บทที่ 12
เจนนิเฟอร์
คืนนั้นฉันนอนไม่หลับเลย พลิกตัวไปมาทั้งคืน ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของไคล์ที่คอยตามหลอกหลอนฉัน บอกว่า ‘ฉันไม่มีค่าอะไรเลย ไม่มีใครต้องการฉันหรอก พวกเขาก็แค่ต้องการฉันเพราะเงินของพ่อฉันเท่านั้นแหละ’ ก็เป็นคุณชายร่างสูงลึกลับหล่อเหลาคนนั้นที่กำลังเฆี่ยนตีฉัน ฉันจะได้ยินคำพูดโหดร้ายทั้งหมดที่ไคล์พูดแล้วฉันก็จะสะดุ้งตื่น จากนั้นก็พลิกตัวไปมาอีกจนกระทั่งเผลอหลับไป แต่แล้วฉันก็จะกลับไปอยู่ที่คลับในอ้อมแขนของ ‘นายท่าน’ แล้วเขาก็จะเฆี่ยนตีฉัน ฉันอยากจะยอมสยบให้เขาเหลือเกิน แต่พอฉันกำลังจะทำอย่างนั้น ฉันก็ตื่นขึ้นมาอีก พอตีสามฉันก็หมดหวังที่จะนอนแล้ว ฉันลุกขึ้นแต่งตัวไปทำงาน กว่าเอเลนอร์จะมาถึงที่ทำงาน ฉันก็คงทำคัพเค้กทั้งหมดเสร็จแล้ว ฉันขับรถออดี้ไปที่ร้านเบเกอรี่ของฉัน ฉันเข้าทางประตูด้านหลัง ฉันเปิดเพลงแล้วก็เริ่มทำคัพเค้ก ขณะที่กำลังอบขนม ฉันก็คิดว่าฉันจะดู ‘ยอดเยี่ยมสุดๆ’ แค่ไหนกับถุงใต้ตาพวกนี้ ใช่สิ ฉันก็ประชดประชันเป็นเหมือนกัน ฉันมีชุดที่สวยที่สุดที่จะใส่ แต่ฉันคงดูเหมือนศพเดินได้แน่ๆ เอาน่า มันก็แค่การไปข้างนอกกับพ่อ ไม่ใช่ไปเดทหรืออะไรสักหน่อย แต่ฉันจะพยายามไม่ให้ดูเหนื่อย พ่อคงไม่ชอบถ้าฉันดูเหนื่อย ฉันตัดสินใจนัดที่สปาเพื่อทำทรีตเมนต์ แล้วพวกเขาก็จะได้ทำผมและแต่งหน้าให้ฉันด้วยเลย หวังว่าพวกเขาจะช่วยซ่อนความเหนื่อยล้าของฉันได้นะ ตอนตีสี่ครึ่ง ฉันได้ยินเสียงไขกุญแจที่ประตู พอเอเลนอร์เปิดประตูเข้ามา เธอก็ตกใจที่เห็นฉันอยู่ที่นั่นแล้ว แถมยังกำลังแต่งหน้าเค้กอยู่ด้วยซ้ำ
อรุณสวัสดิ์จ้ะเด็กน้อย มาถึงนี่ตั้งแต่กี่โมงเนี่ย” “อรุณสวัสดิ์ค่ะเอเลนอร์ ฉันนอนไม่หลับน่ะค่ะ มาถึงนี่ตั้งแต่หลังตีสามนิดหน่อย” “แล้วคืนนี้หนูจะไหวเหรอ” “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ คิดว่าจะไปสปาแล้วให้เขาช่วยแต่งหน้าให้ บางทีอาจจะพอซ่อนตาที่ดำคล้ำบวมฉึ่งนี่ได้บ้าง” “ก็ลองดูนะเจน แต่ฉันเสียใจที่ต้องพูดว่าหนูดูเหนื่อยมากจริงๆ ได้ชุดหรือยังล่ะ” “โธ่ ขอบคุณนะคะเอเลนอร์ ได้แล้วค่ะ ชุดสวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเลย ทั้งรองเท้าแล้วก็กระเป๋าคลัตช์ แต่ตอนนี้ฉันรู้เลยว่าใส่ไปก็คงดูไม่สวยแน่ๆ” “ทำไมถึงนอนไม่หลับล่ะ” “ไคล์” ฉันตอบแค่นั้น ฉันไม่บอกเรื่องคุณชายร่างสูงลึกลับหล่อเหลาให้เธอฟังเด็ดขาด “โอ้ เจน” นั่นคือทั้งหมดที่เธอพูดได้ เราอบขนมกันอย่างบ้าคลั่ง พอเก้าโมงเช้าฉันก็เปิดประตูร้านต้อนรับลูกค้าประจำ พอช่วงลูกค้าเยอะๆ ผ่านไป ฉันก็รีบโทรนัดที่สปา โชคดีมากที่ได้คิว หลังช่วงพักกลางวันที่ลูกค้าแน่นร้าน ฉันก็บอกลาเอเลนอร์แล้วไปที่สปา พอไปถึงสปา พวกเขาก็เตรียมพร้อมรอฉันอยู่แล้ว พร้อมด้วยมิมโมซ่าแก้วนึง แล้วก็พาฉันตรงไปด้านในทันที บางครั้งพอคุณบอกนามสกุลไป คุณก็จะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ ฉันอายที่จะพูดว่าฉันใช้นามสกุลของตัวเอง
