2.เพื่อนของเขา？
อีฟ
หลังจากเหตุการณ์นั้น อีฟก็คิดอะไรไม่ออก สติสตังและร่างกายของเธอสับสนอลหม่านไปหมด เธอใช้เสื้อโค้ทที่ผู้ช่วยชีวิตโยนมาให้คลุมร่างกึ่งเปลือยของตนเองไว้แล้ววิ่งกลับบ้าน อีฟพยายามทำตัวให้เงียบที่สุด ย่องเข้าบ้านเหมือนอาชญากร กลัวเหลือเกินว่าพ่อแม่จะตื่นขึ้นมาเห็น
ทั้งชีวิตนี้ เธอไม่เคยอาบน้ำนานขนาดนี้มาก่อน ณ จุดนี้ อีฟไม่สนใจแล้วว่าน้ำเย็นเฉียบจะกัดกินผิวหนังของเธอจนชา เธอเอาแต่ขัดถูและข่วนผิวอย่างรุนแรง พยายามจะลบร่องรอยสัมผัสอันน่าขยะแขยงที่รู้สึกได้บนผิวกายเมื่อครู่ออกไปให้หมด
เมื่อคิดว่าไม่มีน้ำตาเหลือให้ร้องไห้อีกแล้ว แต่มันก็ยังไหลออกมาอีก ลากดึงสติสัมปชัญญะของเธอให้จมดิ่งสู่ความสิ้นหวังลึกลงไปอีก
อีฟรู้สึกสกปรก ถูกล่วงละเมิด แตกสลายไปถึงแก่น เธอคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในเมืองที่ค่อนข้างสงบสุข แม้ว่าจะมีจำนวนพวกคนจำแลงมากกว่ามนุษย์ก็ตาม จนกระทั่งวันนี้ ไม่เคยมีใครพยายามแตะต้องหรือทำร้ายเธอเลย หากเธอปฏิบัติตามกฎหมาย
เสียงเคาะเบาๆ ดังขึ้นที่ประตูห้องน้ำ ทำให้อีฟสะดุ้ง
“ค-ใครคะ?” ลำคอของเธอเจ็บระบม เธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะร้องไห้มาหลายชั่วโมงหรือเพราะน้ำเย็นเฉียบที่ราดรดตัวเธอ มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
“แม่เอง อีแวนเจลีน มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าลูก? ออกมาหน่อยได้ไหม?” เสียงแม่ของเธอดูเป็นห่วงอย่างแท้จริง ทำให้อีฟรู้สึกแย่ลงไปอีก เธอควรจะออกจากห้องน้ำทันที แต่ทันทีที่หยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมา เธอก็เห็นตัวเองในกระจก ร่างกายของหญิงสาวผู้น่าสงสารคนนี้เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนมากมาย ลึกพอที่จะมีเลือดซึม ดวงตาบวมเป่ง แดงก่ำเกือบทั้งหมด ทำไมเธอถึงต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้? เธอทำอะไรผิดไป?
อีฟหมดความกล้าที่จะออกจากห้องน้ำ เธอต้องการการปลอบโยนและความเข้าใจจากแม่ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ไม่อยากให้แม่เห็นเธอในสภาพที่เลวร้ายและน่าสังเวชเช่นนี้
“อีแวนเจลีน ลูกรัก ลูกอยู่ในนั้นมาหลายชั่วโมงแล้วนะ พวกเราเป็นห่วงลูกมาก ได้โปรด คุยกับแม่หน่อยเถอะ” แม่ของเธออ้อนวอน น้ำเสียงเจือความสิ้นหวัง
“ขอโทษค่ะแม่...หนูไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วง หนูจะออกจากห้องน้ำเร็วๆ นี้ค่ะ แม่ไปรอหนูที่ห้องนั่งเล่นได้เลยนะคะ” เสียงของเธอแหบแห้งและสั่นเครืออย่างหนัก นั่นยิ่งเผยให้เห็นว่าเธอโกหก
“ลูกไปทำอะไรมา อีแวนเจลีน?” ผู้เป็นแม่ถาม พลางตบประตูอย่างไม่อดทน นั่นทำให้อีฟที่อยู่หลังประตูตกใจ “อย่าบอกนะว่าลูกไปทำเรื่องไม่ดีอะไรมา พรุ่งนี้เป็นวันพิธีแล้วนะ ออกมาเดี๋ยวนี้ นี่เป็นวิธีประกาศของลูกเหรอว่าจะไม่เข้าร่วมพิธี? กำลังจะอวดดีดื้อดึงตอนนี้เลยใช่ไหม?”
