Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 92: หลบหนีชั่วคราว

"เอลลี่?" เขาเรียก ทำให้ฉันลืมตาขึ้น

แล้วฉันก็รู้ตัวว่าฉันนั่งอยู่บนพื้นห้องน้ำ งอตัวอยู่ ฉันสงสัยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

เป็นวินาที? เป็นนาที? หัวฉันตุบๆ ฉันพยายามหาแรงบอกให้เขาไป แต่ลึกๆ แล้ว นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการจริงๆ

แล้วทุกอย่างก็ถาโถมเข้าใส่ฉันพร้อมกัน น้ำตาไหลพรั่งพรู ควบคุมไม่ได้...