5__การเริ่มต้นปีอาวุโส
8 ปีต่อมา
“เอริน?!” เสียงตะโกนมาจากชั้นล่าง
“มีอะไรคะ แม่?!” เธอตะโกนกลับ
“แม่จะออกไปแล้วนะลูก! แม่ไม่ได้ทำอาหารเช้าไว้ รีบลงมากินที่บ้านใหญ่ก่อนออกไปนะ!”
“โอเคค่ะ!”
เสียงปิดประตูหน้าบ้านดังสะท้อนทั่วบ้าน เอรินถอนหายใจ
เธอยืนอยู่ในห้องนอนของเธอ หน้ากระจกตู้เสื้อผ้า มองดูตัวเองในชุดนักเรียน
วันแรกของปีสุดท้ายของมัธยมปลาย โอ้ย ยิ่งใหญ่จริง ๆ
เธอควรจะมีความสุข ดีใจมาก ๆ เพราะอย่างน้อยนี่ก็เป็นปีสุดท้ายของมัธยมปลาย หลังจากนี้เธอจะเป็นอิสระสักที!
น่าเศร้าที่ความคิดดี ๆ ทั้งหมดถูกทำลายด้วยความรู้ที่ว่า เอรินต้องทนอยู่ในห้องเดียวกับเบรเดน สโตนและเพื่อนงี่เง่าของเขาอีกปีหนึ่ง!
เธอเอนตัวไปที่กระจก เพิ่มกิ๊บอีกตัวในมวยผมสูงที่เธอเกล้าผมสีน้ำตาลเข้มหนา ๆ ของเธอ และปรับหน้าม้าอย่างรวดเร็ว เอรินเอียงศีรษะ ยิ้มมุมปากเพื่อเห็นลักยิ้มข้างเดียวของเธอ “โอเค เราดูดีแล้ว” เธอพึมพำกับตัวเอง พลางลูบมือไปตามหน้าเสื้อเบลเซอร์
สามชั่วโมง นั่นคือเวลาที่เหลือก่อนที่ระฆังโรงเรียนจะดังและวันหยุดจะสิ้นสุดลง เอรินกัดริมฝีปาก กลั้นน้ำตาเมื่อคิดถึงความเศร้าทั้งหมด
เธอคว้ากระเป๋าโยนมันขึ้นบ่าและมองกระจกเป็นครั้งสุดท้าย ชุดนักเรียนปีนี้กระโปรงค่อนข้างสั้น เธอขมวดคิ้วแล้วดึงชายกระโปรงก่อนปัดไหล่เสื้อเบลเซอร์สีเขียวของเธอและมุ่งหน้าไปที่ประตู
เสียงคลิกของรองเท้านักเรียนสีดำของเธอดังลงบันไดจนเธอถึงประตูหน้าและก้าวออกไปยังสนามหญ้ากว้างใหญ่
มองดูเหมือนที่เธอทำเสมอ วิวที่งดงามที่ขยายออกไปทั่วที่ดินของตระกูลสโตน เอรินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดในอากาศยามเช้าสดชื่น
เช้านี้ดูแตกต่างจากวันอื่น ๆ อากาศมีกลิ่นของโรงเรียน การบ้าน และการสอบ และทันใดนั้นเธอก็ไม่อยากสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ อีกต่อไป
“ช่างหัวโรงเรียนไปเถอะ” คือคำพูดที่เอรินอยากจะพูดถ้าเธอไม่ถูกผูกมัดด้วยสัญญา เธอซุกมือเข้าในกระเป๋าเบลเซอร์และเริ่มเดินลงทางหินที่นำไปสู่ส่วนหลักของที่ดินที่มีคฤหาสน์สโตนอันงดงามตั้งอยู่
ในช่วงแปดปีที่ผ่านมา เธอทำทุกอย่างที่ประธานคาดหวังจากเธอ เธอได้เข้าร่วมชั้นเรียนกวดวิชาทั้งหมดของเบรเดนที่บ้านกับเขา เธอได้ไปทำกิจกรรมนอกหลักสูตรสำหรับมหาเศรษฐีที่พวกเขาบอกให้เธอไป ไม่ใช่ว่าเอรินจะบ่น มันก็ดีที่จะขี่ม้า เรียนเล่นกอล์ฟ และไปพักผ่อนที่ Stone Hotel Retreats
นั่นก็ดี โดยเฉพาะเพราะเอรินได้ทำทุกอย่างกับแม่ของเธอและสเตฟานี
สิ่งที่ไม่ดีคือปริมาณงานที่เธอต้องทำทั้งสำหรับโรงเรียนและการกวดวิชาที่บ้าน เอรินฉลาด แต่ก็แค่พอที่จะทนกับปริมาณงานได้ ส่วนใหญ่เธอวิ่งตามเส้นตายและดื่มกาแฟ
ที่แย่ที่สุดคือสิ่งที่เธอต้องเผชิญจากการที่ต้องเจอเบรเดนเกือบทุกวัน
ในช่วงแปดปีที่ผ่านมา ไม่มีคำด่าหรือคำขู่ใด ๆ ที่เธอไม่เคยได้ยินจากเบรเดน สโตน
เขาพูดอะไรก็ได้กับเธอโดยไม่สนใจว่ามันจะทำให้เธอเจ็บหรือไม่
ขอบคุณพระเจ้า เอรินมีปากของตัวเองและเบรเดนก็ได้รับเท่าที่เขาให้ เธอจะไม่ยอมเป็นคนอ่อนแอต่อหน้าเด็กคนนั้น เธอปฏิเสธที่จะยอมให้มันเกิดขึ้น! เธอรู้ดีว่าเขาเกลียดเธอและอยากให้เธอไป แต่เบรเดนดูเหมือนจะไม่รู้ว่าเอรินก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขาเหมือนกัน เธอเกลียดเขาพอ ๆ กัน
เมื่อมาถึงหลังบ้านสโตน เอรินเดินเข้าทางเข้าหลัง ทักทายคนรับใช้ขณะที่เธอเดินผ่าน
“เอริน มาแล้วเหรอ!” สเตลล่า ผู้หญิงใจดีที่เข้ามาแทนที่แม่ของเธอในตำแหน่งพ่อครัวหลังจากที่อลิเซียได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าแม่บ้านที่คอยดูแลคนรับใช้ที่สเตฟานีจ้างมา
“สวัสดีค่ะ คุณลี” เอรินทักทายอย่างหวาน พลางโน้มตัวไปจูบแก้มผู้หญิงคนนั้น “แม่อยู่ไหนคะ?”
