สาวของแฮงค์
คาเลบ
ปัญหาการกินเหรอ?
"หมายความว่า เธอเป็นโรคอดอาหารงั้นเหรอ?" ผมถามด้วยความตกใจ
น้องสาวต่างพ่อของผมขดตัวแน่นชิดประตูรถ เธอไม่ยอมมองผมเลย และไม่ใช่ด้วยเหตุผลปกติที่เคยเป็น
ผมกวาดตามองเจซี่ พยายามหาร่องรอยว่าอะไรทำให้เธอคิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคอดอาหารด้วย
"บูลิเมีย และเราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ" แม่ของผมพูดเสียงเฉียบ
ใช่ เรื่องนี้ไม่ควรถูกพูดถึงตั้งแต่แรก แต่แฮงค์ คอลลินส์มีความละเอียดอ่อนเท่ากับเสาไฟฟ้า ทุกอย่างเป็นเรื่องตลกสำหรับเขา ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้
แม่คิดว่ามันน่ารัก แต่มันมักทำให้ผมหัวเสีย โดยเฉพาะเวลาที่เขาทำให้จอสลินตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัด เหมือนที่กำลังทำอยู่ตอนนี้
ผมรู้ดีว่าน้องสาวต่างพ่อของผมแอบชอบผม ตอนที่เธออายุสิบห้าและเปิดใจกับผม ผมยอมรับว่าผมรับมือกับมันไม่ดีเลย ผมช็อคมาก
แต่หลังจากนั้น แค่คิดถึงดวงตาสีเขียวซุกซนกับผมดำหนานั่น ยังไม่รวมรูปร่างที่เหมือนนางแบบพินอัพสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ก็ทำให้จู๋ของผมกระตุก มันกลายเป็นเรื่องยากที่จะกลับบ้านจากมหาวิทยาลัยหลังจากที่ผมเริ่มคิดถึงเธอในแบบนั้น
แฮงค์เปลี่ยนเรื่องคุยตามที่แม่บอก แต่ความเสียหายก็เกิดขึ้นแล้ว จอสลินดูทุกข์ใจมาก
บางทีถ้าเราไม่ใช่พี่น้องต่างพ่อ พ่อแม่ของเราไม่ได้อยู่ในรถ และจอสลินไม่ได้อายุน้อยกว่าผมสี่ปี ผมคงจะใช้โอกาสนี้แสดงให้เธอเห็นว่าร่างกายของเธอสวยงามแค่ไหน แต่ในสถานการณ์แบบนี้ สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมทำได้คือยื่นโทรศัพท์ให้เธอ
"อยากเล่นซูโดกุไหม?" ผมถาม
มุขตลกส่วนตัวของเราทำให้เธอหัวเราะเบาๆ จอสลินผ่อนคลายลง แกะตัวเองออกจากประตูและรับโทรศัพท์ของผมไปจ้องหน้าจอดำๆ สักพัก
ผมกลั้นหายใจเมื่อนิ้วของเราสัมผัสกัน และบอกให้ไอ้ตัวดื้อในกางเกงสงบลง ทุกวันคริสต์มาสและวันขอบคุณพระเจ้า เมื่อผมไม่มีข้ออ้างที่จะไม่กลับบ้าน มันยิ่งอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ จอสลินไม่ยอมมองผม และพระเจ้าช่วย ผมมองเธอไม่ได้ ไม่ใช่ในเมื่อเธอยิ่งดูเซ็กซี่ขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อทริปนี้มาถึงและแฮงค์ไม่ยอมรับคำปฏิเสธ แถมขู่เป็นการส่วนตัวว่าจะไม่จ่ายค่าเล่าเรียนที่สัญญาไว้สำหรับปริญญาแพทย์ของผมถ้าผมไม่ "เริ่มเข้ากันได้" กับ "น้องสาว" ของผม ผมรู้ว่าผมสามารถทำเรื่องใหญ่ได้ ผมสามารถไปบ่นกับแม่ได้ แต่ตอนนั้นมันดูเหลวไหลที่จะสร้างปัญหาในชีวิตแต่งงานของพวกเขาแค่เพราะทริปตั้งแคมป์หนึ่งครั้ง
