บทที่สี่: นักเรียนใหม่
เชี่ยเอ๊ย! นางฟ้านี่มันโผล่มาจากไหนวะเนี่ย?!! โจ้อ้วนถามอย่างงุนงง
"โอ้มายก้อด! เธองดงามเหมือนเทพธิดาเลย!" มายา เด็กสาวน่ารักสดใสอีกคนอุทานอย่างตกตะลึง ดวงตาของเธอเป็นประกายเจิดจ้าราวกับดวงดาว เธอแพ้คนหน้าตาดีจริงๆ
"ชู่ว์! ทุกคนเงียบๆ หน่อย ครูจะแนะนำนักเรียนใหม่ให้พวกเธอรู้จัก" ครูรอยพูดพร้อมกับกวักมือเรียกให้แอเรียลเข้ามาในห้อง
"นักเรียนใหม่ แนะนำตัวหน่อยสิจ๊ะ" เขาพูดกับแอเรียลเบาๆ
ร่างเพรียวบางปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคนในทันใด เธอมีเรียวขาที่ดูเซ็กซี่อย่างยิ่ง ชุดนักเรียนของแอนเดอร์สันเข้ากับรูปร่างของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ เสื้อสูทตัวนอกถูกพาดไว้บนไหล่อย่างสบายๆ เธอดูราวกับเทพธิดา สวยสะกดทุกสายตาขณะยืนอยู่ตรงนั้น
"เชี่ย! สวยกว่าดาวโรงเรียนเราอีกว่ะ!" เด็กผู้ชายคนหนึ่งจากแถวหลังพูดขึ้น
"เออจริง ดาวโรงเรียนเทียบไม่ติดฝุ่นเลย" เด็กผู้ชายอีกคนเสริม
"เงียบกันได้แล้ว!" ครูรอยสั่ง
"สวัสดีค่ะ ฉันแอเรียล ฮอฟสตัด" แอเรียลพูดเรียบๆ
แค่นั้นน่ะเหรอ? นักเรียนทุกคนอ้าปากค้าง
"โคตรเท่เลย..." โจ้อ้วนพึมพำกับตัวเอง
"ไอ้อ้วนเวร! น้ำลายไหลแล้ว!" เพื่อนร่วมโต๊ะตบหัวโจ้อ้วนไปหนึ่งที โจ้อ้วนตื่นจากภวังค์รีบเช็ดมุมปากทันควัน แน่นอนว่าเขาเจอน้ำลายติดมือมาด้วย ให้ตายสิ! เมื่อกี้มันอะไรกันวะ? โจ้อ้วนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ
"แอเรียล ไปนั่งตรงนั้นนะ" ครูรอยพูดพร้อมกับชี้ไปที่ที่นั่งว่างข้างๆ มายา
แอเรียลเดินไปนั่งข้างมายา เธอรู้สึกได้ว่ามีคนจ้องมองอยู่ แต่เนื่องจากสายตานั้นไม่ได้มีเจตนาร้าย เธอก็เลยปล่อยให้อีกฝ่ายมองต่อไป คนที่จ้องเธอก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเพื่อนร่วมโต๊ะคนใหม่ มายานั่นเอง แอเรียลรู้สึกขบขันอยู่บ้าง เพราะเธอสัมผัสได้ถึงความประหม่าของอีกฝ่าย มายาอยากจะชวนคุยแต่ก็ยังลังเล ในที่สุดมายาก็รวบรวมความกล้ายื่นมือมาหาแอเรียล
"นี่ ฉันชื่อมายานะ ต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะกัน" แอเรียลมองใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อของมายาแล้วรู้สึกว่าเธอน่ารักจริงๆ
"ฉันแอเรียล ยินดีที่ได้รู้จัก" แอเรียลจับมือที่ยื่นมาแล้วกล่าว
'โอ้มายก้อด! มือสวยมากเลย ว้าว! ดูนิ้วเรียวยาวนั่นสิ! ให้ตายเถอะ ฉันพลาดตรงไหนไปเนี่ย?' มายามองมืออวบๆ ของตัวเองแล้วคร่ำครวญในใจ
"เอาล่ะ ได้เวลาเรียนคณิตศาสตร์แล้ว ทุกคนตั้งใจฟัง" ครูเวย์นพูดพร้อมกับทุบโต๊ะเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจ
ทุกคนหยิบหนังสือออกมาแล้วแสร้งทำเป็นตั้งใจฟัง แต่ก็ยังคอยลอบมองแอเรียลที่กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะเรียนโดยไม่สนใจว่าใครจะคิดหรือพูดอะไร ครูเวย์นเห็นดังนั้นก็ยิ่งโมโห เขารู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นแค่ไม้ประดับสวยๆ แต่ไม่คิดว่าจะไร้มารยาทขนาดนี้ กล้าดียังไงมาหลับตอนที่เขากำลังสอน นี่มันไม่เท่ากับเยาะเย้ยเขารึไง? ทันใดนั้น
"นักเรียนใหม่ ออกมาแสดงวิธีทำโจทย์ข้อนี้ให้ดูหน่อยซิ!" เขาสั่งเสียงกร้าว
แอเรียลกำลังงีบหลับอยู่เพลินๆ ก็ได้ยินเสียงคนเรียก เธอหันไปมองมายาที่เขย่าตัวปลุกเธอด้วยสีหน้าสงสัย
"ครูเรียกให้ออกไปแสดงวิธีทำโจทย์ข้อนนั้นน่ะ" มายาอธิบายเบาๆ
'อ้อ เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง' แอเรียลเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว เธอกำลังจะลุกขึ้นเดินไปที่กระดาน ทันใดนั้นมืออวบๆ น่ารักข้างหนึ่งก็คว้ามือเธอไว้
"เธอจะโอเคไหม?" มายาถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไรหรอก" แอเรียลตบไหล่มายาเบาๆ เป็นเชิงปลอบ มายาถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะเมื่อได้รับรอยยิ้มสดใสของแอเรียล มันเจิดจ้าเสียจนมายามองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในนั้น รอยยิ้มนั้นทำให้มายาที่กำลังเป็นห่วงแอเรียลอย่างมากใจเย็นลงได้ มีบางคนกำลังรอสมน้ำหน้าเธออยู่ โดยเฉพาะครูสอนคณิตศาสตร์
แอเรียลสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังอย่างลึกซึ้งที่แผ่ออกมาจากครูเวย์น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกกับเธอเช่นนั้น จึงเลือกที่จะไม่ใส่ใจ แอเรียลเดินไปหยิบปากกาไวท์บอร์ดบนโต๊ะแล้วเริ่มขีดเขียนบนกระดาน ลายมือของแอเรียลสวยมาก เธอเขียนตัวเลขและตัวอักษรได้คมชัด หนักแน่น และเป็นระเบียบ ดูแล้วสบายตาอย่างยิ่ง
"หึ! มีอะไรน่าตื่นเต้นนักหนา? ต่อให้ลายมือสวยแล้วยังไง? เขียนมั่วซั่วอยู่ดีนั่นแหละ" โซฟีพูดอย่างแดกดัน
โซฟีมาจากครอบครัวทหาร เธอจึงได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี และนั่นทำให้เธอกลายเป็นอันธพาลประจำห้อง เธอยังมีลูกน้องคอยทำงานสกปรกให้อีกด้วย ทำไมเธอถึงเกลียดแอเรียลน่ะเหรอ? ก็เพราะตั้งแต่แอเรียลเข้ามาในห้องเรียน คนที่เธอแอบชอบซึ่งไม่เคยแม้แต่จะชายตามองเธอ กลับเอาแต่จ้องมองแอเรียล มันเป็นความผิดของแอเรียลทั้งหมด ถ้าแอเรียลไม่ย้ายมาโรงเรียนมัธยมแอนเดอร์สัน โซฟีคงหาแฟนได้ไปแล้ว แต่แผนของเธอก็พังทลายลงเพราะการมีอยู่ของแอเรียล เธอต้องสั่งสอนแอเรียลให้รู้สำนึก
"ครูคะ เสร็จแล้วค่ะ" แอเรียลพูดพร้อมกับปัดฝุ่นที่มองไม่เห็นออกจากมือ
"คุกเข่าลงไป! ดีแต่หลับ!" ครูสั่งโดยไม่แม้แต่จะมองสิ่งที่เธอเขียน
"คุณครูคะ ไม่ลองดูก่อนเหรอคะ?" แอเรียลถามอย่างนึกสนุก
"มีอะไรให้ดู? เธอมัน-" ทันใดนั้น ครูก็เกิดความสงสัยขึ้นมาและเริ่มไล่ดูขั้นตอนที่แอเรียลเขียนไว้ ยิ่งมอง เขาก็ยิ่งมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นเขาก็เบิกตากว้าง