บทที่สี่
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับลำแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา ฉันจ้องมองแสงนั้น ขณะนอนคว่ำหน้า ฉันนึกถึงความสยดสยองเมื่อคืน โชคดีที่ฉันแค่รู้สึกคลื่นไส้แต่ก็ไม่มากพอที่จะอาเจียนออกมา
ฉันมองไปรอบๆ และทุกอย่างก็ดูเงียบสงบ ฉันพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียงได้สำเร็จ ฉันหันไปมองประตูโดยไม่เสียเวลาอีกต่อไป ฉันวิ่งไปที่ประตู กลัวว่ามันอาจจะล็อคอยู่ แต่ก็ถอนหายใจแผ่วเบาเมื่อเห็นว่ามันเปิดอยู่ ฉันค่อยๆ เปิดประตู พยายามไม่ให้เกิดเสียง และมองไปยังโถงทางเดินที่ว่างเปล่าก่อนจะก้าวออกจากห้องและลงบันไดไปอย่างระมัดระวัง
ทิวทัศน์ของบ้านหลังนี้ช่างงดงามและหรูหรามาก ซึ่งทำให้ฉันสงสัยว่าใครคือเจ้าของ
สายตาของฉันจับจ้องไปที่ประตูใหญ่ทันที และฉันก็กล่าวขอบคุณพระเจ้าในใจ จากนั้นฉันก็เดินตรงไปยังทางเข้า แต่ก่อนที่ฉันจะไปถึงประตู ฉันก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลัง
"ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไม่ทำแบบนั้น"
ฉันค่อยๆ หันกลับไปเหมือนกวางที่เจอแสงไฟ และสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มและผมหยิกสีเข้ม เขามีเสน่ห์มาก
"ซินคงไม่ชอบใจแน่ๆ ที่เธอพยายามหนี" เขาพูดอีกครั้ง เน้นย้ำชื่อ 'ซิน' เป็นพิเศษ ซึ่งฉันเดาว่าเป็นคนที่ลักพาตัวฉันมา
"ฉันชื่อลูก้า และถึงแม้ฉันอยากจะรู้จักเธอมากกว่านี้ แต่เธอต้องถอยห่างจากประตูนะ"
"เขาอยู่ที่ไหน" ฉันอยากเจอคนที่เรียกได้ว่าเป็นผู้ลักพาตัวฉัน เพื่อจะได้ถามว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่
"เขาออกไปจัดการธุระบางอย่าง ฉันแนะนำให้เธอกลับไปที่ห้องจะดีกว่า ฉันไม่อยากให้เธอต้องเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวของซินหรอกนะ" เขาพูดขณะที่สีหน้าฉายแววหลากหลายอารมณ์ ฉันไม่รู้ว่ามันคือความกลัว ความกังวล หรือความสงสาร แต่การที่เขากลัวผู้ชายที่ชื่อซินคนนี้ทำให้ฉันสงสัยว่าเขาน่ากลัวขนาดไหน
ฉันถอยห่างจากประตู เดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องโดยมีลูก้าเดินตามหลัง
"เดี๋ยวฉันจะเอาอะไรมาให้กินนะ" เขาพูดขณะที่ฉันก้าวเข้าห้องไป
ลูก้ากลับมาพร้อมถาดที่ใส่จานขนมปังกับไข่คน พร้อมด้วยน้ำส้มหนึ่งแก้ว ซึ่งฉันก็กินและดื่มจนหมดโดยไม่อิดออด ฉันต้องการพลังงานเพื่อใช้หนีในภายหลัง หลังจากกินเสร็จ เขาก็เอาถาดกลับไป แต่เสียงคลิกที่ดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันไปสนใจ ฉันลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่ประตู พยายามเปิดมันออก แต่มันล็อคอยู่
เยี่ยมเลย! ฉันติดอยู่ในห้องนี้แล้ว
แผนการหนีของฉันพังทลาย แต่ฉันยังไม่คิดจะยอมแพ้ตอนนี้ จิตใจฉันล่องลอยไปหาสเตฟ เธอคงต้องเป็นห่วงฉันจนแทบคลั่งแน่ๆ ถ้าฉันหนีไม่สำเร็จล่ะ จะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันเดินวนไปวนมาในห้องเป็นเวลานาน ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวและความโกรธ ก่อนที่เปลือกตาจะหนักอึ้งและร่างกายอ่อนล้าจนฉันผล็อยหลับไปโดยไม่ฝัน
ฉันถูกปลุกให้ตื่นเพราะความรู้สึกเย็นวาบเสียวซ่านบนใบหน้า ฉันยังคงหลับตา พยายามปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป แต่มันกลับรุนแรงขึ้น ฉันลืมตาขึ้นและกรีดร้องออกมาทันที
ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบเมื่อฉันสบเข้ากับดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น ฉันจำเขาได้อย่างรวดเร็วว่าเป็นคนเดียวกับที่ฉันเจอเมื่อเดือนก่อนที่คลับ ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากฉันเพียงแค่นิ้วเดียว และเมื่อฉันพยายามจะขยับ มือของเขาก็จับเอวฉันไว้ ทำให้ขยับไม่ได้ เขากำลังยิ้มอย่างชั่วร้ายและน่าขนลุก ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างมาก
