2.เพื่อนของเขา？
อีฟ
หลังจากเหตุการณ์นั้น อีฟไม่สามารถคิดอะไรได้อย่างตรงไปตรงมา จิตใจและร่างกายของเธอเป็นเหมือนกับความยุ่งเหยิง เธอห่อตัวในเสื้อโค้ทที่ผู้ช่วยชีวิตของเธอโยนให้เมื่อเธอเกือบจะเปลือยกาย แล้ววิ่งกลับบ้าน อีฟพยายามทำตัวเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แอบเข้าไปในบ้านเหมือนกับอาชญากร กลัวว่าพ่อแม่จะตื่นขึ้นมา
ไม่เคยในชีวิตของเธอที่เคยอาบน้ำนานขนาดนี้ อีฟไม่สนใจว่าน้ำเย็นจัดจะทำให้ผิวของเธอหนาวสั่น เธอถูและขัดผิวอย่างรุนแรง พยายามลบล้างสัมผัสที่น่าขยะแขยงที่เธอรู้สึกบนผิวของเธอก่อนหน้านี้
เมื่อเธอคิดว่าไม่มีน้ำตาเหลืออีกแล้ว น้ำตาก็ไหลออกมาอีก ทำให้จิตสำนึกของเธอจมลึกลงไปในความสิ้นหวัง
อีฟรู้สึกสกปรก ถูกล่วงละเมิด และแตกสลายจนถึงแก่น เธอเคยชินกับการอยู่ในเมืองที่เงียบสงบ แม้จะมีผู้เปลี่ยนร่างมากกว่ามนุษย์ก็ตาม จนถึงวันนี้ ไม่มีใครเคยพยายามแตะต้องหรือทำร้ายเธอเลย ถ้าเธอปฏิบัติตามกฎหมาย
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้นที่ประตูห้องน้ำ ทำให้อีฟตกใจ
“ใ-ใครอยู่ข้างนอก?” เสียงของเธอแหบแห้ง ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะการร้องไห้ที่ยาวนานหรือเพราะน้ำเย็นที่หยดลงมาบนเธอ แต่มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
“แม่เอง อีฟ แม่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ออกมาคุยกับแม่หน่อยได้ไหม?” เสียงของแม่ฟังดูเป็นห่วงจริง ๆ ทำให้อีฟรู้สึกแย่ลงไปอีก เธอควรจะออกจากห้องน้ำทันที แต่เมื่อเธอหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมา เธอมองเห็นตัวเองในกระจก: ร่างกายของหญิงสาวที่น่าสงสารนี้เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนลึกจนเลือดออก ตาบวมเกือบจะเป็นสีแดงทั้งหมด ทำไมเธอถึงต้องมาอยู่ในสภาพนี้? เธอทำอะไรผิด?
อีฟสูญเสียความกล้าที่จะออกจากห้องน้ำ เธอต้องการความปลอบโยนและความเข้าใจจากแม่ของเธอ แต่ในทางกลับกัน เธอไม่ต้องการให้แม่เห็นเธอในสภาพที่น่าสังเวชนี้
“อีฟ ลูกอยู่ในนั้นนานมากแล้ว แม่เป็นห่วงลูกมากนะ พูดกับแม่หน่อยเถอะ” แม่ของเธอร้องขอด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“ขอโทษนะคะแม่...หนูไม่อยากให้แม่เป็นห่วง เดี๋ยวหนูจะออกจากห้องน้ำเร็ว ๆ นี้ แม่รอหนูในห้องนั่งเล่นก็ได้นะคะ” เสียงของเธอแหบแห้งและสั่นมาก นี่เผยให้เห็นว่าเธอโกหก
“ลูกทำอะไรลงไป อีฟ?” แม่ถามอย่างไม่อดทนและตบประตู ทำให้อีฟที่อยู่หลังประตูตกใจ “อย่าบอกนะว่าลูกทำอะไรไม่ดี พิธีการพรุ่งนี้แล้ว ออกมา นี่คือวิธีที่ลูกบอกว่าจะไม่เข้าร่วมพิธีใช่ไหม? ลูกกำลังแสดงความดื้อรั้นอยู่ตอนนี้เหรอ?”
