บทที่ 3 — เพื่อน
บทที่ 3 - เมท
มุมมองของเอมิลี่
สายลมเย็นในฤดูใบไม้ร่วงปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ และฉันก็ร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อประตูบานนั้นปิดลงใกล้เข้ามาด้านหลัง
ฉันส่ายหัวอย่างสับสน มองไปทั่วสวน
ทำไมฉันถึงอยากมาที่นี่นะ ข้างนอกนั่นไม่มีอะไรผิดปกติเลย ทุกอย่างเงียบสงัด เว้นแต่หัวใจของฉันที่เต้นรัว
แรงดึงดูดอันมหาศาลนั้นไม่อาจต้านทานได้ และฉันก็ก้าวเท้าออกไป
สุดท้ายฉันก็เดินลงไปยังน้ำพุขนาดใหญ่กลางสวน และนั่งลงบนม้านั่งหินอ่อนสีขาวเย็นเฉียบ มองดูผืนน้ำและน้ำพุ
ฉันถอนหายใจ
ฉันกำลังจะเสียสติหรือเปล่านะ
ฉันเงยหน้ามองรูปปั้นพระแม่จันทราที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางอ่างน้ำพุขนาดใหญ่
พระองค์ยืนปกป้องอยู่ท่ามกลางเหล่าหมาป่าทรงพลังที่กำลังหอนรับดวงจันทร์
“เหตุใดท่านจึงพรากหมาป่าของข้าไปจากข้า” ฉันกระซิบ
ความเงียบอันน่าอึดอัดตอบกลับมา และอารมณ์ของฉันก็พลุ่งพล่านจนควบคุมไม่อยู่
ฉันกระโดดลุกขึ้นยืนขณะที่ความโกรธและความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วอก
“เหตุใดท่านจึงลงโทษข้าเช่นนี้” ฉันร้องตะโกนแล้วทรุดตัวลงคุกเข่า “ข้าไม่บริสุทธิ์พอที่จะได้รับพรเป็นหนึ่งในสิ่งที่ท่านสร้างสรรค์หรือ หรือข้าไม่แข็งแกร่งพอที่จะมีสักตัว”
ฉันสะอื้นไห้อย่างควบคุมไม่ได้ ปลดปล่อยทุกอารมณ์ที่เก็บกดไว้ในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา
“ท่านพาข้ามาที่นี่ทำไม” ฉันถามพลางเช็ดหน้า
รูปปั้นเย็นเยียบนั้นจ้องมองกลับมายังฉันด้วยรอยยิ้มเย็นชาแบบเดียวกับทุกวัน
“บอกข้ามาสิ!” ฉันตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “บอกข้ามาว่าข้ามาอยู่ที่นี่ทำไม!”
เสียงตะโกนของฉันดังก้องไปในความเงียบยามค่ำคืน รบกวนสัตว์ป่าในพงไพร
ฉันถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน
“ข้าน่าจะรู้ว่าท่านจะไม่ตอบข้า!” ฉันแค่นเสียงอย่างหัวเสีย
ฉันหันหลังกลับ ตั้งใจจะเดินกลับไปที่เรือนพักของฝูง
ฉันรีบวิ่งไปตามทางเดินในสวน ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา ฉันชะลอฝีเท้าลงเมื่อเห็นเรือนพักของฝูงอยู่ไม่ไกล พลางใช้มือปาดน้ำตา เครื่องสำอางของฉันคงจะเลอะเทอะไปหมดแล้วเพราะร้องไห้หนักขนาดนี้
ฉันเอื้อมมือไปเปิดประตู ทันใดนั้นกลิ่นหอมยั่วยวนของแอปเปิ้ลครัมเบิ้ลเจ้าเก่าก็โชยมาปะทะจมูก
ฉันตัวแข็งทื่อคาที่ มือยังจับลูกบิดประตูแน่น และลมหายใจของฉันก็เริ่มถี่กระชั้น
“เมท!” เสียงทุ้มแหบพร่าคุ้นหูของอเล็กซ์ดังขึ้นข้างหลังฉัน ส่งความรู้สึกซาบซ่านรัญจวนไปทั่วร่างจนถึงแก่นกลาง
“เป็นไปไม่ได้” ฉันกระซิบ หลับตาลงแล้วกลืนก้อนแข็งๆ ในลำคอ
นี่ต้องเป็นฝันแน่ๆ ฉันต้องคิดไปเองแน่ๆ!
