บทที่ 4 - ความลับ
เอมิลี่'s POV
ฉันตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ด้วยเสียงนาฬิกาปลุกที่ส่งเสียงดังอยู่ข้างๆ
8:30 น.
ตาฉันเบิกกว้าง
ฉันสายสำหรับการฝึกซ้อม! ฉันกระโดดลงจากเตียงและลงมายืนบนพื้นด้วยเสียงคราง
"เชี่ย!" ฉันสบถเบาๆ
ร่างกายของฉันรู้สึกเหมือนโดนรถไถวิ่งทับ มันปวดไปทั่วทั้งตัว และหน้าอกของฉันก็อ่อนโยนและบวม
ฉันขมวดคิ้วด้วยความสับสน พยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
ฉันค่อยๆ เดินไปที่ห้องน้ำ รู้สึกถึงความอ่อนโยนระหว่างขาของฉัน
ฉันมี...?
ฉันสลัดความคิดนั้นออกอย่างรวดเร็ว ฉันไม่สามารถมีได้—ฉันมีหรือเปล่า?
"บ้าเอ๊ย!" ฉันอุทานเบาๆ ด้วยความตกใจ เมื่อเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก
ท้ายทอยของฉันเต็มไปด้วยรอยช้ำหลากสีและขนาด วิ่งลงมาถึงหน้าอกและท้อง
รอยจูบ! อะไรเนี่ย! ใครทำแบบนี้กับฉัน และทำไม?
ฉันถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด ไม่มีทางที่ฉันจะออกไปฝึกซ้อมในสภาพนี้ได้
ฉันเอามือลูบหน้า ส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ
"ฉันกลับมาที่ห้องได้ยังไง?" ฉันพึมพำกับตัวเอง "ฉันไม่ได้ติดอยู่ในกระท่อมใต้หิมะหนาเหรอ?"
ฉันค่อยๆ หันไปเปิดก๊อกน้ำฝักบัว หวังว่ามันจะช่วยให้ฉันจำเรื่องเมื่อคืนนี้ได้
สายตาของฉันตกไปที่ชุดเดรสสีดำตัวเล็กที่มิล่าเลือกให้ฉันในคืนนั้น
"ใครให้ฉันเปลี่ยนชุด?" ทุกอย่างดูสับสนไปหมด
ฉันเอื้อมมือไปหยิบชุดเดรส สังเกตเห็นกลิ่นจางๆ ที่คุ้นเคยบนผ้า
ความทรงจำของเมื่อคืนนี้หลั่งไหลเข้ามา และฉันกรีดร้องด้วยความตกใจ โยนชุดเดรสไปข้างๆ เหมือนมันเพิ่งเผาฉัน
อเล็กซ์เอาความบริสุทธิ์และจูบแรกของฉันไป
"อเล็กซ์คือคู่แท้ของฉัน" ฉันกระซิบกับตัวเอง
หัวใจของฉันเต้นแรงในอก และท้องของฉันรู้สึกเหมือนมีคนพลิกมัน
"อเล็กซ์คือคู่แท้ของฉัน?"
ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่คำถาม แต่แม้แต่ความคิดนั้นก็ฟังดูไม่จริงในหูของฉันเอง
ฉันหยิบชุดเดรสขึ้นมา ทิ้งมันในถุงซักผ้า และเข้าไปในฝักบัว
ฉันครางและร้องด้วยความเจ็บปวดในทุกการเคลื่อนไหว ล้างร่างกายที่อ่อนโยนและปวด
เมื่อฉันเสร็จในที่สุด ฉันกลับไปที่ห้องเพื่อแต่งตัว ฉันรู้ว่าฉันมีปัญหาเพราะฉันสายสำหรับการฝึกซ้อม และตอนนี้ฉันกำลังคิดจะเลี่ยงมัน
"ในที่สุด!" เสียงโกรธของมิล่าดังขึ้นในหูของฉัน และฉันกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นมิล่านั่งอยู่บนเตียงของฉัน
"เมื่อคืนนี้เธอไปไหนมาวะ?" เธอตะโกนใส่ฉันด้วยความโกรธ "แจ็คซ์กับฉันหาทั่วทุกที่! เราเป็นห่วงแทบตาย! ทำไมเธอปิดการเชื่อมโยง? เธอกลับบ้านได้ยังไง และรอยช้ำรอบท้ายทอยของเธอคืออะไร?"
เมื่อมิล่าตะโกนใส่ฉันเสร็จ ความโกรธของเธอก็ลดลง
"มันเป็นเรื่องยาว" ฉันพูด "เรื่องที่ฉันบอกเธอตอนนี้ไม่ได้ ฉันสายสำหรับการฝึกซ้อมแล้ว"
มิล่าฮึดฮัด มองตาฉันด้วยความหงุดหงิด และฉันขมวดคิ้วใส่เธอด้วยความสับสน
"การฝึกซ้อมเช้านี้ถูกยกเลิก" เธอบอก "ถ้าเธอเปิดการเชื่อมโยง เธอจะรู้ว่าอัลฟ่าโคลให้ทุกคนหยุดวันนี้"
"เขายกเลิกการฝึกซ้อม?" ฉันถามด้วยความประหลาดใจ สายตาของฉันตกไปที่นาฬิกาปลุกข้างเตียง ฉันแน่ใจว่าฉันตั้งมันไว้ตอน 6 โมงเช้า แต่มันดังตอน 8:30 น.
อเล็กซ์เปลี่ยนเวลาบนนาฬิกาปลุกหรือเปล่า? เขารู้ว่าฉันจะเหนื่อยหลังจากเมื่อคืนนี้หรือเปล่า?