“แม่ มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิด” อีฟกระซิบ หัวของเธอก้มต่ำ เธอกัดเล็บของเธอ พยายามตัดสินใจว่าควรจะเงียบและให้แม่คิดอะไรก็ได้ หรือบอกแม่ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน
“เปิดประตู หรือไม่แม่จะให้พ่อเปิดประตู” เสียงของแม่ฟังดูเย็นชาอย่างน่ากลัว
“แม่ ใจเย็น ๆ นะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพิธีเลย” อีฟกัดริมฝีปาก เธอกลัวว่าแม่จะโกรธมากขึ้น ดังนั้นเธอจึงปลดล็อกประตูห้องน้ำ เปิดมันเล็กน้อย และซ่อนตัวอยู่หลังประตู
“แม่เบื่อกับท่าทางของลูกแล้วนะ!” แม่ตะโกน ปิดประตูดังปัง แล้วเธอก็หยุดนิ่ง เธอกัดริมฝีปาก พยายามกลั้นน้ำตา ขณะที่ดวงตาของเธอมองเห็นรอยแผลน่าเกลียดบนร่างกายของลูกสาว เธอรู้สึกโกรธที่เต็มไปด้วยความสับสนว่าเหตุใดลูกของเธอจึงทำเช่นนี้ และโกรธกับผลกระทบที่อาจเกิดขึ้น
“อีฟ ลูกคิดอะไรอยู่? พรุ่งนี้เป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูก แล้วลูกทำลายร่างกายของลูกแบบนี้! แม่รู้ว่าลูกไม่อยากไป แม่รู้ แต่การทำแบบนี้-” แม่พูดพร้อมกับชี้ไปที่ร่างกายของเธอ “-มันเกินไป! ลูกทำได้ยังไง? ความอับอาย! ความอัปยศ! คนอื่นจะคิดยังไง? แม่จะมองหน้าคนอื่นยังไงเมื่อเห็นลูกในสภาพนี้?” แม่ของอีฟไม่ยั้งอีกต่อไป ตอนนี้เธอตะโกนเต็มที่ ปล่อยให้น้ำตาไหลลงแก้ม ร่างกายของเธอสั่นด้วยความโกรธ
ความโกรธทำให้แม่ของอีฟยกมือขึ้นเหนือหัว และตีลงมา ฝ่ามือของเธอปะทะกับแก้มของอีฟ เสียงตบดังสะท้อนทั่วห้องนอนของอีฟ ทั้งสองหญิงจ้องมองกันด้วยสายตากว้าง อีฟวางฝ่ามือบนแก้มที่ไหม้ของเธอ ยังตกใจ ไม่สามารถยอมรับว่าแม่ที่รักของเธอเพิ่งตบหน้าเธอ
“แม่...” อีฟกระซิบ หลบสายตา
“ลูกสมควรได้รับสิ่งนี้แล้ว และนั่นคือคำสุดท้าย อีฟ ลูกควรรู้ว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นหลังจากลูกทำลายร่างกายของลูกก่อนพิธีจับคู่ แม่ผิดหวังในตัวลูกมาก ลูกของแม่เอง!” เธอส่ายหัวด้วยความไม่พอใจ ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง และเดินไปที่ประตู
"แม่คะ หนูจะอธิบายให้ฟัง อย่าโกรธหนูนะ!" อีฟอ้อนวอนอย่างสิ้นหวัง เธอไม่อยากให้แม่เข้าใจผิด เธออยากทำให้ทุกอย่างถูกต้อง และเธอต้องการความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่
"อธิบายอะไร? จะสารภาพว่าเจตนาทำแบบนี้ใช่ไหม? อีวานเจลีน ถึงเวลาที่จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทุกคนต้องผ่านพิธีการจับคู่ในวัยนี้ ไม่มีใครตายจากการเข้าร่วม และแม่ไม่เคยเห็นคู่ไหนที่แยกทางกันหลังจากนั้น มันไม่ได้แย่อย่างที่ลูกคิด ถ้าเพียงลูกพยายามยอมรับสิ่งที่มันเป็น เราคงไม่มีปัญหาแบบนี้" แม่ถอนหายใจแล้วเดินกลับไปนั่งข้างเตียง
อีฟร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป วันนี้มันมากเกินไปสำหรับเธอ เธอไม่เข้มแข็ง และตอนนี้มันก็โอเค บางครั้งคนเราก็ต้องพังทลาย
"หนูเกือบโดนข่มขืน" อีฟสารภาพในที่สุด เธอบีบขาตัวเองให้ชิดกัน รู้สึกถึงการสัมผัสที่สกปรกและผู้ชายที่พยายามจะเข้ามาระหว่างขาเธอ
"ลูกว่าอะไรนะ?!"
