เธอกำลังจะออกไปเหรอ?
“เธอจะไปแล้วเหรอ?” เบลล่าได้ยินเสียงอัลฟ่าแซมตะโกนมาจากห้องประชุม
“ฉันเดาว่าคุณคงบอกเขาไปแล้วสินะคะ” เบลล่ายิ้ม
“ฉันเดาว่าเราสองคนก็คงงงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกค่ะ” ลูน่าอลิซพูด “บางทีมันอาจจะเป็นเพราะว่าเรานึกภาพชีวิตที่ไม่มีเธอไม่ออกแล้วก็ได้”
“ท่านลูน่าช่างใจดีเหลือเกินค่ะที่พูดแบบนั้น”
ประตูห้องทำงานเปิดผางออก และอัลฟ่าแซมก็พรวดพราดเข้ามา
“มาร์คจะจัดการพวกเขาเอง นี่เธอพูดเรื่องอะไรว่าจะไป?” เขาพูด
“บีต้องตามเมทของเธอกลับไปที่ฝูงของเขานะคะที่รัก” ลูน่าอลิซพูดอย่างใจเย็น
“เสียใจด้วยนะเบลล่า แต่มันจะไม่เกิดขึ้น เราจะหาทางออกอื่นเอง” เขาพูดเสียงเข้ม
“คุณกำลังทำตัวเป็นเด็กนะคะ เธอจะไปและกลายเป็นลูน่าของฝูง แล้วคุณกับฉันก็ต้องหาทางอยู่รอดให้ได้”
คำพูดของท่านลูน่าทำให้เบลล่าหัวหมุนไปหมด เธอจะต้องเป็นลูน่า เธอก็รู้อยู่แล้ว... ก็น่าจะประมาณนั้น แต่การได้ยินมันทำให้รู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงขึ้นมา เธอจะรับมือเรื่องแบบนั้นไหวเหรอ ในเมื่อเธอเป็นโอเมก้า ขณะที่คู่รักอัลฟ่าเถียงกันต่อไป เธอก็ปล่อยให้พวกเขาเถียงกันไปแล้วไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
โทรศัพท์ของเธอแสดงข้อความใหม่
จี: ทำไรอยู่?
เบลล่ายิ้ม ยังไม่ถึงยี่สิบนาทีเลยตั้งแต่ข้อความล่าสุดของพวกเขา
บี: พยายามทำงานอยู่ เพิ่งยื่นใบลาออกไปเมื่อกี้
จี: ดีใจที่ได้ยินนะ แต่ก็เสียใจด้วยที่เธอต้องทิ้งมันไป
บี: ขอบคุณค่ะ ฉันทำเอาเจ้านายทั้งสองคนตกใจเลย พวกเขาไม่ทันได้คิดว่าการที่ฉันมีเมทเป็นอัลฟ่ามันจะหมายความว่ายังไง ตอนนี้พวกเขากำลังเถียงกันอยู่ว่าจะให้ฉันไปดีหรือเปล่า
จี: เบลล่า เธอเป็นของฉัน เธอต้องไป
บี: ใจเย็นน่า
บี: ท่านลูน่าอยู่ข้างฉัน นั่นหมายความว่าฉันคงต้องหาคนมาแทนก่อนสิ้นวันทำงานนี่แหละ
จี: ดีเลย แล้ววันนี้เธอจะออกได้เมื่อไหร่?
บี: คิดว่าน่าจะปลีกตัวได้ประมาณห้าโมงเย็น
จี: นี่มันเพิ่งบ่ายสองเองนะ
บี: รู้แล้วน่า
จี: นั่นมันอีกตั้งสามชั่วโมงแน่ะ
บี: ทราบแล้ว
จี: เธอทำฉันจะขาดใจตายอยู่แล้ว
บี: คุณเป็นอัลฟ่าตัวใหญ่ แข็งแกร่งจะตาย ฉันว่าคุณไม่เป็นไรหรอกน่า
บี: ต้องเริ่มทำงานแล้ว เดี๋ยวโทรหาตอนเดินกลับบ้านนะ
จี: เดินกลับบ้านเหรอ?!