"ใช่" มิล่าพูดต่อ ด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง "เมื่อคืนนี้หิมะตก"
หัวใจของฉันเต้นแรง มันไม่ใช่ความฝัน มันเกิดขึ้นจริงๆ
"มันไม่เคยมีหิมะตกมากว่ายี่สิบห้าปีแล้ว" มิล่าพูดด้วยความคิดลึกซึ้ง "อัลฟ่าโคลบอกว่าไม่ต้องกังวล เขาดูเหมือน...มีความสุขกับมัน"
"โอ้" คำเดียวหลุดออกจากริมฝีปากของฉัน
"ใช่," มีลาพูดพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสับสน "เขาบอกว่าเราควรฉลองและสนุกกับหิมะ ไม่ต้องกังวลกับมัน การเปลี่ยนแปลงกำลังจะมา"
ฉันพยักหน้าเข้าใจและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ของฉัน
ฉันต้องหาชุดที่จะสามารถซ่อนหลักฐานทั้งหมดจากเมื่อคืนได้
สุดท้ายฉันเลือกเสื้อคอเต่าสีน้ำตาลช็อกโกแลตและกางเกงยีนส์สีขาวที่ใส่สบาย
ฉันรีบแต่งตัวในตู้เสื้อผ้า พยายามซ่อนหลักฐานที่เหลือจากมีลา ถ้าเธอสงสัยว่าฉันเจอคู่แท้ของฉันแล้ว เธอจะถามไม่หยุด และถ้าเธอรู้ว่าเป็นอเล็กซ์ ฉันจะไม่มีวันได้หยุดฟังเรื่องนี้เลย
ฉันหยิบรองเท้าผ้าใบสีขาวขณะที่ออกมาและนั่งบนเตียง
มีลานั่งเงียบๆ อยู่มุมห้อง พลิกนิตยสารเก่าๆ
"เสร็จหรือยังกับการไม่ตอบคำถามของฉัน?" มีลาถามขณะที่ลดนิตยสารลง
ฉันหยุดสิ่งที่กำลังทำและลดไหล่ลง ฉันรู้ว่ามีลาแค่ห่วงใยฉัน แต่ฉันควรบอกอะไรเธอดี? ความจริงเหรอ? ฉันยังไม่พร้อม และฉันยังไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
"ไม่มีอะไรจะบอก" ฉันพูดปฏิเสธความจริง "ฉันรู้สึกไม่สบายและออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ ฉันคงเสียเวลาและกลับบ้าน"
มีลากรอกตาใส่ฉัน ไม่เชื่อคำพูดของฉันเลย
"แล้วจะอธิบายรอยจูบทั่วคอเธอยังไง?" เธอถาม
"ยุงกัด" ฉันพูดโดยไม่คิด
มีลาโยนหัวกลับและหัวเราะเสียงดัง
"ลองอีกที" เธอพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาจากการหัวเราะ "บางทีฉันอาจจะเชื่อเธอ"
"ก็ได้" ฉันพูด "มันเป็นผื่น ฉันเจอไม้เลื้อยพิษ"
นั่นทำให้มีลาหัวเราะจนตัวงอ ส่ายหัว
"บางทีเธอควรเลิกฝึกนักรบแล้วไปเป็นนักแสดงตลกแทน" เธอพูดระหว่างหัวเราะ
ฉันฮึดฮัดด้วยความรำคาญและรู้สึกอาย มีลามองทะลุฉันได้ การโกหกเธอไม่ช่วยอะไร เธอจะรู้ความจริงในที่สุด
ฉันกอดอก รอให้เธอหัวเราะเสร็จ
"มันไม่ตลก" ฉันพูดในที่สุดเมื่อเธอสงบลงพอ
"มันตลก!" มีลาโต้แย้ง "ไม่มีใครเชื่อเรื่องที่เธอพูดหรอก เมื่อคืนหิมะตก ไม่มีทางที่ยุงจะออกมา และเราไม่มีไม้เลื้อยพิษในเขตนี้"
ฉันเงียบ คิดว่าจะพูดอะไรต่อไปดี
"ก็ได้" ฉันพูดยอมแพ้ "มันเป็นรอยจูบ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากบอกเธอ แค่ฉันไม่รู้จะบอกอะไร"
"งั้นเริ่มจากต้นเรื่อง!" มีลาพูดพร้อมกับวางนิตยสารบนโต๊ะข้างเตียง
ฉันจะบอกเพื่อนสนิทของฉันยังไงว่าฉันเป็นคู่แท้ของว่าที่อัลฟ่าคนใหม่?
ฉันหลับตาอธิษฐาน นี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
"ฉันบอกไม่ได้" ฉันพูดในที่สุด "ตอนนี้มันซับซ้อนมาก ฉันสัญญาว่าจะบอกทุกอย่างเมื่อถึงเวลา"
มีลาต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉันหยุดเธอ
"ฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น" ฉันพูด แต่ฉันหวังว่าจะรู้เร็วๆ นี้
ใบหน้าของมีลาตกลงและเธอดูเศร้าที่ฉันปิดบังเรื่องนี้จากเธอ
ฉันเดินเข้าไปใกล้เธอ นั่งยองๆ ข้างเก้าอี้ที่เธอนั่ง
"มีลา" ฉันพูด "เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน และเธอจะเป็นคนแรกที่ฉันบอก แค่เชื่อฉันว่าฉันบอกเธอตอนนี้ไม่ได้ ฉันต้องแก้ไขเรื่องของตัวเองก่อนที่จะแชร์ความลับกับเธอ"
มีลาพยักหน้าและยิ้มอ่อนๆ
ฉันไม่ชอบปิดบังความลับจากเธอ แต่ไม่เคยในฝันที่บ้าบอที่สุดของฉันที่ฉันสงสัยว่าความลับของฉันจะอยู่ได้ไม่นาน