บทที่ 4 - ความลับ
ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อนาฬิกาปลุกที่ตัวเลขสีแดงของมันกำลังส่งเสียงแผดลั่นอยู่ข้างตัว
8:30 น.
ฉันเบิกตากว้าง
ฉันไปฝึกสาย! ฉันกระโดดลงจากเตียงแล้วลงมายืนได้พร้อมกับครางออกมา
"บ้าเอ๊ย!" ฉันสบถกับตัวเองเบาๆ
ร่างกายฉันมันปวดร้าวไปทั้งตัวยังกับโดนสิบล้อทับ มันปวดเมื่อยไปหมด หน้าอกก็คัดตึงบวมเป่ง
ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสับสน พยายามนึกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
ฉันค่อยๆ เดินไปทางห้องน้ำ รู้สึกเจ็บระบมตรงหว่างขา
ฉัน...ไปมีอะไรกับใครมารึเปล่า?
ฉันสลัดความคิดนั้นทิ้งไปเร็วเท่าที่มันผุดขึ้นมา ฉันไม่น่าจะ... หรือว่าใช่?
"เวรเอ๊ย!" ฉันอุทานเบาๆ อย่างตกใจเมื่อเห็นเงาสะท้อนของตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำหลากสีในกระจก
ต้นคอของฉันเต็มไปด้วยรอยจ้ำสารพัดสีสารพัดขนาด ลามลงมาถึงหน้าอกไล่ไปจนถึงหน้าท้อง
รอยจูบ! บ้าฉิบ! ใครทำแบบนี้กับฉัน แล้วทำไม?
ฉันถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ไม่มีทางที่ฉันจะออกไปฝึกในสภาพนี้ได้แน่
ฉันยกมือลูบหน้าตัวเอง ส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"ฉันกลับมาที่ห้องได้ยังไง?" ฉันพึมพำกับตัวเอง "ฉันไม่ได้ติดอยู่ในกระท่อมกลางหิมะหนาหรอกเหรอ?"
ฉันค่อยๆ หันตัวแล้วเดินไปเปิดก๊อกน้ำฝักบัว หวังว่ามันจะช่วยให้ฉันจำเรื่องเมื่อคืนได้บ้าง
สายตาฉันไปหยุดอยู่ที่ชุดเดรสสีดำตัวเล็กที่มิล่าเลือกให้ฉันในคืนนั้น
"ใครเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ฉัน?" ทุกอย่างมันดูสับสนไปหมด
ฉันเอื้อมมือไปหยิบชุดเดรสนั้น สังเกตเห็นกลิ่นจางๆ คุ้นเคยบนเนื้อผ้า
ความทรงจำเมื่อคืนก็ไหลบ่าเข้ามา และฉันก็ร้องลั่นด้วยความตกใจ ปาชุดทิ้งไปราวกับว่ามันเพิ่งลวกมือฉัน
อเล็กซ์พรากความบริสุทธิ์และจูบแรกของฉันไป
"อเล็กซ์คือคู่ของฉัน" ฉันกระซิบกับตัวเอง
หัวใจฉันเต้นระรัวในอก ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
"อเล็กซ์คือคู่ชะตาของฉันเหรอ?"
ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่คำถาม แต่แค่ความคิดนั้นมันก็ฟังดูเหนือจริงสำหรับหูของฉันเองแล้ว
ฉันหยิบชุดเดรสขึ้นมา โยนมันใส่ถุงผ้าสำหรับซัก แล้วเข้าไปในห้องน้ำ
ฉันครางฮึดฮัดโอดโอยทุกครั้งที่ขยับตัวขณะอาบน้ำชำระร่างกายที่เจ็บระบมไปทั้งร่าง
พออาบน้ำเสร็จในที่สุด ฉันก็กลับไปที่ห้องเพื่อแต่งตัว ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังเดือดร้อนแน่ๆ เพราะไปฝึกสาย และตอนนี้ฉันกำลังคิดว่าจะโดดฝึกไปเลยดีไหม
"มาซะทีนะ!" เสียงโกรธๆ ของมิล่าก็ดังขึ้นในหูฉัน และฉันก็ร้องลั่นด้วยความตกใจที่เจอมิล่านั่งอยู่บนเตียงของฉัน
"เมื่อคืนแกหายหัวไปไหนมา?" เธอตะคอกใส่ฉันอย่างโมโห "ฉันกับแจ็กซ์ตามหาแกให้ทั่ว! พวกเราเป็นห่วงแทบแย่! ทำไมแกถึงปิดกั้นจิตตัวเองไว้ล่ะ? แกกลับบ้านได้ยังไง แล้วไอ้รอยบ้าๆ รอบคอแกนั่นมันอะไรกันวะ?"
