บทที่ 2- กลิ่นมึนเมา
เอมิลี่'s POV
การเดินทางไปยังบ้านพักของกลุ่มเร็วกว่าที่ฉันคาดหวังไว้ และก่อนที่ฉันจะรู้ตัว แจ็คซ์ก็หยุดรถตรงหน้าบ้านพัก
แจ็คซ์ออกจากรถและเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้มิล่า เขายื่นมือออกมาและช่วยพามิล่าลงจากรถอย่างระมัดระวัง
"มิล่าที่รัก" แจ็คซ์กล่าวพร้อมจูบที่หลังมือของเธอ "เดี๋ยวฉันกลับมานะ รอฉันนะ!"
หัวใจของฉันรู้สึกเจ็บปวดกับความอ่อนโยนในน้ำเสียงของเขา เขาพูดกับเธอด้วยความรักและความห่วงใยมากมาย
มิล่าพยักหน้าและแจ็คซ์กลับเข้ามาในรถและขับออกไป
สองนาทีต่อมา หมาป่าผมดำก็ปรากฏตัวข้างๆ มิล่า
"พร้อมหรือยัง?" เขาถามพร้อมจับมือของเธอ
มิล่าหัวเราะคิกคักเหมือนเด็กนักเรียนและหน้าแดง
ฉันหันหน้าไปทางอื่นเพื่อให้พวกเขามีความเป็นส่วนตัว
บางวันฉันก็อยากมีความรักเหมือนที่มิล่าและแจ็คซ์มี ความรักของพวกเขาช่างอ่อนโยนและไม่มีเงื่อนไข
รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏที่มุมปากของฉัน เมื่อคิดถึงคืนที่มิล่ารู้ว่าแจ็คซ์คือคู่ของเธอ
พวกเราทุกคนอยู่ในลานรอเธอเปลี่ยนร่าง เมื่อคำว่า "คู่" หลุดออกจากปากของเธอ
แจ็คซ์ก้าวออกมาตอบรับคำเรียกของเธอ เขารู้มาตลอดว่ามิล่าคือคู่ของเขา เขารู้ตั้งแต่ปีที่แล้วและเก็บเป็นความลับในขณะที่คอยดูแลเธออย่างใกล้ชิด
สายตาของฉันเคลื่อนไปยังที่ที่คู่รักสองคนยืนอยู่ หมาป่าสูงผมดำโอบกอดคู่ของเขาที่เป็นสาวสวยผมบลอนด์และจูบเธออย่างหลงใหล
มิล่าเป็นคนแรกที่ถอนตัวออก หันมองฉันและหน้าแดง
"ขอโทษนะ" เธอขอโทษ "เราห้ามตัวเองไม่ได้!"
ฉันพยักหน้า ยิ้มและเดินเข้าไปใกล้
"ฉันชินแล้ว" ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่พวกเขาสองคน "ไม่ต้องห่วง"
แจ็คซ์หันมองไปที่ประตูใหญ่สองบานและกลับมามองพวกเรา
"พวกเขากำลังจะเริ่มแล้ว" เขาประกาศ
มิล่าจับมือฉัน และพวกเราสามคนเดินไปทางทางเข้า
ความรู้สึกไม่ดีเริ่มเข้ามาในใจฉัน และอัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้น เตือนว่าฉันไม่ควรอยู่ที่นี่—ฉันไม่ควรมา
พวกเราหยุดอยู่ไม่กี่ฟุตจากประตู และแจ็คซ์ปล่อยมือของมิล่าและเปิดประตู
ฉันสูดลมหายใจลึก พยายามควบคุมหัวใจที่เต้นเร็วและขจัดความกังวลออกไป