ฉันได้ยินเสียงอเล็กซ์เข้ามาใกล้ขึ้น และฉันก็ร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อเขายื่นแขนออกมาจับประตูไว้ทันที
ฉันตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่เป่ารดอยู่ข้างลำคอ
ชั่วครู่แปลกๆ เราทั้งคู่ต่างยืนนิ่งแข็งทื่อ
ฉันไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
อเล็กซ์กำลังรอให้ฉันตอบรับเสียงเรียกของเขาหรือเปล่า ฉันไม่มีหมาป่าในตัวคอยบอกเสียด้วยว่ามันเป็นเรื่องจริง!
ฉันค่อยๆ ปล่อยมือจากลูกบิดประตูเพื่อหันไปเผชิญหน้ากับเขา
ฉันอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเขาตระหง่านเหนือร่างเล็กๆ สูงห้าฟุตห้านิ้วของฉัน กล้ามแขนใหญ่โตของเขาเกร็งนูนภายใต้เสื้อยืดสีดำรัดรูป
เขาหลับตาพริ้ม มีรอยยิ้มหยอกเย้าเล็กๆ ประดับอยู่บนริมฝีปาก
เขาดีใจหรือที่เจอฉัน
ดวงตาของอเล็กซ์เบิกโพลง และฉันก็สบเข้ากับห้วงลึกมืดมิดที่จ้องมองกลับมา
ด้วยความตกใจ ฉันถอยหลังอย่างรวดเร็วจนชนเข้ากับประตู หมาป่าของเขาคงเข้าควบคุมแล้วแน่ๆ
อเล็กซ์ไม่พยายามขยับหลีกทางหรือปล่อยฉันไป ตรงกันข้าม เขากลับขมวดคิ้วมุ่นแล้วเอียงคอเล็กน้อย
เขากำลังพยายามอ่านใจฉันอยู่หรือเปล่า
เขาจะปฏิเสธฉันหรือ
“จะรีบร้อนไปไหนหรือ เมทตัวน้อย” เขาถามพลางเอียงคอไปมา
“มะ ไม่ ไม่ได้รีบร้อนอะไรนี่คะ” ฉันพึมพำอย่างประหม่าในลำคอ ความใกล้ชิดของอเล็กซ์กำลังก่อให้เกิดความรู้สึกแปลกใหม่ขึ้นในใจฉัน
มือของอเล็กซ์เคลื่อนมาข้างแก้มฉัน และฉันก็สะดุ้งเมื่อเขาสัมผัส ขณะที่เขาค่อยๆ ปัดเส้นผมที่หลุดลุ่ยออกจากใบหน้าให้
ฉันเพิ่งรู้สึกเหมือนมีประกายไฟหรือเปล่านะ
“ทำไมถึงกลัวฉันล่ะ เมทตัวน้อย” เขาถาม เสียงทุ้มแหบพร่าของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก
“ฉะ ฉัน ฉันไม่ได้กลัวสักหน่อยค่ะ” ฉันพูดตะกุกตะกักอย่างประหม่า “ฉะ ฉัน ฉันแค่...”
อเล็กซ์เคลื่อนศีรษะมาที่ต้นคอของฉัน ยื่นเขี้ยวออกมา แล้วครูดเบาๆ ตรงจุดที่จะทำเครื่องหมาย ฉันตัวสั่นสะท้าน รู้สึกว่าขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่ เขาค่อยๆ ดึงศีรษะกลับ แล้วสูดดมกลิ่นกายของฉันอย่างเปิดเผย ลึก และยาวนาน
“อ่าห์” เขาพูดอย่างตื่นเต้นระคนพอใจ พลางเลียริมฝีปาก “กลิ่นของเธอช่างหอมยั่วยวนร้ายกาจนัก”
ชั่ววินาทีหนึ่งฉันสงสัยว่าตัวเองมีกลิ่นอะไร แต่ก่อนที่ฉันจะได้เอ่ยถาม เขาก็เหวี่ยงฉันพาดบ่าแล้ววิ่งตรงไปยังป่า
เขาวิ่งเข้าไปในป่าไม่ลึกนัก ฉันได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ใกล้ๆ
สองสามนาทีต่อมา กระท่อมหลังหนึ่งก็ปรากฏแก่สายตา และอเล็กซ์ก็วิ่งขึ้นบันไดสองสามขั้นไปยังประตู
เขาค่อยๆ วางฉันลง สอดแขนโอบรอบเอวฉัน แล้วผลักประตูเปิดออก
อเล็กซ์อุ้มฉันในท่าเจ้าสาวแล้วพาเข้าไปข้างใน
“เราอยู่ที่ไหนกันคะ” ฉันถามเมื่อหาเสียงตัวเองเจอ ฉันตกใจเกินกว่าจะถามคำถามใดๆ หรือแม้แต่จะกรีดร้องตอนที่เขาวิ่งพาฉันมา
อเล็กซ์เปิดไฟ
"กระท่อมอัลฟ่า" เขาพูดพลางวางฉันลงบนโซฟา "ฉันเคยมาที่นี่เวลาที่ต้องการหนีจากความเป็นจริง"
ฉันพยักหน้าเข้าใจ ฉันเองก็เคยมีที่พิเศษริมแม่น้ำที่ฉันเคยไปซ่อนตัว และมีเพียงมิล่าเท่านั้นที่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน
อเล็กซ์ถอดเสื้อออกทางศีรษะแล้วโยนมันลงบนพื้น จากนั้นก็เดินไปที่เตาผิง นั่งยองๆ ตรงหน้าแล้วจุดไฟ
สองสามนาทีต่อมา อเล็กซ์เอาแต่จ้องมองเปลวไฟ ไม่พูดอะไรสักคำ
เขากำลังคิดอะไรอยู่?
เขากำลังคิดจะปฏิเสธฉันหรือเปล่า?
สายตาฉันเลื่อนไปมองหน้าต่าง ได้ยินเสียงลมเริ่มแรงขึ้นข้างนอก
พายุกำลังจะมาหรือ? เมื่อสองสามนาทีก่อน ท้องฟ้ายังโปร่งใส และดวงจันทร์ก็ลอยต่ำอยู่บนฟ้าอยู่เลย
"อัลฟ่าอเล็กซานเดอร์" ฉันเรียกอย่างประหม่า
"อเล็กซ์" เขาพูดพลางลุกขึ้นยืน "เรียกฉันว่าอเล็กซ์"
"เอ่อ อเล็กซ์" ฉันพึมพำ "ฉันว่าคุณควรพาฉันกลับไปที่บ้านพักของฝูงนะ ดูเหมือนฝนกำลังจะตก"
อเล็กซ์ส่ายหน้าแล้วขยับเข้ามาใกล้ เขาท้าวแขนลงบนที่วางแขนของโซฟา กักตัวฉันไว้
"หิมะกำลังจะตกต่างหาก" เขาพูดอย่างมีความสุข
"หิมะ?" ฉันหวีดร้อง ตาเบิกกว้าง
"ใช่ หิมะ ลองดูสิ" เขาคะยั้นคะยอ ยิ้มกริ่ม
อเล็กซ์ถอยห่างจากฉัน เปิดทางให้ฉันลุกขึ้น ทันทีที่ฉันยืนขึ้นได้ ฉันก็วิ่งไปที่ประตูแล้วผลักเปิดออก
ฉันอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกปกคลุมไปด้วยหิมะหนาอย่างน้อยสามฟุตแล้ว
"เป็นไปได้ยังไง?" ฉันร้องเสียงแหลม ที่นี่ไม่เคยมีหิมะตกมาก่อนเลยนะ
อเล็กซ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉัน และด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันก็รู้คำตอบอยู่แล้ว หมาป่าของเขาต้องเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้แน่ๆ
"มันจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อสายเลือดของเราพบคู่แท้ที่เป็นพรหมลิขิตเท่านั้น" เขาพูดอย่างภาคภูมิใจ และดวงตาของเขาก็เปลี่ยนกลับเป็นสีเทาสวยงามดังเดิม
"อเล็กซ์?" ฉันกระซิบ รู้สึกเพลิดเพลินที่ชื่อของเขากลิ้งอยู่บนลิ้น
"ครับ ที่รักของผม" เขาพูดพลางอ้าแขนรับฉัน "มาหาผมสิ"
ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ขาของฉันจะลากร่างเข้าไปหาราวกับถูกบงการ
ทันทีที่ฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาก็ดึงฉันเข้าไปชิดอกมากขึ้น และกลิ่นแอปเปิ้ลครัมเบิ้ลอุ่นๆ ของเขาก็โอบล้อมตัวฉัน นี่คือความสุขอย่างแท้จริง นี่คือบ้าน
ฉันถอนหายใจอย่างพึงพอใจ รู้สึกถึงการยอมรับและความรัก
อเล็กซ์ใช้นิ้วชี้เชยคางฉันขึ้นอย่างแผ่วเบา สบตาค้นหา
เขากำลังมองหาการยอมรับหรือ?