โรมิโอ
ถ้าจะให้พูดตามตรง ผมอารมณ์เสียมาตั้งแต่วันเสาร์แล้ว ผมคิดถึงมายา ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป ผมหมายถึง ผมเพิ่ง ‘เล่น’ กับเธอไปแค่ครั้งเดียวเองนะ อาจจะเป็นเพราะเธอไม่รับโทรศัพท์ ปกติพวกเธอจะรับโทรศัพท์กันทุกคน อันที่จริงพวกเธอจะอ้อนวอนขอด้วยซ้ำ แต่เห็นได้ชัดว่ามายาไม่เหมือนคนอื่น คืนวันอังคาร และเป็นคืนงานเลี้ยงต้อนรับผมกลับบ้าน ถ้าจะบอกว่าผมอยากจะยกเลิกงานนี้มาหลายครั้งแล้วก็คงจะน้อยเกินไป ผมรู้ว่าผมยังไม่ได้เจอเพื่อนๆ ครบทุกคน แต่เราจะแค่ไปหาอะไรดื่มกันที่คลับหรือที่ไหนสักแห่งไม่ได้หรือไง ทำไมต้องจัดดินเนอร์เป็นทางการที่บ้านของอาร์โลด้วย พวกเขากำลังวางแผนจับคู่ให้ผม หรือว่ากำลังปรนนิบัติผมเหมือนราชา ในโลกของผม ผมคือราชา แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องนั้น ผมแน่ใจว่าพวกเขาสงสัยว่าผมไม่ได้ทำอะไรที่ถูกกฎหมายทั้งหมด แต่พวกเขาไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรม และมันก็จะยังคงเป็นอย่างนั้นต่อไป อย่างน้อยผมก็รู้ว่าไม่มีใครกล้าพอที่จะถามผมตรงๆ ผมกำลังตรวจดูบัญชีของสตริปคลับของผม ผมมีเงินที่อยากจะใส่เข้าไปในบัญชี ใช่ พูดสั้นๆ ก็คือการฟอกเงินนั่นแหละ แต่ผมอยากจะทำมันอย่างแนบเนียน ผมเห็นในปฏิทินว่ามีงานเลี้ยงสละโสดที่กำลังจะมาถึง ผมเลยตัดสินใจว่าจะเอาเงินเข้าบัญชีในคืนนั้น พอผมพอใจกับมันแล้ว ผมก็เอนหลังพิงเก้าอี้ เมื่อเช้านี้ผมตรวจดูบัญชีธุรกิจถูกกฎหมายทั้งหมด พยายามหาช่องทาง จนในที่สุดก็เจอ ผมเพิ่งจะเริ่มผ่อนคลาย โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมเห็นว่าเป็นเซบาสเตียน คนส่งโคเคนของผม “โรมิโอ ฉันต้องพบนาย” “ทำไม?” “ฉันมีปัญหา” “ทำไมแกต้องมาหาฉันด้วยปัญหาของแกด้วยวะ แกเป็นแค่คนส่งของให้ฉันเท่านั้น” “ฉันรู้โรมิโอ แต่ฉันมีปัญหากับของล็อตหน้า” “เชี่ยเอ๊ย ทำไมไม่รีบบอกวะ แล้วแกอยากจะเจอกันเมื่อไหร่” “ฉันเจอนายได้แค่วันศุกร์เท่านั้น” “บ้าเอ๊ย” ผมแทบจะกรีดร้องออกมา “ฉันเข้าใจว่านายมีนัดแล้ว” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเอง ที่สตริปคลับ สี่ทุ่ม?” ผมพูดอย่างหงุดหงิดมาก “ได้เลย ขอบคุณมากโรมิโอ” ผมอยากจะขว้างอะไรสักอย่างตอนที่วางสายโทรศัพท์ ผมอยากจะไปคลับบีดีเอสเอ็มในวันศุกร์เพื่อไปหามายา แต่ตอนนี้ผมกลับต้องมาจัดการกับคนส่งของของผมเนี่ยนะ เวรเอ๊ย? จักรวาลไม่อยากให้เราอยู่ด้วยกันหรือไง หรือนั่นคือปัญหา?