ค่ำคืนแห่งความหลงใหลกับทนายเศรษฐี

บทที่ 8: หายไปคนนั้น

แสงแดดสาดส่องผ่านหน้าต่างห้องให้ยา ชาร์ล็อตค่อยๆ ลืมตาขึ้น สมองของเธอปลอดโปร่งขึ้นทีละน้อย เธอสังเกตเห็นผ้าห่มนุ่มๆ คลุมกายอยู่ และห้องก็เงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงหยดของสายน้ำเกลือ เมื่อกวาดตามองไปรอบๆ เธอก็เห็นเฟรเดอริกยืนอยู่ที่ประตู กำลังคุยโทรศัพท์ น้ำเสียงของเขาเบาแต่หนักแน่น

ชาร์ล็อตมองเขาเงียบๆ ผู้หญิงคนอื่นๆ ในห้องก็กำลังจ้องมองเขาเช่นกัน สายตาของพวกเธอชัดเจนมาก

เฟรเดอริกเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าชาร์ล็อตตื่นแล้ว เขาจึงรีบวางสายแล้วเดินเข้ามาหา

"ตื่นแล้วเหรอ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง" เฟรเดอริกถามด้วยความเป็นห่วง

ชาร์ล็อตหน้าแดงที่ถูกจับได้ว่ากำลังจ้องมอง "ดีขึ้นมากแล้วค่ะ แค่เพลียนิดหน่อย"

เฟรเดอริกพยักหน้า "ให้น้ำเกลือหมดแล้วฉันจะไปส่งเธอกลับบ้าน"

ชาร์ล็อตรู้สึกเกรงใจที่ต้องรบกวนเขา แต่เฟรเดอริกก็ยืนกราน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็ออกจากโรงพยาบาล เฟรเดอริกเปิดประตูรถและช่วยพยุงชาร์ล็อตให้นั่งเบาะข้างคนขับ เขาเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ แต่ขณะที่กำลังจะสตาร์ทรถ โทรศัพท์ของเขาก็สั่นขึ้น เฟรเดอริกเหลือบมองแล้วถอนหายใจ "ฉันต้องแวะไปเอาแฟกซ์ที่อพาร์ตเมนต์ก่อน แล้วจะไปส่งเธอกลับบ้านนะ"

ชาร์ล็อตลังเลใจ เธอรู้ดีว่าการที่ผู้หญิงไปอพาร์ตเมนต์ของผู้ชายโสดตามลำพังนั้นหมายความว่าอย่างไร แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ซึ่งก็เท่ากับเป็นการตกลง

ยี่สิบนาทีต่อมา รถก็จอดหน้าอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งในย่านทำเลทองของไซแอตเทิล ห้องของเฟรเดอริกมีขนาดประมาณสองพันตารางฟุต ตกแต่งอย่างหรูหรา เฟอร์นิเจอร์สั่งทำพิเศษและของตกแต่งอันวิจิตรบรรจงสะท้อนให้เห็นถึงรสนิยมอันสูงส่งและสถานะทางสังคมที่เหนือกว่าของเจ้าของได้อย่างชัดเจน

เฟรเดอริกชี้ไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่น บอกให้ชาร์ล็อตพักผ่อนตรงนั้น แล้วเขาก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน เขาได้รับแฟกซ์และโทรศัพท์ไปหาลูซี่เพื่อสั่งงานบางอย่าง

หลังจากทำงานเสร็จ เฟรเดอริกกำลังจะพาชาร์ล็อตกลับบ้าน ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าที่ไม่เหมือนใคร สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ครู่ใหญ่ต่อมาเขาก็วางสาย คนปลายทางไม่ได้โทรกลับมาอีก ดูเหมือนจะหยิ่งทะนงไม่น้อย

อารมณ์ของเฟรเดอริกขุ่นมัวลง เขาหยิบเหล้าแรงขวดหนึ่งจากบาร์ หลังจากดื่มไปสองแก้ว เขาก็ไปยืนริมหน้าต่างกระจกบานใหญ่จรดเพดาน มองออกไปนอกหน้าต่างสู่ความมืดมิดยามค่ำคืนอย่างเงียบงัน

ชาร์ล็อตซึ่งรออยู่ข้างนอก ตอนแรกได้ยินเสียงเครื่องแฟกซ์ แต่หลังจากโทรศัพท์ของเฟรเดอริกดังขึ้น ทุกอย่างก็เงียบไป ด้วยความเป็นห่วง เธอจึงค่อยๆ ผลักประตูห้องทำงานเข้าไป

เฟรเดอริกยืนหันหลังให้เธอ ชาร์ล็อตมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่เงาร่างของเขากลับเต็มไปด้วยความอ้างว้าง สัญชาตญาณของเธอบอกว่าเฟรเดอริกมีใครบางคนอยู่ในใจ และกำลังคิดถึงคนคนนั้น

เธอไม่อยากรบกวนเขา จึงพยายามจะจากไปเงียบๆ

"หยุดนะ!" เสียงแหบพร่าเล็กน้อยของเฟรเดอริกดังขึ้นจากด้านหลัง

ชาร์ล็อตตัวแข็งทื่อ จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าตัวเองถูกโอบกอดอย่างแผ่วเบา

วันนี้ชาร์ล็อตสวมชุดเดรสหลวมๆ เผยให้เห็นไหปลาร้าที่ดูทั้งสง่างามและเซ็กซี่ สายตาของเฟรเดอริกเร่าร้อนขึ้น เขาขบเม้มต้นคอระหงของเธอเบาๆ ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดใบหู เขาค่อยๆ รูดซิปชุดของเธอลง สายชุดเลื่อนหลุด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนและชุดชั้นในบอบบาง

มือของเขากอบกุมทรวงอกของเธออย่างสัญชาตญาณ บีบเคล้นเบาๆ สัมผัสได้ถึงร่างกายที่สั่นสะท้านของเธอ

เสียงหนึ่งในใจของชาร์ล็อตบอกเธอว่าอารมณ์ของเฟรเดอริกไม่มั่นคง และถึงแม้พวกเขาจะหลับนอนกัน เขาก็อาจจะไม่ยอมรับในภายหลัง แต่แขนขาของเธอกลับอ่อนแรงเกินกว่าจะต้านทานความปรารถนาอันเร่าร้อนของเฟรเดอริกได้

หน้าหน้าต่างกระจกบานใหญ่จรดเพดานของอพาร์ตเมนต์หรู ข้อมือเรียวบางของชาร์ล็อตถูกจับรวบขึ้นสูง ร่างของเธอถูกกดแนบชิดกับกระจกเย็นเฉียบ เขาเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกจนหมด ผิวพรรณผุดผ่องของเธอส่องประกายเย้ายวนอยู่ใต้แสงไฟ