Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 145

ฉันไม่รู้อะไรอีกแล้ว เหตุผลเดียวที่ฉันยังสู้เพื่อให้มีชีวิตอยู่ก็คือเด็กผู้หญิงในฝูงของฉัน พวกเธอไม่มีใครให้พึ่งพาเพื่อปกป้องคุ้มครองอย่างที่พวกเธอต้องการ หลายครั้งหลายหนที่ฉันมีแค่ของใช้จำเป็นกับเงินติดตัวหยิบมือในเป้ใบเดียว ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดหน้าต่างอยู่แล้ว แต่เสียงเคาะประตูก็ดึงฉันกลับมา ...