4__จุดเริ่มต้นของศัตรู
คฤหาสน์สโตนกำลังวุ่นวาย และด้วยสายตาทุกคู่ที่จ้องมองเธอ เอรินรู้ว่าเธอเป็นสาเหตุของความวุ่นวายนั้น
เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยมีแขนของแม่กอดแน่นรอบตัวเธอ ในขณะที่ครอบครัวสโตนกำลังทะเลาะกันอยู่ตรงหน้า
สเตฟานีวางมือบนสะโพกเมื่อเธอก้าวเข้ามาระหว่างไมเคิลและพ่อของเธอ แน่ใจว่าไม่นานไมเคิลจะโดนพ่อของพวกเขาต่อยและถูกเหวี่ยงออกไปทางหน้าต่าง
เมื่อใบหน้าสงบของลูกสาวปรากฏในสายตาของเขา จูเลียส สโตนถอนหายใจและมองลงไปที่เธอ
สเตฟานียกคิ้ว “พ่อ—”
“ไม่ สเตฟานี!” ประธานกรรมการตัดบทเธอ ยกมือขึ้น “พ่อตัดสินใจแล้ว และไม่มีใครสามารถโน้มน้าวใจพ่อได้!”
ไมเคิลแยกเขี้ยว “พ่อบ้าไปแล้วหรือไง!”
สเตฟานีหันไปหาเขา “หุบปาก ไมเคิล! อย่าพูดกับพ่อแบบนั้น!”
ไมเคิลกำหมัดแน่น กดมันกับตาที่แดงก่ำของเขาและคำรามออกมาอย่างหงุดหงิด “ล้อเล่นหรือเปล่า? ล้อเล่นหรือเปล่า สเตฟ?! พ่อกำลังยกเงินทั้งหมดของเราให้กับเด็กขอทานคนนี้!”
“ใช่!” ประธานกรรมการกล่าว เขาชี้ไปที่เอริน “ในช่วงสามปีที่ผ่านมาที่เด็กคนนี้อาศัยอยู่ที่นี่ เธอแสดงให้เห็นถึงศักยภาพและความฉลาดมากกว่าที่แกเคยมี ไมเคิล! ที่สำคัญ เธอมีความฉลาดเกินวัยและใจดีและ จริงใจ เด็กคนนี้!” เขาชี้ไปที่เบรเดน “โหดร้ายและเจ้าเล่ห์เหมือนแก พ่อจะไม่ยอมให้จักรวรรดิของพ่ออยู่ในมือของคนแบบนั้น พ่อรักเบรเดน! พ่อรักเขามาก... และเพราะอย่างนั้น พ่อพยายามช่วยเขาไม่ให้โตมาเหมือนแก!”
“พ่อ แน่ใจหรือเปล่า? นี่คือจักรวรรดิของพ่อนะ” สเตฟานีถามด้วยความกังวล
จูเลียสพยักหน้า มองไปที่เอรินที่มองพวกเขาด้วยตากว้างเต็มไปด้วยความสับสน แล้วก็มองไปที่เบรเดนที่ตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและจ้องมองใบหน้าที่ไม่รู้เรื่องของเอริน
“พ่อมั่นใจ” จูเลียสกล่าว เขามองกลับไปที่ลูกชายของเขา “พรุ่งนี้ ทนายของพ่อจะร่างพินัยกรรมใหม่เพื่อระบุว่าเอริน มัวร์จะเป็นทายาทของจักรวรรดิทั้งหมดของพ่อ ไมเคิล…”
ไมเคิลยกสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธขึ้นมองพ่อของเขา
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้” ประธานกรรมการกล่าวต่อ “…และพ่อหมายถึง อะไรก็ตาม เกิดขึ้นกับเด็กคนนี้ ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของพ่อจะถูกบริจาคให้การกุศล เข้าใจไหม?”
