ถูกเศรษฐีเอาใจหลังถูกทรยศ

บทที่ 12 ใครกลั่นแกล้งคุณ

โซเฟียลุกขึ้นช้าๆ ทำท่าทางอ่อนโยน เดินเข้ามาจับมือเอมิลี่อย่างเอ็นดู "เอมิลี่ อย่าโกรธเลยนะ แครอลแค่เป็นห่วงฉันน่ะ เธอก็รู้ ฉันกำลังท้องทายาทตระกูลรีดอยู่นะ"

ไปประกวดออสการ์เถอะ เอมิลี่รู้สึกขยะแขยงโซเฟียจนสุดหัวใจ

แครอลได้ยินคำพูดของโซเฟียแล้วยิ่งโกรธหนัก เธอดึงโซเฟียมายืนข้างหลังอย่างปกป้องและชี้นิ้วใส่จมูกเอมิลี่ "ฉันทนเธอไม่ไหวจริงๆ! แต่งเข้าตระกูลรีดมาด้วยข้ออ้างเรื่องพินัยกรรมของคุณปู่รีด แล้วสี่ปีเต็มไม่มีลูกสักคน นี่เธอจะทำให้ตระกูลรีดสูญพันธุ์ด้วยความเป็นหมันของเธอหรือไง?!"

"แครอล ใจเย็นๆ นะ ไม่ใช่ความผิดของเอมิลี่ที่เธอมีลูกไม่ได้ เธอไม่ได้ตั้งใจ..."

"โซเฟียที่รัก ทำไมเธอถึงใจดีนัก ถึงเอมิลี่จะรังแกเธอแบบนี้ เธอยังพูดแทนเธออีก ฉันบอกเธอเลยนะ มีคนเลวๆ แบบนี้อยู่ในโลก เธอดีกับพวกเขา สุดท้ายพวกเขาก็จะหันมากัดเธอ! เด็กโง่..."

เอมิลี่มองแครอลกับโซเฟียอย่างเย็นชา รู้สึกคลื่นไส้

"เอาละ ปัญหาอะไรที่พวกคุณสองคนมี มันไม่ใช่ธุระของฉัน" เอมิลี่พูดแทรก "ฉันเซ็นข้อตกลงหย่าแล้ว เราไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป"

แครอลอยากพูดอะไรเพิ่ม แต่ถูกโซเฟียห้ามไว้

เธอหัวเราะเบาๆ และพูดว่า "เอมิลี่ วันนี้เนธานไม่อยู่บ้าน ข้อตกลงหย่าอยู่ในห้องนอนชั้นบน ตามฉันมาสิ"

เธออาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้มาสี่ปี

ทุกมุม ทุกกระเบื้อง เธอรู้จักหมด

ห้องนอนที่เคยเป็นของเธอ ตอนนี้กำลังถูกนำทางโดยโซเฟีย

"นี่ไง ดูซิ ถ้าไม่มีข้อโต้แย้ง ก็แค่เซ็นชื่อ"

โซเฟียยื่นเอกสารกองหนึ่งให้เธอ

เอมิลี่อ่านผ่านๆ อย่างรวดเร็ว ไม่มีข้อกำหนดมากนักในเอกสารนี้ แต่ระบุชัดเจนว่าทรัพย์สินของตระกูลรีดไม่เกี่ยวข้องกับเธอ

ไม่เป็นไร เธอไม่เคยตั้งใจจะเอาเงินจากตระกูลรีดอยู่แล้ว

"ปากกาอยู่ไหน?"

โซเฟียนั่งที่ขอบเตียงและชี้ไปที่โต๊ะใกล้ๆ "ตรงนั้น"

เอมิลี่มองเธอ รู้ว่าเธอกำลังจงใจทำให้ลำบาก แต่เธอไม่อยากยืดเยื้อต่อไปอีก เธอเดินตรงไปที่โต๊ะ

ปากกาวางอยู่ตรงกลางโต๊ะพอดี ด้านล่างมีการ์ดเชิญงานแต่งงานสีแดงใหญ่

เธอก้มมอง หยิบปากกา และเซ็นชื่อ "เสร็จแล้ว พอใจไหม?"

โซเฟียยิ้มสดใสและดูลายเซ็นของเธอ "พอใจสิ แน่นอน ดีที่สุดถ้าเธอยอมรับมัน เนธานบอกว่าการที่เธอมีลูกไม่ได้เป็นการหลอกลวง เขาต้องการให้เธอชดใช้ค่าเสียหายหนึ่งล้าน เป็นฉันที่พูดแทนเธอต่อหน้าเขา เขาถึงได้ยอมอ่อนข้อ ยังไงเราก็ยังเป็นญาติกัน ฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอไร้บ้านและแบกภาระหนี้สิน"

เอมิลี่พูด "งั้นเธอคิดว่าฉันควรขอบคุณเธอสินะ?"

"ฉันช่วยเธอประหยัดหนี้ไปหนึ่งล้าน เธอไม่ควรซาบซึ้งหรือไง?"

