บทที่หนึ่ง: คุณเป็นจินซ์!
โอเชียนซิตี้ คฤหาสน์ฮอฟสตัด ปี ๒๐เอ็กซ์เอ็กซ์
"ที่รัก เป็นอะไรไป? ทำไมจู่ๆ ตัวคุณก็สั่นขึ้นมาแบบนี้? พูดกับผมสิ!" คุณเฮนรี่ ฮอฟสตัดตะโกนขณะกำลังลงบันได เขาเพิ่งจะออกจากบ้านเพื่อไปยังบริษัท แต่กลับต้องพบกับภาพภรรยาของเขากำลังจะหมดสติ เขาหันไปหาเด็กทั้งสองคนที่กำลังจ้องมองแม่ของตนตาไม่กะพริบ แล้วตวาดถามเสียงดังลั่น "บอกมานะว่าเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวนี้!" เสียงตวาดสั่งที่เกรี้ยวกราดของเขาทำให้ไอวี่ (หนึ่งในฝาแฝด) ถึงกับสะดุ้ง ส่วนแอเรียล (ฝาแฝดอีกคน) ยังคงนิ่งเฉย ไม่สะทกสะท้าน และไม่มีทีท่าว่าจะตอบเขา
ไอวี่ พี่สาวของเธอ รวบรวมความกล้าและเริ่มเล่าในที่สุด "พวกเรากำลังจะออกมาเล่นข้างนอกพอดีค่ะ แล้วก็เห็นคุณแม่นั่งอาบแดดอยู่ตรงนั้น พวกเราเลยตั้งใจจะเข้าไปทักทาย แอเรียลเดินนำหน้า ส่วนหนูตามหลัง พอคุณแม่หันมาเห็นแอเรียล คุณแม่ก็...ก็..."
"แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อล่ะ? พูดมาสิ!" เฮนรี่เริ่มหมดความอดทนและพูดตัดบทที่เธอพูดตะกุกตะกัก
"คุณแม่ก็เบิกตากว้างแล้วก็เป็นลมหมดสติไปเลยค่ะ" ไอวี่เล่าจนจบ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังโยนความผิดทั้งหมดให้แอเรียลพลางทำท่าทางน่าสงสาร ช่างเป็นเด็กสองหน้าเสียจริง! ตอนนั้นเองที่คุณเฮนรี่เพิ่งจะตื่นจากภวังค์และนึกขึ้นได้ว่าพวกเขายังไม่ได้เรียกรถพยาบาล
"มัวรออะไรอยู่? เรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้!" เขาสั่งพวกคนรับใช้ที่ออกันเข้ามามุงดูเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น พวกคนรับใช้รีบแตกฮือกันทันที
รถพยาบาลมาถึงทันเวลาพอดี คุณเฮนรี่อุ้มภรรยาในท่าเจ้าหญิงแล้วพาเธอขึ้นรถพยาบาลไปด้วย เขาไม่ลืมที่จะเหลือบมองแอเรียลอย่างคาดโทษ หรือพูดอีกอย่างก็คือ เขายังไม่จบเรื่องกับเธอแค่นี้แน่
ไอวี่กลับเข้าห้องไป ทิ้งให้แอเรียลอยู่ตามลำพังให้พวกคนรับใช้จ้องมองอย่างพิจารณาและซุบซิบด้วยสายตาแปลกๆ ทันใดนั้น การสนทนาในหมู่คนรับใช้ก็ปะทุขึ้น
"ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นตัวซวย ใครก็ตามที่เข้าใกล้เธอจะต้องเจอแต่เรื่องโชคร้ายตลอด นี่มันเรื่องจริงสินะ?" คนรับใช้คนหนึ่งถามขึ้น
"ฉันเคยเจอเธอตอนกำลังถือถาดอาหารอยู่ทีหนึ่ง ของทุกอย่างหล่นกระจายเกลื่อนพื้นเลย นึกออกไหมล่ะ?" คนรับใช้อีกคนพูดเสริม
"ฉันบอกพวกแกแล้วว่าเธอเป็นตัวซวย แต่พวกแกก็ไม่เชื่อฉัน ไม่รู้ว่าทำไมนายท่านถึงยังเก็บเธอไว้อีกนะ น่าจะไล่ออกไปได้แล้ว!" อีกคนพูดอย่างหัวเสีย
แอเรียลวัยห้าขวบได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้พวกเขาด่าว่าเธอ มันน่าเศร้าและเจ็บปวดมาก แต่เธอจะทำอะไรได้เล่า? ทุกคนเรียกเธอว่าตัวซวยเสมอ และเธอก็ไม่มีใครคอยปกป้อง เธอไม่เชื่อว่าตัวเองเป็นตัวซวย เธอก็เหมือนเด็กคนอื่นๆ เธอสงสัยว่าทำไมคนอื่นถึงไม่เข้าใจเธอ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็เดินกลับห้องพักของตนท่ามกลางเสียงก่นด่า พอถึงห้อง เธอก็ปล่อยโฮออกมาทันที
