บทที่ 7
ฉันเล่าให้เรเชลฟังว่าเพื่อนๆ พาฉันไปผับเป็นครั้งแรกในชีวิต เราเต้นกัน แล้วก็มีหนุ่มอิตาเลียนหล่อๆ มาเต้นกับพวกเรา ฉันเล่าว่าพวกเขาพาเราไปที่โซน VIP ทุกอย่างเป็นไปตามปกติของคืนที่ควรจะเป็น ตามความคิดฉัน หนึ่งในพวกเขาทำค็อกเทลแก้วแรกให้เรา และเขาเห็นว่ามันแรงเกินไปสำหรับฉัน เขาเลยเสนอจะเติมน้ำผสมให้อีก ฉันคิดว่ามันน่ารัก เขาเห็นว่าฉันไม่ชอบแบบแรงๆ เราเต้นกันต่ออีกพักนึง แล้วก็มาถึงค็อกเทลแก้วที่สอง ซึ่งตามความเห็นฉัน มันถูกใส่ยา หลังจากนั้นสักพัก ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ มีบางอย่างไม่ถูกต้อง
ฉันเล่าให้เธอฟังว่าฉันกับเพื่อนๆ ตื่นมาพบว่าตัวเองถูกมัดอยู่ในท้ายรถตู้ แล้วฉันก็เล่าต่อไม่ไหว ฉันเหนื่อยเกินไปและยังไม่พร้อมจะเล่าทุกอย่างในคราวเดียว "เรเชล ฉันเหนื่อยมาก เราคุยเรื่องที่เหลือวันอื่นได้ไหม" "ได้สิ ดาเนียล ขอฉันโทรเรียกพอลให้พาเธอกลับห้องก่อนนะ" พอลเข้ามาในห้องนั่งเล่น และก่อนที่เขาจะอุ้มฉัน เขาก็ขออนุญาตก่อน ฉันเหนื่อยและเจ็บมากจนได้แต่พยักหน้าโดยไม่มีแรงจะประท้วง เรเชลเดินมาส่งฉันที่ห้อง ก่อนเรเชลจะไป เธอถาม "ดาเนียล คำถามสุดท้ายจากฉัน เธอมาจากไหนเหรอ" "แคลิฟอร์เนีย" ฉันตอบ "ดาเนียล ฉันอาจจะไม่อยู่ตอนเธอตื่น แต่เธอจะไม่อยู่คนเดียว เดมอนจะกลับมา และพอลจะอยู่ที่นี่ตลอด" ทำไมเธอถึงจะไม่อยู่ และทำไมพอลต้องอยู่ที่นี่ด้วย ฉันคิด แต่ไม่ได้พูดอะไร "ดาเนียล ฉันสัญญาว่าเดมอนจะไม่ทำร้ายเธอ และพอลอยู่ที่นี่เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครมาทำร้ายเธอได้ พรุ่งนี้ฉันจะแวะมาดูอาการเธออีก" "ขอบคุณนะ เรเชล" "ยินดีค่ะ ดาเนียล ฉันจะหาเสื้อผ้ามาให้เธอเพิ่มด้วย เธอใส่ไซส์ S ใช่ไหม" "ฉันเคยใส่ M แต่ตอนนี้ไม่รู้แล้ว" ฉันบอกเธอ ฉันน้ำหนักลดไปมากขนาดนั้นเลยหรือในหนึ่งอาทิตย์ ฉันตัดสินใจไว้ใจเดมอนคนนี้และกินยา หรือไม่ก็แค่ฉันเจ็บปวดเกินไป ฉันกินยาและหลับไปทันที
ฉันตื่นขึ้นมาตอนบ่ายแก่ๆ หรือเย็นตรู่ แต่เมื่อฉันหันไปมอง ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนโซฟาข้างเตียงอย่างไม่สบายตัว เมื่อฉันขยับตัว เขาก็ตื่นทันที เขามองฉันด้วยดวงตาที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา "ดาเนียล ผมชื่อเดมอน" เขาพูดพร้อมกับยื่นมือมา ฉันไม่รู้ว่าควรจับมือเขาหรือไม่ หรือฉันต้องการจะจับมือเขาหรือเปล่า ฉันคิดว่าเขาเข้าใจ เพราะเขาดึงมือกลับและพูดว่า "ไม่เป็นไร ดาเนียล ผมจะสร้างความไว้วางใจจากคุณก่อน" ฉันมองเขาอย่างตกตะลึง ฉันคงดูเหมือนหุ่นโชว์เพราะฉันแค่จ้องเขา "ผมช่วยพาคุณไปห้องน้ำไหม" เขาถาม "ฉันทำเองได้" ฉันพบเสียงของตัวเองและยืนยันว่าฉันทำเองได้
"ผมแน่ใจว่าคุณทำได้ ดาเนียล ผมแค่ไม่อยากให้คุณทรมานถ้าไม่จำเป็น" เขายืนหลบไปด้านข้างและให้พื้นที่ฉันลองขยับ ฉันลงจากเตียงไม่ได้ ฉันอ่อนแรงเกินไปและแผลก็เจ็บมาก มันเริ่มมีเลือดซึมออกมาด้วย เดมอนคงเห็นเข้า "ขอโทษนะ ดาเนียล แต่ผมจะอุ้มคุณไปห้องน้ำ แล้วผมจะโทรเรียกหมอ ดูเหมือนแผลจะเปิด" ฉันไม่มีโอกาสได้เถียงเขาเลย เพราะฉันอยู่ในอ้อมแขนเขาก่อนที่จะได้พูดอะไร เขาวางฉันใกล้ๆ โถส้วม แล้วหันหลังและปิดประตูตามหลัง ฉันได้ยินเขาพูดผ่านประตู "คุณหมอครับ ดูเหมือนแผลจะเปิด คุณช่วยมาดูหน่อยได้ไหมครับ ครับ อีกชั่วโมงไม่เป็นไร" ฉันพยายามกระโดดไปที่ประตู แต่เดมอนคงได้ยินฉัน "ดาเนียล ช่วยเรียกผมด้วย ได้โปรด" เขาอ้อนวอน
"เดมอน ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันถูกยัดเข้าไปในรถตู้ รถบรรทุก เครื่องบิน และเรือ แล้วก็ถูกจับตัวโยนไปโยนมาโดยผู้ชายทุกคน ทำไมฉันจะต้องไว้ใจผู้ชายอีกคนด้วย" เขาวางฉันกลับลงบนเตียง "เพราะผู้ชายคนนี้จะฆ่าทุกคนที่ทำร้ายคุณและไอ้พวกที่จับตัวคุณไป" "คุณจะไม่ทำแบบนั้นหรอก" ฉันพูดด้วยความตกใจ คนคนนี้ยังไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ "ผมจะทำ พวกผู้ชายบนเรือตายหมดแล้วยกเว้นคนเดียว ทำไมเราจะปล่อยคนอื่นล่ะ" เขาถามฉัน "ผู้ชายทุกคนเลยเหรอ" ฉันถาม "ใช่ ทุกคน ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์หรือทำร้ายเด็กควรถูกยิงคาที่" เขาพูด เขาคิดเหมือนฉัน ว้าว เรามีอะไรเหมือนกันนี่
"คุณอยากกินอะไร นี่ก็หกโมงกว่าแล้ว ผมเชื่อว่าคุณหิวแน่ๆ" "ฉันไม่เกี่ยงหรอก อะไรก็ได้ที่ดีกว่าสิ่งที่ฉันกินมาตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา" "คุณอยากไปที่ห้องนั่งเล่นสักพักไหม" เขาถามฉัน เขาดูโกรธแต่ไม่ได้โกรธฉัน ถ้าพูดแบบนี้มันมีความหมาย "ค่ะ ดีเลย" ฉันต้องทำดีกับคนนี้และหาว่าเขามีเจตนาอะไร ฉันต้องรู้ว่าควรวิ่งหนีหรืออยู่ต่อ เขาอุ้มฉันอีกครั้งและพาฉันไปที่ห้องนั่งเล่น โซฟาในห้องนั่งเล่นทำจากหนังสีน้ำตาลทั้งหมด มีงานศิลปะชิ้นใหญ่บนผนังและมีหน้าต่างจากพื้นถึงเพดานมองเห็นนิวยอร์กซิตี้ ฉันมองเห็นเซ็นทรัลพาร์คจากที่ที่ฉันนั่ง "โอ้ว้าว วิวสวยจัง ฉันไม่เคยมานิวยอร์กมาก่อนเลย"
"ผมเสียใจที่การมาบิ๊กแอปเปิ้ลครั้งแรกของคุณต้องเริ่มต้นแบบนี้" "อย่างน้อยฉันก็หนีออกมาจากเรือได้ ด้วยความช่วยเหลือของคุณแน่นอน" "นั่นเป็นฝีมือคุณทั้งหมดเลยนะดาเนียล" "ฉันแค่ช่วยตอนสุดท้าย คุณอยู่รอดมาหนึ่งอาทิตย์โดยไม่มีใครช่วยเลย นั่นบอกผมว่าคุณเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งและมุ่งมั่นมาก ทีนี้คุณอยากกินอะไร จีน ไทย พิซซ่า..." ฉันขัดเขา "พิซซ่าค่ะ ฉันเคยได้ยินเรื่องพิซซ่านิวยอร์กที่มีชื่อเสียง และตอนนี้ฉันอยากลองชิม" "พิซซ่าก็ได้ เป็นหน้าเปปเปอโรนีโอเคไหม" "ค่ะ ขอบคุณ" เขาสั่งพิซซ่า แต่ก่อนที่พิซซ่าจะมา หมอก็มาถึง เดมอนอุ้มฉันไปที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง ดูเหมือนว่าฉันถูกผ่าตัดที่นั่นเมื่อคืนด้วย หมอใจดีมากและบอกว่าเขาดีใจแค่ไหนที่ฉันตื่นและดูดีขึ้น เอาจริงๆ อะไรก็ดีกว่าเมื่อคืนทั้งนั้น เมื่อหมอเย็บแผลให้ฉันเสร็จ ฉันถามเดมอนว่าเขาจะรังเกียจไหมถ้าฉันขอเวลาอยู่กับหมอสักครู่ มีบางอย่างที่รบกวนใจฉัน "แน่นอน คุณทำได้" เดมอนพูดและเดินออกไป
"ผมช่วยอะไรคุณได้ไหมดาเนียล" หมอถาม "ฉันอยากรู้ว่าคุณหมอช่วยตรวจให้แน่ใจได้ไหมว่าฉันไม่ได้ถูกล่วงละเมิด มีสองวันที่ฉันจำไม่ได้เลย และฉันกลัวว่าอาจมีอะไรเกิดขึ้น พวกเรา...สกปรกมาก แม้ว่าฉันจะถูกล่วงละเมิด ฉันก็คงไม่เห็นเลือด" "ขอโทษนะ ผมต้องถามดาเนียล คุณยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่ใช่ไหม" "ใช่ค่ะคุณหมอ ฉันหวังว่าฉันจะยังเป็นอยู่นะคะ"