บทที่หนึ่ง: คุณเป็นจินซ์!
"โอเชียน ซิตี้ คฤหาสน์ตระกูลฮอฟสตัด ปี 20XX
"ที่รัก เป็นอะไรไป ทำไมถึงหมดสติไปกะทันหันแบบนี้ คุยกับผมสิ!" นายเฮนรี่ ฮอฟสตัด ตะโกนขณะที่วิ่งลงบันได เขากำลังจะออกจากบ้านเพื่อไปบริษัทเมื่อเห็นภาพภรรยาสลบไสลอยู่ตรงหน้า เขาหันไปทางลูกแฝดสองคนที่จ้องมองแม่ของพวกเขาไม่กะพริบตาและถามอย่างดุดัน "บอกพ่อมาเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น!" เสียงตวาดของเขาทำให้ไอวี่ (หนึ่งในลูกแฝด) สะดุ้งด้วยความกลัว ส่วนแอเรียล (ลูกแฝดอีกคน) ยังคงนิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน ไม่มีท่าทีว่าจะตอบคำถามเขา
ไอวี่ พี่สาวฝาแฝด รวบรวมความกล้าและเริ่มเล่า "พวกเรากำลังจะออกไปเล่นข้างนอกเมื่อเห็นแม่นั่งอาบแดดอยู่ตรงนั้น พวกเราเลยตัดสินใจเข้าไปทักทาย แอเรียลเดินนำหน้าส่วนหนูเดินตามหลัง พอแม่หันมาเห็นแอเรียล แม่ก็...แม่ก็..."
"แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อ พูดมา!" เฮนรี่เริ่มหมดความอดทนและขัดจังหวะการพูดติดอ่างของเธอ
"แม่เบิกตากว้างแล้วก็สลบไป" ไอวี่เล่าจนจบ เธอพยายามผลักความผิดทั้งหมดให้แอเรียลในขณะที่ทำตัวน่าสงสาร ช่างเป็นเด็กสองหน้าอะไรเช่นนี้! ตอนนั้นเองที่นายเฮนรี่ตื่นจากภวังค์และนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เรียกรถพยาบาล
"รออะไรกันอยู่ เรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้!" เขาสั่งพวกคนรับใช้ที่มารวมตัวกันดูเหตุการณ์ พวกคนรับใช้รีบแยกย้ายกันไปทันที
รถพยาบาลมาถึงทันเวลาพอดี นายเฮนรี่อุ้มภรรยาขึ้นแบบเจ้าหญิงและขึ้นรถพยาบาลไปกับเธอ เขาไม่ลืมที่จะเหลือบมองแอเรียลด้วยสายตาคมกริบ นั่นหมายความว่าเขายังไม่จบกับเธอ
ไอวี่กลับเข้าห้องของเธอ ทิ้งให้แอเรียลอยู่คนเดียวให้ถูกจับตามองโดยพวกคนรับใช้ที่มองเธอด้วยสายตาประหลาด การสนทนาระหว่างคนรับใช้พลันเกิดขึ้น
"ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นตัวอัปมงคล ทุกคนที่เข้าใกล้เธอมักจะเจอเรื่องร้ายๆ เสมอ มันจริงสินะ" คนรับใช้คนหนึ่งถาม
"ฉันเคยเจอเธอตอนที่กำลังถือถาดอาหาร ทุกอย่างร่วงลงพื้นหมดเลย นึกภาพออกไหม" คนรับใช้อีกคนเสริม
"ฉันบอกพวกเธอแล้วไงว่าเธอเป็นตัวอัปมงคล แต่พวกเธอไม่เชื่อฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณนายยังเก็บเธอไว้ เธอควรจะถูกไล่ออกไปนะ!" อีกคนสาปแช่ง
แอเรียลวัยห้าขวบยืนอยู่ตรงนั้นและปล่อยให้พวกเขาสาดคำดูถูกใส่เธอ มันเศร้ามากและเจ็บปวดเหลือเกิน แต่เธอจะทำอะไรได้ล่ะ? เธอถูกเรียกว่าเป็นตัวอัปมงคลจากทุกคนเสมอ และไม่มีใครปกป้องเธอ เธอไม่เชื่อว่าตัวเองเป็นตัวอัปมงคล เธอก็แค่เด็กธรรมดาคนหนึ่ง เธอสงสัยว่าทำไมคนถึงไม่เข้าใจเธอ หลังจากผ่านไปสักพัก เธอกลับห้องท่ามกลางคำสาปแช่ง เมื่อมาถึงห้อง เธอก็ระเบิดความเศร้าออกมาเป็นน้ำตาทันที
