Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 257

ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อได้ฟังคำอธิบายของฉัน แต่เขาก็ค่อยๆ ถอดเสื้อตามที่ฉันขอ

“วางไว้บนโต๊ะฉันสิ” ฉันยังคงใจเย็น คอยช่วยเมื่อเขาดูสับสน

“ได้โปรดครับ” เขาอ้อนวอนอย่างหมดหนทาง

“ไม่เป็นไร” ฉันพยายามปลอบโยนเขา

“ไม่ครับ มันไม่โอเคเลย ผมไม่โอเค”

“ฉันรู้ นั่นแหละเหตุผลที่ฉันทำแบบนี้ อย่าถอยไปนะ”

ฉันบอกขณ...