แทงโก้กับหัวใจของอัลฟ่า

บทที่ 3 — เพื่อน

บทที่ 3 - คู่ชีวิต

มุมมองของเอมิลี่

ลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ และฉันก็ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อประตูปิดลงข้างหลังฉัน

ฉันส่ายหัว งงงวย มองไปรอบๆ สวน

ทำไมฉันถึงรู้สึกต้องมาที่นี่? ไม่มีอะไรผิดปกติ ทุกอย่างเงียบสงบ ยกเว้นหัวใจที่เต้นรัวของฉัน

แรงดึงดูดที่ยิ่งใหญ่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ และฉันก้าวไปข้างหน้า

ฉันเดินลงไปที่น้ำพุขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางสวนและนั่งลงบนม้านั่งหินอ่อนสีขาวเย็น มองไปที่น้ำและน้ำพุ

ฉันถอนหายใจ

ฉันกำลังเสียสติหรือเปล่า?

ฉันยกสายตาขึ้นมองรูปปั้นแม่พระจันทร์ที่ตั้งอยู่ตรงกลางชามขนาดใหญ่

เธอยืนอยู่ท่ามกลางหมาป่าทรงพลังที่กำลังหอนใส่ดวงจันทร์

"ทำไมท่านถึงกันหมาป่าของฉันออกจากฉัน?" ฉันกระซิบ

ความเงียบที่ไม่สบายใจตอบกลับมา และอารมณ์ของฉันก็พุ่งพล่าน

ฉันกระโดดขึ้นยืนเมื่อความโกรธและความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหน้าอก

"ทำไมท่านลงโทษฉันแบบนี้?" ฉันร้องออกมาและทรุดลงคุกเข่า "ฉันไม่บริสุทธิ์พอที่จะได้รับพรจากสิ่งสร้างของท่านหรือ? ฉันไม่แข็งแกร่งพอที่จะมีมันหรือ?"

ฉันร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้ ปลดปล่อยอารมณ์ที่เก็บกดมาหลายสัปดาห์

"ทำไมท่านถึงพาฉันมาที่นี่?" ฉันถาม พลางเช็ดน้ำตา

รูปปั้นเย็นเฉียบจ้องกลับมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มเย็นชาเหมือนทุกวัน

"บอกฉันสิ!" ฉันตะโกนอย่างโกรธเคือง "บอกฉันว่าทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่!"

เสียงตะโกนของฉันสะท้อนผ่านความเงียบของกลางคืน รบกวนสัตว์ป่าในป่า

ฉันถอนหายใจ ลุกขึ้นยืน

"ฉันควรจะรู้ว่าท่านจะไม่ตอบฉัน!" ฉันพูดอย่างโกรธเคือง

ฉันหันกลับไป เดินกลับไปที่บ้านของกลุ่ม

ฉันรีบเดินลงทางผ่านสวน ตาของฉันพร่ามัวจากน้ำตา ฉันเดินช้าลงเมื่อบ้านของกลุ่มปรากฏในสายตา เช็ดน้ำตาด้วยมือของฉัน—เครื่องสำอางของฉันต้องเลอะเทอะจากการร้องไห้มากมายแน่ๆ

ฉันยื่นมือไปเปิดประตูเมื่อกลิ่นหอมของแอปเปิ้ลครัมเบิลที่คุ้นเคยก็ตีจมูกฉัน

ฉันหยุดอยู่กับที่ มือจับที่จับประตูแน่น และการหายใจของฉันเริ่มเร็วขึ้น

"คู่ชีวิต!" เสียงทุ้มของอเล็กซ์ดังขึ้นข้างหลังฉัน ส่งความรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วร่างกาย

"นี่มันเป็นไปไม่ได้" ฉันกระซิบ ปิดตาและกลืนน้ำลาย

นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ ฉันต้องจินตนาการไปเอง!

ฉันได้ยินเสียงอเล็กซ์เข้ามาใกล้ และฉันก็ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเขายื่นแขนออกมา จับประตู

ฉันตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่พัดผ่านข้างคอของฉัน

เราทั้งสองคนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

ฉันไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไร

อเล็กซ์กำลังรอให้ฉันตอบรับการเรียกของเขาหรือ? ฉันไม่มีหมาป่าที่จะบอกฉันว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่!

ฉันค่อยๆ ปล่อยมือจากที่จับประตู หันไปเผชิญหน้ากับเขา

ฉันอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เห็นร่างใหญ่ของเขายืนเหนือร่างเล็กๆ ของฉันที่สูงเพียง 5 ฟุต 5 นิ้ว กล้ามแขนใหญ่ของเขาโผล่ออกมาภายใต้เสื้อยืดสีดำที่ยืดออก

เขาหลับตาและมีรอยยิ้มล้อเลียนเล็กน้อยบนริมฝีปากของเขา

เขามีความสุขที่ได้พบฉันหรือ?

ดวงตาของอเล็กซ์เปิดขึ้นทันที และฉันก็พบกับดวงตาสีดำลึกที่จ้องกลับมาที่ฉัน

ฉันสะดุ้ง ถอยหลังอย่างรวดเร็วชนประตู—หมาป่าของเขาต้องควบคุมตัวเขาแล้ว

อเล็กซ์ไม่ได้พยายามขยับออกไปหรือปล่อยฉันไป แทนที่เขาขมวดคิ้วและเอียงหัวไปด้านข้าง

เขากำลังพยายามอ่านใจฉันหรือ?

เขากำลังจะปฏิเสธฉันหรือ?

"รีบไปไหนล่ะ คู่ชีวิตน้อย?" เขาถาม เอียงหัวไปมาข้างหนึ่ง

"ไม่ ไม่ ไม่รีบไปไหน?" ฉันพูดเบาๆ อย่างประหม่า ความใกล้ชิดของอเล็กซ์ทำให้ความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนในตัวฉัน

มือของอเล็กซ์ย้ายไปที่ข้างหน้าฉัน และฉันสะดุ้งเมื่อเขาเบาๆ เอาผมที่หลุดออกจากหน้าฉัน

ฉันรู้สึกถึงประกายไฟหรือเปล่า?

"ทำไมเธอถึงกลัวฉัน คู่ชีวิตน้อย?" เขาถามด้วยเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยอารมณ์

"ฉัน ฉันไม่กลัว" ฉันพูดตะกุกตะกัก "ฉัน ฉันแค่..."

อเล็กซ์ย้ายหัวไปที่ต้นคอของฉัน ยืดเขี้ยวออกมาและขูดตรงจุดที่ทำเครื่องหมายของฉัน ฉันตัวสั่น รู้สึกขาของฉันอ่อนแรง เขาค่อยๆ ดึงหัวกลับและสูดกลิ่นของฉันลึกๆ ยาวๆ

"อาห์" เขาพูดอย่างตื่นเต้น ลิ้นเลียริมฝีปาก "เธอหอมอร่อยจริงๆ"

ฉันสงสัยว่าฉันมีกลิ่นอะไร แต่ก่อนที่ฉันจะถาม เขาก็โยนฉันขึ้นบ่าของเขาและวิ่งไปทางป่า

เขาไม่ได้วิ่งลึกเข้าไปในป่ามากนัก ฉันได้ยินเสียงน้ำไหลใกล้ๆ

อีกไม่กี่นาทีต่อมา กระท่อมก็ปรากฏในสายตา และอเล็กซ์วิ่งขึ้นบันไดไม่กี่ขั้นไปที่ประตู

เขาวางฉันลงอย่างระมัดระวัง โอบแขนรอบเอวของฉัน และผลักประตูเปิด

อเล็กซ์อุ้มฉันในสไตล์เจ้าสาวและพาฉันเข้าไปข้างใน

"ที่นี่คือที่ไหน?" ฉันถามเมื่อหาพบเสียงของตัวเอง ฉันตกใจเกินกว่าจะถามคำถามหรือแม้แต่ตะโกนเมื่อเขาวิ่งพาฉันออกไป

อเล็กซ์เปิดไฟขึ้น

“บ้านพักอัลฟ่า” เขาพูดพร้อมวางฉันลงบนโซฟา “ฉันเคยมาอยู่ที่นี่เมื่อฉันต้องการพักจากความเป็นจริง”

ฉันพยักหน้าเข้าใจ ฉันเคยมีที่ลับตรงแม่น้ำที่ฉันใช้ซ่อนตัว และมีแค่มิล่าที่รู้ว่าจะหาฉันเจอได้ที่ไหน

อเล็กซ์ถอดเสื้อออกแล้วโยนลงพื้น จากนั้นเดินไปที่เตาผิง นั่งยองๆ อยู่ข้างหน้า แล้วเริ่มก่อไฟ

สักพัก อเล็กซ์ก็จ้องมองไปที่ไฟโดยไม่พูดอะไรเลย

เขากำลังคิดอะไรอยู่?

