นางฟ้าของมาเฟีย

บทร้อยสามสิบแปด

ฉันอ่อนแอเหลือเกิน ขยับมือหรือแม้แต่กะพริบตายังแทบไม่ได้ ฉันถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้เหมือนครั้งก่อนไม่มีผิด มีคราบเลือดแห้งกรังเกรอะกรังบนใบหน้า หัวหนักอึ้ง หูอื้อไปหมด ฉันค่อยๆ เริ่มได้สติกลับคืนมา และในที่สุดดวงตาก็เปิดออก

ฉันอยู่ในห้องอีกห้องหนึ่ง และเดาว่าคงเป็นคนละที่กับเมื่อก่อน ห้องนี้มืดทึบเห...