บทที่ 12
เจนนิเฟอร์
คืนนั้นฉันนอนไม่หลับเลย พลิกตัวไปมาทั้งคืน ถ้าไม่ใช่คำพูดของไคล์ที่กลับมาหลอกหลอนฉันว่า ‘ฉันไม่มีค่าอะไร ไม่มีใครต้องการฉัน พวกเขาแค่ต้องการเงินของพ่อฉันเท่านั้น’ ก็เป็นนายสูงดำหล่อที่กำลังเฆี่ยนฉัน ฉันได้ยินทุกคำพูดโหดร้ายของไคล์แล้วก็ตื่นขึ้นมา จากนั้นก็พลิกตัวไปมาจนหลับไปอีกครั้ง แต่ก็กลับไปที่คลับในอ้อมแขนของนายอีก แล้วเขาก็เฆี่ยนฉัน ฉันอยากจะยอมแพ้ให้เขา แต่พอใกล้จะทำได้ ฉันก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ตอนตีสามฉันยอมแพ้เลิกหวังว่าจะนอนหลับได้ ฉันลุกขึ้นมาเตรียมตัวไปทำงาน พอเอลีนอร์มาถึงที่ทำงาน ฉันก็ทำคัพเค้กเสร็จหมดแล้ว ฉันขับรถออดี้ไปที่ร้านเบเกอรี่ของฉัน เข้าไปทางหลังร้าน เปิดเพลงแล้วเริ่มทำคัพเค้ก ขณะที่กำลังอบ ฉันคิดว่า ‘โคตรเจ๋งเลย’ ฉันจะดูดีแค่ไหนกับถุงใต้ตา ใช่ ฉันก็ประชดตัวเองได้เหมือนกัน ฉันมีชุดที่ดีที่สุดที่จะใส่ แต่ฉันจะดูเหมือนคนตายเดินได้ ก็แค่ไปเที่ยวกับพ่อ ไม่ใช่ออกเดทอะไร แต่ฉันจะพยายามไม่ให้ดูเหนื่อย พ่อจะไม่ชอบถ้าฉันดูเหนื่อย ฉันตัดสินใจนัดหมายที่สปาเพื่อรับการบำรุงหน้า และให้พวกเขาทำผมกับแต่งหน้า หวังว่าพวกเขาจะปกปิดความเหนื่อยล้าได้ ตอนตีสี่ครึ่ง ฉันได้ยินเสียงกุญแจที่ประตู เมื่อเอลีนอร์เปิดประตู เธอตกใจที่เห็นฉันทำไอซิ่งเสร็จแล้ว
“สวัสดีตอนเช้าลูกสาว มาถึงที่นี่ตั้งแต่กี่โมง?” “สวัสดีตอนเช้าเอลีนอร์ ฉันนอนไม่หลับเลยมาที่นี่ตั้งแต่ตีสามนิดๆ” “แล้วคืนนี้จะผ่านไปได้ยังไง?” “ไม่รู้เลย คิดว่าจะไปสปาให้พวกเขาแต่งหน้า และพยายามปกปิดถุงใต้ตานี่” “ลองดูนะเจน แต่ขอโทษด้วยที่ต้องบอกว่าดูเหนื่อยมากเลย ได้ชุดหรือยัง?” “ขอบคุณนะเอลีนอร์ ใช่ ได้ชุดที่สวยที่สุดที่เคยเห็น รองเท้าและกระเป๋าคลัทช์ แต่รู้สึกว่าฉันจะไม่ดูดีในชุดนั้น” “ทำไมนอนไม่หลับ?” “ไคล์” ฉันพูดแค่นั้น ไม่อยากบอกเธอเกี่ยวกับนายสูงดำหล่อ “โอ้ เจน” เธอพูดได้แค่นั้น เราอบเค้กกันจนเสร็จ ตอนเก้าโมงฉันเปิดประตูให้ลูกค้าประจำ พอช่วงเร่งด่วนจบ ฉันรีบจองสปา โชคดีที่ได้คิว หลังจากช่วงเที่ยง ฉันบอกลาเอลีนอร์แล้วไปสปา เมื่อฉันมาถึงสปา พวกเขาพร้อมต้อนรับฉันด้วยมิโมซ่าและพาฉันไปข้างหลังทันที บางครั้งเมื่อให้ชื่อสกุลคุณจะได้รับการบริการพิเศษ ฉันอายที่จะบอกว่าฉันใช้ชื่อสกุลของฉัน
โรเมโอ
ตั้งแต่วันเสาร์ฉันอารมณ์เสีย ถ้าพูดตรงๆ ฉันคิดถึงมายา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันเพิ่งเล่นกับเธอครั้งเดียว บางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่รับโทรศัพท์ พวกเขามักจะรับโทรศัพท์ จริงๆ แล้วพวกเขาขอร้องให้รับ แต่ชัดเจนว่ามายาไม่เหมือนคนอื่น คืนวันอังคารเป็นคืนงานเลี้ยงต้อนรับกลับบ้านของฉัน จะบอกว่าฉันอยากยกเลิกหลายครั้งก็คงไม่เกินจริง ฉันรู้ว่ายังไม่ได้เจอเพื่อนๆ ทุกคน แต่ทำไมเราไม่ไปดื่มที่คลับหรืออะไรแทนที่ต้องมีดินเนอร์อย่างเป็นทางการที่บ้านอาร์โล พวกเขาวางแผนจะจับคู่ฉันหรือปฏิบัติกับฉันเหมือนราชา ในโลกของฉัน ฉันคือราชา แต่พวกเขาไม่รู้แน่ ฉันมั่นใจว่าพวกเขาสงสัยว่าฉันไม่โปร่งใส แต่ไม่มีหลักฐานแน่นอน และมันจะยังคงเป็นแบบนั้น อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าไม่มีใครกล้าถามฉันแน่ๆ ฉันกำลังตรวจสอบบัญชีของคลับเปลื้องผ้า ฉันมีเงินที่ต้องการล้าง แต่ฉันอยากทำอย่างแนบเนียน ฉันเห็นในปฏิทินว่ามีงานปาร์ตี้สละโสดที่กำลังจะมาถึง ฉันตัดสินใจจะล้างเงินในคืนนั้น เมื่อฉันพอใจกับมัน ฉันนั่งลงที่เก้าอี้และตรวจสอบบัญชีธุรกิจถูกกฎหมายทั้งหมดในเช้านี้ พยายามหาช่องว่าง สุดท้ายก็เจอช่องนั้น ฉันเพิ่งเริ่มผ่อนคลายเมื่อโทรศัพท์ดัง เห็นว่าเป็นผู้จัดหายาโคเคนของฉัน “เซบาสเตียน” “โรเมโอ ฉันต้องการพบคุณ” “ทำไม?” “ฉันมีปัญหา” “ทำไมต้องมาหาฉันด้วยปัญหาของคุณ คุณเป็นผู้จัดหายาของฉัน แค่นั้น” “ฉันรู้ โรเมโอ แต่ฉันมีปัญหากับการจัดส่งครั้งต่อไป” “เชี่ย ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ต้องการพบเมื่อไหร่?” “ฉันเจอคุณได้แค่วันศุกร์” “เชี่ย” ฉันเกือบจะตะโกน “ฉันเดาว่าคุณมีแผน” “ไม่เป็นไร ฉันจะเปลี่ยนแผน คลับเปลื้องผ้าเวลา 22:00 น. ได้ไหม?” ฉันพูดอย่างหงุดหงิด “ได้ ขอบคุณมาก โรเมโอ” ฉันอยากจะขว้างบางอย่างเมื่อวางสาย ฉันอยากไปคลับ BDSM วันศุกร์เพื่อเจอมายา และตอนนี้ฉันต้องจัดการกับผู้จัดหา อะไรกัน? จักรวาลไม่ต้องการให้เราอยู่ด้วยกันหรือยังไง?