เขากำลังคิดที่จะปฏิเสธฉันหรือเปล่า?

ฉันมองไปทางหน้าต่าง ได้ยินเสียงลมพัดแรงขึ้นข้างนอก

พายุจะมาเหรอ? เมื่อกี้ท้องฟ้ายังปลอดโปร่งอยู่เลย และพระจันทร์ก็ห้อยต่ำอยู่บนท้องฟ้า

“อัลฟ่าอเล็กซานเดอร์” ฉันเรียกด้วยความกังวล

“อเล็กซ์” เขาพูดพร้อมลุกขึ้นยืน “เรียกฉันว่าอเล็กซ์เถอะ”

“อืม...อเล็กซ์” ฉันพึมพำ “ฉันคิดว่าเธอควรพาฉันกลับไปที่บ้านพักนะ ดูเหมือนว่าฝนจะตก”

อเล็กซ์ส่ายหัวแล้วเดินเข้ามาใกล้ เขายืนพิงแขนกับที่พักแขนของโซฟา ล้อมฉันไว้

“มันกำลังจะหิมะตก” เขาพูดด้วยความยินดี

“หิมะตก?” ฉันร้องเสียงหลง ตาเบิกกว้าง

“ใช่ หิมะตก ดูสิ” เขากระตุ้นพร้อมยิ้ม

อเล็กซ์ถอยห่างจากฉัน ให้ฉันลุกขึ้นยืนได้ เมื่อฉันลุกขึ้นแล้ว ฉันก็วิ่งไปที่ประตูแล้วเปิดออก

ฉันอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ—ทุกอย่างถูกปกคลุมด้วยหิมะหนาสามฟุตแล้ว

“เป็นไปได้ยังไง?” ฉันพูดเสียงเบา ที่นี่ไม่เคยมีหิมะตกมาก่อน

อเล็กซ์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และฉันก็รู้คำตอบทันที หมาป่าของเขาต้องเป็นคนทำให้เกิดหิมะตก

“มันเกิดขึ้นเฉพาะเมื่อสายเลือดของเราพบคู่แท้ของเรา” เขาพูดด้วยความภาคภูมิใจ และดวงตาของเขากลับมาเป็นสีเทาสวยงาม

“อเล็กซ์?” ฉันกระซิบ รู้สึกพอใจกับการเรียกชื่อนั้น

“ใช่ ที่รัก” เขาพูดพร้อมเปิดแขนให้ฉัน “มาหาฉันสิ”

ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ขาของฉันจะลากร่างฉันไปหาเขาเหมือนถูกบังคับให้ทำ

ทันทีที่ฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาดึงฉันเข้ามาใกล้หน้าอกของเขา และกลิ่นแอปเปิ้ลอบอุ่นของเขาก็ห่อหุ้มฉัน นี่คือความสุขบริสุทธิ์ นี่คือบ้าน

ฉันถอนหายใจด้วยความพึงพอใจ รู้สึกได้รับการยอมรับและรัก

อเล็กซ์ยกคางฉันขึ้นอย่างระมัดระวังด้วยนิ้วชี้ของเขา มองหาสายตาของฉัน

เขากำลังมองหาการยอมรับหรือเปล่า?

ดวงตาของเขาเลื่อนไปที่ริมฝีปากของฉัน ทำให้ฉันรู้สึกประหม่าและสั่นไหว

เขากำลังจะจูบฉันหรือเปล่า? ฉันอยากลิ้มรสเขามาก

“บ้าเอ๊ย!” ฉันครางในใจ กลิ่นของอเล็กซ์ทำให้ฉันมึนเมา มันทำให้ฉันรู้สึกและต้องการบางสิ่ง

ลมหายใจของฉันสะดุดเมื่ออเล็กซ์ลดสายตาลงต่ำ ลมหายใจเย็นๆ ของเขาพัดผ่านใบหน้าของฉันและริมฝีปากเขาอยู่ห่างจากฉันแค่ไม่กี่นิ้ว ฉันรู้สึกถึงความร้อนจากมัน

แกนกลางของฉันตึงเครียดด้วยความคาดหวัง ทำให้น้ำของฉันไหลเข้ากางเกงในโดยไม่รู้ตัว

ดวงตาของอเล็กซ์มืดลง และเขาเลียริมฝีปาก เขาคงได้กลิ่นความต้องการของฉัน

“เธอกลิ่นหอมมาก” เขากระซิบเสียงแหบ “ฉันต้องการเธอ! ทั้งหมดของเธอ! ฉันอยากเข้าไปในตัวเธอ!”

ใบหน้าของฉันร้อนขึ้น ความร้อนแผ่ลงไปที่แกนกลางของฉันและทำให้จุดนั้นเต้นตุบๆ

ฉันอยากให้เขาสัมผัสฉันมาก ฉันอยากรู้สึกถึงมือของเขาลูบไล้ทั่วร่างกายฉัน

“ได้ไหม?” อเล็กซ์ถาม และฉันก็สับสนอยู่ครู่หนึ่ง

เขากำลังถามว่าเขาจูบฉันได้ไหม? หรือทำอะไรกับฉันได้ไหม? หรือทั้งสองอย่าง?

ก่อนที่ฉันจะตอบ ริมฝีปากของอเล็กซ์ก็ทับลงบนริมฝีปากของฉัน ขโมยจูบแรกของฉัน และฉันก็ละลายไปในอ้อมแขนของเขา

อเล็กซ์ยกฉันขึ้นโดยไม่หยุดจูบ พาฉันขึ้นบันได เข้าไปในห้อง และวางฉันลงบนเตียง

ฉันครางเมื่อเขาถอนตัวออก—ฉันต้องการมากกว่านี้!

“ผ่อนคลายเถอะ คู่รักน้อย” เขาพูดพร้อมหัวเราะ “ฉันไม่ไปไหนหรอก!”

อเล็กซ์หันไปที่ตู้เสื้อผ้าและถอดเสื้อแจ็กเก็ตออก ขณะที่ฉันมองไปรอบๆ ห้อง

ห้องนั้นสะอาดและเรียบร้อย และมีแค่ของตกแต่งง่ายๆ บนผนัง แต่ที่น่าสนใจคือไม่มีกลิ่นของหมาป่าตัวเมียอื่นๆ

อเล็กซ์เข้ามาใกล้และนั่งข้างๆ ฉัน จับมือฉันไว้ และฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“มีอะไรหรือเปล่า?” ฉันถาม

“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี” เขาพูดพร้อมขยี้หัวเขา

เขารู้สึกตัวแล้วเหรอว่าไม่มีหมาป่าในตัวฉัน? เขา-?

“ฉันไม่เคยมีความรักกับใครมาก่อน” เขาพูดพร้อมมองขึ้นมาผ่านขนตาของเขาอย่างเขินอาย

หัวใจของฉันเต้นแรง อเล็กซ์รอ! เขารอฉัน!

มือของฉันจับหน้าของเขาโดยสัญชาตญาณ และรอยยิ้มเล็กๆ ก็ปรากฏบนริมฝีปากของฉัน

“ฉันก็เหมือนกัน” ฉันพูด แก้มแดง

อเล็กซ์กดริมฝีปากของเขากับฉันและค่อยๆ ดันฉันลงบนเตียง เขาดูเหมือนเด็กชายที่กำลังเปิดของขวัญคริสต์มาสที่รอคอยมานาน มือของเขาลูบไล้สำรวจร่างกายของฉัน

มันรู้สึกดีมาก มันรู้สึกถูกต้อง มันทำให้ฉันมีความสุขมาก!

ถ้าฉันรู้ว่าช่วงเวลานี้จะจบลงในพริบตา