่งงานกันทันที..."

เอมิลี่เงยหน้าขึ้นทันที ตกใจกับผู้หญิงตรงหน้า

ยังคงเป็นใบหน้าที่คุ้นเคย แต่สีหน้าของโซเฟียดูเหมือนเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ราวกับว่าเธอได้กลายเป็นคนละคนกับโซเฟียที่น่าสงสารเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

"เอมิลี่ คุณไม่ต้องแปลกใจขนาดนั้นหรอกนะ คุณก็รู้ เด็กจนๆ อย่างคุณไม่มีวันคู่ควรกับเนธานหรอก พวกคุณไม่เข้ากันในทุกๆ ด้าน จริงๆ แล้วหย่าเร็วๆ ก็ดีกว่า"

เอมิลี่จ้องมองเธอ "ถึงเราจะหย่ากัน มันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณที่จะมาสั่งสอนฉัน!"

โซเฟียยิ้มเยาะ "เอมิลี่ เอมิลี่ของฉัน คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณดูน่าขบขันแค่ไหน"

"คนที่ทำลายชีวิตแต่งงานของคนอื่นไม่มีสิทธิ์พูดแบบนั้นกับฉัน"

โซเฟียยักไหล่ เดินเข้ามาใกล้ขึ้นและลดเสียงลง น้ำเสียงคลุมเครือ "คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเนธานเก่งแค่ไหนบนเตียง ครั้งแรกเราทำกันตั้งหกรอบ เขาหลงใหลในร่างกายฉันมาก เขาบอกฉันว่าเขาไม่อยากแตะต้องคุณเลย..."

ใบหน้าของเอมิลี่ซีดลงทันที ตั้งแต่แต่งงานกันมา เนธานแตะต้องเธอแค่ครั้งเดียว และนั่นก็คือเมื่อสองปีก่อนตอนที่เขาเมา

หลังจากนั้น พวกเขาไม่เคยนอนด้วยกันอีกเลย

แม้แต่แคโรลก็ยังไม่รู้เรื่องนี้

"เอมิลี่ คุณไม่คู่ควรกับเนธานหรอก ถึงไม่ใช่ฉัน ก็ต้องมีคนอื่นมาแทนที่คุณเป็นคุณนายรีดอยู่ดี ในเมื่อเป็นแบบนั้น แบบนี้ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้วหรือ ลูกของฉันจะเรียกคุณว่าป้าในอนาคต..." เธอดูเหมือนจะพบอะไรขำขัน เอามือปิดปากและหัวเราะคิกคัก "ดูสิ พวกเรายังเป็นครอบครัวเดียวกัน..."

"โซเฟีย หุบปาก!"

เอมิลี่ยกมือขึ้นด้วยความโกรธ

ทันใดนั้น รอยยิ้มของโซเฟียก็หายไป แทนที่ด้วยสีหน้าร่ำไห้ เธอคว้ามือของเอมิลี่และล้มลงกับพื้น "เอมิลี่! มันเป็นความผิดของฉันเอง ตีฉันถ้าคุณอยากตี แต่อย่าทำร้ายลูกของฉัน..."

ปัง!

ประตูห้องนอนถูกเตะเปิดอย่างแรง

เนธานยืนอยู่ที่ประตู ดวงตาของเขาจ้องมองเธอราวกับจะเผาให้ทะลุ

มือของเอมิลี่ยังคงค้างอยู่กลางอากาศ เธอหัวเราะออกมาอย่างสิ้นหวัง

เพราะอย่างนี้นี่เอง

เธอช่างโง่เขลาที่สุด หลงเชื่อกลอุบายเด็กๆ แบบนี้

โซเฟียกุมท้องของเธอ ร้องไห้ "ท้องฉันเจ็บ... ช่วยฉันด้วย เนธาน... ช่วยลูกของเรา..."

เสียงฝีเท้าของแคโรลเข้ามาใกล้ เสียงร้องตกใจของคนรับใช้ เสียงร้องของโซเฟีย—เสียงทั้งหมดผสมปนเปกัน

และเธอยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนคนนอก

แคโรลยกมือขึ้นและตบเอมิลี่สองครั้ง คว้าของบางอย่างที่อยู่ใกล้ๆ และขว้างใส่เธอ "ไอ้ตัวร้าย! กล้าดียังไงมาทำร้ายทายาทของตระกูลรีด!"

ความเจ็บปวดแล่นผ่านหน้าผากของเอมิลี่ และเลือดไหลลงมาจากขมับ ย้อมการมองเห็นของเธอเป็นสีแดง

เธอยืนอยู่กับที่ มองเนธานที่กำลังอุ้มโซเฟียไว้ในอ้อมแขน พูดอย่างเจ็บปวด "ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้ผลักเธอ คุณจะเชื่อฉันไหม"

คำตอบของเนธานคือ "คุณมีค่าพอให้ฉันไว้ใจด้วยหรือ"