สเตลลาชี้คางไปทางห้องโถง มือของเธอยุ่งอยู่กับแป้ง “แม่เธอกำลังสั่งการคนย้ายของกับโต๊ะทำงานใหม่ของสเตฟานี รีบไปกินอาหารเช้าเถอะ โต๊ะจัดเรียบร้อยแล้ว”
เอรินพยักหน้า มองนาฬิกาข้อมือของเธอ “เรามีเวลาเท่าไหร่คะ?”
“สามสิบนาทีก่อนที่คนขับรถจะมารับเธอสองคน รีบไปเถอะ”
เอรินคว้าแอปเปิ้ลจากชามผลไม้และรีบไปที่ห้องอาหาร เธอจะกินแค่นิดหน่อยแล้วไปหาประธาน ทุกเช้าในช่วงแปดปีที่ผ่านมา เอรินพัฒนานิสัยในการไปหาประธานก่อนที่เขาจะออกไปทำงานและเธอจะไปโรงเรียน เธอไม่ได้มองเขาเป็นซานตาคลอสอีกต่อไป แต่เธอเริ่มมองเขาเป็นเหมือนคุณปู่
มันเศร้าที่คิดว่าเบรเดนมีคุณปู่ที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ แต่เขากลับต้องการเพียงแค่สมบัติจากเขาเท่านั้น
เอรินถอนหายใจด้วยความไม่พอใจเมื่อเธอเดินมาถึงห้องอาหาร สายตาของเธอเลื่อนขึ้นและเท้าของเธอหยุดทันที
มีคนเคยบอกว่า “พูดถึงปีศาจแล้วเขาจะได้ยินคุณเรียกชื่อเขา แล้วก็โผล่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้เหมือนแจ็คอินเดอะบ็อกซ์!”
คนที่พูดคือฟีบี้ เพื่อนสนิทอันดับสองของเอริน และเธอกำลังเมาในตอนนั้น
ที่โต๊ะอาหารเช้า เบรเดน สโตน นั่งอยู่ สายตาสีฟ้าน้ำแข็งของเขาจ้องมาที่เธอ ข้อศอกวางบนโต๊ะและนิ้วมือของเขาเชื่อมกันเป็นรูปพีระมิด เขาดูเหมือนทายาทที่เขาเป็นทุกประการ
เอรินขมวดคิ้ว เธอจะกินข้าวที่โต๊ะเดียวกับคนที่น่ารังเกียจเหมือนกรินช์ได้ยังไง?
สายตาของเบรเดนหรี่ลงเมื่อเธอไม่ขยับ
“ถ้าคนขับรถของฉันมาถึงแล้วเธอยังไม่พร้อมเพราะมัวแต่กินข้าวเช้า อย่าคิดว่าฉันจะรอเธอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงมืดมน
เอรินเกือบถอนหายใจ ไม่พลาดที่เขาเน้นย้ำว่ามันเป็นคนขับรถของเขา มันโอเค มันไม่เป็นไร เธอจะไม่สนใจเขา
เธอถอดกระเป๋าออกจากไหล่และดึงเก้าอี้ที่ไกลที่สุดจากเขาและนั่งลง เอื้อมมือไปหากาแฟและเทใส่แก้วของตัวเอง กัดฟัน เอรินพยายามกินอย่างเงียบๆ แม้ว่าสายตาของเขาจะหนักขึ้นเรื่อยๆ
เสียงฝีเท้าเร็วๆ เข้ามาใกล้ห้องอาหาร “เบรเดน บัตรที่ฉันให้เธอคือบัตรอะไร?” พ่อของเบรเดนถามเมื่อเขาเข้ามา ไมเคิล สโตน หยุดเมื่อเห็นเอริน เธอหยุดชะงักกับคำขนมแพนเค้กในปาก มองขึ้นไปที่เขาด้วยสายตากว้างที่น่าสงสารของเธอ ไมเคิลเกือบเยาะเย้ย “อ้อ เอริน”
เอรินลดส้อมลงและกลับมามองจานของตัวเอง ทันใดนั้นก็รู้สึกเบื่ออาหาร การเจอทั้งสองคนในเช้าวันเดียว? วันนี้ไม่ดีเลย “สวัสดีค่ะ คุณสโตน”
ไมเคิลยกคิ้วขึ้น “อืม สวัสดี กินข้าวเช้าอยู่เหรอ?”