แล้วผมก็ได้เห็นจอสลิน สวมกางเกงยีนส์ที่เข้ารูปในทุกที่ที่ควรจะเป็น กับเสื้อยืดหลวมๆ ที่ถึงอย่างไรก็ปิดบังสินทรัพย์ที่ดีของเธอได้น้อยมาก ผมรู้ตั้งแต่ตอนที่แฮงค์หยิบกระเป๋ากันน้ำของผมและโยนเข้าไปในท้ายรถซูบาร์บันว่าผมควรจะดิ้นรนและกรีดร้องก่อนที่จะตกลงมาทริปนี้
เพราะปีศาจในส่วนลึกของผมรู้ว่าในอีกสองวัน จอสลินจะบรรลุนิติภาวะ
มันเป็นหนึ่งในอุปสรรคมากมายที่ผมสร้างขึ้นระหว่างตัวเองกับความปรารถนาต่ำช้า ถ้าจอสลินยังไม่อายุสิบแปด ผมก็จะไม่แตะต้องเธอเด็ดขาด แล้วยังมีความซับซ้อนเพิ่มเติมที่เธอเป็นน้องสาวต่างพ่อของผม และอายุน้อยกว่าผมสี่ปี
และ... และ... และ...
ผมก่อกองข้อแก้ตัวทั้งหมดอย่างระมัดระวัง ทีละอย่าง พยายามทำให้ตัวเองหยุดคิดเรื่อง X-rated เกี่ยวกับจอสลิน ส่วนใหญ่มันได้ผล
แต่ส่วนใหญ่ ผมไม่ได้มีจอสลินที่มีชีวิตและหายใจนั่งอยู่ข้างๆ ถือโทรศัพท์ของผม จ้องมองความว่างเปล่า
ถูกต้อง ผมอยากเป็นอัศวินขาวของเธอ
แต่สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมทำได้ในตอนนี้คือให้เธอมีวิธีหลบหนีจากการสนทนาของครอบครัว ก่อนที่แม่ของผมหรือแย่กว่านั้นคือแฮงค์จะตัดสินใจรบกวนเธอมากขึ้น
"เป็นไงบ้างที่ ม.มินเนโซตา?" แฮงค์ถาม หยุดการทะเลาะเบาๆ กับแม่ของผมที่จบลงด้วยเสียงจูบ
บางครั้งพวกเขาก็น่าคลื่นไส้ แต่ผมก็ดีใจที่แม่พบความสุข "ยังอยู่อันดับสามในชั้น" ผมตอบ มันมากกว่าที่ผมมักจะบอกเขา เพราะผมชอบเก็บชีวิตส่วนนั้นเป็นส่วนตัว โดยเฉพาะจากแฮงค์ แต่ผมคิดว่าถ้ามันช่วยลดแรงกดดันจากจอสลิน ผมก็ยอมเสียสละได้
"จริงเหรอ? เยี่ยมมาก!" แฮงค์พูด "แล้วปีนี้นายจะไปจอห์นส์ ฮอปกินส์เพื่อเรียนปริญญาโทหรืออะไรก็ตามที่เป็นขั้นต่อไปของหมอใช่ไหม?"
"แฮงค์" แม่พึมพำ "เราคุยกันเรื่องนี้แล้ว คาเลบจะไปปีหน้า เขากำลังพักหนึ่งปี"
"ไม่งั้นเทอมของผมก็เริ่มไปแล้วสองอาทิตย์ที่แล้ว" ผมเสริม
แฮงค์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพยักหน้า "อ๋อ ใช่ งั้นนายก็ทำงานสินะ?"
