บทที่ 3
ประตูหลังเปิดออกและฉันเห็นลานบินแวบหนึ่ง พวกเราถูกปิดตา แฮนนาห์กับนิกกี้พยายามต่อสู้ ฉันยอมไปโดยดี ไม่จำเป็นต้องเปลืองแรง ฉันจะหาทางหนีจากพวกมันให้ได้ ต้องได้ พวกมันลากพวกเราขึ้นเครื่องบินอย่างรุนแรง ฉันได้ยินเสียงแฮนนาห์กับนิกกี้พยายามกรีดร้อง ได้ยินเสียงอู้อี้ นิกกี้หรือแฮนนาห์คงเตะอัณฑะใครสักคนเข้า เพราะฉันได้ยินเสียงสบถแล้วก็เหมือนมีคนโดนตบ ฉันต้องหาทางบอกนิกกี้กับแฮนนาห์ให้เก็บแรงไว้จนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม พวกเราถูกผลักเข้าไปนั่งและฉันได้ยินพวกมันพูดภาษาอิตาลี สิ่งเดียวที่ฉันพอจับใจความได้คือปลายทางอยู่ที่เท็กซัส อย่างน้อยก็ยังอยู่ในประเทศ ฉันรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ฉันพยายามทำให้ตัวเองสงบ พวกผู้ชายพวกนี้กำลังจะขายพวกเรา พวกเรากำลังจะกลายเป็นหนึ่งในสถิติการค้ามนุษย์ แย่ที่สุดคือพวกเราอยู่ด้วยกันและจะไม่มีใครตามหาพวกเราอย่างน้อยสามวัน ซึ่งสายเกินไปแล้ว พวกเราอาจจะถูกพาออกนอกประเทศไปแล้วด้วยซ้ำ ฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มตื่นตระหนก แต่ฉันมีวิธีทำให้ตัวเองสงบด้วยการหายใจลึกๆ ฉันยังรู้ด้วยว่าถ้าพวกเราสู้ พวกมันจะใช้ยากับพวกเรา และฉันจำเป็นต้องรู้ตัวเต็มที่ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นรอบตัวตลอดเวลา ถ้าฉันอยากหนี ฉันจะทำตามที่พวกผู้ชายพวกนี้บอก ฉันจะเชื่อฟังและรอ
เครื่องบินบินขึ้นและฉันสงสัยว่านักบินได้รับเงินเท่าไหร่เพื่อทำเป็นมองไม่เห็น ฉันเป็นนักศึกษากฎหมายอาญาแต่มีคนแค่สองประเภทที่ฉันจะไม่มีวันว่าความให้ นั่นคือคนที่เกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์หรือคนที่ทารุณเด็ก ในความคิดฉัน พวกค้ามนุษย์กับพวกทารุณเด็กอยู่ในหมวดหมู่เดียวกัน
ฉันคงผลอยหลับไปอีกครั้ง อาจจะเพราะฤทธิ์ยาที่ยังไม่หมดจากร่างกาย เพราะฉันรู้สึกว่าเครื่องกำลังลงจอด เมื่อเครื่องบินหยุดสนิท พวกผู้ชายก็ลากพวกเราลงจากเครื่อง ถ้าพวกนี้ไม่ระวัง พวกเราทุกคนคงจะมีรอยฟกช้ำแน่ พวกเราถูกพาไปที่รถตู้ ฉันคิดว่าอย่างนั้น ฉันแอบมองลอดผ้าปิดตา นิกกี้กับแฮนนาห์คงเหนื่อยกับการต่อสู้หรือไม่ก็โดนยา เพราะฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรจากพวกเธอเลย ฉันอยากถามถึงพวกเธอแต่ตัดสินใจไม่ทำ พวกเราขับรถไปประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้วรถตู้ก็หยุด ประตูหลังถูกเปิดออกอย่างแรง พวกมันช่วยฉันออกจากรถตู้โดยไม่ได้ลากฉัน แต่ฉันก็ยังไม่ได้ยินเสียงนิกกี้หรือแฮนนาห์เลย
