การแก้ปัญหา 3__A
เอรินพุ่งเข้าหาคอของเบรเดนด้วยความโกรธที่เขาปฏิบัติต่อแม่ของเธออย่างไม่ดี แต่ก่อนที่เธอจะถึงตัวเขา เสียงโครมดังสะท้อนทั่วคฤหาสน์ ทำให้เธอสะดุ้งถอยหลังด้วยความตกใจ
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ?!" แม่ของเธอพูดด้วยความตกใจ
เอรินเอามือแนบอก จ้องมองแม่ของเธอด้วยตาเบิกกว้าง "แม่คะ นั่นเสียงอะไร?"
อลิเซียส่ายหัวกับท่าทางงงงวยของลูกๆ "แม่ไม่รู้เลยจ้ะ" เธอค่อยๆ เดินออกจากครัว ผ่านห้องอาหารไปยังห้องโถงทางเข้า
"ไอ้โง่!" เสียงคำรามของประธานสะท้านผนัง "ฉันทำอะไรให้แกไม่พออีกเหรอ ไมเคิล?! ฉันทำอะไรให้แกไม่พอ?!"
ด้วยความกลัวเสียงตะโกน เอรินแอบอยู่หลังแม่ของเธอ แอบมองออกมาเมื่อพวกเขาเดินเข้าใกล้ทางเข้าบ้านเงียบๆ
ภาพที่เห็นทำให้เอรินกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ นั่งอยู่กับประตูหน้าบ้าน เลือดไหลจากจมูกของเขาคือไมเคิล สโตน พ่อของเบรเดน รอบๆ เขามีเศษแจกันโบราณที่ประธานในความโกรธขว้างลงพื้น
เบรเดนยืนมองพวกเขาด้วยตาเบิกกว้าง งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ประธานยืนอยู่เหนือบุตรชายของเขา ดวงตาสีเทาเต็มไปด้วยความโกรธ "เมื่อไหร่แกจะโตสักที ไมเคิล? เมื่อไหร่?! แกคิดว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ตลอดไปเหรอ?! เมื่อไหร่แกจะรับผิดชอบ?! ปาร์ตี้ ดื่มเหล้า ยาเสพติด! นั่นคือทั้งหมดที่แกทำได้เหรอ?!"
เสียงตะโกนดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เอรินกลัวมากขึ้น แม่ของเธอวางมือบนไหล่ของเธอ "ไปกันเถอะลูกเอริน" เธอกระซิบ "เราต้องไปแล้ว ประธานกับคุณสโตนคุยเรื่องของผู้ใหญ่กัน"
"คุณมัวร์?"
แม่ของเอรินหันไปหาคนที่เรียกเธอ ที่บันไดมีสาวผมบลอนด์หน้าตาง่วงนอนและหงุดหงิดยืนอยู่
"เกิดอะไรขึ้น?"
"โอ้ สเตฟานี!" แม่ของเอรินพูด "พวกเขาปลุกเธอขึ้นมาใช่ไหม?"
สเตฟานี สโตน รัดเข็มขัดเสื้อคลุมของเธอให้แน่นขณะเดินเข้ามาเพื่อดูสถานการณ์ในห้องโถงทางเข้า "พ่อกับไมเคิลทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ?"
อลิเซียย่นหน้า "ประธานโกรธมาก ไมเคิลกลับบ้านดึกอีกแล้ว และฉันคิดว่าเขาเมา"
สเตฟานีกรอกตาสีเขียวขึ้นเพดาน "ไอ้คนไร้ความรับผิดชอบ" เธอถอนหายใจหนักๆ "ไปคุยในครัวกันเถอะคุณมัวร์ ฉันจะชงชาให้เรา เพราะเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครจะเข้านอนเร็วๆ นี้"
อลิเซียพยักหน้า "ไปกันเถอะเอริน"
เอรินยืนมองภาพในห้องโถงทางเข้าอย่างหลงใหล ไม่รู้ว่าแม่ของเธอได้เดินไปที่ครัวแล้ว
"หยุดยุ่งกับฉันได้แล้วพ่อ" ไมเคิล สโตนบ่นด้วยเสียงทุ้มและหยาบกร้านขณะที่เขาเช็ดจมูก
"ฉันจะหยุดเมื่อแกโตเป็นผู้ใหญ่! แกอายุสามสิบห้าแล้วนะ! ให้ตายสิ!" ประธานตะโกน เขามองลงมาที่ลูกชายด้วยความรู้สึกผสมผสานระหว่างความสงสาร ความโกรธ ความเสียใจ และความเศร้า "ด้วยมือเดียว" ประธานพูด "ด้วยมือเดียวฉันสร้างอาณาจักรขึ้นมาจนเป็นอย่างทุกวันนี้ แต่มีลูกอย่างแก ฉันไม่มีใครที่จะทิ้งสมบัติให้! ไม่มีใครที่ฉันจะไว้ใจได้ว่าฉลาดพอ มีความรับผิดชอบพอที่จะนำสโตนอาณาจักรไปสู่ความสูงยิ่งขึ้น!"
