ลูน่าที่แท้จริง

เพื่อน

ฉันมองนาฬิกาข้อมือและเห็นว่าเป็นเวลา 23.00 น. ใครมาที่นี่ดึกขนาดนี้

ฉันเลิกผ้าห่มออกและเดินไปที่ประตูห้องนอน ฉันเปิดประตูทันได้ยินเสียงพี่ชายของฉัน

"โลแกน?" เขาพูด "นายมาทำอะไรที่นี่"

"เธออยู่ไหน เอ็มม่าอยู่ไหน" โลแกนถามอย่างกระวนกระวาย

เสียงของเขาเป็นเสียงที่วิเศษที่สุดที่ฉันเคยได้ยิน มันเหมือนเสียงดนตรีที่ไพเราะต่อหู มีอะไรผิดปกติกับฉันนะ ปกติเสียงเขาไม่เคยฟังดูแบบนี้มาก่อน คงเป็นเพราะฉันเหนื่อยล่ะมั้ง

แต่เสียงเขาฟังดูเย็นชาและรีบร้อน ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถามหาฉัน แต่ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังมีปัญหา แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา

"เอ็มม่าน่ะหรอ" พี่ชายฉันถาม "เธอกำลังนอนอยู่ ทำไมเหรอ"

ฉันได้ยินความประหลาดใจและความสับสนในน้ำเสียงของเขา

ฉันเริ่มเดินไปทางบันไดและถูกกลิ่นหอมวิเศษโชยมาปะทะทันที กลิ่นเข็มสนและหิมะ มันหอมเหมือนป่าในฤดูหนาว

'คู่ชีวิต!' เอลิซ่าตะโกนในหัวฉัน

'อะไรนะ?!' ฉันถามและหยุดชะงัก

'เป็นโลแกนไงเอ็มม่า เขาคือคู่ชีวิตของเรา ไปหาเขาสิ' เอลิซ่าพูดอย่างตื่นเต้น

โลแกน? อัลฟ่าน่ะหรอ? เขาเป็นคู่ชีวิตของฉัน? ฉันเป็นลูน่าเหรอ?

ฉันมีคำถามนับล้านในหัว เท้าของฉันเริ่มขยับโดยที่ฉันไม่ได้ตั้งใจ เหมือนมีบางอย่างดึงฉันลงไปข้างล่าง ไม่ใช่บางอย่างสิ แต่เป็นพันธะคู่ชีวิตต่างหาก

"ปลุกเธอ" โลแกนคำราม "เดี๋ยวนี้"

เขาฟังดูโกรธ ทำไมเขาถึงโกรธล่ะ

"ฉันตื่นแล้ว" ฉันพูดและเริ่มเดินลงบันได

ฉันหยุดตรงกลางบันไดเพื่อมองโลแกน

ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อฉันมองเข้าไปในดวงตาของเขา ตอนนี้เขาคือศูนย์กลางโลกของฉัน เขาคือทุกสิ่ง ฉันรู้สึกถึงความต้องการอันแรงกล้าที่จะสัมผัสเขา ที่จะอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ฉันอยากวิ่งไปหาเขา แต่ฉันหยุดตัวเองเมื่อเห็นว่าสายตาของเขาเย็นชาแค่ไหน เกิดอะไรขึ้นกันแน่

"โลแกน?" พี่ชายฉันเรียกเขา

"เธอคือคู่ชีวิตของผม" โลแกนพูดผ่านไรฟัน

พี่ชายฉันอุทานและมองขึ้นมาที่ฉัน ฉันพยักหน้าและมองกลับไปที่โลแกน เขายืนอยู่ตรงนั้นมองฉันด้วยสีหน้าเย็นชา กำมือแน่นและยืนตัวแข็ง

เขาไม่ต้องการฉัน นั่นคือเหตุผลที่เขาโกรธ ฉันไม่ดีพอที่จะเป็นลูน่าของเขา

"เอ็มม่า" แอนดรูว์เรียกชื่อฉัน "กลับห้องไป เดี๋ยวนี้"

เขาคงเห็นว่าโลแกนโกรธขนาดไหนและอยากคุยกับเขาเรื่องนี้ ฉันหันหลังและเดินกลับขึ้นบันได

แต่ไม่มีทางที่ฉันจะกลับเข้าห้องหรอก ฉันอยากฟังว่าโลแกนจะพูดอะไร แต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันรู้อยู่แล้ว

ฉันได้ยินพวกเขาเดินไปที่ห้องครัว ฉันนั่งอยู่บนบันไดขั้นบนสุด ฉันจะได้ยินพวกเขาคุยกัน และหวังว่าพวกเขาจะโฟกัสกับการสนทนาและจะไม่ได้ยินหรือรู้สึกถึงฉัน ฉันแค่ต้องเงียบมากๆ

ฉันกอดเข่าและรอ

"พูดมา" พี่ชายฉันพูดเสียงเย็น "นายรู้ได้ยังไงก่อนที่จะเห็นเธอด้วยซ้ำ"

"ผมไม่รู้" โลแกนถอนหายใจ "ผมรู้สึกได้และได้กลิ่นเธอ มันเกิดขึ้นเมื่อประมาณหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ตอนแรกผมคิดว่าผมบ้าไปแล้ว แต่แล้วผมก็ตัดสินใจตามกลิ่นนั้น ผมรู้แน่เมื่อผมเข้ามาใกล้บ้านคุณ ลีออนเริ่มคลั่ง"

"แปลกจัง" พี่ชายฉันพูด "ปกติคู่ชีวิตจะรู้ตัวเมื่อเห็นกันต่อหน้า พวกเขาไม่สามารถรู้สึกได้ก่อน"

"ผมรู้ แต่ผมรู้สึกได้" โลแกนคำราม

พี่ชายฉันถอนหายใจ "ทำไมนายถึงโกรธล่ะ"

"เธอเป็นลูน่าของผมไม่ได้ แอนดรูว์" โลแกนพูด

หัวใจฉันแตกสลาย ฉันกอดเข่าแน่นขึ้น ฉันรู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆ ที่ไหลลงมาตามแก้ม ไม่มีอะไรเจ็บปวดเท่ากับการถูกคู่ชีวิตปฏิเสธ

"อะไรนะ? ทำไม?" พี่ชายฉันถามอย่างโกรธ

"เธอยังเด็กอยู่" โลแกนพูด "เธอไม่แข็งแกร่งพอที่จะเป็นลูน่า ฉันต้องการคนที่แข็งแกร่งกว่านี้"

"นายล้อเล่นใช่ไหม" พี่ชายฉันตะโกน "นายจะทิ้งของขวัญจากเทพีเพราะคิดว่าเธอไม่แข็งแกร่งพอเหรอ?!"

"มันเพื่อฝูงนะ" โลแกนพูดอย่างใจเย็น "นายก็รู้ว่าฝูงของเราต้องการผู้นำที่เข้มแข็ง โดยเฉพาะตอนนี้ที่พวกโร้กโจมตีบ่อยขึ้น"

"อัลฟ่าจะแข็งแกร่งที่สุดเมื่อมีลูน่าอยู่เคียงข้าง" พี่ชายฉันคำราม

"ใช่ และฉันจะมีลูน่าของฉัน" โลแกนพูด "ฉันกำลังคิดจะเลือกเซียนน่าเป็นคู่ของฉัน"

หัวใจฉันหยุดเต้น เขากำลังเลือกหมาป่าหญิงอีกคนแทนฉัน และไม่ใช่แค่หมาป่าธรรมดา แต่เป็นเซียนน่า เธออยากกำจัดฉัน และเธอจะทำได้ เธอจะกลายเป็นลูน่าและเนรเทศฉันออกจากฝูง บางทีเธออาจจะฆ่าฉันด้วยซ้ำเมื่อรู้ว่าฉันเป็นคู่แท้ของโลแกน

"ทำไมนายไม่ทำไปตั้งนานแล้วล่ะ ถ้านายคิดว่าเธอจะเป็นลูน่าที่ยอดเยี่ยม" พี่ชายฉันถามอย่างโกรธๆ

"ฉันอยากรอคู่แท้ของฉัน" โลแกนตอบ "เพื่อดูว่าฉันจะได้รับของขวัญเป็นหมาป่าหญิงที่แข็งแกร่งหรือเปล่า แต่ตอนนี้ฉันเห็นแล้วว่าไม่ใช่ ฉันก็เลยสามารถเลือกคนอื่นได้อย่างอิสระ"