นี่คือรอยยิ้มแบบที่เขามอบให้เหยื่อก่อนจะสังหารพวกเขางั้นหรือ
ไม่กี่วินาทีผ่านไป ในที่สุดเขาก็นั่งตัวตรง ทำให้ฉันมีพื้นที่หายใจเล็กน้อย ฉันกลัวเกินกว่าจะขยับ ร่างกายใหญ่โตของเขาน่าเกรงขามมากจนทำให้ฉันไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของเขา แต่เขากลับไม่มีปัญหาในการจ้องมองฉัน สายตาของเขาไล่มองไปทั่วร่าง จับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของฉัน
"นอร์มานี ปาร์คเกอร์ หืม นอร์มานี มานี อานี" เขาพึมพำชื่อฉันซ้ำๆ อย่างสนุกสนาน ฉันประหลาดใจที่เขารู้ชื่อฉัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรขณะที่เขามองไปที่ผนังด้านหลัง
"รู้ไหมว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ มานี" เขาถาม เสียงสงบนิ่งแต่อันตราย
"ไม่รู้ค่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่เปี่ยมความหวัง
"คืนนั้นเธอโคตรเซ็กซี่เลย รู้ตัวไหม" เขาพูดเสียงห้วน และฉันรู้สึกว่าสีเลือดจางหายไปจากใบหน้า
เขาหลับตาลงและสูดหายใจลึก เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง ฉันรีบถอยหลังทันทีจนศีรษะชนกับหัวเตียง และเขาก็ขยับตามมา
ใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้หูข้างขวาของฉัน ฉันพยายามไม่ตัวสั่น แต่มันยากเหลือเกิน ลมหายใจอุ่นๆ ของเขารดผิวฉัน
"คุณ...คุณต้องการอะไรจากฉัน ทำไมคุณถึงลักพาตัวฉันมา" ฉันกระซิบถามเสียงสั่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้น
"เพราะฉันต้องการเธอ แม่สาวน้อยยั่วสวาท" เขาตอบสบายๆ เหมือนกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ
"ทำไมต้องเป็นฉัน คุณอยากได้ใครก็ได้ แค่ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ" ฉันอ้อนวอน
"ฉันไม่ต้องการคนอื่น เธอเป็นของฉัน" เขาพูดอย่างใจเย็นแต่เยือกเย็น
ฉันหลับตาแน่นและร่างกายเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ แขนแข็งแรงข้างหนึ่งโอบรอบเอวฉัน ดึงฉันเข้าไปใกล้ และมืออีกข้างวางอยู่ข้างศีรษะฉันบนหัวเตียง ทำให้ฉันต้องเบิกตาโพลง ฉันพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของเขา ใบหน้าของเขาซุกลงมาที่ซอกคอฉันโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
กลิ่นโคโลญจน์ของเขาแตะจมูกฉันขณะที่ปลายจมูกของเขาเริ่มลากไล้ไปบนผิว ฉันวางมือบนหน้าอกเขา ซึ่งทำให้เขาตัวแข็งและกระชับอ้อมแขนที่เอวฉันแน่นขึ้น ฉันรู้สึกถึงกล้ามท้องที่เกร็งตัว ผิวของเขาร้อนผ่าวภายใต้มือขณะที่ฉันพยายามผลักเขาออกไปสุดแรง เพื่อสร้างระยะห่างระหว่างเรา แต่เขากลับไม่ขยับเขยื้อนเลย
เขาเริ่มใช้จมูกลากไล้ไปบนผิวเปลือยเปล่าของฉันราวกับวาดลวดลาย ซึ่งส่งความรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วร่าง และฉันรู้สึกโกรธตัวเองที่รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้
ฉันรอดมาได้เพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และฉันรู้สึกขอบคุณใครก็ตามที่โทรหาเขาอยู่ในใจ
อะไรวะ! เขาตวาดอย่างเกรี้ยวโกรธใส่คนที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์
"ฉันกำลังไป แกนี่มันทำอะไรไม่เคยได้เรื่องเลย ไอ้โง่เอ๊ย" เขาตัดสาย "ฉันต้องไปแล้ว แม่สาวน้อยยั่วสวาท แต่ฉันจะกลับมา" เขากดจูบลงบนแก้มฉันแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ฉันพ่นลมหายใจที่กลั้นไว้โดยไม่รู้ตัวออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอย่างควบคุมไม่ได้