“พ่อบ้าไปแล้ว!” ไมเคิลพูดออกมาอย่างโกรธจัด
“พ่อไม่ได้ล้อเล่น” จูเลียสกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พ่อรู้จักแกดีกว่าที่แกรู้จักตัวเอง ลูกชาย ทำร้ายเธอและทุกอย่างจะไปที่การกุศลเด็ก พยายามทำร้ายพ่อและทุกอย่างในพินัยกรรมของพ่อจะยังคงเป็นของเอรินทั้งหมด”
สเตฟานีขมวดคิ้ว “โอ้ พ่อ ไมเคิลคงไม่ทำแบบนั้นหรอก”
“คุณไม่รู้จักน้องชายของคุณเลย” ประธานพูด “เขาสามารถทำทุกอย่างที่เขาคิดว่าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลในทางบ้าๆ ของเขา ทางเลือกเดียวของคุณ ไมเคิล คือให้แน่ใจว่าเบรเดนจะเติบโตเป็นทายาทที่สมบูรณ์แบบเท่านั้น แล้วฉันถึงจะคืนตำแหน่งทายาทให้เขา”
จูเลียส สโตนไม่สนใจคำสบถของลูกชาย เขาเตะเศษแจกันที่แตกออกจากทางและเดินตรงไปยังบันได
แม่ของเอรินรีบวิ่งตามเขาไปอย่างสิ้นหวังและจับแขนเสื้อของเขา หยุดการออกจากห้องของประธาน
“ท่านคะ! กรุณาพิจารณาอีกครั้งเถอะค่ะ!” อลิเซียขอร้อง มองขึ้นไปที่เจ้านายของเธอด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เธอไม่รู้ว่าอะไรทำให้ประธานมีความคิดเช่นนั้น แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาเอาเอรินไปเสี่ยงในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้ คนรวยไม่ได้ถูกเรียกว่าเลวทรามสำหรับอะไร ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะคิดแผนร้ายอะไรเพื่อทำร้ายเอริน อลิเซียไม่สามารถเสี่ยงได้ ประธานต้องหาคนอื่นมาใช้เพื่อปรับปรุงหลานชายของเขา “ได้โปรดเถอะค่ะ เอรินของฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ และเธอคือทั้งหมดที่ฉันมี ได้โปรดพิจารณาอีกครั้งเถอะค่ะ”
จูเลียสเม้มปากและค่อยๆ ปลดมือของอลิเซียออกจากสูทของเขา “ขอโทษนะครับ คุณมัวร์ แต่สิ่งที่ผมพูดไปนั้นสุดท้ายแล้ว!”
เขาหันหลังและเดินออกไป ปล่อยให้แม่ของเอรินหันไปหาสเตฟานีด้วยความตื่นตระหนก
“สเตฟานี ได้โปรดพูดกับพ่อของเธอที!” อลิเซียขอร้องด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เธอแทบจะไม่กล้ามองไมเคิล ดวงตาที่จ้องมองเธอและลูกสาวของเธออย่างเกรี้ยวกราดนั้นน่ากลัวมาก
“ใจเย็นๆ นะคะ คุณมัวร์” สเตฟานีพูดพลางตบไหล่และลูบหลังของอลิเซีย “แค่หายใจลึกๆ นะคะ ฉันรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไร ไม่มีอะไรจะเกิดขึ้นกับเอริน ฉันสัญญา”
ไหล่เล็กๆ ของเอรินตึงเครียดขณะที่เธอมองแม่ของเธอขอร้องกับสเตฟานี หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความกลัว บรรยากาศที่มืดมนในบ้านทำให้เธอตึงเครียด เกิดอะไรขึ้นกัน แม่ของเธอดูหวาดกลัวและเศร้ามาก
สายตาของเอรินหันไปที่เบรเดนที่นั่งนิ่งเหมือนรูปปั้นหินอ่อนและตาของเธอก็เบิกกว้าง
เขาจ้องมองเธอ ดวงตาของเขาแทบไม่กระพริบขณะที่เขาจ้องมองและเอรินกลัวกับความโกรธที่ชัดเจนในดวงตาสีฟ้าของเขา ความเกลียดชังที่เบรเดนจ้องมองเธอนั้นดำมืดกว่าที่เขาเคยแสดงให้เธอเห็นมาก่อนและมันทำให้เอรินหวาดกลัว
เธอส่ายหัวเบาๆ ไม่ว่าจะเป็นอะไร ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่พวกเขากำลังทะเลาะกัน เอรินไม่ต้องการมัน เบรเดนน่ากลัวและสายตาที่เขามองเธอตอนนี้เป็นสายตาที่น่ากลัวที่สุดที่เอรินเคยเห็น ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่ประธานต้องการให้เอริน มันเป็นของเบรเดน
เอรินลุกขึ้น เธอไม่ต้องการมัน
เธอหันไปที่บันไดและวิ่งตรงไปที่ห้องทำงานของประธาน เธอจะพูดกับเขา เธอจะทำให้เขาเข้าใจ ถ้าเขาต้องการส่งเธอและแม่ของเธอไป มันก็ไม่เป็นไร! พวกเธอจะต้องหาที่อยู่ใหม่
จูเลียส สโตน หันหลังจากหน้าต่างพร้อมกับถอนหายใจหนักๆ และนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า เขารู้สึกเหนื่อยมากกว่าครั้งไหนๆ ในชีวิตทั้งห้าสิบแปดปีของเขา
บนโต๊ะที่สะอาดเงางามของเขามีรูปภรรยาที่รักที่จากไปแล้วอยู่ข้างๆ รูปลูกๆ ของพวกเขา จูเลียสถอนหายใจอีกครั้ง “คลาร่าที่รัก” เขาพึมพำ มองรูปภรรยาผู้ล่วงลับ “ฉันทำสิ่งที่ถูกต้องจริงๆ หรือเปล่า?”