ทันทีที่แจ็คซ์เปิดประตูคู่ กลิ่นหอมหวานของแอปเปิ้ลครัมเบิลก็เข้ามาในจมูกของฉัน—มันเป็นกลิ่นที่อร่อยที่สุดที่ฉันเคยได้กลิ่น
น้ำลายของฉันเริ่มไหลเพราะอยากลิ้มรสมัน
กลิ่นนั้นเริ่มทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัว ฉันก้าวถอยหลังโดยไม่ตั้งใจ หันหน้าออกจากกลิ่นนั้นและหาความสดชื่น
"อะไรเนี่ย?" ฉันพึมพำกับตัวเอง
มิล่าหันมามองฉัน และความกังวลปรากฏในสายตาของเธอ
"เธอโอเคไหม?" แจ็คซ์ถามด้วยความห่วงใย
"ฉัน...ฉันไม่รู้" ฉันพูดตะกุกตะกักด้วยความประหม่า
"เกิดอะไรขึ้น?" มิล่าถาม
"มีกลิ่นหวานของแอปเปิ้ลครัมเบิลมาจากข้างใน มันแรงมาก" ฉันอธิบาย
มิล่าขมวดคิ้วด้วยความสับสนและยกจมูกขึ้นสูดอากาศ
"ฉันไม่มีกลิ่นอะไรเลย" เธอพูดหลังจากนั้น "เธอได้กลิ่นไหม?" เธอถามพร้อมหันมองแจ็คซ์
แจ็คซ์ส่ายหัว
"ฉันไม่มีกลิ่นอะไรที่ผิดปกติ" เขาพูด
"บางทีครัวอาจจะทำพายและของหวาน" มิล่าเสนอเป็นคำอธิบาย "อัลฟ่าโคลเคยบอกว่าเขาจะทำทุกอย่างเพื่อต้อนรับอเล็กซานเดอร์กลับมา"
ฉันพยักหน้า และกลิ่นนั้นก็หายไป ทำให้ฉันหายใจได้
ฉันตามมิล่าและแจ็คซ์เข้าไปในบ้านพักและลงไปยังห้องชุมชน
ห้องชุมชนเป็นห้องใหญ่ที่เรามักจะจัดงานและประชุมกลุ่ม; คืนนี้มันดูเหมือนห้องบอลรูมที่เหมาะกับราชา
"ว้าว!" มิล่าร้องออกมา "ว้าวจริงๆ!"
"มันก็โอเคนะ," ฉันพูดพร้อมกับมองขึ้นไปที่ผนังจนถึงหลังคา อัลฟาโคลตกแต่งที่นี่ได้สวยงามจริงๆ
เรามาทันเห็นอัลฟาโคลลงจากเวที และไม่กี่วินาทีต่อมาเพลงก็เริ่มเล่นอีกครั้ง
ฉันมองไปที่ทะเลของผู้คน หวังว่าจะเห็นอเล็กซ์ แต่เขาไม่อยู่ที่นี่
เขาไปแล้วหรือยัง?
"ไปเต้นกันเถอะ" มีลาพูดขัดความคิดของฉันและจับมือฉัน
เราบนฟลอร์เต้นรำประมาณหนึ่งชั่วโมงเมื่อมีลาบอกว่าเธออยากไปห้องน้ำหญิง
"แจ็กซ์ที่รัก, เราจะกลับมาเดี๋ยวนี้!" มีลาตะโกนเหนือเสียงเพลง
เขาพยักหน้า และเรามุ่งหน้าไปทางทางออก
"ดูเหมือนเธอจะสนุกนะ" มีลาพูดเมื่อเราอยู่ในทางเดิน
"เธอรู้ว่าฉันชอบเต้น" ฉันพูด ฉันรู้สึกเป็นตัวเองมากขึ้น และความกังวลของฉันหายไปนานแล้ว
"ใช่ ฉันรู้" มีลาพูดจริงจัง "เธอรู้ไหมว่าหมาป่าที่ยังไม่มีคู่ทุกตัวมองเธออยู่!"