บนชั้นสองของคฤหาสน์ฮอฟสตัด มีร่างหนึ่งมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านหน้าต่างด้วยความสะใจ ร่างนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไอวี่ น้องสาวฝาแฝดของแอเรียล เมื่อเห็นแอเรียลถูกทำให้อับอาย ไอวี่รู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่ง เธอม้วนริมฝีปากอย่างเยาะเย้ย "แอเรียล โอ้ แอเรียล อย่าโทษฉันเลย ทุกอย่างที่นี่ควรเป็นของฉัน แม่ พ่อ และแม้แต่พี่ชายของฉัน พวกเขาควรเป็นของฉันทั้งหมด ดังนั้นอย่าโทษฉันที่โหดร้าย" ไอวี่พึมพำอย่างอาฆาต ไอวี่รู้สึกด้อยกว่าแอเรียลมาตลอด โดยเฉพาะเพราะแอเรียลสวยกว่าเธอมาก และยังมีความจริงที่ว่าเกือบทุกคนต้องการที่จะเอาใจและดูแลแอเรียล แล้วเธอล่ะ? เธอมักถูกมองข้ามเสมอ ประกายความอิจฉาจึงกลายเป็นความเกลียดชัง เธอเริ่มหว่านความแตกแยกระหว่างพี่ชายกับแอเรียล พี่ชายทุกคนเริ่มเกลียดแอเรียล ส่วนไอวี่หวังว่าพี่ชายของเธอจะให้ความสนใจเธอบ้าง แต่เธอถูกตบหน้าอย่างแรงด้วยความจริงที่ว่าไม่มีพี่ชายคนไหนของเธอมีความตั้งใจที่จะเอาใจเธอเลย"
คุณเฮนรี่ โฮฟสตัดเป็นบุตรชายคนโตของคุณมาเรีย โฮฟสตัดและคุณเจเรมี่ โฮฟสตัดผู้ล่วงลับ ซึ่งเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนั้นเฮนรี่อายุยี่สิบปี ส่วนน้องชายของเขา ดาริอุสอายุสิบเจ็ดปี เนื่องจากการจากไปอย่างกะทันหันของพ่อแม่ทั้งสอง เฮนรี่จึงต้องดูแลธุรกิจของครอบครัว ตระกูลโฮฟสตัดเป็นหนึ่งในห้าตระกูลผู้ดีชั้นสูงของโอเชียนซิตี้ ต่อมาคุณเฮนรี่แต่งงานกับคุณแคทลีนซึ่งให้กำเนิดบุตรชายห้าคน คนแรกคือคลิฟฟ์ อายุยี่สิบสองปี เป็นชายหนุ่มหล่อเย็นชาที่มีเป้าหมายเพียงการทำธุรกิจ เขาแทบไม่อยู่บ้าน คนที่สองชื่อเครกอายุยี่สิบปีเป็นทนายความชื่อดัง เขามักเดินทางไปทั่วเพื่อว่าความและแก้ต่างให้ผู้คนในศาล คนที่สามชื่อแอรอน โฮฟสตัด เป็นนักแข่งรถผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ที่ครองอันดับหนึ่งเสมอ เขาเป็นเจ้าของสนามแข่งรถใต้ดิน และยังเป็นเกมเมอร์มืออาชีพที่รู้จักกันในนาม "ก็อด เอ" บุตรชายคนเล็กชื่ออมันโด อายุสิบห้าปี เป็นนักแสดงชื่อดังในวงการบันเทิงของประเทศซี และมีลูกสาวอีกสองคนเป็นฝาแฝดชื่อไอวี่และแอเรียล อายุห้าขวบทั้งคู่
ที่โรงพยาบาลในโอเชียนซิตี้ เฮนรี่เดินไปมาอย่างกระวนกระวาย เมื่อประตูห้องคนไข้เปิดออก เฮนรี่รีบคว้าคอเสื้อหมอทันทีและถาม "คุณหมอ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้าง? เธอตื่นหรือยัง? บอกผมเดี๋ยวนี้!"