เอมิลี่เยาะเย้ย "ถ้าเขาอยากได้เงิน บอกเนธานให้มาขอฉันเอง"

ทุกนาทีที่อยู่ในห้องนอนนี้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด เอมิลี่ไม่อยากอยู่ต่อไปอีก เธอหมุนตัวและเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน—" โซเฟียห้ามเธอไว้ "ฉันลืมบอกเธอไปว่า เนธานกับฉันจะแต่งงานกันเดือนหน้านะ"

เอมิลี่เมินเธอไป "ไม่เกี่ยวกับฉันหรอก"

"เธอเป็นญาติฉัน มันก็เกี่ยวสิ" โซเฟียจงใจวางมือลงบนท้องของตัวเองแล้วเดินเข้าไปหาเธอ "เอมิลี่ ฉันจำได้ว่าเธอเคยเป็นช่างแต่งหน้าก่อนแต่งงานใช่ไหม? มาแต่งหน้าให้ฉันสิ"

เอมิลี่หัวเราะเยาะ "เธอไม่กลัวฉันจะวางยาพิษเธอตรงๆ เหรอ?"

"เธอไม่กล้าหรอก ตอนนี้ฉันเป็นที่รักของตระกูลรีดแล้ว ถ้าเธอกล้าวางยาพิษฉัน เนธานจะเป็นคนแรกที่สั่งประหารเธอ แล้วเธอจะดูแลวิลเลียมที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลยังไง ปล่อยให้เขาอดตายเหรอ?"

เอมิลี่ตกใจและโกรธจัด "เธอยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า? พ่อฉันเป็นลุงของเธอนะ!"

"แล้วไง? พวกญาติจนๆ อย่างพวกเธอน่ะ รีบๆ ตายไปเถอะ เพื่อที่เวลาฉันได้เป็นคุณนายรีด พวกเธอจะได้ไม่มาทำให้ฉันอับอายอีก"

เพียะ! เอมิลี่ตบหน้าเธอเต็มแรง

"โซเฟีย ฟังให้ดีนะ ตั้งแต่นี้ไป พ่อฉันกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีกแล้ว เธอก็ไปใช้ชีวิตไฮโซของเธอไป อย่ามายุ่งกับพวกเราอีก!"

ขณะที่เดินออกจากคฤหาสน์ตระกูลรีด เอมิลี่ยังรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวในอก

คำพูดของแคโรลเป็นความจริง มีคนเลวระยำแบบนี้อยู่ในโลก คุณยื่นความเมตตาให้พวกเขา แล้วพวกเขาก็หันมากัดคุณ

ฝ่ามือที่ตบไปเมื่อกี้ไม่ได้เบา มือของเธอยังรู้สึกชาๆ อยู่

แคโรลเห็นใบหน้าบวมของโซเฟีย ก็โกรธจัด เธอวิ่งตามเอมิลี่มา ตั้งใจจะตบเธอ "แกกล้าตบเธอเหรอ? แกบ้าไปแล้วหรือไง?"

เอมิลี่คว้ามือที่กำลังจะฟาดลงมาแล้วผลักออกไปอย่างโกรธจัด กัดฟันพูด "ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อฉัน มันคงไม่ใช่แค่ตบหนึ่งทีหรอก"

"เอมิลี่ แกกล้าดียังไง..."

ด้านหลังเธอ แคโรลยังคงด่าเธอด้วยคำพูดเป็นพิษทุกชนิด เรียกเธอว่าตัวอัปมงคล ผู้หญิงไร้ค่าที่มีลูกไม่ได้

เอมิลี่แค่นหัวเราะ วันนี้เธอได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ มีแต่แคโรลเท่านั้นที่คิดคำด่าสร้างสรรค์ได้มากมายขนาดนี้

เมื่อเธอกลับมาถึงโรงแรมฮิลตัน ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว

คุณซาตานไม่ชอบแสงสว่าง เธอจึงปิดไฟทั้งหมด เหลือเพียงโคมไฟดวงเล็กในครัวเท่านั้น บนโต๊ะมีอาหารที่เอมิลี่เตรียมไว้ มีชุดช้อนส้อมวางอยู่สองชุดคนละฝั่ง คั่นด้วยจานอาหารหลายจาน

กลิ่นอาหารลอยอบอวลไปทั่ว

ติ๊ง—

ประตูเปิดด้วยคีย์การ์ด

เอมิลี่ปิดโคมไฟดวงเล็กในครัวแล้วเดินออกไปต้อนรับ "กลับมาแล้วเหรอคะ... ฉันไม่แน่ใจว่าคุณชอบรสชาติแบบไหน เลยทำอาหารบ้านๆ ลองดูก่อน ถ้าไม่ถูกปาก ฉันทำใหม่ให้ตอนนี้เลยก็ได้..."

แรงดึงที่รุนแรงดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดกว้างและอบอุ่น

เสียงของคุณซาตานดังมาจากด้านบน อ่อนโยนและนุ่มนวล "มีคนรังแกคุณเหรอ?"

เธอสูดจมูกและยิ้ม "ไม่มีหรอกค่ะ"

"คนโกหกตัวน้อย ร้องไห้มาชัดๆ ฉันได้ยินจากน้ำเสียงคุณ" คุณซาตานดึงเธอไปนั่งที่ขอบเตียง

เอมิลี่ดิ้น "กินข้าวก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็น"

"ไม่รีบ" ซาตานดึงเธอให้นั่งบนตัก ค่อยๆ ยกคางเธอขึ้น "บอกฉันก่อน ใครรังแกคุณ?"