พ่อของแฟนเก่า

บทที่ 4: ลาก่อน

นั่งอยู่บนเตียงโรงแรม ฉันรู้สึกว่าหัวกำลังตุบๆ

ความสุขล้นเหลือที่เคยครอบงำร่างกายฉันได้หายไป เหลือเพียงความทุกข์ทรมาน ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น แต่มันเป็นความรู้สึกที่หลอกลวง เพราะสิ่งที่เลวร้ายที่สุดได้เกิดขึ้นไปแล้ว

ฉันเพิ่งมีเซ็กซ์กับมิสเตอร์เคาเออร์ พ่อเลี้ยงของเนธาน

ฉันช่างโง่เหลือเกิน! ทำไมฉันถึงจำนามสกุลไม่ได้นะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยเห็นหน้าเขา แต่เนธานเคยเล่าข้อมูลเกี่ยวกับเขาให้ฟัง ซึ่งตอนนี้ทุกอย่างเริ่มเข้าใจได้

เขามักพูดถึงนักธุรกิจที่เลี้ยงดูเขาแทนพ่อ คนที่ไม่ค่อยอยู่ในช่วงวัยรุ่นของเขา แต่เคยปรากฏตัวตอนที่เขายังเด็ก ฉันรู้ว่าพวกเขาไม่ได้สนิทกันในทุกวันนี้ แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าสถานการณ์นี้แปลกมากสำหรับฉัน

ฉันสับสน ความรู้สึกต่างๆ ผสมปนเปกันไปหมด ฉันยังรู้สึกได้ถึงจอห์นในตัวฉัน

เราอยู่ด้วยกันหลายชั่วโมง ชั่วโมงที่รู้สึกเหมือนเพียงไม่กี่นาที นาทีที่เข้มข้นที่สุดในชีวิตของฉัน

คืนนี้สำคัญสำหรับฉัน มันเป็นครั้งแรกที่ฉันมอบตัวเองให้กับผู้ชายอย่างแท้จริง และจนถึงตอนนี้ ทุกอย่างก็สมบูรณ์แบบ ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรถึงได้รับสิ่งนี้ แต่ฉันไม่คาดคิดว่ามันจะจบลงแบบนี้

สิ่งที่แย่ที่สุดคือ แม้จะรู้สิ่งที่ฉันรู้ตอนนี้ ฉันก็ยังต้องการเขา ฉันอยากรู้สึกถึงเขาอีกครั้งและสำรวจร่างกายของเขาในแบบที่ฉันยังไม่รู้จัก

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างมัน... ผิดไปหมด

ฉันมองเห็นเขาจากตรงนี้ และเขาดูเหมือนถูกสลักอย่างประณีต เขากำลังพิงระเบียงโรงแรมพลางคุยโทรศัพท์ ไม่รู้เลยถึงความวุ่นวายในหัวของฉัน

ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเมื่อเขากลับมา จะแต่งข้อแก้ตัวอะไรเพื่อออกไปจากที่นี่ แต่ฉันต้องออกไปให้ได้ ฉันเห็นเขาเดินกลับมาหาฉันอีกครั้ง ฉันรีบลุกขึ้นยืนทันที มองหาเสื้อผ้าของฉันที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

ฉันมองไม่เห็นเขา แต่ฉันรู้ว่าเขากำลังสับสน ความเงียบยังคงอยู่ แล้วฉันก็มองเขา คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน และเขาดูโกรธ

เขายิ่งดูน่าหลงใหลกว่าเดิมเสียอีก

"เกิดอะไรขึ้นหรือฮานะ" เขาถาม และฉันรู้สึกว่าร่างกายสั่นสะท้าน

คิดสิฮานะ คิดเร็วๆ

"มีเหตุฉุกเฉิน เพื่อนฉันอลิซต้องการตัวฉัน" ฉันชี้ไปที่โทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียง ฉวยโอกาสที่มีการแจ้งเตือนปรากฏบนหน้าจอเพื่อทำให้คำโกหกของฉันดูน่าเชื่อถือ

"ผมคิดว่าเราจะใช้เวลาด้วยกันมากกว่านี้" เขาวางนิ้วบนคางของฉัน ยกหน้าฉันขึ้นมาหาเขา "เรายังไม่มีเวลาทำอะไรเลยนะที่รัก" เสียงหวานของเขาทำให้ฉันบ้าคลั่ง

ฉันเกือบลืมเหตุผลที่ฉันอยากจะออกไปอย่างกะทันหัน เขาทำให้ฉันลืมค่านิยมของฉัน ลืมทุกอย่าง มันชวนให้หลงใหลเกินไป

"ขอโทษนะจอห์น เธอต้องการฉัน" ฉันย้ำ พยายามทำให้เสียงฟังดูจริงใจที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ผมเข้าใจนะฮานะ" เขาถอดเสื้อคลุมที่กำลังสวมอยู่ออก เปลือยเปล่าทั้งตัว

ฉันไม่รู้ว่านี่เป็นความพยายามที่จะโน้มน้าวให้ฉันอยู่ต่อหรือเปล่า แต่ถ้าใช่ มันก็ได้ผล

ฉันกัดริมฝีปากล่างอย่างแรง บังคับตัวเองให้มีสติ เขาเป็นพ่อเลี้ยงบ้าๆ ของเนธาน ฉันยังไม่รู้ว่าจะบอกเขายังไง ถ้าฉันจะบอก

