บทที่ 2- กลิ่นมึนเมา
การเดินทางไปยังบ้านฝูงเร็วกว่าที่ฉันหวังไว้เสียอีก และไม่ทันไร แจ็กซ์ก็จอดรถหน้าบ้านฝูง
แจ็กซ์ลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้มิล่า เขายื่นมือออกไปและประคองคู่ของเขาลงจากรถอย่างระมัดระวัง
"มิล่า ที่รักของผม" แจ็กซ์พูดพลางจูบหลังมือเธอ "เดี๋ยวผมมานะ รอผมด้วย!"
หัวใจฉันเจ็บแปลบกับความอ่อนโยนในน้ำเสียงของเขา เขาพูดกับเธอด้วยความรักและความห่วงใยเหลือเกิน
มิล่าพยักหน้า แจ็กซ์จึงกลับขึ้นรถแล้วขับออกไป
สองนาทีต่อมา หมาป่าหนุ่มผมสีเข้มก็ปรากฏตัวข้างกายมิล่า
"พร้อมไหม" เขาถามพลางกุมมือเธอไว้
มิล่าหัวเราะคิกคักเหมือนเด็กสาววัยเรียนทั่วไปแล้วหน้าก็แดง
ฉันเบือนหน้าหนี เปิดโอกาสให้พวกเขามีความเป็นส่วนตัว
บางวันฉันก็หวังว่าตัวเองจะมีอย่างที่มิล่ากับแจ็กซ์มีบ้าง ความรักที่พวกเขามีให้กันมันช่างอ่อนโยนและไร้เงื่อนไข
รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นที่มุมปากเมื่อนึกถึงคืนที่มิล่ารู้ว่าแจ็กซ์คือคู่ของเธอ
พวกเราทุกคนอยู่ในที่โล่ง รอให้เธอกลายร่าง ตอนนั้นเองที่คำว่า 'เมท' หลุดจากปากเธอ
แจ็กซ์ก้าวออกมา ตอบรับเสียงเรียกของเธอ เขารู้มาตลอดว่ามิล่าคือคู่ของเขา เขารู้เรื่องนี้เมื่อปีก่อนและเก็บเป็นความลับพร้อมทั้งคอยจับตาดูเธออยู่ห่างๆ
สายตาฉันเลื่อนไปมองยังจุดที่คู่รักทั้งสองยืนอยู่ หมาป่าหนุ่มร่างสูงผมสีเข้มโอบแขนรอบคู่สาวผมบลอนด์แสนสวยของเขา ริมฝีปากของเขากำลังบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่ม
มิล่าเป็นฝ่ายผละออกก่อน เธอหันมามองฉันแล้วหน้าแดง
"ขอโทษนะ" เธอเอ่ยขอโทษ "พวกเราอดใจไม่ไหวน่ะ!"
ฉันพยักหน้า ยิ้ม แล้วเดินเข้าไปใกล้
"ฉันชินแล้วล่ะ" ฉันพูดพลางผายมือไปมาระหว่างคนทั้งสอง "ไม่ต้องห่วง"
สายตาของแจ็กซ์มองไปยังประตูบานคู่ขนาดใหญ่แล้วกลับมามองพวกเรา
"พวกเขาจะเริ่มกันแล้ว" เขาประกาศ
มิล่าจับมือฉัน และเราทั้งสามคนก็มุ่งหน้าไปยังทางเข้าด้วยกัน
ความรู้สึกไม่เป็นมงคลแบบเดิมคืบคลานเข้ามาในใจฉัน หัวใจเต้นเร็วขึ้น เตือนว่าฉันไม่ควรอยู่ที่นี่—ฉันไม่น่ามาเลย
เราหยุดห่างจากประตูสองสามฟุต แจ็กซ์ปล่อยมือมิล่าแล้วเปิดประตู
ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมหัวใจที่เต้นรัวและปัดความกังวลทิ้งไป
ทันทีที่แจ็กซ์ผลักประตูบานคู่เปิดออก กลิ่นหอมยั่วยวนใจก็ปะทะเข้าจมูกฉัน—กลิ่นแอปเปิ้ลครัมเบิ้ล