“แม่คะ มันไม่ใช่แบบที่แม่คิดนะคะ” อีฟกระซิบ ก้มหน้าลง เธอกัดเล็บ พยายามตัดสินใจว่าเธอควรจะเงียบปากแล้วปล่อยให้แม่คิดอะไรไปเอง หรือบอกแม่ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน
“เปิดประตู หรือจะให้พ่อมาพังประตู” น้ำเสียงของแม่เย็นเยียบจนน่าขนลุก
“แม่คะ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพิธีจริงๆ ค่ะ” อีฟกัดริมฝีปาก เธอเกรงว่าแม่จะโกรธมากขึ้น จึงปลดล็อกประตูห้องน้ำ แง้มประตูออกเล็กน้อย ซ่อนตัวอยู่หลังประตู
“แม่เบื่อกับท่าทางของลูกเต็มทนแล้วนะ ยัยตัวดี!” แม่ตะโกน กระแทกประตูเปิดผาง แล้วเธอก็ตกตะลึง เธอกัดริมฝีปาก กลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ ขณะที่ดวงตาของเธอกวาดนับรอยแผลน่าเกลียดบนร่างกายของลูกสาวอย่างเงียบงัน เธอก็รู้สึกถึงความโกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นมา เธอสับสนว่าทำไมลูกของเธอถึงทำตัวแบบนี้ และโกรธเกรี้ยวกับผลที่จะตามมา
“อีแวนเจลีน ลูกยังมีสติดีอยู่หรือเปล่า? พรุ่งนี้เป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูก แล้วลูกก็ทำลายร่างกายตัวเอง! แม่รู้ว่าลูกไม่อยากไป แม่รู้ โอเค๊! แต่นี่-” ผู้เป็นแม่พูด พลางผายมือไปที่ร่างกายของเธอ “-นี่มันเกินไปมาก! ลูกทำได้ยังไง? ความอัปยศ! ความอับอายขายหน้า!
คนอื่นจะคิดยังไง? แล้วแม่จะมองหน้าใครได้ ในเมื่อลูกอยู่ในสภาพแบบนี้?” แม่ของอีฟไม่ยั้งอีกต่อไป ณ จุดนี้ เธอกรีดร้องเต็มเสียง ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยความโกรธ
ความโกรธขับเคลื่อนแม่ผู้กำลังเดือดดาลของอีฟ เธอยกมือขึ้นเหนือศีรษะ แล้วเงื้อไปข้างหลัง ฝ่ามือของเธอกระทบเข้ากับแก้มของอีฟ เสียงตบดังสะท้อนไปทั่วห้องนอนของอีฟ ผู้หญิงทั้งสองจ้องมองกันด้วยสีหน้าตกตะลึงตาค้าง อีฟยกฝ่ามือขึ้นกุมแก้มที่ร้อนผ่าว ยังคงตกใจ ไม่สามารถยอมรับได้ว่าแม่ผู้เป็นที่รักเพิ่งตบหน้าเธอ
“แม่คะ...” อีฟกระซิบ หลบสายตา
“ลูกสมควรโดนแล้ว และนี่คือคำขาด อีแวนเจลีน ลูกน่าจะรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากทำลายร่างกายตัวเองหนึ่งวันก่อนพิธีเลือกคู่ แม่ผิดหวังในตัวลูกมาก ลูกของแม่เอง!” เธอส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินไปยังประตู
"หนูจะอธิบายนะคะ อย่าเกลียดหนูเลย!" อีฟอ้อนวอน ต้องการกำลังใจจากแม่ของเธออย่างสุดซึ้ง เธอไม่อยากให้แม่เข้าใจผิด เธออยากแก้ไขทุกอย่างให้ถูกต้อง และเธอต้องการสัมผัสอ้อมแขนอันอบอุ่นอ่อนโยนของแม่โอบกอดเธอ
"อธิบายอะไร? จะสารภาพหรือว่าตั้งใจทำเรื่องนี้ขึ้นมา? เอวาเจลีน โตได้แล้วนะลูก ใครๆ พออายุเท่าลูกก็ต้องผ่านพิธีเลือกคู่กันทั้งนั้น ยังไม่เห็นมีใครตายเพราะเข้าร่วมพิธีเลยสักคน แม่ก็ไม่เคยเห็นคู่ไหนเลิกกันหลังจากนั้นด้วยซ้ำ มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ลูกคิดหรอกนะ ถ้าเพียงแต่ลูกพยายามยอมรับความเป็นจริงเสียบ้าง เราก็คงไม่มีปัญหากันแบบนี้" แม่ของเธอถอนหายใจ เดินกลับไปที่เตียงแล้วนั่งลงข้างๆ
อีฟสะอื้น ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป วันนี้มันหนักหนาเกินไปสำหรับเธอ เธอไม่ได้เข้มแข็ง และในตอนนี้...ก็ไม่เป็นไร บางครั้งคนเราก็แตกสลายได้เหมือนกัน
"หนูเกือบถูกข่มขืน" ในที่สุดอีฟก็สารภาพออกมา เธอหนีบต้นขาชิดกันแน่น ราวกับยังรู้สึกถึงสัมผัสสกปรกและพวกผู้ชายที่พยายามแทรกตัวเข้ามาหว่างขาของเธอก่อนหน้านี้
“ลูกเกือบจะ...อะไรนะ?!”
"แม่คะ ได้โปรด..." สีหน้าของอีฟแสดงออกถึงความมุ่งมั่นและหวาดกลัวระคนกัน เธออาจจะประมาทไปบ้างโดยนิสัย แต่เธอไม่ใช่คนโกหก
"เขา... เขาได้... เอ่อ... ลูกก็รู้ เขาทำสำเร็จหรือเปล่า?" แม่ของเธอกลืนน้ำลายเสียงดังเอื๊อก หลบสายตาลูกสาว
"ไม่ค่ะ ไม่ใช่คนเดียว มีพวกแปลงร่างสองคน พวกมันเกือบจะทำสำเร็จ แต่มีคนช่วยหนูไว้ หนูไม่รู้ว่าเขาเป็นใครหรือมาจากไหน แต่เขาช่วยหนูไว้ได้ทันก่อนที่พวกมันจะทำอะไรมากกว่าแค่แตะต้องตัวหนู" อีฟปล่อยโฮออกมา ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกอับอาย เด็กสาวรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอไม่ใช่คนที่จะแต่งตัวเพื่อยั่วยวนใคร เธอไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้ชายเลย พูดตามความจริง ผู้ชายคนเดียวที่เธอได้รับอนุญาตให้พูดคุยด้วยคือพ่อของเธอ อีฟไม่เคยมีแฟนหรือแม้แต่จูบสักครั้ง เมื่ออายุยี่สิบเอ็ดปี อีฟคือผู้หญิงที่น่าเบื่อที่สุดในโลกเท่าที่เคยมีมา
"โอเค ดีแล้ว ไม่สิ ไม่ดีเลย ถ้ามีใครรู้เรื่องนี้เข้าล่ะ? ลูกนึกออกไหมว่ามันจะกลายเป็นตราบาปติดตัว ทำให้ชื่อเสียงของลูกเสียหายขนาดไหน? โอ้ พระเจ้า นี่มันหายนะชัดๆ" แม่ของเธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปรอบห้องอย่างกระวนกระวาย พึมพำบางอย่างอยู่ใต้ลมหายใจ
“อะไรนะคะ?” อีฟยืนตะลึงงัน เธอเกือบถูกข่มขืนโดยสิ่งมีชีวิตที่เธอไม่มีทางสู้หรือหนีรอดได้เลย แต่ทั้งหมดที่แม่ของเธอสนใจกลับเป็นเรื่องชื่อเสียงของเธอ
