Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 144 - เราต้องไปอย่างรวดเร็ว

เอ็มม่า

ฉันกลืนเสียงกรีดร้องลงคอแล้วซุกหน้าลงกับขนหนาฟูของนีโร ฉันค่อนข้างแน่ใจว่ากำลังดึงขนเขาหลุดออกมาเป็นกระจุก นีโรเคลื่อนที่ไปด้วยจังหวะสม่ำเสมอ และลมก็พัดผ่านหูฉันไป ความเร็วที่เราเคลื่อนที่ฝ่าผืนป่าไปทำให้ท้องไส้ฉันปั่นป่วนไปหมด

ในที่สุดนีโรก็ชะลอฝีเท้าลงหลังจากที่รู้สึกเหมือนผ่านไปหลายชั่ว...