ไมเคิลพิงหัวกับประตูหน้า หัวของเขาหมุนจากคอนญักที่อยู่ในเส้นเลือด "สเตฟานี—"
"น้องสาวของแกไม่มีความสนใจในธุรกิจครอบครัว แกก็รู้!" ประธานตะโกนถอยหลัง วางมือบนอกขณะที่อาการไอเกิดขึ้นทันที
“คุณปู่!” เบรเดนร้องออกมา รีบพุ่งไปจับข้อศอกของคุณปู่ กลัวว่าจะล้มลง
“ไง ลูกชาย!” ไมเคิลทักทายอย่างร่าเริง ยกมือขึ้นโบกให้เบรเดน เขาหายใจแรงและทำท่าทางเกินจริง ตบมือทั้งสองข้างที่แก้มแล้วมองไปที่พ่อที่ในที่สุดก็หายใจได้ดีอีกครั้ง “โอ้ พระเจ้า พ่อ! ผมเพิ่งนึกอะไรออก!” เขายกมือขึ้นแล้วชี้ไปที่ลูกชาย “คุณมีทายาทแล้ว! นั่นไง! เบรเดน! ฮ่าๆ โอเค? งั้นได้โปรด...” เขาผลักประตูแล้วยืนขึ้น โอนเอนไปมาหน้าพ่อของเขา “ได้โปรด...เอาความคาดหวังและความรับผิดชอบทั้งหมดของคุณไปให้เขา! โอเค?”
จูเลียส สโตนมองลูกชายด้วยกรามที่กัดแน่น เขาสบถในใจในวันที่เขามีลูกคนนี้ เขาไม่เคย...ไม่เคยเลยที่จะไม่สร้างปัญหาตั้งแต่เกิด
เขาหันไปมองเบรเดน และเด็กชายก็มองขึ้นมาที่เขา ดวงตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ เขารู้ตัวดีว่าเขาเป็นทายาทและภูมิใจในสิ่งนั้นมากเกินไป
จูเลียสเยาะเย้ย “ลูกชาย...ก็เหมือนพ่อ”
ไมเคิลหรี่ตามองพ่อของเขา “ผมไม่เหมือนคุณเลย”
จูเลียสเยาะเย้ย “ถูกต้องแล้ว คุณไม่เหมือน! คุณเป็นสำเนาของปู่แม่คุณ ผมหมายถึงเด็กคนนี้...” เขามองเบรเดนอย่างเศร้าใจ ความหวังสุดท้ายของเขาสำหรับทายาท “...เขาเหมือนคุณ!”
ไมเคิลหัวเราะ “ดี...ก็รับเขาหรือไม่ก็ทิ้งเขาไป พ่อไม่มีทางเลือกอยู่ดี”
ประธานรู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้ากับคำพูดของลูกชาย จริงอยู่ที่เบรเดนเป็นทางเลือกเดียวสำหรับทายาท แต่จูเลียสจะไม่ยอมปล่อยอาณาจักรของเขาไว้ในมือของใครที่เหมือนไมเคิลเพียงเพราะไม่มีทางเลือก!
“ไม่มีทางเลือก?” เขาถามด้วยเสียงสั่นด้วยความโกรธ “ไม่มีทางเลือก?! ฉันคือจูเลียส สโตน! ฉันจะสร้างทางเลือกเอง!”
เขามองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ จนสายตาเขาหยุดที่เธอ
เอริน ลูกสาวของแม่บ้าน
เขาสะบัดมือหลานออกจากข้อศอกแล้วก้าวไปหาเอรินที่ตาโตขึ้น
“เธอ,” จูเลียสชี้ไปที่เธอ
เอรินกระพริบตา “ฉันเหรอ?”
“ใช่ เธอ เด็กน้อย มานี่”
เอรินดูเล็กและเหมือนหนูด้วยความกลัว เธอมองไปที่เบรเดนที่ขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมคุณปู่ถึงเรียกเธอเข้ามาในเรื่องครอบครัว
“มานี่ เอริน มัวร์!” ประธานสั่ง “อย่ากลัว”
เอรินกลืนน้ำลาย เดินไปหาประธานอย่างระมัดระวังและมองขึ้นไปที่เขา
จูเลียสพยักหน้าอย่างพอใจกับความคิดของตัวเอง ไมเคิลมองกลับมาด้วยความงุนงง
“โอเค?” ไมเคิลพูด “ลูกสาวแม่บ้าน แล้วไง?”
จูเลียสยิ้มออกมา นี่มันอัจฉริยะ เขาน่าจะคิดได้ก่อนหน้านี้ ลูกชายของเขาเป็นคนโง่ แต่เป็นคนโง่ที่รักความหรูหรา
“ไมเคิล,” ประธานเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจัง “จากวันนี้เป็นต้นไป เธอต้องทำทุกอย่าง...เพื่อฝึกฝนลูกชายของเธอให้ดี เพื่อที่เมื่อเขาโตขึ้น...เขาจะไม่เหมือนเธอเลย”
ไมเคิล สโตนหรี่ตา “ไม่งั้นล่ะ?”
จูเลียสเยาะเย้ย “โอ้ ไมเคิล ลูกชาย เธอต้องทำตามที่ฉันบอก” เขามองไปที่เบรเดนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน “ทั้งเธอและเบรเดนต้องทำตามที่ฉันบอก ไม่งั้น...ทุกอย่างของฉัน...อาณาจักรของฉัน เงินทุกบาททุกสตางค์...จะไปที่เอริน มัวร์ ลูกสาวแม่บ้าน”