ทันใดนั้น ความเงียบสงบในห้องทำงานของเขาก็ถูกทำลาย เมื่อประตูถูกเปิดกว้างออก ในประตูนั้นยืนอยู่ เอริน หายใจหอบเมื่อเธอมองเขา
จูเลียสตกใจ “เด็กน้อย—”
“หนูไม่ต้องการมัน!”
เขานิ่ง สายตาแคบลง “อะไรนะ?”
เอรินเดินเข้ามาในห้องทำงานขนาดใหญ่ช้าๆ เข่าของเธอสั่นเล็กน้อยแต่เธอยืนมั่นคง “หนู...หนูไม่ต้องการมันค่ะ ท่าน!”
“แล้ว ‘มัน’ คืออะไรล่ะ?”
“สิ่งที่เป็นของเบรเดน” เอรินตอบโดยไม่มีความลังเล “ท่านบอกว่าจะให้หนูสิ่งที่เป็นของเบรเดน และตอนนี้เขาเกลียดหนูยิ่งกว่าเดิม! เขาจะยิ่งร้ายกับหนูมากขึ้น! และแม่ของหนูกลัวมาก! ได้โปรด ท่าน หนูไม่ต้องการมัน!”
จูเลียสมองเด็กคนนั้นสักครู่แล้วค่อยๆ เอานิ้วแตะกันบนโต๊ะ “เด็กน้อย เธอไม่เข้าใจเหรอว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไรสำหรับเธอและแม่ของเธอ?”
เอรินกลืนน้ำลาย มือของเธอกำกระโปรงยาวของเธอแน่น เธอไม่รู้ว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไรสำหรับเธอและแม่ แต่เมื่อแม่กลัวขนาดนี้มันคงไม่ใช่เรื่องดี
“จากนี้ไป” ประธานกล่าว “...ฉันจะทำให้แน่ใจว่าเธอจะได้เรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุด มันไม่ดีเหรอ? เธอจะได้ไปเรียนที่เดียวกับเบรเดนและสัมผัสชีวิตของทายาทมหาเศรษฐี เธอไม่ต้องการแบบนั้นเหรอ?”
เอรินตกใจ “หนู...หนูต้องไปโรงเรียนกับเบรเดนเหรอ?” ความคิดนั้นน่ากลัว! เธอรีบวิ่งไปที่โต๊ะของประธานและยืนบนปลายเท้าเพื่อให้เขามองเห็นใบหน้าของเธอชัดเจนเหนือกองเอกสาร “ได้โปรด อย่าส่งหนูไปที่นั่น! ได้โปรด!”
จูเลียสตะลึง “อะไรนะ? ทำไม—”
“เบรเดนเกลียดหนู! และหนูมีเพื่อนชื่อแจ็คสันที่โรงเรียน หนูไม่สามารถทิ้งเขาได้! ได้โปรด ท่าน อย่าทำแบบนี้เลย”
จูเลียสรู้สึกสับสนกับน้ำตาของเด็ก เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่านี่คือโอกาสที่ดีแค่ไหน? เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ยกมือขึ้นเพื่อปลอบ “ตอนนี้ ตอนนี้ เด็กน้อย ฟังฉันนะ ความฉลาดแบบเธอต้องได้รับการบ่มเพาะ! ตอนนี้ใจเย็นๆ และคิดดู เบรเดนเป็นเด็กที่ไม่ดีจริงๆ ใช่ไหม? ถ้าเธอช่วยฉันทำให้เขาเป็นเหมือนเธอ...ฉันสัญญา เธอจะได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ!”
เอรินส่ายหัว “ไม่ แม่ของหนูกลัว!”