จี: ฉันบอกแล้วว่าจะไปรับ ฉันก็จะทำอย่างนั้น เธอห้ามเดินกลับบ้านคนเดียวเด็ดขาด
จี: เบลล่า บอกฉันมาว่าเธอเข้าใจ
บี: เข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวส่งข้อความไปบอกตอนใกล้เสร็จ แล้วจะรอที่ล็อบบี้หลักนะคะ
จี: ขอบคุณ แล้วเจอกัน
เบลล่าถอนหายใจแล้วบอกตัวเองให้ตั้งสติ เธอต้องทำงาน ยังมีเรื่องที่ต้องทำอีก ตอนนั้นเองที่เธอตระหนักได้ว่าต้องโทรหาพ่อ พ่ออยู่ไกลเกินกว่าจะเชื่อมจิตถึงได้ เธอควรรอแล้วค่อยโทรหาเขาตอนถึงบ้านดีไหมนะ?
ไม่สิ พ่อคงจะผิดหวังสุดๆ แน่ถ้ารู้ว่าเธอรอตั้งครึ่งวันกว่าจะบอกเขา เธอตรวจดูตารางงานของวันนั้นและเห็นว่ามีเวลาสิบห้านาทีก่อนที่แขกกลุ่มต่อไปจะมาถึง เธอหยิบโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปในห้องประชุมใหญ่ที่ว่างอยู่
“หวัดดีเจ้าถั่วลิสงน้อย ทำไมโทรมากลางวันแสกๆ แบบนี้ล่ะลูก?” พ่อของเธอรับสายด้วยน้ำเสียงกังวล
“หวัดดีค่ะพ่อ ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอกค่ะ” เธอทำให้เขาสบายใจ “แต่ว่าวันนี้มันมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นน่ะค่ะ หนูเลยต้องรีบบอกพ่อ”
“โอ้ ฟังดูน่าตื่นเต้นจัง เจอเมทของลูกแล้วรึยังไง?” เขาหัวเราะเบาๆ กับมุกตลกของตัวเอง
“เอ่อ... ค่ะ ใช่ค่ะ” เธอบอก แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุม “พ่อคะ?”
“ยินดีด้วยนะเจ้าถั่วลิสงน้อย! พ่อดีใจกับลูกมากจริงๆ พ่อไม่รู้จะบรรยายความสุขออกมายังไงเลย ถ้าแม่ของลูกยังอยู่ เขาคงจะตื่นเต้นมากแน่ๆ” ในที่สุดเขาก็พูดออกมา เบลล่าได้ยินเสียงเครือในน้ำเสียงของพ่อ
ขอบคุณค่ะพ่อ มันมีความหมายกับหนูมากเลยค่ะ
เล่ามาให้หมดเลยนะ พ่อเดาว่าเขาคงเป็นหนึ่งในพวกหมาป่าที่มาเยือนใช่ไหม เขาเป็นนักรบ หรือว่าเป็นแกมม่าหรือเปล่า
ไม่ใช่ค่ะพ่อ จริงๆ แล้วเขาเป็นอัลฟ่าค่ะ เขาชื่อเกรแฮม เป็นอัลฟ่าของฝูงแบล็คมูน เธอตอบ รู้สึกผิดแวบขึ้นมาที่จะต้องจากฝูงไป
พ่อรู้ว่าลูกเกิดมาเพื่อทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ยัยถั่วน้อยของพ่อ ตอนลูกยังเล็ก พ่อบอกแม่ของลูกเสมอว่าลูกน่ะดื้อพอที่จะคุมฝูงได้เลยนะ รู้ไหมว่าพ่อกับอีริคเคยเชื่อว่าลูกกับแซมจะได้เป็นคู่แท้กันด้วยซ้ำ
แต่พอตอนที่ลูกเริ่มทำงานเป็นผู้ช่วยของคู่อัลฟ่า พ่อก็คิดว่านั่นคือหนทางที่ลูกจะเติมเต็มเป้าหมายของตัวเองเสียอีก แต่ดูเหมือนว่าพ่อจะคิดถูกตั้งแต่แรกนะเนี่ย เขาพูดอย่างภูมิใจ
พ่อคะ พ่อกุเรื่องขึ้นมาใช่ไหมเนี่ย เบลล่าหัวเราะ
