ผู้ให้กำเนิดของราชาหมาป่า

ทิ้งไว้ไม่พูด

ผมวิ่งไล่ตามแมดดี้แบบข้ามขั้นบันไดทีละสามขั้น เธอเร็วอย่างน่าทึ่งสำหรับคนที่ไม่มีร่างหมาป่าด้วยซ้ำ ซึ่งมันขัดใจผมจนต้องกัดฟันกรอดและต้องคอยเกาะผนัง ราวบันได หรือโต๊ะข้างทางเพื่อทรงตัว ขณะที่เท้าเล็กๆ ของเธอเตะพรมปูพื้นปลิวว่อนด้วยความรีบร้อนที่จะหนีผมไป

“จะวิ่งหนีทำไม” ผมตะโกน แต่เธอก็หายลับไปอีกหัว...