บทที่ห้า: นักล่าเบลลามี่
ยิ่งคุณเวย์นทำตามขั้นตอนเหล่านั้นมากเท่าไหร่ ความประทับใจที่เขามีต่อแอเรียลก็ยิ่งดีขึ้นเท่านั้น ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจเธอผิดไป ขั้นตอนที่แอเรียลเขียนบนกระดานนั้นเรียบง่ายและเข้าใจง่ายกว่าวิธีที่เขาเคยใช้สอนพวกเขาเสียอีก ไม่ใช่แค่คุณเวย์นคนเดียวที่ทึ่งกับวิธีการของแอเรียล อลัน เด็กหนุ่มสุดเท่และหน้าตาดีผู้ซึ่งได้คะแนนคณิตศาสตร์เป็นที่หนึ่งเสมอ ก็กำลังอ้าปากค้างด้วยความงุนงงกับสิ่งที่แอเรียลเขียน โจทย์ข้อนี้ทำให้เขาลำบากใจมาพักใหญ่แล้ว ‘ที่แท้มันต้องแก้แบบนี้นี่เองสินะ’ ความคิดที่เขามีต่อแอเรียลพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาประเมินเธอต่ำไปจริงๆ ตอนแรกเขาเองก็คิดว่าเธอเป็นแค่คนสวยแต่ไร้สมอง และรู้แต่จะสร้างปัญหาเท่านั้น
ท่าทีของคุณเวย์นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากคนที่เคยทำหน้าดำคร่ำเครียดเหมือนก้นหม้อยามเผชิญหน้ากับแอเรียล กลับกลายเป็นยิ้มกว้างประจบประแจงเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้แอเรียลทั้งประหลาดใจและสับสน เธอสงสัยว่าอารมณ์ของคนเราจะเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ภายในเวลาเพียงไม่กี่นาทีได้อย่างไร ห้องเรียนที่เงียบสงัดพลันเต็มไปด้วยเสียงปรบมือของคุณเวย์น นักเรียนเหล่านั้นที่กำลังสะใจนึกว่าจะได้เห็นแอเรียลขายหน้าต่างพากันตกตะลึงจนพูดไม่ออกเมื่อเห็นอาจารย์ปรบมือให้เธอ
“โอ้โห สุดยอด! เก่งมาก! แอเรียล ช่วยอธิบายให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหมว่าเธอได้คำตอบนี้มาได้อย่างไร” อาจารย์ถาม ดวงตาของเขาเป็นประกายราวกับได้เห็นเทพธิดา
“ค่ะ อาจารย์” แอเรียลตอบ พลางถอนหายใจในใจ ดูเหมือนว่าเธอคงต้องทำตัวไม่ให้เป็นที่สังเกตเสียแล้ว เธอไม่ต้องการดึงดูดความสนใจที่ไม่จำเป็น เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอมีแฟนคลับเพิ่มขึ้นมาสองคนแล้ว เธอตั้งใจอธิบายทุกอย่างทีละขั้นตอน และยังเปิดโอกาสให้คนที่มีคำถามได้ถามอีกด้วย เพียงแค่การปรากฏตัวของเธอก็สามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนได้แล้ว เมื่ออธิบายเสร็จเธอก็กลับไปนั่งที่
“ว้าว! เจ๋งสุดๆ...” เจ้าอ้วนอุทานอีกครั้ง
“เพื่อนร่วมโต๊ะของฉันทั้งเท่ทั้งสวยเลย” มายาคิดในใจเสียงดัง
“ชิ ก็แค่ฟลุคน่ะสิ คิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะหรือไง” โซฟีแค่นเสียงแล้วหันหน้าหนีไป โซฟีทั้งโกรธและอิจฉาอย่างมาก ตลอดเวลาที่แอเรียลกำลังเป็นจุดสนใจ โซฟีเอาแต่จ้องมองอลันคนที่เธอแอบชอบ เธอเห็นแววตาชื่นชมของเขาแม้กระทั่งตอนที่เขามองแอเรียลอธิบายสูตรให้พวกเขาฟัง เธอรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของแอเรียล การปรากฏตัวของแอเรียลที่โรงเรียนสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างมากอยู่แล้ว
“แอเรียล อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกันนะ” โซฟีพึมพำขณะกำหมัดแน่นด้วยความโกรธและเกลียดชัง