"ฉันไม่อยากเชื่อเลย" พี่ชายฉันพูดเบาๆ

"นายรู้ว่าฉันพูดถูก แอนดรูว์" โลแกนพูด "นายรู้ว่านาย ฉัน และเซียนน่าจะเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยม และฝูงจะได้ประโยชน์อย่างมากจากความเป็นผู้นำของพวกเรา เราทำแบบนั้นกับน้องสาวนายไม่ได้หรอก เธอเพิ่งอายุ 18 เอง"

พี่ชายฉันไม่พูดอะไร และฉันคิดว่าเขาเห็นด้วยกับโลแกน เขาคิดว่าฉันไม่แข็งแกร่ง ฉันไม่คิดว่าหัวใจฉันจะแตกสลายได้มากกว่านี้อีก

ฉันได้ยินมากพอแล้ว ฉันลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องของฉัน

หัวใจฉันแตกเป็นเสี่ยงเล็กเสี่ยงน้อยนับล้านชิ้น ฉันไม่คิดว่าจะสามารถประกอบมันกลับคืนได้อีก และเขายังไม่ได้ปฏิเสธฉันอย่างเป็นทางการด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะรอดได้อย่างไรเมื่อเขาทำ

คู่แท้สามารถปฏิเสธกันได้ แต่มันไม่ได้ทำลายพันธะระหว่างกัน ไม่มีอะไรทำลายมันได้ มันเป็นเพียงคำพูด แต่มันทำให้คุณรู้ว่าคู่ของคุณไม่ต้องการคุณ และมันเจ็บปวดมาก พันธะยังคงอยู่ แต่คุณทำอะไรกับมันไม่ได้

การถูกเนรเทศโดยเซียนน่าและกลายเป็นโร้กทันใดนั้นก็ไม่ได้ฟังดูแย่เท่าไร มันยังดีกว่าอยู่ที่นี่และเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน มันจะค่อยๆ ฆ่าฉัน

'อีไลซ่า?' ฉันเรียกหมาป่าของฉัน 'เธอโอเคไหม?'

'ไม่เลย เอ็มม่า' เธอครวญ 'ฉันเจ็บปวด'

'ฉันรู้' ฉันพูด 'ฉันขอโทษ'

'หมาป่าของเขาต้องการพวกเรา' เธอครวญ 'ลีออนต้องการพวกเรา เป็นโลแกนที่กำลังต่อต้านพันธะ'

ฉันไม่ตอบและรู้สึกว่าเธอถอยลึกเข้าไปในความคิดของฉัน ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงเธออีกในคืนนี้ เธอต้องการเยียวยาตัวเอง

ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันไม่อยากเห็นพี่ชาย ฉันไม่อยากเห็นเขา

ฉันรีบใส่กางเกงรัดรูป เสื้อฮู้ด และรองเท้าผ้าใบ ฉันคว้าเสื้อแจ็คเก็ตจากตู้เสื้อผ้าและเปิดหน้าต่าง

ห้องฉันอยู่ชั้นสอง แต่มีหลังคาอยู่ด้านล่าง ฉันมักจะแอบออกทางนี้เวลาที่พี่ชายห้ามไม่ให้ฉันออกไปกับเอมี่ เขาไม่เคยจับได้ ฉันหวังว่าคืนนี้จะเป็นเหมือนเดิม

ฉันค่อยๆ ปีนออกไปบนหลังคาและหาทางลงไป ฉันต้องระวังไม่ให้เกิดเสียงดัง ฉันอยู่ในบ้านกับอัลฟ่าและเบต้าหมาป่า การได้ยินของพวกเขาดีกว่าหมาป่าตัวอื่นๆ ด้วยซ้ำ ฉันแค่หวังว่าพวกเขายังคงคุยกันอยู่และโฟกัสกับการสนทนา

ฉันปีนลงมาและเริ่มเดินไปทางป่า มีถ้ำอยู่ใกล้ๆ ที่เอมี่ เจค และฉันมักจะไปแฮงเอาท์กันเวลาที่พวกเราอยากอยู่คนเดียว ฉันต้องไปที่นั่นและคิดให้ดี