ไม่ได้กุเลยนะ ลูกสาวพ่ออาจจะเป็นโอเมก้า แต่ลูกมีกระดูกสันหลังที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า และหัวใจที่เต็มไปด้วยความเมตตากรุณาและความรัก ถ้าแบบนี้ยังไม่เหมาะจะเป็นลูน่า พ่อก็ไม่รู้แล้วว่ายังไงถึงจะเหมาะ
พ่อก็ชมหนูเกินไปค่ะ
ไม่เลยสักนิด ยัยถั่วน้อย ตอนนี้พ่ออยากให้ลูกพาคู่แท้ของลูกกลับบ้านมาให้พ่อเจอหน่อย พ่อจะได้ดูซิว่าเขาดีพอสำหรับลูกหรือเปล่า
พ่อคะ เทพีจันทราเห็นว่าเขาคู่ควรแล้วนะคะ เบลล่าพูดพลางหัวเราะคิกคัก
เทพีไม่ได้รู้จักลูกดีเท่าพ่อหรอก
พ่อคะ! นั่นมันลบหลู่นะคะ เธอแสร้งทำเป็นตกใจ
โธ่เอ๊ย ลูกก็แค่พาอัลฟ่าคนนั้นมาที่นี่ แล้วพ่อจะทำตัวดีที่สุดเลย
หนูจะดูว่าเมื่อไหร่เราจะมีโอกาสนะคะ เขามาที่นี่เพื่อประชุมสุดยอด แล้วตารางงานก็แน่นมาก แต่หนูจะหาทางให้พ่อได้เจอเขาแน่ๆ ค่ะ ตอนนี้หนูต้องไปแล้ว
เอาอย่างนั้นก็ได้ พ่อภูมิใจในตัวลูกและทุกสิ่งที่ลูกทำสำเร็จนะ แล้วพ่อก็ดีใจกับลูกด้วย
ขอบคุณค่ะพ่อ มันมีความหมายกับหนูมากจริงๆ ค่ะ หนูรักพ่อนะคะ
พ่อก็รักลูกเหมือนกัน ยัยถั่วน้อย
เบลล่ายิ้มขณะเดินออกจากห้องประชุม เธอเกือบจะวิ่งชนมาร์คเข้าเต็มๆ เขากำลังเดินเข้าไปในห้องประชุมเล็กพร้อมกับถือกระป๋องโซดาอยู่
ขอโทษค่ะมาร์ค เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
ไม่เป็นไรเลยครับ ดูเหมือนคุณจะมีอะไรต้องทำเยอะเลยนะ ผมรู้สึกว่าเราแทบไม่ได้คุยกันเลยทั้งๆ ที่อยู่ในออฟฟิศเดียวกันทั้งวัน เขากล่าว ยิ้มให้เธอ
คุณก็รู้ว่ามันเป็นยังไง วันก่อนการประชุมใหญ่ ก็มีเรื่องต้องทำเยอะแยะ เธอกล่าวพลางถอยห่างจากเขาเล็กน้อย การยืนใกล้เขาทำให้เธอรู้สึกอึดอัด
นั่นสินะครับ วันนี้เลิกงานแล้วคุณน่าจะพักผ่อนบ้างนะ ให้ผมพาไปทานอาหารเย็นไหม คุณจะได้ไม่ต้องทำอาหารเอง เขาถามเธอ และเบลล่าก็แค่มองหน้าเขา นี่มันอะไรกันเนี่ย?
ขอโทษนะคะมาร์ค พอดีคู่แท้ของฉันจะมารับ เธอกล่าว รู้สึกโล่งใจที่มีข้ออ้างที่สมเหตุสมผลเสียที นั่นหมายความว่าเธอจะไม่ต้องรับมือกับการที่เขาพยายามจะเกลี้ยกล่อมให้เธอเปลี่ยนใจ
คู่แท้เหรอครับ เขาถามอย่างประหลาดใจ และสายตาของเขาก็เหลือบมองไปที่ไหล่ของเธอ เขามองข้ามไปได้อย่างไรว่าเธอเจอคู่แท้ของเธอวันนี้ ทั้งที่เขาก็อยู่ในการประชุมกับพวกเขาด้วย
ใช่ค่ะ อัลฟ่าเกรแฮม เราเพิ่งเจอกันวันนี้ คุณก็อยู่ในการประชุมกับพวกเราด้วยนี่คะ เธอบอกเขา
อ้อ ผมก็ว่าอยู่ว่าทำไมคุณถึงไปนั่งข้างผู้ชายคนนั้น มันดูแปลกๆ
ค่ะ ฉันต้องไปแล้ว เท็ดแจ้งมาว่าอัลฟ่าคนต่อไปกำลังขึ้นลิฟต์มาแล้ว ขอให้คุณประชุมให้ราบรื่นนะคะ เธอบอกเขา พลางเดินจากไปทางลิฟต์ เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่มองตาม และมันทำให้เธอขนลุกซู่ แต่ไม่ใช่ในทางที่ดีเลย