การพูดคุย
"เชิญคุณผู้ชายทั้งสองนั่งรออัลฟ่าของพวกคุณที่ล็อบบี้ได้เลยนะคะ ในครัวตรงนั้นมีกาแฟกับน้ำอัดลมบริการค่ะ ต้องขอโทษด้วยที่ต้องบอกว่าคนเดียวที่ชงกาแฟเป็นตอนนี้ถูกอัลฟ่าของพวกคุณพาตัวไปแล้ว" เบลล่าได้ยินลูน่าอลิซพูดกับแกมม่าและนักรบ และเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะตอบกลับมา
เกรแฮมนำเธอเข้าไปในห้องทำงานของลูน่าแล้วปิดประตูตามหลังพวกเขา เบลล่ารู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที
"เบลล่า" เขาเริ่ม
"คะ?" เธอถามเมื่อเขายังคงเงียบไป เขาจับมือเธอแล้วก้าวเข้ามาใกล้ ลมหายใจของเธอสะดุด
"ไปโรงแรมกับพวกเรานะ ให้ผมได้ใช้เวลากับคุณทั้งวัน" เขาพูด และเธออยากจะตอบตกลงใจจะขาด เธอเกือบจะพูดออกไปแล้ว
"ฉ-ฉันทำไม่ได้ค่ะ" เธอพูดตะกุกตะกัก "ฉันต้องอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเรื่องการประชุมและสะสางเรื่องสุดท้ายสำหรับวันพรุ่งนี้ให้เรียบร้อย"
"จริงเหรอ? พวกเขาเรียกคนอื่นมาแทนไม่ได้หรือไง? ผมอยากให้คุณอยู่ข้างกายผม ผมไม่อยากให้คุณอยู่ใกล้พวกอัลฟ่า แกมม่า หรือหมาป่าตัวอื่นที่ยังไม่มีคู่" เขาพูดอย่างไม่อดทน เบลล่าพยักหน้า เธอเข้าใจเขา แต่มันก็ยังเจ็บอยู่หน่อยๆ ที่เขาพูดเหมือนว่างานของเธอใครๆ ก็ทำได้
"ไม่ได้หรอกค่ะ พวกเขาเรียกใครมาแทนไม่ได้ เราทำงานกันหนักมากเพื่อให้ทุกอย่างลงตัวมาสี่สัปดาห์แล้วนะคะ ฉันจะทิ้งไปเฉยๆ ไม่ได้ ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณ และเชื่อฉันเถอะค่ะว่าฉันก็อยากใช้เวลากับคุณทั้งวันเหมือนกัน แต่ฉันเป็นที่ต้องการของที่นี่" เธออธิบาย และเธอก็เห็นได้ว่าเขาไม่ชอบคำตอบของเธอ
"เบลล่า คุณจะต้องไปกับผมเมื่อการประชุมสุดยอดสิ้นสุดลง ผมจะไม่ทิ้งเมทของผมไว้ข้างหลัง คุณเข้าใจใช่ไหม?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เบลล่าพยักหน้าอีกครั้ง
"ค่ะ ฉันเข้าใจ แต่แบบนั้นฉันก็มีเวลาอาทิตย์กว่าๆ ในการฝึกคนที่จะมาแทนฉัน" เธอกล่าว นั่นไม่ใช่เวลาที่มากเลย เธอคิด บางทีช่วงแรกๆ เธออาจจะเดินทางไปกลับได้ ตอนนั้นเองที่เธอตระหนักได้ว่า เธอไม่รู้ว่าฝูงของเขาอยู่ที่ไหน
"เกรแฮมคะ?" เธอสังเกตเห็นเขาสะท้านเล็กน้อยเมื่อเธอเอ่ยชื่อเขา
"ครับ เบลล่า"
"ฝูงของคุณอยู่ที่ไหนเหรอคะ?" เธอถาม เขายิ้มให้เธอ
"ที่มอนทานาครับ" เขาตอบ
"นั่นมันค่อนข้างไกลจากเคนทักกีเลยนะคะ" เธอตอบพลางปัดความคิดเรื่องการเดินทางไปกลับทิ้งไป เขาหัวเราะและเสียงนั้นก็ทำให้เธอไขว้เขว
"แน่นอนอยู่แล้ว ที่รัก" เขาหัวเราะเบาๆ เธอหน้าแดงกับคำเรียกขานที่อ่อนหวานนั้น
