Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 49

บทที่ 4

นิโคซึ่งเหนื่อยล้าและสับสน ครางเบาๆ ก่อนจะยอมจำนนต่อความอ่อนเพลียที่ไล่ตามเขามาหลายชั่วโมง เปลือกตาของเขากระพือปิดลง ลมหายใจช้าลงขณะที่เขาผล็อยหลับไปอย่างกระสับกระส่าย

“กลับบ้านเถอะครับหม่ามี้” นิโคกระซิบเป็นครั้งสุดท้าย เสียงของเขาแทบไม่ได้ยินขณะที่ร่างเล็กๆ ของเขาผ่อนคลายในอ้อมแขนของเธอ ยอ...