"ครับ ผมจะเป็นผู้ช่วยวิจัยพาร์ทไทม์ให้กับอาจารย์คนหนึ่งเป็นเวลาหนึ่งปี" ผมตอบ แฮงค์เป็นคนเชื่อในการทำงานแบบโบราณ ผมเคารพเขาในเรื่องนั้น แต่นั่นก็หมายความว่าผมรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
"พาร์ทไทม์? ทำไมแค่พาร์ทไทม์ล่ะ? ไม่ใช่ว่านายไม่ได้ทำอะไรเลยนี่" แฮงค์บ่น
"โอ๊ย ให้เด็กพักบ้างสิแฮงค์ เขาทำงานหนักมากนะ" แม่แทรกขึ้น
"ผมไม่ได้บอกว่าเขาไม่ทำงานหนัก ผมแค่บอกว่า—"
"เราถึงแล้ว!" จอสลินขัด ดับถ่านโกรธที่เริ่มคุกรุ่นในท้องของผม
แฮงค์มองเชือกพลาสติกสีส้มธรรมดาๆ ที่ห้อยออกมาจากต้นสน แล้วเลี้ยวซ้ายอย่างแรง
เราเด้งออกจากถนนลูกรังและขึ้นไปบนหินและทรายที่อัดแน่น มีรถกระบะจอดอยู่ด้านหนึ่ง รถคาราวานเล็กๆ อีกด้านหนึ่ง และเรือสองลำผูกอยู่ที่ริมท่าเทียบเรือตรงขอบของกองหินใหญ่
ทะเลสาบชิมเมอร์ จุดหมายของเรา อยู่ห่างจากเราเพียงสิบสองฟุต ส่องประกายระยิบระยับในแสงแดดตามชื่อของมัน
ต้นสนสูงผอมและต้นเบิร์ชบางต้นล้มทับกันไปมาสร้างเป็นพุ่มไม้ที่มืดและลึกลับรอบทะเลสาบ ไม่ใช่ว่าจะเห็นทะเลสาบทั้งหมดได้จากจุดนี้ ตามที่แฮงค์บอก เราสามารถเดินทางผ่านทะเลสาบได้ถึงเจ็ดแห่งเพียงแค่เข้าถึงทะเลสาบนี้ ทะเลสาบที่เราจะไปตกปลาคือทะเลสาบชิมเมอร์ นอร์ทชิมเมอร์ และลิตเติลชิมเมอร์
"เอาล่ะ ทุกคนลงรถ! เราต้องขนของลง แล้วพวกผู้ชายต้องนำเรือลงน้ำ" แฮงค์พูด
พวกเราทุกคนกระโดดลงมาสู่อากาศเย็นสดชื่นของแคนาดา มันมีกลิ่นของดินแต่สะอาด เหมือนหินเปียกและใบไม้เขียว
"ฉันช่วยได้นะ" โจสลินชี้แจง พร้อมคืนโทรศัพท์ให้ฉัน
แฮงค์หัวเราะและตบหัวเธอเบาๆ "พ่อรู้ คัพเค้ก แต่มันจะเร็วกว่าถ้าเคเลบกับพ่อทำเอง"
ไหล่ของโจสลินห่อลง เธอไปช่วยจีนีขนของลงจากรถ
ฉันหยุดแฮงค์ก่อนที่เราจะไปช่วยกัน "เฮ้" ฉันพูดเสียงเบา "ผมคิดว่าเธออยากช่วยจริงๆ นะ"
โง่เหมือนเคย แฮงค์แค่ยักไหล่ "เธอก็ช่วยอยู่นี่ไง กำลังช่วยอยู่ตอนนี้ และทุกปีที่ผ่านมาที่เรามาที่นี่ เธอเป็นคนถอยเรือลงน้ำ แต่มันจะเร็วกว่าถ้าเราทำเอง"
ฉันไม่เห็นว่าเร็วตรงไหน ไม่ใช่ว่าความเร็วหรือช้าของรถซูบาร์บันขึ้นอยู่กับเพศของคนขับ "แต่ผมคิดว่าเธออยากทำ มันสำคัญจริงๆ เหรอว่าเราจะลงน้ำเร็วแค่ไหน"
แฮงค์หัวเราะหึ "แน่นอนสิ ถ้าเราตั้งแคมป์เสร็จคืนนี้ ยังมีปลาดีๆ ให้ตกอีกเยอะ!"