ดวงตาของเขาเลื่อนมาจับจ้องที่ริมฝีปากของฉัน ทำให้ฉันทั้งประหม่าและสั่นสะท้าน
เขากำลังจะจูบฉันหรือ? ฉันอยากจะลิ้มรสเขาเหลือเกิน
'บ้าจริง!' ฉันครวญครางในใจ เริ่มมัวเมาไปกับกลิ่นกายของอเล็กซ์ มันทำให้ประสาทสัมผัสของฉันชาด้าน และทำให้ฉันรู้สึกและต้องการบางสิ่งบางอย่าง
ลมหายใจของฉันสะดุดเมื่ออเล็กซ์ลดสายตาต่ำลง ลมหายใจกลิ่นมิ้นต์ของเขาเป่ารดใบหน้า และริมฝีปากของเขาอยู่ห่างจากฉันเพียงไม่กี่นิ้ว ฉันสัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากริมฝีปากของเขา
ส่วนลึกของฉันบีบรัดด้วยความคาดหวัง ทำให้น้ำหล่อเลี้ยงของฉันไหลซึมออกมาในกางเกงชั้นในอย่างเต็มใจ
ดวงตาของอเล็กซ์เข้มขึ้น และเขาเลียริมฝีปาก เขาคงสัมผัสได้ถึงความปรารถนาของฉัน
"กลิ่นของเธอช่างน่าลิ้มลอง" เขากระซิบเสียงแหบพร่า "ผมต้องการเธอ! ทั้งตัวของเธอ! ผมอยากจะเข้าไปอยู่ในตัวเธอ!"
ใบหน้าของฉันร้อนผ่าว ความร้อนแผ่ซ่านลงไปถึงแก่นกลางกาย และทำให้ ‘น้องสาว’ ของฉันเต้นตุบๆ
ฉันอยากให้เขาสัมผัสฉันเหลือเกิน ฉันอยากจะรู้สึกถึงมือของเขาที่ลูบไล้ไปทั่วร่างกาย สัมผัสทุกส่วนโค้งเว้าของฉัน
"ขอได้ไหม?" อเล็กซ์ถาม และชั่วขณะหนึ่ง ฉันก็สับสน
เขากำลังถามว่าเขาจูบฉันได้ไหม? หรือ ‘ทำรัก’ กับฉัน? หรือทั้งสองอย่าง?
ก่อนที่ฉันจะได้ตอบ ริมฝีปากของอเล็กซ์ก็บดเบียดลงบนริมฝีปากของฉัน ขโมยจูบแรกของฉันไป และฉันก็อ่อนระทวยในอ้อมแขนของเขา
อเล็กซ์อุ้มฉันขึ้นโดยไม่ถอนจูบ พาฉันขึ้นบันไดเข้าไปในห้อง แล้ววางฉันลงบนเตียง
ฉันครางเบาๆ เมื่อเขาถอนริมฝีปากออก ฉันต้องการมากกว่านี้!
"ใจเย็นๆ คู่ตัวน้อยของผม" เขาพูดพลางหัวเราะเบาๆ "ผมไม่ไปไหนหรอก!"
อเล็กซ์หันไปทางตู้เสื้อผ้าแล้วถอดเสื้อแจ็กเกตออก ขณะที่สายตาของฉันกวาดมองไปทั่วภายในห้อง
ห้องนั้นสะอาดและเป็นระเบียบ มีเพียงของตกแต่งเรียบง่ายประดับผนัง แต่ที่น่าสนใจคือ ไม่มีกลิ่นของหมาป่าสาวตนอื่นเลย
อเล็กซ์เข้ามาใกล้แล้วนั่งลงข้างฉัน กุมมือฉันไว้ และฉันก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
"มีอะไรหรือคะ?" ฉันถาม
"ผมไม่แน่ใจว่าจะพูดเรื่องนี้ยังไงดี" เขาพูดพลางลูบท้ายทอย
เขาได้สติแล้วสังเกตเห็นว่าฉันไม่มีหมาป่าหรือเปล่า? หรือว่าเขาจะ...?
"ผมไม่เคย 'ทำรัก' กับใครมาก่อนเลย" เขาพูดพลางช้อนตามองอย่างเขินอาย
หัวใจของฉันแทบจะกระดอนออกมาจากอก อเล็กซ์รอ! เขารอฉัน!
มือของฉันประคองใบหน้าของเขาโดยสัญชาตญาณ และรอยยิ้มเล็กๆ แห่งความโล่งใจก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของฉัน
"ฉันก็เหมือนกันค่ะ" ฉันพูด แก้มร้อนผ่าว
อเล็กซ์ประกบริมฝีปากเข้ากับฉันแล้วค่อยๆ ผลักฉันกลับลงบนเตียง เขาดูเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเปิดของขวัญคริสต์มาสที่รอคอยมานาน มือของเขาลูบไล้และสำรวจร่างกายของฉัน
มันรู้สึกดีมาก มันรู้สึกใช่เลย มันทำให้ฉันมีความสุขมาก!
หากเพียงแต่ฉันรู้ว่าช่วงเวลาแห่งความสุขนี้จะจบลงในพริบตา