บทที่ 2
บทที่ 2-
"ทำบ้าอะไรของเธอ? สติแตกไปแล้วหรือไง?" มาเตโอคำราม ความโกรธและความไม่อยากเชื่อฉายชัดบนใบหน้า เขาเห็นความเจ็บปวดและความเดือดดาลไม่แพ้กันสะท้อนอยู่ในดวงตาของโคเลตต์ ในวินาทีนั้น มันชัดเจนเหลือเกิน: เธอคือผู้หญิงอีกคน คือเมียน้อย แม้ว่าเธอจะเป็นคนสวมแหวนแต่งงานก็ตาม
‘อยู่กับฉันเถอะนะ ได้โปรด!’ ดวงตาคลอหน่วยน้ำตาของเธออ้อนวอนเขา แม้ลึกๆ จะรู้ว่ามันเปล่าประโยชน์ เขากำลังจะไป น้ำตาไหลทะลักออกจากดวงตา และชั่ววินาทีหนึ่ง เธอเห็นแววตาแข็งกร้าวของเขาอ่อนลง เป็นแววตาเดียวกับที่เขามองเธอทุกคืนหลังจากพวกเขาร่วมรักกันและเธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนเขา—สีหน้าเปิดเผยที่เกือบจะรู้สึกเหมือนเป็นความรัก ความหวังริบหรี่ในอกของเธอ
"แมตต์ คืนนี้อยู่กับฉันเถอะนะ พรุ่งนี้เช้าค่อยไปก็ได้นี่นา?" เธอถามเสียงเบา เธอแน่ใจว่าเขาจะตกลง แต่แล้วโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกร้าวก็ส่งเสียงแจ้งเตือนดังลั่น ทำลายช่วงเวลานั้นลง
สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นกังวล และเขามองเธอราวกับว่าเธอเป็นตัวน่ารำคาญที่เขาไม่มีเวลาให้ หากหัวใจเธอแตกสลายไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้มันแหลกละเอียดเป็นพันๆ ชิ้นขณะเฝ้ามองเขาให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนอื่นมากกว่าเธอ
"ผมขอโทษ โคเลตต์ ไอริสรอผมอยู่ ผมต้องไปรับเธอแล้วไปสนามบิน เที่ยวบินของเราจะออกแล้ว" เขาหันหลัง แต่เธอก็กำแขนเขาไว้แน่น
"แมตต์ ได้โปรด แค่คืนนี้ อยู่กับฉันเถอะนะ" ในภาพรวมแล้ว มันไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะอยู่ค้างคืนหรือไม่ อย่างไรเสียเขาก็จะไปในตอนเช้าอยู่ดี แต่มันสำคัญกับเธอเหลือเกิน เป็นครั้งแรก เธออยากพิสูจน์ว่าเธอสำคัญกว่าเลขาผมบลอนด์ของเขา แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น
"โคเลตต์ พยายามเข้าใจหน่อยสิ มันสำคัญนะ" เขาปลอบโยน น้ำเสียงอ่อนโยน แต่เขาไม่ได้แตะต้องตัวเธอ เขายืนห่างออกไป เป็นรูปปั้นหินที่ไร้ซึ่งอารมณ์หรือการเคลื่อนไหว
"แค่คืนนี้เท่านั้น แมตต์" เธอพึมพำ เกือบจะเป็นการอ้อนวอน เธอขอเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง มันไม่ได้มากเกินไปใช่ไหม? แต่มาเตโอกลับหันหน้าหนีพร้อมสบถอย่างเกรี้ยวกราด ราวกับว่าเขาทนมองเธอต่อไปไม่ไหว
"โคเลตต์ เธอทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้ ผมไม่มีเวลามาเล่นกับอารมณ์งอแงของเธอหรอกนะ"
หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้พูดกันอีก มาเตโอเก็บกระเป๋าจนเสร็จแล้วเข้าไปอาบน้ำ โคเลตต์ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น พิงหลังกับเตียง ความจริงอันหนักอึ้งค่อยๆ ซึมซาบเข้ามา เธอแพ้แล้ว—ไม่ใช่แค่คืนนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้—แต่อาจจะทุกสิ่งทุกอย่าง รวมถึงสามีของเธอด้วย