มันเป็นกลิ่นที่หอมอร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้กลิ่นมา
ฉันน้ำลายสออยากจะลิ้มลองรสชาติของมัน
ทันใดนั้นกลิ่นก็เริ่มอบอวลจนฉันหายใจไม่ออกและรู้สึกเวียนหัว ฉันถอยหลังอย่างไม่เต็มใจนัก เบือนหน้าหนีจากกลิ่นนั้นเพื่อหาสูดอากาศบริสุทธิ์
"บ้าอะไรวะเนี่ย" ฉันพึมพำกับตัวเอง
มิล่าหันมามองฉัน แววตาฉายความกังวล
"เธอโอเคไหม" แจ็กซ์ถามอย่างเป็นห่วง
"ฉ-ฉัน-ฉันไม่รู้" ฉันพูดตะกุกตะกักอย่างประหม่า
"เป็นอะไรไปเหรอ" มิล่าถาม
"มีกลิ่นแอปเปิ้ลครัมเบิ้ลหอมหวานมาจากข้างในน่ะ มันแรงมาก" ฉันอธิบาย
มิล่าขมวดคิ้วด้วยความสับสนแล้วเงยหน้าขึ้นสูดอากาศดมกลิ่น
"ฉันไม่ได้กลิ่นอะไรเลยนะ" เธอพูดครู่ต่อมา "คุณล่ะ ได้กลิ่นไหม" เธอถามพลางหันไปมองแจ็กซ์
แจ็กซ์ส่ายหัวตอบ
"ผมก็ไม่ได้กลิ่นอะไรผิดปกตินะ" เขาพูด
"บางทีในครัวอาจจะกำลังทำพายกับของหวานอยู่ก็ได้นะ" มิล่าเสนอคำอธิบาย "อัลฟ่าโคลก็พูดอยู่ว่าเขาจะจัดเต็มเพื่อต้อนรับอเล็กซานเดอร์กลับมา"
ฉันพยักหน้า และทันใดนั้นกลิ่นก็จางหายไป ทำให้ฉันหายใจได้สะดวกขึ้น
ฉันเดินตามมิล่ากับแจ็กซ์เข้าไปในบ้านฝูงและลงไปยังห้องส่วนกลาง
ห้องส่วนกลางเป็นห้องขนาดใหญ่ที่เราส่วนใหญ่ใช้จัดงานและประชุมกันแน่นขนัด คืนนี้มันดูเหมือนห้องเต้นรำที่คู่ควรกับราชามากกว่า
"ว้าว!" มิล่าอุทาน "มันว้าวมาก!"
"มันก็สุดยอดเลยล่ะ" ฉันพูด พลางกวาดสายตาขึ้นไปตามผนังจนถึงหลังคา อัลฟ่าโคลตกแต่งสถานที่ได้สวยงามจริงๆ
พวกเรามาทันเห็นอัลฟ่าโคลลงจากเวทีพอดี และไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงเพลงก็เริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง
ฉันกวาดสายตามองผู้คนมากมาย หวังว่าจะได้เห็นอเล็กซ์บ้าง แต่ก็ไม่พบเขาเลย
เขาไปแล้วเหรอ
"ไปเต้นกันเถอะ" มิล่าพูดขัดความคิดฉันพลางคว้ามือฉัน
พวกเราอยู่บนฟลอร์เต้นรำประมาณหนึ่งชั่วโมง มิล่าก็บอกว่าเธออยากไปห้องน้ำหญิง
"แจ็กซ์ ที่รัก เดี๋ยวพวกเรามานะ!" มิล่าตะโกนแข่งกับเสียงเพลง
เขาพยักหน้า แล้วพวกเราก็มุ่งหน้าไปยังทางออก
"ดูเหมือนว่าในที่สุดเธอก็สนุกกับงานนี้นะ" มิล่าพูดเมื่อพวกเราอยู่ในโถงทางเดิน
"เธอก็รู้ว่าฉันชอบเต้น" ฉันพูด ฉันรู้สึกเป็นตัวเองมากขึ้น และความกังวลก็หายไปนานแล้ว
"ใช่ ฉันรู้" มิล่าพูดอย่างจริงจัง "เธอรู้ไหมว่าหมาป่าโสดทุกตัวจ้องเธอใหญ่เลยนะ!"