หมอที่มึนงงจากการถูกเขย่าพยายามพูดให้สงบลง "ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ภรรยาของคุณอาการคงที่แล้ว แต่สภาพร่างกายทรุดลงกว่าเดิมมาก แค่ให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้สัมผัสกับสิ่งที่ทำให้เธอหงุดหงิดทั้งทางตรงและทางอ้อม"
"แล้วคุณหมอ เมื่อไหร่เธอจะออกจากโรงพยาบาลได้?" เฮนรี่ถามอีก
"เธอสามารถออกได้ทุกเมื่อ ตราบใดที่คุณมีแพทย์ส่วนตัวที่บ้านคอยดูแลเธอ" หมอยืนยัน
คุณแคทลีน โฮฟสตัดจึงได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลและถูกพากลับบ้านเพื่อพักฟื้น หลังจากจัดการให้เธอเข้านอนเรียบร้อย คุณเฮนรี่ก็เรียกหาแอเรียลในห้องนั่งเล่น
"เธอเข้าใจความผิดของตัวเองไหม?" เขาถามอย่างดุดัน
"ไม่ค่ะ หนูไม่เข้าใจจริงๆ" แอเรียลตอบอย่างใจเย็น เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทุกคนเป็นอะไร พวกเขาคอยบังคับให้เธอยอมรับในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ
"คุกเข่า! ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง! เธอทำให้แม่ของเธอต้องเป็นแบบนั้น แต่ยังบอกว่าไม่เข้าใจอีก? คุกเข่าแล้วทบทวนตัวเองทั้งคืนเลย!" คุณเฮนรี่ตวาดและหันไปเดินขึ้นบันได
แอเรียลถูกทิ้งให้คุกเข่าอยู่ ไม่มีใครสนใจเธอ แขนขาของเธอแข็งทื่อจากความหนาวและการคุกเข่านานเกินไป เธอคุกเข่าอย่างว่าง่ายจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อผู้คนลงมารับประทานอาหารเช้า คุณเฮนรี่มองเธอแวบหนึ่ง แล้วสบถและนั่งลง เขารออยู่ให้ภรรยาและไอวี่ลงมารับประทานอาหารเช้า เมื่อคุณแคทลีนลงมาและเห็นแอเรียล เธอก็เสียสติทันที
"อ๊า! ที่รัก เธอมาทำอะไรตรงนั้น? ไล่เธอออกไป! เธอเป็นตัวอัปมงคล! ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ!" เธอตะโกนอย่างคลุ้มคลั่งขณะรีบลงบันได
"ที่รัก ใจเย็นๆ นะ ไม่เป็นไร ผมจะไล่เธอออกไปเอง ระวังด้วย" คุณเฮนรี่ปลอบเธอพลางช่วยพยุงเธอลงบันได เมื่อครู่นี้เขาแทบจะหัวใจวายเมื่อเห็นภรรยาของเขารีบลงบันไดอย่างไม่ระวัง เขารีบไปช่วยทันทีเพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้มและได้รับบาดเจ็บ ด้วยความโกรธ เขาเตะที่ท้องของแอเรียล และเธอก็สำรอกเลือดออกมาทันที เขาดุด่าเธอ "ดูสิว่าเธอทำอะไรลงไป! วันนี้ฉันจะส่งเธอไปให้พ้น ไม่ว่าเธอจะชอบหรือไม่ก็ตาม!"
แอเรียลครางด้วยความเจ็บปวด แต่สั่นเทิ้มเมื่อนึกถึงการถูกส่งตัวไป เธอคุกเข่าลงอีกครั้งและวิงวอนพ่อของเธอ ภาพที่เห็นช่างสะเทือนใจ
"คุณพ่อขา ได้โปรดอย่าส่งหนูไป หนูจะเป็นเด็กดี หนูจะไม่ก่อปัญหา หนูจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณแม่อีก..."
"หุบปาก!" คุณเฮนรี่พูดพร้อมตบหน้าเธออย่างแรง เขามองไปที่คนรับใช้และสั่ง:
"เรียกบัตเลอร์มาบอกให้เตรียมรถ!"
คำพูดของเขาดูเหมือนไม่มีที่ว่างให้ประนีประนอม
"ไม่นะ คุณพ่อได้โปรด-"