นิ้วของเอรินกระชับที่ส้อม คำถามของเขาแปลว่า “เธอหน้าด้านพอที่จะนั่งที่โต๊ะเดียวกับลูกชายของฉันและยัดหน้าเล็กๆ ของเธอด้วยอาหารเหรอ?” มันผ่านมาแปดปีแล้ว เอรินชำนาญในคำดูถูกของคนรวย
“งั้นเหรอ” ไมเคิลพูดวางมือบนไหล่ของเบรเดน ทั้งสองคนจ้องมองเอริน “เธอควรกินนะ แน่นอน เธอต้องการพลังงานเพื่อโค่นเบรเดนใช่ไหม?”
เอรินได้ยินเบรเดนเยาะเย้ยและกัดฟัน เธอไม่ต้องการฟังทั้งหมดนี้ เธอวางส้อมลง หยิบกระเป๋าและลุกขึ้น
“เด็กน้อย”
เอรินหยุด หันไปที่ทางเข้าด้านหลังเธอ
จูเลียส สโตน ยืนอยู่ที่ประตู มือของเขาถืออยู่ด้านหลังขณะที่เขามองเธอ
เอรินกอดกระเป๋าแน่น “อ้อ สวัสดีค่ะ ท่านประธาน” เธอพึมพำ
จูเลียสขมวดคิ้วและเดินเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ “ฉันบอกเธอว่าอะไรเกี่ยวกับการขี้ขลาดต่อหน้าสองคนนี้?” เขาถามเธอ
เอรินได้ยินไมเคิล สโตนเยาะเย้ย “สวัสดีตอนเช้าด้วยนะครับ พ่อ”
จูเลียสมองลูกชายของเขาด้วยความไม่พอใจอย่างขมขื่น แล้วลดสายตาลงมองหลานชาย “เบรเดน เอรินทำอะไรทันทีที่เห็นฉัน?”
สายตาของเบรเดนแข็งขึ้นขณะที่เขาพยายามไม่จ้องเขม็ง “เธอทักทาย” เขาพึมพำ
จูเลียสยกคิ้วขึ้น “แล้วเธอเรียนรู้อะไรจากนั้น?”
ขากรรไกรของเบรเดนกระชับขึ้นอีก “สวัสดีตอนเช้าครับ ปู่”
“ถูกต้อง” ท่านประธานพูด เขามองทั้งเอรินและเบรเดน “เอาล่ะ เด็กๆ นี่เป็นปีสุดท้ายของพวกเธอในโรงเรียนมัธยม ฉันคาดหวังสิ่งที่ดีที่สุดจากทั้งสองคน เข้าใจไหม? โดยเฉพาะเธอ เอริน เธอเป็นตัวอย่างที่ดี”
เอรินรู้สึกไหล่ของเธอลดลงจากน้ำหนักของความรับผิดชอบที่เขามอบให้เธอ แต่เธอบังคับสายตาขึ้น แม่ของเธอกำลังมีชีวิตที่ดีที่สุดที่เคยมีมา เอรินจะไม่ทำลายสิ่งนั้น “ค่ะ ท่านประธาน”
“ให้ตายเถอะ” ไมเคิลพึมพำ “มันผ่านมาหลายปีแล้ว พ่อ เลิกเรื่องนี้ได้แล้ว”
ท่านประธานมองลูกชายของเขาด้วยสายตาคม “บอกฉันอีกครั้ง ไมเคิล แค่ครั้งเดียว แล้วเบรเดนจะหลุดออกจากพินัยกรรมของฉัน”
ไมเคิลกระพริบตา ริมฝีปากของเขาปิดสนิททันทีเมื่อเขารู้ว่าพ่อของเขาไม่ได้ล้อเล่น
“ตอนนี้” ท่านประธานพูด ยื่นบัตรให้เอริน “สำหรับค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเธอนอกบ้าน เนื่องจากเธอเป็นนักเรียนปีสุดท้ายและทุกอย่าง”
สายตาของเอรินกว้างขึ้นขณะที่เธอมองบัตร “บัตร... บัตรดำ... บัตรดำ?”
ตาโต เอรินมองเบรเดนที่กำลังจ้องบัตรในมือของเธอด้วยความไม่เชื่อและโกรธ เธอกลืนน้ำลาย ท่านประธานไม่รู้ แต่เขาเพิ่งทำให้ชีวิตของเธอยากขึ้นมาก