พอมิล่าตะคอกใส่ฉันจนพอใจในที่สุด ความโกรธของเธอก็ลดลง
"เรื่องมันยาวน่ะ" ฉันพูด "ที่ฉันยังบอกแกตอนนี้ไม่ได้ ฉันไปฝึกสายแล้วด้วย"
มิล่าพ่นลมหายใจพรืด กลอกตามองฉัน ฉันก็เลยขมวดคิ้วมองเธออย่างงงๆ ตอบกลับไป
"การฝึกเมื่อเช้านี้ยกเลิกแล้ว" เธอบอก "ถ้าแกเปิดสื่อจิตไว้ แกก็คงรู้แล้วว่าอัลฟ่าโคลให้ทุกคนหยุดพักวันนี้"
"เขายกเลิกการฝึกเหรอ?" ฉันถามอย่างประหลาดใจ สายตาฉันเหลือบไปเห็นนาฬิกาปลุกข้างเตียง ฉันมั่นใจว่าตั้งปลุกไว้หกโมงเช้า แต่มันกลับดังตอนแปดโมงครึ่ง
อเล็กซ์เปลี่ยนเวลานาฬิกาปลุกรึเปล่า? เขารู้หรือเปล่าว่าฉันจะหมดแรงหลังจากเรื่องเมื่อคืน?
"ใช่" มิล่าพูดต่อ น้ำเสียงหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง "เมื่อคืนหิมะตกน่ะ"
หัวใจฉันแทบจะกระดอนออกมาจากอก มันไม่ใช่ความฝัน เรื่องนั้นมันเกิดขึ้นจริงๆ
"หิมะไม่ได้ตกมานานกว่ายี่สิบห้าปีแล้วนะ" มิล่าพูดอย่างครุ่นคิด "อัลฟ่าโคลบอกว่าไม่ต้องกังวล เขาดู...เหมือนจะดีใจกับเรื่องนี้นะ"
"อ้อ" คำเดียวหลุดจากปากฉัน
“อือ” มิล่าพูดพลางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง “เขาบอกว่าเราควรจะฉลองแล้วก็สนุกกับหิมะ ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น การเปลี่ยนแปลงใกล้เข้ามาแล้ว”
ฉันพยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจแล้วก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแบบวอล์กอินของฉัน
ฉันต้องหาเสื้อผ้าสักชุดที่จะซ่อนหลักฐานทั้งหมดจากเมื่อคืนได้
ในที่สุดฉันก็เลือกเสื้อคอเต่าสีน้ำตาลช็อกโกแลตกับกางเกงยีนส์สีขาวใส่สบายๆ สักตัว
ฉันรีบแต่งตัวในตู้เสื้อผ้า พยายามซ่อนหลักฐานที่เหลือจากสายตาของมิล่า เธอต้องยิงคำถามใส่ฉันรัวๆ แน่ถ้าเธอสงสัยว่าฉันเจอคู่แท้ของตัวเองแล้ว และถ้าเธอรู้ว่าเป็นอเล็กซ์ล่ะก็ ฉันคงโดนแซวจนหูชาไปเลย
ฉันหยิบรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่หนึ่งระหว่างทางออกมาแล้วก็นั่งลงบนเตียง
มิล่านั่งเงียบๆ อยู่ที่มุมห้องของฉัน พลิกดูนิตยสารเก่าๆ เล่มหนึ่ง
“เลิกเมินคำถามฉันได้รึยัง” มิล่าถามพลางลดนิตยสารลง
ฉันหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วทิ้งไหล่ลงอย่างอ่อนใจ ฉันรู้ว่ามิล่าแค่เป็นห่วงฉัน แต่ฉันควรจะบอกอะไรเธอดีล่ะ ความจริงเหรอ ฉันยังไม่พร้อม แถมฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
“ไม่มีอะไรจะบอกหรอก” ฉันพูด ปฏิเสธความจริง “ฉันแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายเลยออกไปสูดอากาศข้างนอก คงจะเพลินจนลืมดูเวลาแล้วก็กลับบ้านเลยล่ะมั้ง”
