โลแกน

บทที่ 32

โลแกนเห็นเอโมรี่เดินลากเท้าออกมาจากออฟฟิศในช่วงบ่ายแก่ ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า ไม่สามารถบอกเวลาจากดวงอาทิตย์ได้เพราะตึกระฟ้าบังอยู่ แต่นี่คงสายเกินไปสำหรับมื้อกลางวันแล้วแน่ๆ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเดินวนไปมารอเธอเป็นชั่วโมงๆ แต่เวลาช่างแปลกประหลาดเมื่อหมาป่าในตัวฉันโดดเด่นขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจ...