บทที่สี่: นักเรียนใหม่
"โอ้พระเจ้า! นางฟ้านี่มาจากไหนกันเนี่ย?!!" โจอ้วนถามด้วยความตกตะลึง
"โอ้มายก้อด! เธอดูเหมือนเทพธิดาเลย!" มายาสาวน่ารักร่าเริงอีกคนหนึ่งอุทานด้วยความทึ่ง ดวงตาของเธอเปล่งประกายระยิบระยับเหมือนดวงดาว เธอชื่นชอบคนหน้าตาดีมากๆ
"ชู่! ทุกคนเงียบหน่อย ครูจะแนะนำนักเรียนใหม่ให้รู้จัก" คุณรอยพูดพลางโบกมือเรียกแอเรียลให้เข้ามาในห้อง
"นักเรียนใหม่ แนะนำตัวหน่อยครับ" เขาพูดกับแอเรียลเบาๆ
ร่างบางปรากฏต่อสายตาทุกคนทันที เธอมีขายาวที่ดูเซ็กซี่มาก ชุดนักเรียนของแอนเดอร์สันพอดีตัวเธอ เสื้อสูทพาดบนไหล่อย่างสบายๆ เธอดูเหมือนเทพธิดา สวยสะกดทุกสายตาขณะยืนอยู่ตรงนั้น
"เฮ้ย! เธอสวยกว่านางงามประจำโรงเรียนอีก!" เด็กผู้ชายจากแถวหลังพูดขึ้น
"ใช่เลย นางงามประจำโรงเรียนเทียบเธอไม่ติดเลย" เด็กผู้ชายอีกคนพูด
"เงียบ!" คุณรอยสั่ง
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแอเรียล ฮอฟสตัด" แอเรียลพูดสั้นๆ
แค่นั้นเหรอ? นักเรียนทั้งหลายอ้าปากค้าง
"เท่มากกก..." โจอ้วนพูดออกมาดังๆ
"ไอ้อ้วน! น้ำลายไหลแล้ว!" เพื่อนข้างโต๊ะตบหลังหัวโจ โจสะดุ้งตื่นจากภวังค์และรีบเช็ดมุมปาก แน่นอนว่าเขาพบน้ำลายบนมือ บ้าเอ๊ย! อะไรกันเนี่ย? โจอยากให้มีหลุมที่เขาจะหลบไปซ่อนตัวได้
"แอเรียล ไปนั่งตรงนั้นนะ" คุณรอยพูดพลางชี้ไปที่ที่นั่งว่างข้างมายา
แอเรียลเดินไปนั่งข้างมายา เธอรู้สึกได้ว่ามีคนจ้องมอง เนื่องจากสายตานั้นไม่ได้มีเจตนาร้าย เธอจึงปล่อยให้มอง คนที่จ้องเธออยู่ก็คือเพื่อนร่วมโต๊ะ มายานั่นเอง แอเรียลรู้สึกขบขันเพราะเธอรู้สึกได้ถึงความลำบากใจของอีกฝ่าย มายาอยากจะชวนคุย แต่ก็ลังเล ในที่สุดมายาก็รวบรวมความกล้าและยื่นมือไปหาแอเรียล
"เฮ้ ฉันชื่อมายา เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของเธอตั้งแต่นี้นะ" แอเรียลมองความเขินอายบนใบหน้าของมายาและรู้สึกว่าเธอน่ารักมาก
"ฉันชื่อแอเรียล ยินดีที่ได้รู้จัก" แอเรียลจับมือที่ยื่นมาและพูด
'โอ้มายก้อด! มือเธอสวยมาก ว้าว! ดูนิ้วที่เรียวยาวพวกนั้นสิ! บ้าเอ๊ย ฉันผิดพลาดตรงไหนนะ?' มายามองมืออวบของตัวเองและครวญครางในใจ
"เอาล่ะ ถึงเวลาเรียนคณิตศาสตร์แล้ว ทุกคนตั้งใจฟัง" ครูเวย์นพูดพลางตีโต๊ะดังๆ เพื่อเรียกความสนใจจากทุกคน
ทุกคนหยิบหนังสือออกมาและแกล้งทำเป็นตั้งใจฟัง แต่พวกเขายังคงแอบมองแอเรียลที่นอนหลับบนโต๊ะโดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดหรือพูดอะไร เมื่อครูเวย์นเห็นเช่นนี้ เขายิ่งโกรธมากขึ้น เขารู้ว่าเธอเป็นแค่แจกันสวยๆ แต่เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะไร้มารยาทขนาดนี้ เธอนอนหลับในขณะที่เขากำลังสอนได้อย่างไร? นั่นไม่เท่ากับเป็นการเยาะเย้ยเขาหรอกหรือ? ทันใดนั้น