มิล่ากลอกตามองบนใส่ฉัน ไม่เชื่อคำพูดฉันสักคำ
“แล้วรอยดูดเต็มคอเธอนั่นล่ะ จะอธิบายว่ายังไง” เธอถาม
“ยุงกัดน่ะ” ฉันตอบไปโดยไม่ได้คิด
มิล่าเงยหน้าหัวเราะก๊ากออกมา
“ลองตอบใหม่ซิ” เธอบอกพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะขำ “บางทีฉันอาจจะเชื่อเธอก็ได้”
“ก็ได้” ฉันพูด “เป็นผื่นน่ะ ฉันดันไปโดนต้นพอยซันไอวี่มา”
นั่นยิ่งทำให้มิล่าหัวเราะจนตัวงอ ส่ายหัวไปมา
“บางทีเธอควรเลิกฝึกเป็นนักรบแล้วไปเอาดีด้านเดี่ยวไมโครโฟนดีกว่านะ” เธอบอกทั้งที่ยังหัวเราะไม่หยุด
ฉันพ่นลมอย่างหงุดหงิดและรู้สึกอับอาย มิล่ามองฉันทะลุปรุโปร่ง โกหกเธอไปก็เท่านั้น ยังไงเธอก็ต้องรู้ความจริงอยู่ดี
ฉันกอดอก รอให้เธอหัวเราะให้เสร็จ
“มันไม่ตลกนะ” ในที่สุดฉันก็พูดขึ้นเมื่อเธอเริ่มสงบลง
“ตลกสิ!” มิล่าเถียง “ไม่มีใครเชื่อเรื่องไร้สาระที่เธอเพิ่งพูดออกมาหรอก เมื่อคืนหิมะตกนะยะ ไม่มียุงตัวไหนกล้าออกมาบินเพ่นพ่านหรอก แล้วในเขตแดนฝูงเราก็ไม่มีต้นพอยซันไอวี่ด้วย”
ฉันเงียบไป คิดว่าจะพูดอะไรต่อไปดี
“ก็ได้” ฉันพูดอย่างยอมแพ้ “มันเป็นรอยดูดจริงๆ นั่นแหละ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากบอกเธอนะ แค่ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่ายังไงต่างหาก”
“งั้นก็เริ่มเล่ามาตั้งแต่แรกเลยสิ!” มิล่าพูดพลางวางนิตยสารลงบนโต๊ะข้างเตียง
ฉันจะบอกเพื่อนสนิทของฉันยังไงดีว่าฉันคือคู่แท้ของว่าที่อัลฟ่า
ฉันหลับตาลง ภาวนาในใจ นี่มันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
“ฉันบอกไม่ได้หรอก” ในที่สุดฉันก็พูดออกไป “ตอนนี้เรื่องมันค่อนข้างจะซับซ้อนน่ะ ฉันสัญญาว่าจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟังเมื่อถึงเวลา”
มิล่าทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉันห้ามเธอไว้
“ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น” ฉันพูด แต่ในใจก็หวังว่าจะได้รู้ความจริงในไม่ช้า
สีหน้าของมิล่าสลดลง และเธอก็ดูเศร้าขึ้นมาทันทีที่ฉันปิดบังเรื่องนี้กับเธอ
ฉันขยับเข้าไปใกล้เธอ นั่งยองๆ ลงข้างเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่
“มิล่า” ฉันพูด “เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน และเธอจะเป็นคนแรกที่ฉันบอก แค่เชื่อใจฉันนะว่าตอนนี้ฉันบอกเธอไม่ได้จริงๆ ฉันต้องจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยก่อน ถึงจะบอกความลับนี้กับเธอได้”
มิล่าพยักหน้าแล้วส่งยิ้มฝืดๆ ให้ฉัน
ฉันไม่ชอบเลยที่ต้องมีความลับกับเธอ แต่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าความลับของฉันจะอยู่ได้ไม่นานขนาดนี้