ฉันตัดสินใจว่าไม่มีประโยชน์ที่จะเถียงต่อไป "ก็ได้ มาขนของกันเถอะ"
แฮงค์กับฉันกลับไปที่รถพ่วงเรือและแก้เชือกที่มัดเรือแคนูซึ่งวางคว่ำอยู่บนเรือตกปลาโลหะธรรมดาๆ ด้านล่าง เราแบกมันลงไปที่น้ำ ซึ่งโจสลินรีบผูกเชือกเข้ากับห่วงโลหะที่ด้านหน้าและนำมันผ่านก้อนหินไปจอดไว้ด้านข้างกับเรือของคนตกปลาคนอื่นๆ เพื่อไม่ให้กีดขวาง
ฉันไม่ทันเห็นด้วยซ้ำว่าเธอใส่รองเท้าลุยน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอแค่ปรากฏตัวขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้
"เจซี่รู้ขั้นตอนดี" แฮงค์หัวเราะ ตบไหล่ฉัน "แกจะเรียนรู้เร็วๆ นี้"
กองเสื้อชูชีพ เต็นท์สองหลัง ถังเก็บความเย็นขนาดใหญ่สี่ใบ น้ำขวด ถุงนอน กระเป๋าส่วนตัว เสื้อกันฝน อุปกรณ์ตกปลา และสิ่งที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นนกกระทาในต้นแพร์ถูกวางไว้ข้างๆ ท่าเรือบนหญ้าเตี้ยๆ แฮงค์กับฉันยกเครื่องยนต์สองเครื่องและถังน้ำมันเต็มสี่ถังออกมาจากท้ายรถซูบาร์บัน
เจซี่ใส่เสื้อชูชีพไปแล้ว ในขณะที่แม่กำลังหัวเราะคิกคักและเกือบจะหล่นจากก้อนหินพยายามสวมรองเท้าลุยน้ำ
"ไม่ค่อยพาแม่มาที่นี่เหรอ" ฉันสังเกตขณะที่เราค่อยๆ วางเครื่องยนต์เล็กสำหรับเรือแคนูและเครื่องยนต์ใหญ่สำหรับเรือไว้ข้างๆ กับถังน้ำมัน
แฮงค์หยิบพรมที่รองถังน้ำมันและโยนกลับเข้าไปในรถซูบาร์บัน "เปล่า ปกติก็แค่ฉันกับเจซี่"
"คุณไม่คิดว่าเธอชอบแบบนั้นมากกว่าเหรอ" ฉันลองถาม
ตาของแฮงค์วาววับ และเขาเอามือเท้าสะเอว "แกอยากจะพูดเรื่องนี้อีกเหรอ"
แน่นอนว่าฉันอยากพูดเรื่องนี้อีก โจสลินกำลังจะอายุสิบแปด และฉันมีความรู้สึกว่าแฮงค์ไม่เคยถามเธอเลยด้วยซ้ำว่าเธอต้องการอะไร แต่เพื่อความสงบสุข ฉันกัดฟันและส่ายหัว "ไม่ครับ"
"นั่นแหละที่ฉันคิด ตอนนี้ ขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัยและถอยเรือออกมาอีกหน่อย เพื่อให้เราเอาลงจากท่าได้" แฮงค์พูด
