Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 92

ฉันลุกขึ้นนั่งพร้อมเสียงฮัดฮัดไร้ความสง่างาม สะดุ้งตื่นเพราะความตื่นตระหนกของโลแกนที่แล่นปราดเข้ามาในหัว พวกเราต้องหาวิธีกรองการสื่อสารกันจริงๆ แต่พอฉันเข้าใจปัญหา ความตื่นตระหนกของฉันก็พอๆ กับเขา มีคนอยู่ในป่ารอบๆ ตัวเรา คนที่ถ่ายรูปเราไปอย่างน้อยหนึ่งภาพ ฉันก้มมองตัวเอง—ดูยับเยินในแบบที่ใครเห็นก็ร...