ค่ำคืนแห่งความหลงใหลกับทนายเศรษฐี

บทที่ 4: ความกำกวม

ทันใดนั้นเอง คนอีกคนที่ทำให้ชาร์ล็อตต์ประหลาดใจก็ปรากฏตัวขึ้น—อีธาน เขาสังเกตเห็นเธอเช่นกัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏอยู่บนริมฝีปากของเขา

ลิลลี่เห็นปฏิกิริยาของชาร์ล็อตต์และมองตามสายตาของเธอไป เธอกลับหลังหันไปหยิกโรเบิร์ตแรงๆ พลางบ่นอุบอิบ "ทำไมนายไม่เช็กดูให้ดีก่อนล่ะ อีธานมาทำอะไรที่นี่"

โรเบิร์ตกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ "ขอโทษนะชาร์ล็อตต์! ฉันผิดเองที่ไม่สืบให้ดีก่อน"

แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว เฟรเดอริกเห็นพวกเขาแล้ว เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้จักชาร์ล็อตต์และทักทายเพียงโรเบิร์ตเท่านั้น

โรเบิร์ตรู้สึกเป็นปลื้ม

ในตอนนั้นเอง ในที่สุดเฟรเดอริกก็ดูเหมือนจะสังเกตเห็นชาร์ล็อตต์

ชาร์ล็อตต์มีผิวพรรณเปล่งปลั่งอยู่แล้ว และวันนี้เธอก็ตั้งใจแต่งตัวสบายๆ เธอสวมเสื้อยืดสีขาวหลวมๆ กับกางเกงขาสั้นสีเทาอ่อน ผมสีทองหยิกเล็กน้อยของเธอถูกรวบขึ้น ทำให้เธอดูสดใสแต่ก็แฝงไปด้วยความเย้ายวน

สายตาของเฟรเดอริกกวาดมองขาเรียวขาวของชาร์ล็อตต์ แล้วเอ่ยขึ้นลอยๆ "คนนี้ไม่เคยเห็นหน้าแฮะ"

เฟรเดอริกแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และโรเบิร์ตก็เล่นตามน้ำไป

โรเบิร์ตแนะนำ "นี่ชาร์ล็อตต์ เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของลิลลี่ เป็นครูสอนเปียโน"

เฟรเดอริกหัวเราะเบาๆ "สวัสดีครับ คุณรัสเซล"

เขายื่นมือออกมาด้วยท่าทีราวกับสุภาพบุรุษ พร้อมรอยยิ้มมุมปาก

ชาร์ล็อตต์ยืนนิ่ง ลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็แสร้งทำเป็นมีมารยาทและยื่นมือออกไป ฝ่ามือนุ่มของเธอถูกกุมไว้เพียงครู่เดียว

เฟรเดอริกปล่อยมือเธออย่างรวดเร็ว รอยยิ้มมีเสน่ห์ปรากฏบนริมฝีปาก "คุณรัสเซล อยากจะเล่นเกมสักหน่อยไหมครับ"

ชาร์ล็อตต์พยักหน้า "ขอโทษค่ะ ฉันเล่นพูลไม่ค่อยเก่ง"

เฟรเดอริกซึ่งอารมณ์ดีอยู่แล้วจึงเอ่ยขึ้น "ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมสอนให้"

เมื่อเป็นเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่รอบๆ ก็เข้าใจเจตนาของเฟรเดอริก และสายตาที่พวกเขามองมาก็ยิ่งมีความหมายแฝงมากขึ้น

ชาร์ล็อตต์คิดในใจว่าเฟรเดอริกไม่ได้หลบหน้าเธอเลยสักนิด นั่นหมายความว่าเขาไม่ชอบอีธานและไม่สนใจความเห็นของอีธานด้วย

พวกเขาย้ายไปที่โต๊ะพูลที่ว่างอยู่ เฟรเดอริกจัดเรียงลูกพูลอย่างชำนาญแล้วยื่นไม้คิวให้ชาร์ล็อตต์

"มานี่สิครับ เดี๋ยวผมจะสอนวิธีจับไม้ให้" เฟรเดอริกยืนซ้อนหลังชาร์ล็อตต์ มือของเขาค่อยๆ ทาบทับมือของเธอ ปรับท่าทางการจับไม้ ชาร์ล็อตต์รู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่รดใบหู ทำให้หัวใจเธอเต้นระรัว

"ใจเย็นๆ ครับ ไม่ต้องเกร็ง" เสียงของเฟรเดอริกทุ้มและอ่อนโยน "ทีนี้ ค่อยๆ ก้มตัวลง แล้วเล็งไปที่ลูกขาว"

ชาร์ล็อตต์ทำตามคำแนะนำของเขา แต่กลับพบว่าสมาธิทั้งหมดของเธอจดจ่ออยู่กับผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง การปรากฏตัวของเฟรเดอริกโอบล้อมเธอไว้ ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างอธิบายไม่ถูก

"เอาล่ะครับ ทีนี้ค่อยๆ ดันไม้ออกไป" เฟรเดอริกแนะนำ

ชาร์ล็อตต์สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วดันไม้ออกไป ลูกขาวกระทบลูกเป้าอย่างแม่นยำ เกิดเสียงดังแป๊ะ

เสียงปรบมือดังขึ้นรอบๆ และผู้คนก็เริ่มเอ่ยคำเยินยอ

"คุณฮอว์กินส์กับคุณรัสเซลเข้าขากันดีจริงๆ ครับ"

"ทั้งหมดนี้ต้องยกความดีความชอบให้คุณฮอว์กินส์ที่สอนเก่งจริงๆ ครับ!"