"แม่คะ ได้โปรด..." ใบหน้าของอีฟแสดงออกถึงความมุ่งมั่นและความกลัว เธออาจจะซุ่มซ่ามโดยธรรมชาติ แต่เธอไม่ใช่คนโกหก
"แล้ว... แล้วเขา... ทำสำเร็จไหม?" แม่กลืนน้ำลายเสียงดัง หลีกเลี่ยงการสบตากับลูกสาว
"ไม่ มันไม่ใช่คนเดียว มันมีสองคน พวกมันเกือบทำสำเร็จ แต่มีคนช่วยหนูไว้ หนูไม่รู้ว่าเขาเป็นใครหรือมาจากไหน แต่เขาช่วยหนูก่อนที่พวกมันจะทำอะไรได้มากกว่านี้" อีฟร้องไห้หนักขึ้น เธอรู้สึกละอายใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอไม่เคยแต่งตัวเพื่อดึงดูดใคร เธอไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้ชาย จริงๆ แล้ว ผู้ชายคนเดียวที่เธอได้รับอนุญาตให้คุยด้วยคือพ่อของเธอ อีฟไม่เคยมีแฟนหรือแม้แต่จูบ อายุยี่สิบเอ็ดปี อีฟเป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อที่สุดในโลก
"โอเค ดี ไม่ ไม่ดี แล้วถ้ามีใครรู้ล่ะ? ลูกนึกออกไหมว่ามันจะทำให้ชื่อเสียงของลูกเสียหายแค่ไหน? โอ้พระเจ้า นี่เป็นหายนะ" แม่ลุกขึ้นและเดินไปรอบๆ ห้องอย่างกระวนกระวาย พึมพำบางอย่างกับตัวเอง
"อะไรนะ?" อีฟยืนตกตะลึง เธอเกือบโดนข่มขืนโดยสิ่งมีชีวิตที่เธอไม่สามารถสู้หรือหนีได้ และทั้งหมดที่แม่ของเธอสนใจคือชื่อเสียงของเธอ
"พวกมันเกือบทำสำเร็จ แต่แค่เพราะพวกมันไม่ทำสำเร็จ ไม่ได้หมายความว่าคนจะไม่พูดถึง ใครในโลกนี้จะเลือกเธอเป็นคู่หมั้นตอนนี้? อีวานเจลีน ลูกต้องปิดปากไว้ไม่งั้นจะต้องใช้ชีวิตในความอับอาย ไม่มีโอกาสหาคู่หรือมีครอบครัว" แม่พูดพยายามทำให้ลูกเข้าใจว่าเธอมาจากไหน
เธอเจ็บปวด เธอตกใจ เธอต้องการความอบอุ่นและการสนับสนุนจากแม่ แต่แม่กลับตบหน้าเธอเพราะกลัวว่าลูกสาวจะหาคู่หมั้นไม่ได้ในพิธีพรุ่งนี้
อีฟเศร้าจนความคิดทั้งหมดถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน เธอถูกห่อหุ้มด้วยเถ้าถ่านสกปรก เธอผลักแม่ออกไปและเข้าไปในห้องนอน "หนูจะพยายามนอนหน่อย ปิดประตูด้วยนะคะตอนออกไป"
"อีฟ..." แม่พยายามจะพูดอีกครั้ง
"ปล่อยหนูเถอะ หนูจะเข้าร่วมพิธีตรงเวลา ไม่ต้องห่วง" พูดจบ อีฟก็คลานเข้าไปใต้ผ้าห่มและหันหลังให้แม่ ร้องไห้เงียบๆ จนหลับไป
ไม่ทราบชื่อ
ชายคนนั้นเดินไปตามถนน กลิ่นเลือดยังติดอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา แต่มันไม่สามารถบรรเทาความโกรธของเขาได้ หมาป่าของเขาคำรามและตำหนิเขา "อีรอส นายควรฉีกพวกหมานั่นเป็นชิ้นๆ!"
เขารู้ดี แต่เขากังวลมากกว่าสำหรับเด็กผู้หญิงคนนั้น ความสั่นสะท้านของเธอ เสียงร้องไห้ และผิวเปลือยเปล่าของเธอในสายฝนเย็น... เทพธิดาลูน่ารู้ว่าเขาอยากจะกอดเธอแน่นๆ จูบลบล้างน้ำตาของเธอและห่อหุ้มบาดแผลของเธอด้วยความอบอุ่นของเขามากแค่ไหน แต่เขาทำไม่ได้
ผู้หญิงผมเงินของเขาตกใจเกินไป การกระทำที่รีบร้อนจะทำให้เธอกลัว สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการคือการถูกปฏิเสธจากเธอ
สายฝนชโลมเขา ผ่านหน้ากาก เขาหยุดและหันมองไปในทิศทางที่ผู้หญิงคนนั้นหายไป เขายังเห็นรูปร่างเล็กๆ ของเธออย่างชัดเจนในใจ แม้ว่าข้างหน้าจะมีแต่ความมืด เขาจะได้เธอมา แต่ไม่ใช่วันนี้
หมาป่าของเขาคำรามอย่างโหยหาอีกครั้ง และเขาปลอบมัน พรุ่งนี้เป็นพิธีการจับคู่ เขาจะมีเธอข้างกายในแบบที่ทุกคนยอมรับได้
คู่ของเขา