"คุณจะให้เวลาฉันหนึ่งสัปดาห์นี้เพื่อดูแลการประชุมสุดยอดให้เรียบร้อยและฝึกคนมาแทนได้ไหมคะ แล้วหลังจากนั้นฉันจะเป็นของคุณทั้งหมด" เธอถาม
"คุณเป็นของผมทั้งหมดอยู่แล้ว เบลล่า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพลางโน้มตัวเข้าหาเธอ "แต่ผมจะให้เวลาคุณหนึ่งสัปดาห์ถ้าคุณคิดว่ามันจำเป็น" เขาตกลง เธอขมวดคิ้ว อีกแล้วที่เขามองข้ามความสำคัญของงานเธอ
"คุณอาจจะไม่คิดว่าสิ่งที่ฉันทำมันสำคัญหรือยากเย็นอะไร อัลฟ่าเกรแฮม แต่ถึงฉันจะเป็นแค่โอเมก้า ฉันก็ภูมิใจในงานของฉัน ฉันทำมันได้ดี และฉันสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับทั้งบริษัทและฝูง" เธอบอกเขาแล้วถอยหลังไปก้าวหนึ่งเพื่อสร้างระยะห่าง
เขาดูประหลาดใจและสับสน
"ผมไม่ได้หมายความว่างานของคุณไม่สำคัญนะ ผมมั่นใจว่ามันสำคัญ ผมแค่หมายความว่ายังมีโอเมก้าคนอื่น หรือแม้แต่เอปไซลอน ที่สามารถรับช่วงต่อจากคุณได้ เพื่อที่เราจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน" เขาพูดพลางขมวดคิ้ว
"พูดอีกอย่างก็คือ งานของฉันมันจะไปยากอะไรนักหนา ใช่ไหมล่ะคะ" เบลล่าสวนกลับ "ฉันบอกคุณได้เลยว่าการต้องรับมือกับอีโก้ของพวกอัลฟ่า เบต้า และแกมม่าหลายคนทุกวันมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะ ฉันว่าฉันควรจะไปเตรียมห้องประชุมสำหรับการประชุมครั้งต่อไปดีกว่าค่ะ" เธอพูดแล้วหันหลังกลับเพื่อจากไป
เธอรู้สึกถึงมือของเขาที่จับแขนเธอไว้ รั้งเธอไว้
“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไปสิ ไม่ใช่ตอนที่คุณกำลังโกรธผม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“ฉันไม่ได้โกรธ ฉันแค่ไม่พอใจคุณเท่านั้น” เธอตอบ พลางมองเขาข้ามไหล่
“ผมจะทำอะไรให้มันดีขึ้นได้บ้าง”
“เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองค่ะ ตอนนี้ฉันแค่ต้องตั้งใจทำงานก่อน”
“ถ้ามีโอกาสจะโทรหาผมไหม ผมจะมารับคุณตอนเลิกงาน” เขาเสนอ
“ค่ะ” เธอบอกพร้อมรอยยิ้ม “ฉันมีเบอร์คุณอยู่ในไฟล์แล้ว เดี๋ยวฉันจะส่งข้อความไปให้ คุณจะได้เบอร์ฉัน”
“ขอบคุณครับ เบลล่า” เขาพูด วิธีที่เขาเอ่ยชื่อเธอทำให้ท้องของเธอรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินว่อน จากนั้นเขาก็จับมือเธอขึ้นมาจูบ มันทำให้เธอรู้สึกซาบซ่านไปทั้งตัว และรู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าว
เขาใช้ฝ่ามือประคองแก้มหนึ่งของเธอแล้วยิ้ม เธอเอียงตัวซบสัมผัสของเขา ทันใดนั้นเท็ดก็ติดต่อทางจิตมาบอกเธอว่าอัลฟ่าคนต่อไปมาถึงแล้ว เธอถอนหายใจ