"เธอไม่มีอะไรต้องกลัวเลย" ประธานบริษัทพูดขึ้นอย่างมั่นใจ แปลกใจที่ตัวเองต้องพยายามอย่างมากเพื่อโน้มน้าวใจเด็กผู้หญิงคนนี้ให้ช่วยเขา เธอเป็นทางเลือกสุดท้ายจริงๆ เบรเดนไม่ชอบเธอเลย และเพราะเขาหยิ่งเหมือนพ่อของเขา เขาน่าจะทำตามที่ประธานบริษัทบอกทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าเอรินจะไม่ได้สิ่งที่เป็นของเธอ นั่นคือสิ่งที่จูเลียสต้องการ
"ฉันสัญญาว่าถ้าเธอช่วยฉันทำให้เบรเดนชอบเธอ... แม่ของเธอจะไม่ต้องกลัวแบบนั้นอีกเลย"
เอรินนิ่งเงียบและประธานบริษัทค่อยๆ พยักหน้า เขาได้ความสนใจของเธอแล้ว "ถูกต้อง และไม่เพียงแค่นั้น แต่แม่ของเธอก็ไม่ต้องเป็นคนใช้แล้ว ฉันจะให้บ้านสวยๆ ในที่ดินนี้ให้เธออยู่กับแม่ของเธอ ทุกสิ่งที่เธอต้องการ ฉันจะจัดหาให้ ขอแค่เธอช่วยฉันเท่านั้น"
เอรินยืนนิ่งมาก จ้องมองประธานบริษัท เขา... เขาจริงจัง ความคิดต่างๆ เริ่มแล่นผ่านหัวของเอรินอย่างรวดเร็ว เธอแทบจะไม่สามารถจดจ่อกับความคิดใดๆ ได้นานก่อนที่อีกความคิดหนึ่งจะวิ่งผ่านไป
จริงเหรอ? แม่ของเธอไม่ต้องเป็นคนใช้อีกแล้วเหรอ? งั้นเบรเดนกับพ่อของเขาก็จะไม่ดูถูกหรือสั่งเธออีกต่อไป? และเธอ เอริน จะได้อยู่ที่อื่นกับแม่ของเธอ ไม่ใช่อยู่ที่นี่กับเบรเดน?
ประธานบริษัทจะทำจริงๆ เหรอ? เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาและประธานบริษัทพยักหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ
"เชื่อฉันเถอะ เด็กน้อย" เขากล่าว
นิ้วของเอรินกำหมัดแน่น เล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ "ฉันจะทำยังไง... ทำยังไงให้เขาชอบฉัน? เราต่างกันมาก..."
จูเลียส สโตนแทบจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อความกังวลบางส่วนคลายไปจากใจเขา "ฉันสัญญาว่ามันจะง่ายสำหรับเธอ" เขาบอกเธอ "เธอแค่ต้องเรียนรู้ ประพฤติตัวดี และโตขึ้นให้พอที่จะเป็นทายาทของอาณาจักร นั่นจะทำให้เบรเดนประพฤติตัวและโตขึ้นดีด้วย เธอจะได้ไปโรงเรียน มีเพื่อน ชีวิตปกติ แต่ดีกว่า"
เอรินจ้องมองเขา "แม่ของฉันไม่ต้องเป็นคนใช้?"
จูเลียสพยักหน้า "ถูกต้อง"
ทันใดนั้น อลิเซียปรากฏตัวอย่างเร่งรีบที่ประตู ดวงตาของเธอหันมองหาเอรินและเบิกกว้างขึ้น "เอริน!" เธอมองประธานบริษัทขณะที่เข้ามาและจับมือเอริน "ฉันขอโทษค่ะ ท่าน!" เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "ท่าน... เกี่ยวกับการตัดสินใจของท่าน ฉันไม่สามารถยอมให้ท่าน—"
"ฉันจะทำค่ะ แม่!" เอรินประกาศ
อลิเซียมองลูกสาวของเธอด้วยความตกใจ "ไม่จ้ะ ลูกรัก! ลูกยังไม่เข้าใจ—"
"เข้าใจค่ะ" เอรินพูดอย่างมั่นคง "ฉันจะช่วยประธานทำให้เบรเดนประพฤติตัวเหมือนฉัน แล้วแม่ไม่ต้องเป็นคนใช้อีก ฉันจะทำค่ะ" เธอมองประธานบริษัท "ฉันสัญญา"