"นักเรียนใหม่ ออกมาแสดงวิธีแก้โจทย์ข้อนี้ซิ!" เขาสั่งอย่างดุดัน
แอเรียลกำลังงีบหลับเมื่อเธอได้ยินเสียงเรียก เธอหันไปมองมายาที่ปลุกเธอด้วยความสงสัย
"ครูอยากให้เธอไปแสดงวิธีทำโจทย์ข้อนั้น" มายาอธิบายเบาๆ
'อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง' แอเรียลเข้าใจสถานการณ์แล้ว เธอกำลังจะลุกขึ้นเดินไปที่กระดานเมื่อมืออวบน่ารักคว้ามือเธอไว้
"เธอจะไหวเหรอ?" มายาถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ต้องกังวลนะ ไม่เป็นไร" แอเรียลตบไหล่มายาเพื่อให้ความมั่นใจ มายาตะลึงไปชั่วขณะหลังจากได้รับรอยยิ้มสดใสจากแอเรียล มันสว่างจนมายาเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในนั้น รอยยิ้มนั้นทำให้มายาที่กังวลเรื่องแอเรียลมากสงบลง บางคนกำลังรอดูเธอทำตัวน่าอาย โดยเฉพาะครูคณิตศาสตร์
แอเรียลรู้สึกได้ถึงความเกลียดชังที่แผ่ออกมาจากครูเวย์น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนั้นต่อเธอ เธอจึงเลือกที่จะไม่สนใจ แอเรียลเดินไปหยิบปากกาเคมีที่วางอยู่บนโต๊ะและเริ่มเขียนบนกระดาน ลายมือของแอเรียลสวยมาก เธอเขียนตัวเลขและตัวอักษรที่หนา ชัดเจน และมั่นคง ดูแล้วสบายตามาก
"หึ! มีอะไรให้ทึ่งกัน? ลายมือสวยแล้วไง? เธอก็เขียนไร้สาระอยู่ดี" โซฟีพูดอย่างเสียดสี
โซฟีมาจากครอบครัวทหาร เธอจึงได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี และกลายเป็นนักรังแก เธอมีลูกน้องที่คอยทำงานสกปรกให้เธอเสมอ ทำไมเธอถึงเกลียดแอเรียล? นั่นเป็นเพราะตั้งแต่แอเรียลเข้ามาในห้องเรียน หนุ่มที่เธอแอบชอบซึ่งไม่เคยแม้แต่จะมองเธอ กลับคอยมองแอเรียลตลอด ทั้งหมดเป็นความผิดของแอเรียล ถ้าเธอไม่ได้มาที่โรงเรียนแอนเดอร์สัน โซฟีก็คงจะหาแฟนได้แล้ว แต่แผนของเธอถูกทำลายด้วยการมีอยู่ของแอเรียล เธอต้องสั่งสอนแอเรียลสักหน่อย
"ครูคะ หนูทำเสร็จแล้ว" แอเรียลพูดพลางปัดฝุ่นที่มองไม่เห็นออกจากมือ
"คุกเข่า! เธอรู้จักแต่การนอน!" ครูสั่งโดยไม่มองสิ่งที่เธอเขียน
"คุณครูคะ ทำไมไม่ลองดูก่อนล่ะคะ?" แอเรียลถามอย่างสนุกๆ
"มีอะไรให้ดูกัน, เธอ-" ทันใดนั้น ครูเกิดความสงสัยและเริ่มดูขั้นตอนที่แอเรียลเขียน ยิ่งเขาดูขั้นตอนมากเท่าไร สีหน้าของเขาก็ยิ่งจริงจังมากขึ้นเท่านั้น เขาเบิกตากว้างทันที