Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 49

-โลแกน-

เอมอรี่ยื่นมือไปที่ซิปกางเกงอย่างเขินอายขณะที่ผมจัดท่านั่งบนพื้นรถ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเขินอายตอนนี้ ทั้งที่ผมได้เฝ้าดูเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า นอนหลับ และร้องไห้มาเป็นเดือนแล้ว แต่บางทีเธออาจไม่รู้ว่าผมยังมีสติรับรู้แม้อยู่ในร่างหมาป่า? หรืออาจเป็นเพราะมันรู้สึกเหมือนเป็นครั้งแรกของเราอีกครั...