“พวกมันเกือบจะทำสำเร็จ แต่แค่เพราะพวกมันทำไม่เสร็จ ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่เอาไปพูดกัน ใครที่ไหนสติดีจะเลือกแกเป็นคู่หมั้นตอนนี้? เอวาเจลีน ลูกต้องหุบปากเงียบไว้ ไม่อย่างนั้นก็ต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างอับอาย ไม่มีโอกาสได้หาคู่ครองและมีครอบครัว" แม่ของเธอกล่าว พยายามพูดด้วยเหตุผลกับลูกสาว คิดว่าเด็กน้อยคงจะเข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังสื่อ
เธอเจ็บปวด เธอตื่นตระหนก เธอต้องการการดูแลและความอบอุ่นจากแม่อย่างที่สุด แต่แม่กลับตบหน้าเธอ ห่วงแต่ว่าลูกสาวจะหาคู่หมั้นไม่ได้ในพิธีวันพรุ่งนี้
อีฟทุกข์ทรมานใจจนความคิดทั้งหมดมอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน ร่างกายของเธอราวกับถูกห่อหุ้มด้วยเถ้าถ่านสกปรก เธอผลักแม่ของเธอออกแล้วเดินเข้าห้องนอนไป: "หนูจะพยายามนอนสักหน่อยค่ะ ออกไปแล้วช่วยปิดประตูด้วยนะคะ"
"อีฟ..." แม่ของเธอพยายามจะพูดอีกครั้ง
"ปล่อยหนูอยู่คนเดียวเถอะค่ะ หนูจะไปร่วมพิธีให้ทันเวลาเอง ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ" พูดจบอีฟก็คลานเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วหันหลังให้แม่ ร้องไห้เงียบๆ จนหลับไป
บุคคลนิรนาม
ชายผู้นั้นก้าวฉับๆ ไปตามถนน กลิ่นคาวเลือดยังติดอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา แต่มันแทบไม่ได้ช่วยบรรเทาความโกรธของเขาเลย หมาป่าในตัวเขาคำรามและตำหนิเขา "อีรอส เจ้าควรจะฉีกไอ้พวกหมานั่นเป็นชิ้นๆ!"
เขารู้ดี แต่เขากังวลถึงเด็กสาวผู้น่าสงสารคนนั้นมากกว่า อาการตัวสั่น เสียงร้องไห้ และผิวเปลือยเปล่าของเธอท่ามกลางสายฝนอันหนาวเหน็บ... เทพีลูน่าทรงทราบดีว่าเขาต้องการกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่นแค่ไหน จูบซับน้ำตา และพันแผลให้เธอด้วยไออุ่นของเขา แต่เขาก็ทำไม่ได้
สตรีผมสีเงินของเขาตื่นกลัวเกินไป และการกระทำที่ผลีผลามจะยิ่งทำให้เธอหวาดผวา สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการคือการถูกเธอปฏิเสธ
สายฝนโปรยปรายจนร่างเขาเปียกโชก ผ่านหน้ากากของเขา เขายืนนิ่งแล้วหันไปมองในทิศทางที่หญิงสาวหายลับไป เขามองเห็นร่างเล็กบอบบางของเธอชัดเจนในใจ แม้ว่าเบื้องหน้าจะมีเพียงความมืดมิดก็ตาม เขาจะคว้าเธอมาให้ได้ แต่ไม่ใช่วันนี้
หมาป่าในตัวเขาคำรามอย่างโหยหาอีกครั้ง และเขาก็ปลอบมัน พรุ่งนี้คือพิธีเลือกคู่ เขาจะได้เธอมาอยู่เคียงข้างอย่างที่ทุกคนจะเห็นพ้องด้วย
คู่แท้ของเขา