“ฉันต้องไปแล้วค่ะ แขกคนต่อไปมาถึงแล้ว” เบลล่าบอกเกรแฮม เขาพยักหน้าแล้วเดินตามเธอเข้าไปในล็อบบี้ซึ่งคนของเขารออยู่
เธอพาพวกเขาไปที่ลิฟต์ ทุกคนยืนรอลิฟต์ด่วน เมื่อลิฟต์มาถึง เบลล่าทักทายอัลฟ่า ลูน่า แกมม่า และนักรบหนึ่งคนจากฝูงบลัดเลค และขอให้พวกเขารอสักครู่ขณะที่เธอส่งเมทของเธอและพรรคพวกของเขาลงไป เกรแฮมไม่ละสายตาจากเธอจนกระทั่งประตูลิฟต์ปิด
“ขอบคุณที่รอค่ะ เชิญตามฉันมาเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะพาไปหาอัลฟ่าแซม” เบลล่าบอกแขกกลุ่มใหม่ เมื่อส่งพวกเขาให้อัลฟ่าและมาร์คแล้ว เบลล่าก็เข้าไปในห้องน้ำและมองกระจก แค่หายใจเข้าไว้ แล้วเธอจะผ่านวันนี้ไปได้ เธอบอกตัวเอง
เธอออกจากห้องน้ำ ตัวยังสั่นเล็กน้อย และป้อนรหัสผ่านเข้าแล็ปท็อป เธอค้นข้อมูลของเกรแฮมและเพิ่มเบอร์โทรศัพท์ของเขาลงในมือถือของเธอก่อนจะส่งข้อความไปให้เขา
เบลล่า: สวัสดีค่ะ นี่เบลล่านะคะ ตอนนี้คุณมีเบอร์ฉันแล้ว /เบลล่า
จี: ขอบคุณครับคนดี ขอให้ทำงานอย่างมีความสุขนะ แล้วโทรหาผมทันทีที่มีโอกาสนะครับ
เบลล่ายิ้มกับข้อความตอบกลับแล้วหยิบแผนผังห้องประชุมในสถานที่จัดงานก่อนจะเคาะประตูห้องของอัลฟ่าแซม
“เข้ามาเลย” ลูน่าอลิซเอ่ยขึ้น
“ฉันเอาแผนผังที่ท่านขอมาให้แล้วค่ะ” เบลล่าบอกแล้วยื่นให้เธอ
“เธอทำได้ยังไง บี? เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นทำให้ฉันลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย” ลูน่าถาม เบลล่าเพียงแค่ยักไหล่
“นั่นทำให้ฉันนึกถึงอีกเรื่องที่ต้องคุยกับท่านพอดีเลยค่ะ” เบลล่าพูด
“เรื่องอะไรเหรอ”
“ฉันต้องขอยื่นใบลาออกค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้านานกว่านี้ แต่ฉันต้องไปในอีกประมาณหนึ่งสัปดาห์กว่าๆ หลังจากการประชุมสุดยอดจบลง” เบลล่าบอกเธอ ลูน่าดูตกใจมาก
“เธอจะทิ้งพวกเราไปเหรอ”
“ค่ะ ฉันนึกว่าท่านทราบแล้วเสียอีก” เบลล่าพูด
“ไม่เลย ทำไมฉันต้องรู้ด้วยล่ะ”
“ลูน่าคะ เมทของฉันเป็นอัลฟ่า ถ้าเขาเป็นคนอื่น ฉันอาจจะพอโน้มน้าวให้เขาย้ายมาอยู่ฝูงเราได้ แต่ในฐานะอัลฟ่า เขาไม่สามารถทิ้งฝูงของตัวเองได้ ฉันเดินทางไปกลับจากมอนทานาไม่ไหวหรอกค่ะ”
“โอ้ ใช่สิ ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย แต่บี แล้วพวกเราจะทำยังไงถ้าไม่มีเธอ”
“พวกท่านรับมือได้อยู่แล้วค่ะ เราจะหาคนที่เหมาะสมได้ภายในวันสองวันนี้ แล้วฉันจะฝึกสอนพวกเขาในช่วงเวลาที่เหลือของฉันเอง” น้ำเสียงของเธอดูมั่นใจแม้ว่าจริงๆ แล้วจะไม่ใช่เลย
“ฉันว่าคงไม่มีทางอื่นแล้วสินะ ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ฉันเสียใจก็ตาม”