บนชั้นสองของคฤหาสน์ฮอฟสตัด มีร่างหนึ่งกำลังมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านหน้าต่างด้วยความยินดี ร่างนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไอวี่ พี่สาวฝาแฝดของแอเรียลนั่นเอง เมื่อเห็นแอเรียลถูกทำให้อับอาย ไอวี่ก็รู้สึกสะใจเป็นอย่างยิ่ง เธอแค่นยิ้มเยาะ "แอเรียล โอ้ แอเรียล อย่าโทษฉันเลยนะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ควรจะเป็นของฉันคนเดียว ทั้งคุณแม่ คุณพ่อ หรือแม้แต่พวกพี่ชาย พวกเขาทุกคนควรจะเป็นของฉัน ดังนั้นอย่าโทษฉันเลยที่ต้องไร้ความปรานี" ไอวี่พึมพำอย่างอาฆาต ไอวี่รู้สึกด้อยกว่าแอเรียลมาโดยตลอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแอเรียลสวยกว่าเธอมาก และความจริงที่ว่าเกือบทุกคนต่างก็อยากจะเอาอกเอาใจดูแลแอเรียล แล้วเธอล่ะ? เธอมักจะถูกมองข้ามอยู่เสมอ ดังนั้นประกายความอิจฉาจึงแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง เธอเริ่มยุยงให้พวกพี่ชายกับแอเรียลแตกแยกกัน พวกพี่ชายทุกคนจึงเริ่มเกลียดแอเรียล ในทางกลับกัน ไอวี่หวังว่าพวกพี่ชายจะหันมาสนใจเธอบ้าง แต่เธอก็เหมือนถูกตบหน้าด้วยความจริงอันโหดร้าย เพราะไม่มีพี่ชายคนไหนของเธอคิดที่จะรักและเอ็นดูเธอเลย
คุณเฮนรี่ ฮอฟสตัดเป็นบุตรชายคนโตของคุณหญิงมาเรีย ฮอฟสตัดผู้ล่วงลับ และคุณเจเรมี ฮอฟสตัดผู้ล่วงลับ ทั้งสองเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ในตอนนั้นเฮนรี่อายุยี่สิบปี ส่วนดาเรียสน้องชายของเขาอายุสิบเจ็ดปี เนื่องจากการเสียชีวิตอย่างกะทันหันของบิดามารดา เฮนรี่จึงต้องดูแลธุรกิจของครอบครัว ตระกูลฮอฟสตัดเป็นหนึ่งในห้าตระกูลขุนนางชั้นนำในโอเชียนซิตี้ ต่อมาคุณเฮนรี่ได้แต่งงานกับคุณแคธลีน ซึ่งต่อมาได้ให้กำเนิดบุตรชายห้าคน คนแรก คลิฟฟ์ อายุยี่สิบสองปี เป็นชายหนุ่มรูปงามมาดนิ่งเย็นชาผู้มุ่งมั่นแต่จะทำธุรกิจ เขาไม่ค่อยได้กลับบ้าน คนที่สอง เครก อายุยี่สิบปี เป็นทนายความชื่อดัง เขามักจะเดินทางไปว่าความและปกป้องผู้คนในศาลอยู่เสมอ คนที่สาม แอรอน ฮอฟสตัด เป็นนักแข่งรถผู้โด่งดังไร้พ่ายที่มักจะครองอันดับหนึ่งอยู่เสมอ เขามีสนามแข่งรถใต้ดินเป็นของตัวเอง นอกจากนี้เขายังเป็นเกมเมอร์มืออาชีพที่รู้จักกันในนาม 'ก็อดเอ' บุตรชายคนสุดท้อง อมานโด อายุสิบห้าปี เป็นนักแสดงชื่อดังในวงการบันเทิงของประเทศซี และมีลูกสาวฝาแฝดสองคนคือ ไอวี่และแอเรียล ทั้งคู่อายุห้าขวบ
ณ โรงพยาบาลในโอเชียนซิตี้ เฮนรี่เดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายใจ เมื่อประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก เฮนรี่ก็ตรงเข้าไปคว้าคอเสื้อของแพทย์ทันทีและถามว่า “คุณหมอ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้าง เธอฟื้นหรือยัง บอกผมมาเดี๋ยวนี้!”