เมื่อเขาแต่งตัวเสร็จและพร้อมจะไป เขาก็หยิบกระเป๋าเดินทางแล้วเดินมาหาร่างที่ยังคงนิ่งของเธอ เธอไม่ขยับ และไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา "กลับไปนอนซะนะ ที่รัก พรุ่งนี้เจอกัน" เขาจูบเธอ และเธอรู้สึกถึงกระแสความรู้สึกคุ้นเคย อำนาจทางเพศที่พลุ่งพล่านเสมอเมื่อเขาสัมผัสเธอ แต่คืนนี้ เธอไม่ได้จูบตอบ เธอนอนนิ่ง ไม่ตอบสนอง และเธอรู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดของเขาที่เดือดพล่าน จูบของเขาเริ่มร้อนรน แล้วก็ดุดัน ก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออกพร้อมสบถอย่างเกรี้ยวกราดแล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่เหลียวมองอีก
"ก็ดื้อด้านต่อไปแล้วกัน!" เขาถ่มคำพูดทิ้งท้ายขณะกระแทกประตูปิดเสียงดัง
เธอได้ยินเสียงรถสตาร์ทที่ชั้นล่าง แล้วเขาก็จากไป เธอนอนอยู่บนเตียง ซึมเซา ไม่ขยับเขยื้อน ตอนนี้เป็นเย็นวันถัดมาแล้ว เธอไม่ได้ลุกจากเตียงเลยทั้งวัน ไม่ได้กินอะไรเลย แต่เธอครุ่นคิดมากมาย—เกี่ยวกับอดีต อนาคต และชีวิตของเธอ เธอรู้ว่าเวลาของเธอกับมาเตโอหมดลงแล้ว ไม่ว่าเธออยากจะยอมรับหรือไม่ ความจริงก็ปรากฏชัดเจน: ชีวิตแต่งงานของเธอจบสิ้นแล้ว
โคเลตต์สะดุ้งตื่น หัวใจเต้นระรัวในอก เศษซากฝันร้ายเกาะกุมเธอราวกับผ้าห่อศพที่น่าอึดอัด ในฝัน เธอกำลังวิ่งฝ่าป่าทึบ กิ่งไม้ขีดข่วนผิวหนัง เสียงกระซิบแห่งความสงสัยและความสิ้นหวังดังสะท้อนในอากาศรอบตัว เธอกำลังไล่ตามเงา—เงาของแมตต์—แต่ไม่ว่าเธอจะวิ่งเร็วแค่ไหน เขาก็อยู่ไกลเกินเอื้อมเสมอ หายลับไปในม่านหมอก
แต่บัดนี้ ขณะนอนอยู่บนเตียงที่เย็นชืดและว่างเปล่าของพวกเขา เธอก็ตระหนักด้วยความหวาดหวั่นที่จมดิ่งลงไปว่าฝันร้ายยังไม่จบสิ้น ความมืดมิดไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในยามหลับ มันได้แทรกซึมเข้ามาในชีวิตยามตื่น กลืนกินทุกส่วนของเธอ เตียงนอนให้ความรู้สึกใหญ่โตมโหฬาร เป็นพื้นที่กว้างใหญ่เปล่าเปลี่ยวที่กลืนกินเธอทั้งตัว ความเงียบของห้องมันช่างบาดหู และอากาศก็ให้ความรู้สึกหนักอึ้งไปด้วยเงาของสิ่งที่เคยเป็น
เธอเอื้อมมือไปยังฝั่งเตียงของแมตต์ตามสัญชาตญาณ หวัง—ภาวนา—ว่าเขาจะอยู่ที่นั่น ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงฝันร้าย แต่ปลายนิ้วสัมผัสได้เพียงผ้าปูที่นอนเย็นชืด เขาจากไปแล้ว บ้านเงียบสงัดน่าขนลุก มีเพียงเสียงลมหายใจสั่นเครือของเธอเอง เธอบีบเปลือกตาแน่น หวังว่าจะสามารถหลุดกลับเข้าสู่ห้วงนิทรา กลับไปสู่ความฝันที่อย่างน้อยเธอก็ยังคงวิ่ง ยังคงพยายาม แต่ตอนนี้ไม่มีทางหนีอีกแล้ว ไม่มีการตื่นจากฝันร้ายนี้
น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงอาบแก้มขณะที่เธอขดตัวเข้าหากัน กอดหมอนที่ยังมีกลิ่นจางๆ ของเขาติดอยู่ นี่คือความจริงของเธอในตอนนี้—ชีวิตที่ไม่มีแมตต์ ชีวิตที่เธอเป็นเมียน้อยในชีวิตแต่งงานของตัวเอง ติดอยู่ในวังวนแห่งความเจ็บปวดใจไม่รู้จบ ฝันร้ายได้กลายเป็นชีวิตของเธอ และไม่มีทางตื่นจากมันได้