วันนั้น แอเรียลรู้สึกเสียใจที่สอนโจทย์ข้อนั้นบนกระดาน ผู้คนเอาแต่รุมตอแยเธอตั้งแต่หมดคาบเรียนไปจนถึงเวลาเลิกเรียน มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางหม่นหมองนั่งอยู่ที่มุมห้อง เธอคอยชำเลืองมองแอเรียลอย่างประหม่า กลัวว่าจะถูกจับได้ว่ากำลังจ้องมองอยู่ ทันใดนั้นเธอก็รวบรวมความกล้าเดินไปที่โต๊ะของแอเรียลแล้วเคาะเบาๆ แอเรียลเงยหน้าจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ที่โต๊ะ แล้วหันไปมองคนที่เคาะโต๊ะของเธอ เธอเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก้มหน้า ผมหน้าม้าปิดหน้าผาก เธอกำลังพยายามอย่างสุดกำลังที่จะต่อสู้กับความประหม่าที่คืบคลานเข้ามาในใจ
“สวัสดี มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าจ๊ะ” แอเรียลถามเด็กหญิงเบาๆ
“ฉันชื่ออลิเซีย เอ่อ... ช่วยอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมว่าข้อนี้ทำยังไง” อลิเซียถามเสียงเบาพลางชี้ไปที่โจทย์ในหนังสือที่เธอถือมา
“อ๋อ ได้สิ มานั่งนี่เลย” แอเรียลบอกพลางตบเบาๆ ที่เก้าอี้ว่างของมายา
ทั้งคู่นั่งลงและแอเรียลก็เริ่มสอน อลิเซียมองใบหน้าด้านข้างที่สวยงามและตั้งอกตั้งใจของแอเรียลแล้วก็เผลอใจลอยไปเล็กน้อย เธอรู้วิธีสอนคนจริงๆ
“เข้าใจไหมจ๊ะ” แอเรียลถามอย่างอยากรู้
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ เอ่อ... ถ้าฉันมีปัญหาในการแก้โจทย์เลขอีก จะมาหาเธอได้ไหมคะ” อลิเซียถามอย่างลังเล เธอแน่ใจว่าแอเรียลจะปฏิเสธคำขอของเธอ
“ได้สิ” แอเรียลตอบรับโดยไม่ลังเลเลยสักนิด ทำให้อลิเซียตกตะลึงอย่างมาก
“เอ๊ะ? ค่ะ ขอบคุณค่ะ” อลิเซียพูดพลางวิ่งหนีไปอย่างเขินอาย แอเรียลรู้สึกขบขันกับการกระทำของเธอ เธอเพียงแค่ส่ายหัวแล้วยิ้ม
ตอนเย็นที่ประตูโรงเรียน แอเรียลรู้สึกเหมือนมีคนตามเธอมา เมื่อเป็นเช่นนั้น เธอจึงตัดสินใจสลัดคนที่ตามมาทิ้งก่อนจะขึ้นรถของตระกูลฮอฟสตัด เธอล่อคนที่ตามมาไปยังที่เปลี่ยวและเงียบสงบแห่งหนึ่ง ภายในรถคันหนึ่ง จากมุมที่ไม่เป็นที่สังเกต ชายหนุ่มผู้เย็นชา หน้าตาดี และดูห่างเหินกำลังเฝ้ามองเรื่องนี้อย่างเงียบๆ เขาบังเอิญผ่านทางมาพอดีเมื่อเห็นกลุ่มเด็กผู้หญิงหกคน แต่ละคนถือกระบอง กำลังเดินตามเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินอยู่ตามลำพังไปยังสถานที่เปลี่ยวนั้น เด็กผู้หญิงคนนั้นดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลย เพราะเธอเพียงแค่เหลือบมองพวกนั้นแวบหนึ่งแล้วก็เดินต่อไป สิ่งนี้กระตุ้นความสนใจของชายหนุ่ม เขาจึงสั่งให้ผู้ช่วยหยุดรถ
“ท่านครับ ให้พวกเราช่วยเธอไหมครับ” ผู้ช่วย หรือคุณเลียม ถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความกังวลอย่างชัดเจน
“ไม่จำเป็น! มันเกี่ยวอะไรกับเราด้วย” ชายหนุ่มถามอย่างเย็นชาและจ้องมองผู้ช่วยอย่างดุดันจนเขารีบหุบปากทันที เขายังคงเฝ้าดูเรื่องราวข้างนอกต่อไป
ชายผู้นั้นชื่อเบลลามี ฮันเตอร์ เขาเป็นที่รู้จักในโลกธุรกิจว่าเป็นคนเย็นชาและไร้ความปรานี เขายังเป็นหนุ่มโสดที่หล่อที่สุดในโอเชียนซิตี้ ในแวดวงธุรกิจ เขาคือมหาเศรษฐีที่อายุน้อยที่สุดและร่ำรวยที่สุด วิธีการจัดการกับคนที่ทำให้เขาขุ่นเคืองนั้นเล่าลือกันว่าร้ายกาจและเด็ดขาด โดยทั่วไปแล้วเขาเป็นคนที่ใครๆ ก็หวาดกลัวอย่างยิ่ง
ในทางกลับกัน แอเรียลได้เดินมาถึงทางตัน เธอถูกล้อมรอบโดยเด็กผู้หญิงท่าทางดุร้ายหกคน แต่ละคนถือกระบองพร้อมที่จะฟาดลงมา แอเรียลในร่างบางดูเหมือนจะไร้ทางสู้เมื่อถูกล้อม ทันใดนั้นเด็กผู้หญิงเหล่านั้นก็ยกกระบองขึ้นพร้อมกันโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า