Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 135: ไม่เพียงพอ

วิล

ผมโกรธจนควันออกหู

ผมกุมมือของแมคเคนซีไว้สิบนาทีขณะที่เครื่องบินเจ็ตบินวน ลดระดับ และแตะพื้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรู้สึกได้ถึงสายตาของเธอที่จับจ้องอยู่ข้างใบหน้าผม อ้อนวอนให้ผมใช้เหตุผล

ช่างแม่งเหตุผล

ไอ้สารเลวนั่นเอาเท้าโสโครกของมันมาแตะผู้หญิงของผม แล้วยังหวังให้ผมมีเหตุผลอีกเหรอ?! ฝันไปเถอะ...