ฉันตกใจกับคำพูดของเธอ ฉันไม่ทันสังเกตเลยว่าคนมองฉัน
"ถ้าเป็นอย่างนั้น" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงขมขื่น "พวกเขามันขี้ขลาดที่ไม่ขอฉันเต้น"
"บางทีอาจจะดีกว่า" มีลาพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องน้ำหญิง "เราทั้งคู่รู้ว่าเธอดีกว่าพวกเขา"
ฉันอดยิ้มไม่ได้ มีลารู้วิธีทำให้ฉันอารมณ์ดีเสมอ
ฉันมองมีลาหายเข้าไปในห้องน้ำขณะที่ฉันรอเธออยู่ข้างนอก สมาชิกในฝูงเดินผ่านไปมา ไม่สนใจการมีอยู่ของฉัน—พวกเขาไม่แม้แต่จะมองฉัน
บางวันฉันอยากให้คนสังเกตฉันบ้าง ฉันไม่ได้หายไปไหน ฉันยังอยู่ที่นี่และเป็นส่วนหนึ่งของฝูง
กลุ่มวัยรุ่นสิบคนเดินผ่านฉันไป มุ่งหน้าไปทางออกของอาคาร พวกเขาเคยเป็นเพื่อนของฉันก่อนวันเกิดของฉัน ฉันเคยเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มนั้น และตำแหน่งเบต้าของฉันทำให้ฉันเป็นที่นิยมด้วย
ฉันถอนหายใจ
"อย่าตำหนิตัวเองเลย" เสียงนุ่มๆ ของมีลาดังขึ้นข้างหลังฉัน และฉันก็หยุด "พวกเขาไม่คู่ควรกับน้ำตาของเธอ"
เธอเห็นความโหยหาและความเศร้าในตาฉันไหม?
อย่าเข้าใจผิดนะ; ไม่ใช่ว่าฉันไม่ซาบซึ้งกับมิตรภาพของมีลา—ฉันซาบซึ้ง ฉันรักมิตรภาพของเรา มันเจ็บที่ถูกเมินและหันหลังให้จากเพื่อนเพราะฉันไม่มีหมาป่า
ทำไมฉันถึงอยู่ในฝูงที่ไม่ยอมรับฉันในแบบที่ฉันเป็น?
หัวใจของฉันรู้สึกเจ็บปวด และมือของฉันก็ยกขึ้นไปที่หน้าอก ความรู้สึกเจ็บปวดทำให้ฉันรู้สึกชาในใจ
"เอม เธอจะมาไหม?" มีลาถามพร้อมกับจับมือฉัน
ฉันยกสายตาขึ้น และมีลายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน เช็ดน้ำตาอุ่นๆ จากหน้าฉันที่ฉันไม่รู้ว่ามันไหลออกมา
"เธออยากกลับบ้านไหม?" เธอถามด้วยความเป็นห่วง
ฉันส่ายหัว ถ้าฉันกลับบ้านตอนนี้ พ่อแม่ของฉันจะคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้น และฉันไม่อยากตอบคำถามของพวกเขา
"ไม่" ฉันกระซิบ "ฉันจะโอเค แค่ขอเวลาสักครู่"
มีลาตบไหล่ฉันเบาๆ ให้เวลาฉันรวบรวมตัวเอง
"รู้สึกดีขึ้นไหม?" เธอถาม และฉันยิ้มอ่อนๆ เห็นความสงสารในตาของเธอ
"ดี" เธอพูด และฉันค่อยๆ ตามเธอกลับไปที่ห้องชุมชน แต่พอเราผ่านประตูคู่ที่ออกไปยังสวน ฉันก็หยุดเดิน
มันเหมือนทุกอย่างในตัวฉันกรีดร้องให้ออกไปข้างนอก
"มีอะไรหรือเปล่า เอม?" มีลาถาม มองกลับไปที่ประตู "เธอมองอะไรอยู่?"
ฉันค่อยๆ หันสายตาไปที่เธอ และมือของเธอก็ยกขึ้นไปที่ริมฝีปากขณะที่เธออ้าปากค้าง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว
"ไม่มีอะไร" ฉันพูด เสียงของฉันสูงกว่าปกติในหูของฉัน "ฉันแค่ต้องไปตรวจสอบอะไรบางอย่าง ฉันจะตามเธอไปในไม่กี่นาที!"
มีลากระพริบตาสองสามครั้งก่อนจะตอบสนอง เธอหันหลังกลับและวิ่งไปทางศูนย์ชุมชน ราวกับมีคนไล่ตามเธอ
ทันทีที่เธอพ้นสายตา ฉันก็หันไปทางประตู
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ทำให้โลกของฉันหมุนควบคุมไม่ได้