Read with BonusRead with Bonus

บทร้อยสี่สิบเจ็ด

ฉันกลั้นหาวพลางบิดตัวเหยียดแขนขณะค่อยๆ ลืมตาขึ้น ฉันกะพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสง ก่อนจะพบว่าซินกำลังจ้องมองลงมาที่ฉันพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

"คุณมองฉันมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย" ฉันหัวเราะ

"ชั่วโมงนึงแล้ว" ตาฉันเบิกกว้าง เขาหัวเราะ "คุณดูสวยและสงบมาก" เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่ายามเช้า พลางทัดเส้นผมปอ...