ฉันตกใจกับคำพูดของเธอ ฉันไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่ามีคนมองฉันอยู่
"อืม ถ้าพวกเขามองจริง" ฉันพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "พวกนั้นมันก็พวกขี้ขลาดตาขาวที่ไม่กล้าชวนฉันเต้น"
"บางทีมันอาจจะดีที่สุดแล้วก็ได้" มิล่าพูดพลางผลักประตูห้องน้ำหญิง "เราทั้งคู่รู้ดีว่าเธอดีกว่าพวกนั้นเยอะ"
ฉันอดที่จะยิ้มไม่ได้ มิล่ารู้วิธีทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นเสมอ
ฉันมองมิล่าหายเข้าไปในห้องน้ำขณะที่รอเธออยู่ข้างนอก สมาชิกฝูงคนอื่นๆ เดินผ่านไปมา ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน พวกเขาไม่แม้แต่จะชายตามองฉัน
บางวันฉันก็หวังว่าผู้คนจะสังเกตเห็นฉันบ้าง ฉันไม่ได้หายไปไหน ฉันยังอยู่ที่นี่และเป็นส่วนหนึ่งของฝูง
กลุ่มวัยรุ่นประมาณสิบคนเดินผ่านฉันไป มุ่งหน้าไปยังทางออกของอาคาร พวกเขาเคยเป็นเพื่อนฉันก่อนวันเกิดของฉัน ฉันเคยเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มนั้น และตำแหน่งเบต้าของฉันก็ทำให้ฉันเป็นที่นิยมด้วย
ฉันถอนหายใจ
"อย่าโทษตัวเองเลย" เสียงนุ่มนวลของมิล่าดังขึ้นข้างหลังฉัน และฉันก็ตัวแข็งทื่อ "พวกเขาไม่คู่ควรกับน้ำตาของเธอหรอก"
เธอเห็นความโหยหาและความเศร้าในดวงตาของฉันหรือเปล่า
อย่าเข้าใจฉันผิดนะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เห็นคุณค่ามิตรภาพของมิล่า ฉันเห็นคุณค่ามันมาก ฉันทะนุถนอมมิตรภาพของเรา มันเจ็บปวดที่ถูกเพื่อนๆ รังเกียจและหันหลังให้เพียงเพราะฉันไม่มีหมาป่า
ทำไมฉันถึงเป็นส่วนหนึ่งของฝูงที่ไม่ยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น
หัวใจของฉันบีบรัด และมือของฉันก็ยกขึ้นกุมหน้าอก ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นทำให้ฉันชาไปทั้งตัว
"เอ็ม จะมาไหม" มิล่าถามพลางจับมือฉัน
ฉันเงยหน้าขึ้น และมิล่าก็ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน พลางเช็ดน้ำตาอุ่นๆ ที่ฉันไม่รู้ตัวว่าไหลออกมาจากใบหน้า
"อยากกลับบ้านไหม" เธอถามด้วยความเป็นห่วง
ฉันส่ายหน้า ถ้าฉันกลับบ้านตอนนี้ พ่อแม่คงคิดว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น และฉันก็ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะตอบคำถามของพวกเขา
"ไม่" ฉันกระซิบ "ฉันไม่เป็นไร ขอเวลาสักครู่"
มิล่าตบไหล่ฉันเบาๆ ให้เวลาฉันตั้งสติ
"ดีขึ้นไหม" เธอถาม และฉันก็ส่งยิ้มอ่อนๆ ให้เธอ อ่านได้ถึงความสงสารในแววตาของเธอ
"ดีแล้ว" เธอกล่าว และฉันก็ค่อยๆ เดินตามเธอกลับไปที่ห้องส่วนกลาง แต่ทันทีที่เราผ่านประตูคู่ที่เปิดออกไปยังสวน ฉันก็หยุดนิ่งกับที่
ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างในตัวฉันกรีดร้องอยากจะออกไปข้างนอก
"เป็นอะไรไป เอ็ม" มิล่าถาม พลางมองกลับไปที่ประตู "เธอมองอะไรอยู่"
ฉันค่อยๆ หันไปสบตาเธอ และมือของเธอก็ยกขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
"เปล่า" ฉันพูด เสียงของฉันฟังดูสูงกว่าปกติในหูของตัวเอง "ฉันแค่ต้องไปดูอะไรบางอย่าง เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีจะตามไป!"
มิล่ากะพริบตาสองสามครั้งก่อนที่จะมีปฏิกิริยา จากนั้นเธอก็หมุนตัวแล้ววิ่งไปยังศูนย์ชุมชน ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังไล่ตามเธอ
ทันทีที่เธอลับสายตาไป ฉันก็หันไปทางประตู
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาทำให้โลกของฉันหมุนคว้างจนควบคุมไม่ได้