บ้าชะมัด ฉันสับสนมาก และ... เร่าร้อน

มันทรมานมาก

ฉันมองเขาแต่งตัวในขณะที่ฉันพยายามรูดซิปชุดของฉัน

เขาค่อยๆ เข้ามาใกล้เมื่อเห็นว่าฉันกำลังมีปัญหา เขากดอกเปลือยของเขาชิดกับแผ่นหลังของฉัน ทำให้ฉันนึกถึงความอบอุ่นของผิวเขาที่สัมผัสกับผิวฉัน

เสียงถอนหายใจที่หลุดออกมาเผยให้เห็นความต้องการที่จะมีเขาอยู่ใกล้ๆ และอีกครั้ง ฉันต้องรักษาสติให้มั่นคง

"ช่วยรูดซิปให้ฉันหน่อยได้ไหม" ฉันถาม และเขาก็รูดซิปขึ้นทันที ปิดท้ายด้วยการจูบที่คอของฉันอย่างช้าๆ

เขาแทบไม่ได้แตะต้องฉัน และฉันก็รู้สึกเปียกชื้นอีกครั้ง ร่างกายของฉันพร้อมที่จะทำซ้ำทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชั่วโมงที่ผ่านมา แต่จิตใจของฉันกังวล ติดอยู่ในความสับสนที่น่าตกใจซึ่งแทบจะไม่ให้ฉันพูดประโยคที่มีเหตุผลได้

โชคดีที่ฉันสามารถโทษแอลกอฮอล์ได้

"คุณอยากให้ผมพาไปส่งที่ไหน" เขาถามอย่างอ่อนโยน

"ไม่ต้องขับรถไปส่งฉันหรอก ฉันจะเรียกแท็กซี่เอง" ฉันพูด โดยรู้อยู่แล้วว่าเขาจะคัดค้านความคิดนี้

ฉันรู้จักจอห์น เคาเออร์มาเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่ฉันเห็นว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษที่สมบูรณ์แบบ

สุภาพบุรุษที่หล่อและวิปริต

"ผมปล่อยให้คุณไปคนเดียวไม่ได้นะฮานะ" นิ้วของเขาไล้ไปตามกระดูกไหปลาร้าของฉัน ลูบไล้ผิวที่เปิดเผยจากคอเสื้อของชุด "ผมคิดว่าคุณเมานิดหน่อย ไม่ควรเดินคนเดียว"

ฉันมองขวดไวน์ข้างโต๊ะข้างเตียงและเห็นว่ามันว่างเปล่าเกือบหมดแล้ว เราดื่มเร็วมากจนฉันแทบไม่ทันสังเกต เขาทำให้ฉันกระหาย

"ฉันไม่เป็นไรจอห์น คุณไม่ต้องกังวล"

"ไม่มีข้อโต้แย้งนะฮานะ" ฉันกลอกตาขณะที่เขารวบรวมข้าวของ และนั่นดูเหมือนจะทำให้เขาโกรธ

"คุณรู้ไหม คุณไม่ใช่พ่อฉัน เราแทบไม่รู้จักกัน ฉันเลือกได้ว่าจะทำอะไร" ฉันพูดอย่างหงุดหงิด

"คุณพูดถูก ผมไม่ใช่ พ่อไม่สามารถทำสิ่งที่ผมวางแผนจะทำกับคุณเมื่อเราพบกันอีกครั้ง" เขาหมุนกุญแจรถบนนิ้วชี้ เดินช้าๆ เข้ามาหาฉัน

ความร้อนเพิ่มขึ้น ฉันคิดว่าตอนนี้ความรู้สึกนั้นจะจางหายไป แต่ไม่ ความเข้มข้นยังคงอยู่ เขาเห็นความสับสนทางความคิดของฉัน แต่โทษว่าเป็นเพราะไวน์ที่เราดื่มหมดในเวลาไม่กี่ชั่วโมง

เขาไม่มีทางรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้ฉันสับสนมาก และฉันหวังว่าเขาจะไม่รู้ในเร็วๆ นี้

"จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว" เสียงของฉันแหบแห้ง และร่างกายของฉันเข้าใจว่าคำพูดของฉันไม่ได้สะท้อนถึงสิ่งที่ฉันรู้สึก

ฉันรู้ว่าฉันต้องการให้มันเกิดขึ้นอีก บ้าชะมัด ฉันต้องการมันมากแค่ไหน แต่ฉันทำไม่ได้ มันผิด

"คุณกำลังพยายามหลอกใคร ที่รัก" เขาเย้ยหยัน "ผมเห็นได้จากใบหน้าของคุณว่าคุณต้องการให้ผมเย็ดคุณอีกแค่ไหน" เขากระซิบตรงริมฝีปากของฉัน ลากปากของเขาชนกับของฉัน

มันเกือบจะเพียงพอให้ฉันยอมแพ้ แต่ฉันมุ่งมั่น ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีก ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหนก็ตาม

"ฉันบอกคุณแล้วจอห์น ฉันไม่เหมือนคนอื่น" ฉันตอบโต้ "คุณจะไม่เห็นฉันวิ่งไล่ตามคุณ และนั่นเป็นคำสัญญา" เขาขบกรามแน่น หงุดหงิด และนั่นคือภาพที่จารึกอยู่ในใจฉันก่อนออกจากห้องนั้น

ฉันพยายามทำให้ตัวเองเชื่อเช่นนั้น เพราะไม่มีทางเลือกอื่น แต่นี่ควรเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเห็นจอห์น เคาเออร์