ฉันเกือบจะตั้งใจให้การถอยครั้งนี้เป็นการถอยที่แย่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา แต่ฉันไม่อยากเสียเวลาเถียงกับแฮงค์อีก อย่างน้อยเมื่อเราไปถึงแคมป์ ฉันก็สามารถหลบอยู่ในเต็นท์และหลีกเลี่ยงเขาได้ และโจสลินด้วย ฉันหวังว่าอย่างนั้น
รถพ่วงเรือกระเด้งข้ามก้อนหินที่วางอยู่อย่างไม่สะดวกตรงกลางทางลาดทรายที่ลงไปยังท่า แต่นอกจากนั้นฉันก็พาเรือลงไปได้โดยไม่มีเหตุการณ์อะไร
อย่างไรก็ตาม แฮงค์ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเพื่อรับเรือ เขาอยู่ตรงโน้นกำลังหัวเราะคิกคักกับแม่ ช่วยเธอใส่รองเท้าบู๊ต
ฉันจอดรถซูบาร์บันแล้วเห็นว่าโจสลินกำลังแก้เชือกที่ผูกเรือกับรถพ่วงแล้ว
"เฮ้ นั่นปลอดภัยเหรอ" ฉันถามขณะเดินไปหาเธอ
โจสลินมองฉันเหมือนฉันงอกหัวที่สอง "แล้วคุณคาดหวังจะเอาเรือลงน้ำยังไงล่ะ"
"ใช่ แต่มันจะไม่ตกลงมาเหรอ" ฉันถามต่อ
โจสลินชี้ไปที่เครื่องหมุนที่ด้านหน้าของรถพ่วงเรือ "มันต้องพยายามอย่างหนักเลยล่ะ"
"อ้า เจซี่ ดี กำลังสอนพี่ชายเรื่องเชือกสินะ" แฮงค์พูด แล้วหัวเราะกับมุกพ่อของเขา
แม่หัวเราะคิกคัก เห็นว่ามันตลกเช่นกัน
โจสลินดูหงุดหงิด ฉันเห็นมันก่อนที่เธอจะกลบมันด้วยรอยยิ้ม ฉันไม่โทษเธอ ตอนนี้แม่เลี้ยงและพี่ชายเลี้ยงของเธอกำลังบุกรุกเวลาที่เธอมักจะใช้อยู่กับพ่อตามลำพัง
ฉันจะต้องพยายามอธิบายเรื่องนี้ให้แฮงค์เข้าใจก่อนที่เขาจะพยายามทำเรื่องเดิมๆ อีกในปีหน้า
"งั้นเราแค่จับมันและลากเข้าไปใช่ไหม" ฉันพูด เดินไปอีกด้านของเรือและจับที่จับด้านหลังอันหนึ่ง
"แน่นอน มันเบากว่าที่ด้านหน้า ทำไมพวกผู้หญิงไม่ไปจับตรงนั้นล่ะ รถพ่วงเรือเข้าไปลึกกว่านี้ไม่ได้แล้ว กลัวว่าจะเจอหิน" แฮงค์ไปที่ด้านหน้าของเรือสักครู่เพื่อคลายเชือก
เรือเลื่อนถอยหลังเกือบจะทันที และฉันฝังรองเท้าผ้าใบของฉันลงในดินเพื่อป้องกันไม่ให้มันตกลงบนพื้น
โจสลินจับเรือไว้ที่ด้านบน แต่แม่แทบจะไม่มีประโยชน์เลย หัวเราะคิกคักตลอดกระบวนการ
แฮงค์แค่ทำหน้าจุ๊บปากใส่เธอในขณะที่วิ่งไปที่ท้ายเรือและจับที่จับอีกอัน เขามองที่เท้าของฉันและขมวดคิ้ว "เอาล่ะ ลูกชาย แกน่าจะใส่บู๊ตมาด้วย"
"หา" ฉันพูด
"แกกำลังจะเปียกแล้ว" แฮงค์ออกแรงดึงอย่างแรง
และฉันก็ตกลงไปในน้ำ