ฉันถูกพาไปที่โกดังที่มีห้องขังเยอะแยะ ฉันขอเรียกมันว่าห้องขัง มีเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ อีกหลายคนอยู่ที่นั่น แต่ละคนอยู่ในห้องขังของตัวเอง บางห้องมีผู้หญิงสองคนหรือมากกว่านั้น ฉันหวังว่าพวกมันจะใส่นิกกี้ แฮนนาห์ และฉันไว้ในห้องเดียวกัน จะได้คุยกับพวกเธอได้ หนึ่งในพวกผู้ชายผลักฉันเข้าไปในห้องขังและถาม "ทำไมเธอไม่สู้พวกเราล่ะ ยอมแพ้แล้วเหรอ" "มันจะทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปไหมถ้าฉันสู้กลับ" ฉันถามเขา "ไม่หรอก แต่มันจะสนุกกว่าสำหรับพวกเรา" "ขอโทษนะที่ทำให้พวกคุณไม่สนุก" ผู้ชายอีกสองคนเข้ามาหิ้วนิกกี้กับแฮนนาห์และโยนพวกเธอลงบนเสื่อที่พื้น ฉันเอาผ้าปิดตาพวกเธอออก ฉันพยายามปลุกพวกเธอแต่ไม่สำเร็จ ฉันนั่งอยู่ที่มุมห้องมองไปรอบๆ ดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงทุกคนจะเมายากันหมดยกเว้นฉัน บางคนดูเหมือนอยู่ที่นี่มาพักใหญ่แล้วจากอาหารที่กระจัดกระจายอยู่ในห้องขัง ราวกับพวกเธอกำลังเล่นปาอาหารใส่กันกับใครสักคน
หลังจากนั้นสักพัก ฉันก็หลับไปอีกครั้ง ฉันตื่นขึ้นเมื่อพวกผู้ชายเข้ามาในห้องขังพร้อมอาหาร ถ้าจะเรียกมันว่าอาหารนะ มันดูเหมือนอาหารในคุกหรืออาจจะแย่กว่านั้น แต่ฉันจะกินเพื่อรักษากำลังไว้ ฉันพยายามปลุกแฮนนาห์กับนิกกี้แต่พวกเธอยังคงไม่ได้สติ เด็กผู้หญิงในห้องขังตรงข้ามพวกเราพูดว่า "พวกเธอจะไม่ได้สติอีกพักใหญ่ ทำไมเธอถึงไม่โดนยาล่ะ" "ฉันไม่ได้สู้พวกมัน" ฉันบอกเธอ "ทำไมล่ะ ยอมแพ้แล้วเหรอ" เธอถาม ฉันสงสัยว่าควรตอบเธอยังไงดี ฉันไว้ใจใครที่นี่ไม่ได้ "ไม่ ฉันไม่ได้ยอมแพ้ แค่ไม่เห็นประโยชน์ ไม่ใช่ว่าพวกเราจะหนีได้นี่นา" ฉันบอกเธอ "เธอพูดถูกเรื่องการหนี ฉันเคยเห็นคนพยายามหนีและถูกยิงต่อหน้าพวกเราทุกคน" "คงเป็นเรื่องช็อคมากสินะ" "ใช่ พวกเราทุกคนกรีดร้องแล้วพวกผู้ชายก็เข้ามาให้ยาพวกเราทุกคน" "หวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกนะ" ฉันบอกเธอ
"ฉันได้ยินว่าพวกเราจะอยู่ที่นี่อีกสองวัน" เธอพูด "เธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว" "สองหรือสามวัน ไม่แน่ใจ" พวกผู้ชายเข้ามาอีกครั้งและพวกเราก็รีบไปที่มุมห้องเงียบๆ ฉันเริ่มคิดในหัวว่าพวกมันจับพวกเราวันเสาร์ดึกหรือเช้าวันอาทิตย์ตอนเช้าตรู่ ฉันแน่ใจว่าพวกเราถูกพาไปที่สนามบินโดยตรง วันนี้น่าจะเป็นวันอาทิตย์ สองวันหมายความว่าพวกเราจะออกไปวันอังคารไปที่ไหนสักแห่งที่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ เมื่อพวกผู้ชายออกไป ฉันพยายามปลุกแฮนนาห์กับนิกกี้อีกครั้งแต่พวกเธอไม่ตื่น "เธอกำลังเสียเวลาเปล่า" เด็กผู้หญิงฝั่งตรงข้ามฉันพูด "ยาที่พวกเขาให้พวกเธอเป็นยาหนัก มันทำให้สลบถ้าเธอไม่เคยใช้ยา ดูจากลักษณะแล้ว พวกเธอไม่เคยใช้ยาแน่นอน"
ฉันกลับไปที่มุมห้องและคิดถึงวิธีที่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ จากนั้นฉันก็เริ่มหัวเราะแบบคนเสียสติ เด็กผู้หญิงในห้องขังตรงข้ามฉันมองฉันเฉยๆ เธอคงคิดว่าฉันบ้า แต่ลองคิดดู ฉันมาอยู่ที่นี่เพราะฟังนักบำบัดของฉันที่สนับสนุนให้ฉันออกไปสนุกสนาน ดูสิว่าฉันอยู่ที่ไหนตอนนี้ 'ใช่ค่ะหมอ ฉันกำลังสนุกมากเลย' ฉันพูดกับอากาศธาตุ