พวกผู้ชายคุ้นเคยกับการพูดจาแบบนี้อยู่แล้ว น้ำเสียงล้อเลียนและสายตาที่จ้องมองอย่างโจ่งแจ้งทำให้ชาร์ล็อตต์รู้สึกอึดอัด

ใบหน้าของชาร์ล็อตต์แดงระเรื่อ เฟรเดอริกซึ่งอยู่ใกล้ใบหูของเธอกระซิบหัวเราะเบาๆ "แทงดีนี่ครับ! ดูเหมือนคุณจะมีพรสวรรค์โดยธรรมชาตินะครับ"

ชาร์ล็อตต์รู้สึกเสียววาบไปทั้งตัว วันนี้เธอตั้งใจจะมายั่วยวนเขา แต่ตอนนี้เธอกลับตกอยู่ในกำมือของเขา เฟรเดอริกกอดเธอไว้ในอ้อมแขน และพวกเขาก็แทงลูกลงหลุมไปอีกสองสามลูกด้วยกัน

ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นทำลายบรรยากาศอันแสนอบอุ่น

"แทงได้สวยนี่ครับ สองคนเข้าขากันดีจริงๆ"

ชาร์ล็อตต์หันไปมองและเห็นอีธานยืนยิ้มอยู่ไม่ไกล เธอรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันทีและขยับเข้าไปใกล้เฟรเดอริกโดยสัญชาตญาณ

เฟรเดอริกตบไหล่เธอเบาๆ แล้วมองอีธานด้วยสายตาเย็นชา

อีธานเดินเข้ามาใกล้โต๊ะพูลมากขึ้น สายตาของเขาสลับมองระหว่างชาร์ล็อตต์กับเฟรเดอริก "ชาร์ล็อตต์ เมื่อก่อนเธอจับไม้คิวยังไม่เป็นเลยนี่ ดูท่าคุณฮอว์กินส์จะเป็นครูที่ดีนะ"

เฟรเดอริกเลิกคิ้วมองอีธาน "อยากจะลองสักสองสามเกมไหมล่ะ"

"ไม่ล่ะ ผมแค่แวะมาทักทายคนคุ้นเคยเฉยๆ พวกคุณเล่นกันต่อเถอะ" อีธานพูดพลางมองชาร์ล็อตต์อย่างมีความหมาย

ในตอนนั้นเอง ลิลลี่ก็รีบเดินมาจากส่วนเลานจ์ด้วยความเป็นห่วงว่าอีธานอาจจะมารังแกชาร์ล็อตต์อีก

"บังเอิญจังเลยนะคะ! ทุกคนมากันพร้อมหน้าเลย" ลิลลี่พูด พยายามทำเสียงให้สบายๆ "เราไปหาอะไรดื่มกันดีไหมคะ ได้ยินว่าค็อกเทลที่นี่รสชาติดีทีเดียว"

อีธานแค่นเสียง "ก็ได้" แล้วก็หันหลังเดินจากไป

ลิลลี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วกระซิบ "เมื่อกี้บรรยากาศตึงเครียดมากเลย ชาร์ล็อตต์ เธอโอเคไหม"

ชาร์ล็อตต์มองลิลลี่อย่างขอบคุณ "ฉันไม่เป็นไร"

ทุกคนมารวมตัวกันที่เลานจ์ จิบเครื่องดื่มและพูดคุยกัน ลิลลี่ดึงชาร์ล็อตต์เข้าไปในห้องน้ำเพื่อคุยกันสั้นๆ

"ใครจะไปคิดว่าคุณฮอว์กินส์จะร้ายขนาดนี้! ตอนเจอกันงานก่อนๆ ดูเป็นคนสุภาพเรียบร้อยมากเลย" ลิลลี่พูดด้วยความเป็นห่วงว่าชาร์ล็อตต์อาจจะถลำลึกเกินไป เพราะรู้ดีว่าเฟรเดอริกคงไม่แต่งงานกับเธอแน่ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อยังมีอีธานอยู่ระหว่างพวกเขาสองคน

ชาร์ล็อตต์เข้าใจสถานการณ์ดีและกระซิบตอบ "มันก็แค่เรื่องทางกายระหว่างเราเท่านั้นแหละ ฉันไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้นหรอก"

ลิลลี่รู้สึกโล่งใจ

ขณะที่พวกเธอกำลังจะออกจากห้องน้ำ อีธานก็ผลักประตูเข้ามา เขากระชากชาร์ล็อตต์ไปติดผนังทันที ใบหน้าของเขามืดครึ้มและเต็มไปด้วยแววคุกคาม