แพทย์ที่กำลังมึนงงจากการถูกเขย่าพยายามพูดจาไกล่เกลี่ย “ใจเย็นๆ ครับ ใจเย็นๆ ภรรยาคุณอาการคงที่แล้ว แต่สภาพโดยรวมของเธอทรุดโทรมลงไปอีก ขอเพียงแค่คุณดูแลอย่าให้เธอสัมผัสกับสิ่งที่กระทบกระเทือนจิตใจเธอไม่ว่าโดยตรงหรือโดยอ้อมก็พอครับ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณหมอ เธอจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่” เฮนรี่ถามอีกครั้ง
“เธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ทุกเมื่อ ตราบใดที่คุณมีแพทย์ส่วนตัวคอยดูแลเธอที่บ้าน” แพทย์รับรอง
คุณแคธลีน ฮอฟสตัด จึงได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลและกลับไปพักฟื้นที่บ้าน หลังจากจัดให้เธอนอนพักเรียบร้อยแล้ว คุณเฮนรี่ก็เรียกแอเรียลมาที่ห้องนั่งเล่น
“เข้าใจความผิดของตัวเองหรือยัง” เขาถามอย่างดุดัน
“ไม่ค่ะ หนูไม่เข้าใจจริงๆ” แอเรียลตอบอย่างใจเย็น เธอยังไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทุกคนเป็นอะไรกัน พวกเขาเอาแต่บังคับให้เธอยอมรับในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ
“คุกเข่า! ช่างอวดดีนัก! แกทำให้แม่ของแกต้องตกอยู่ในสภาพนั้น แต่แกยังกล้าพูดว่าไม่เข้าใจอีกเหรอ คุกเข่าแล้วสำนึกผิดซะทั้งคืน!” คุณเฮนรี่ตวาดแล้วหันหลังเดินขึ้นบันไดไป
แอเรียลถูกทิ้งให้คุกเข่าอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครสนใจเธอเลย แขนขาของเธอแข็งทื่อจากความหนาวเย็นและจากการคุกเข่าเป็นเวลานาน เธอนั่งคุกเข่าอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อทุกคนลงมารับประทานอาหารเช้า คุณเฮนรี่เหลือบมองเธอ พ่นลมหายใจอย่างรังเกียจ แล้วจึงนั่งลง เขากำลังรอภรรยาและไอวี่ลงมารับประทานอาหารเช้า เมื่อคุณแคธลีนลงมาเห็นแอเรียล เธอก็มีท่าทีเสียสติในทันที
“อ๊ะ! คุณคะ เด็กนั่นทำอะไรอยู่ตรงนั้น ไล่มันออกไป! มันเป็นตัวซวย! ฉันไม่อยากเห็นหน้ามัน!” เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่งขณะรีบวิ่งลงบันได
“ที่รัก ใจเย็นๆ นะ ไม่เป็นไร ผมจะไล่มันออกไป ระวังด้วยนะ” คุณเฮนรี่ปลอบเธอขณะช่วยพยุงลงบันได เมื่อครู่เขาแทบหัวใจวายเมื่อเห็นภรรยาของตนรีบร้อนลงบันไดอย่างไม่ระมัดระวัง เขารีบพรวดเข้าไปทันทีเพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้มและได้รับบาดเจ็บ ด้วยความโกรธ เขาเตะเข้าที่ท้องของแอเรียล และเธอก็กระอักเลือดออกมาคำหนึ่งทันที เขาดุด่าเธอ “ดูสิว่าแกทำอะไรลงไป! วันนี้ฉันจะส่งแกไปให้พ้นๆ ไม่ว่าแกจะชอบหรือไม่ก็ตาม!”
แอเรียลสูดปากด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ตัวสั่นเมื่อคิดว่าจะถูกส่งตัวไป เธอกลับลงไปคุกเข่าอ้อนวอนบิดาของตน ภาพนั้นช่างน่าเวทนา
“คุณพ่อขา ได้โปรดอย่าส่งหนูไปเลยนะคะ หนูจะเป็นเด็กดี หนูจะไม่สร้างปัญหา หนูจะไม่ไปปรากฏตัวต่อหน้าคุณแม่อีกแล้ว...”
“หุบปาก!” คุณเฮนรี่ตวาด พลางตบหน้าเธออย่างแรง เขาเหลือบมองพวกคนรับใช้แล้วสั่งว่า
“ไปเรียกพ่อบ้านมา แล้วบอกให้เขาเตรียมรถ!”
คำพูดของเขาดูเหมือนไม่มีช่องว่างสำหรับการประนีประนอม
“ไม่นะคะ คุณพ่อ ได้โปรด-”