Read with BonusRead with Bonus

บทที่สามสิบ

“ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจออกจากห้องตัวเองเสียที” โซอี้เปรยขึ้นเมื่อฉันนั่งลงที่เคาน์เตอร์ ฉันเลยแกล้งถลึงตาใส่เธอเล่นๆ พร้อมกับทำปากยื่น

“พูดอย่างกับว่าฉันไม่เคยออกจากห้องงั้นแหละ”

เธอพ่นลมทางจมูก ส่ายหน้า “เธอจะนับว่าการใช้เวลาหลายชั่วโมงในห้องสมุดเป็นการออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ไม่ได้หรอกนะ...